17 Σεπτεμβρίου 2010, Γήπεδο Tae kwon Do στο Φάληρο. Για ερευνητικούς λόγους και από άκρατη περιέργεια ακολούθησα έναν από τους καλύτερούς μου φίλους στη συναυλία των Prodigy. Αρχικά ήμουν στην αρένα. Η συναυλία ξεκινάει και ο κόσμος αρχίζει να κουνιέται σχεδόν ρυθμικά. Στο άκουσμα του Breath τρέχω στα πάνω διαζώματα. Κάτι γίνεται μπροστά.
Από ψηλά μπορώ να δω το ρυθμό του πλήθους. Ξαφνικά ανοίγουν ένα κενό και σταματάνε τον χορό. Ξεκινάει το Fire Starter και τότε αρχίζει ο ένας να πέφτει πάνω στον άλλο, σε ένα είδος χορευτικού ξύλου. Η συναυλία τελειώνει, περπατάμε προς το τραμ. Ο φίλος μου συνεχίζει να τραγουδάει ενώ εγώ τον ζαλίζω με ερωτήσεις, καθότι παντελώς άσχετη. Ξαφνικά το διπλανό μας ζευγάρι φοράει κουκούλες και τρέχει προς την απέναντι καφετέρια, μαζί με άλλα δέκα άτομα. Η κοπέλα αρπάζει ένα ξύλο και με μία κίνηση σπάει την τζαμαρία. Μετά από αυτό, το ζευγάρι μπαίνει ξανά ανάμεσα μας, κατεβάζει τις κουκούλες και φιλιέται. Τους κοιτάω. Ένα βλέμμα ηδονικής ικανοποίησης στο βλέμμα της με τρομάζει.
2 Απριλίου 2010, Κηφισίας, έξω από νυχτερινό κατάστημα, όπως λένε και στις ειδήσεις. Ένα τσούρμο παιδιά βγαίνουν, προς αναζήτηση των αυτοκινήτων τους. Φαίνονται μισοζαλισμένα. Τους πλησιάζουν πέντε αγόρια, λίγο μεγαλύτερα. Τους ρωτάνε τι ομάδα είναι. Η απάντηση δεν έχει σημασία. Το ζητούμενο είναι η εκτόνωση. Αρχίζουν να τους χτυπούν. Τα παιδιά που εργάζονται στο μαγαζί πλησιάζουν και μένουν να τους κοιτούν. “Δεν είναι να μπλέκεις σε τέτοιες καταστάσεις”, μου λένε.
10 Απριλίου 2010, Ηράκλειο. Μέσα από τη τζαμαρία της καφετέριας, βλέπω αναβρασμό στην πλατεία. “Ραντεβού για ξύλο”, μου λένε. Καμιά τριανταριά άτομα, αρχίζουν και χτυπιούνται. Η “σύναξη” διαλύεται. Ένα παιδί φωνάζει κάτι και το τσούρμο ξαναγυρνά. Τον χτυπά με το κράνος. Στο μυαλό μου έρχεται το τραγούδι του Νίκου Ξυλούρη, σε στίχους Γιάννη Ρίτσου. “Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε, ήσυχα, ήσυχα και απλά”. Νιώθω ένα δάκρυ, και ξέρεις γιατί: Γιατί το τραγούδι αυτό δεν μου φέρνει στο μυαλό καμία ανάμνηση.
Pop-pen