«Σε αυτή την αδιάκοπη πάλη που ονομάζουμε ζωή, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα κώδικα συμπεριφοράς σύμφωνα με την κοινωνία στην οποία έχουμε μεγαλώσει,…….
Στηριζόμαστε σε κάποιον να μας λέει ποια συμπεριφορά είναι σωστή και ποια όχι, ποια σκέψη είναι σωστή και ποια όχι, και ακολουθώντας αυτό το πρότυπο η συμπεριφορά και η σκέψη γίνονται μηχανικές…….
Για αιώνες παίρνουμε μασημένη τροφή από τους δασκάλους μας, από την εξουσία…
Και είμαστε ευχαριστημένοι από τις περιγραφές τους….
Είμαστε άνθρωποι από «δεύτερο χέρι»….»
Αυτό είναι ένα μικρό κομμάτι από το βιβλίο του ινδού φιλόσοφου Jiddu Krishnamurti (1895-1905).
Σίγουρα είναι κάπως «βαριές και ισοπεδωτικές» αυτές οι σκέψεις, αλλά κρύβουν και μια μεγάλη δόση αλήθειας.
Ο κόσμος των media πλέον είναι κυρίαρχος, διαμορφώνει γούστα, κατευθύνει «τα θέλω» και τις ανάγκες του κόσμου.
Το κακό είναι ότι η πλειοψηφία αρκείται σε αυτό, νοιώθει “in” και καταπίνει αμάσητο ότι της σερβίρουν.
Οι γονείς πλέον καμαρώνουν όταν βλέπουν το παιδί τους σε ένα talent show.
Έτσι έχει σταματήσει το ψάξιμο, η αναζήτηση της ποιότητας.
Σε λίγο, η κοινωνία θα θυμίζει το φουτουριστικό έργο του Terry Gilliam “Brazil” όπου οθόνες έδιναν κατευθύνσεις στην καθημερινότητα, μια 24ωρη πλύση εγκεφάλου.
Η ελπίδα, πάντα υπάρχει ευτυχώς, πολλοί ψάχνονται, ρωτάνε, γεύονται, ανάμεσα τους και σεις, και μείς…
Πίσω από τη βιτρίνα της καθημερινότητας υπάρχει κόσμος που διψάει για ζωή!!!
Καλή χρονιά!
Βαγγέλης