To τελευταίο μου χόμπι, μετά τις αναγνώσεις διακοσίων σαράντα τριών (243) παραμυθιών, είναι να γράφω γράμματα.
Ένα για κάθε μέρα για ένα μήνα.
Όταν γράψω το γράμμα αρ. 31 (διανύουμε τον μήνα Μάρτιο), θα τα στείλω στον πλανήτη Άρη, που έχω διαβάσει ότι ο Πίτερ Σμιθ, επικεφαλής της αποστολής του διαστημικού σκάφους Phoenix στον Άρη, προέβλεψε ότι μέσα στην επόμενη δεκαετία θα ανακαλυφθεί ζωή σε άλλους πλανήτες πέρα από τη Γη.
Ενδιαφέρομαι να μάθω καθημερινές ιστορίες των εξωγήινων σκύλων και των εξωγήινων αφεντικών.
Να λάβω εξωγήινα γράμματα.
Αυτή η σκυλίσια ζωή μου δίνει πολύ χώρο για καινούρια χόμπι.
Ημέρα: 1η
Ημερομηνία: 01/03/2011
Διεύθυνση Κατοικίας: 23 Κλάγκαν Ρόαντ, PH 33 6RQ, Φορτ Γουίλιαμ, Σκωτία, Βρετανία, Βόρειο Ημισφαίριο, Πλανήτης Γη
GΜΤ: 20.30 μμ
Αγαπητοί εξωγήινοι σκύλοι,
Ονομάζομαι Μπέρλοκ Χόλμς (Bearlock Holmes), και μαθαίνω και αγγλικά.
Είμαι μεσήλικας 8 ετών, αλλά από ότι καταλαβαίνω περνάει η μπογιά μου.
Σκύλο με επώνυμο έχετε ξανακούσει?
Το αφεντικό μου πάντοτε με έπαιρνε στα σοβαρά. Συνήθως με φωνάζει Μπέρλοκ, και όταν θυμώνει Μπέρλοκχολμς (μία λέξη, o τόνος στο Μπέ! μπέέέέέέ !!! : )
Δεν θα με πείραζε να με φωνάζει βέβαια Gorgeous ή Genius.
Είμαι πολύ τυχερός που με υιοθέτησε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή. Τότε που με την ευκαιρία επισκέψεων στον χώρο μας διαφόρων και αδιαφόρων επισήμων ατόμων, το είδος μας κηρύχθηκε προς εξαφάνιση και γινόταν ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να επιτευχθεί μαζική εξόντωση των αδέσποτων (αυτό το ξέρουν και οι γάτες).
Θα έλεγα πως είμαι ένας σκύλος ευτυχισμένος, εργασιομανής, αντικοινωνικός, χαιδεμένος και ρωμαλέος.
Διαβάζω πολύ και ξέρω όλες τις ιστορίες για τους διάσημους σκύλους. Τον σκύλο του Οδυσσέα, τον Ασπροδόντη, τη Λάσσι, το σκυλί του Μπάσκερβιλ.
Στροφή γύρω από το σώμα μου. Ξαφνικό κοφτό δάγκωμα στην ουρά, και πίσω στο θέμα.
Το αφεντικό μπαίνει στο σπίτι. Χαίρομαι. ΠΟΛΥ! που το βλέπω.
Το αφεντικό είναι ψηλό, σχετικά λεπτό, με σκούρο σγουρό τρίχωμα. Στοιχηματίζω ότι είναι γυναίκα γιατί ‘once in a blue moon’ – σπάνια δηλαδή, βάφει τα νύχια μόνο των ποδιών της κάτι περίεργα σκούρα χρώματα.
Και όταν θυμώνει βγάζει δόντια. Μοιάζουμε λέει, το αφεντικό και εγώ.
Δουλεύει πολλές ώρες. Καθόλου τεμπελόσκυλο δηλαδή.
Χαίρεται. ΠΟΛΥ! που με βλέπει.
Την μυρίζω. Όμως σαν να είναι διαφορετική αυτή η βραδιά.
Ακουμπάει τις τρείς τσάντες που πάντα κουβαλάει, στην μέση του σαλονιού/γραφείου/υπνοδωματίου (το σπίτι σαν να μην έχει χωρίσματα)
Σκύβει και μου δίνει χάδια. Μόνο στο πρόσωπο απόψε, και περισσότερο στα μάγουλά μου.
Την μυρίζω. Και κοιτάζω μέσα στα μάτια.
χμμμ…. διαφορετικά τα μάτια απόψε.
Δεν γκρινιάζω για βόλτα. Η μάλλον βγαίνω κανα εικοσάλεπτο μόνος μου.
«Μπέρλοκ? Πού πας? Καλά πήγαινε. Απόψε κάνει απογοήτευση»
Πρώτο δέντρο αμυγδαλιά, δεύτερο λεμονιά, μπάάά άσε θα πάω στο γνωστό πάρκο καλύτερα.
Γάτα που πατάει με τις μύτες όπου έχει ακόμα σχηματισμένες λίμνες από την βροχή που έριξε το απόγευμα, πατημένη γάτα, ποδηλάτης με ποδήλατο δυστηχώς, οοοοοοοοοοώώώώώχ, πρόσεχε! Φιούύ, παρά τρίχα η μετωπική.
Είμαι και βιαστικός.
….απογοήτευση, απογοήτευση… χμμμ.. γυρίζω για να ψάξω αυτή την απογοήτευση στο λεξικό.
Και αν την βρίσκεις εκεί, γιατί κάθε φορά που το αφεντικό ανοίγει το λεξικό, δεν αλλάζουν τα μάτια της?
Θα το ερευνήσω.
Γυρίζω. Η πόρτα μισάνοιχτη. Τρέχω στο λεξικό.
Απογοήτευση: Δυσάρεστο συναίσθημα ματαίωσης λόγω μη ικανοποίησης ή μη πραγματοποίησης επιθυμητού γεγονότος.
Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω την χρησιμότητα των λεξικών. Το θέμα είναι να βρεθεί ένας τρόπος να σου εξηγούνε την σημασία και να σου δίνουνε τον ορισμό των λέξεων, με την προϋπόθεση ότι κάποιος σκύλος δεν ξέρει όλες τις λέξεις του κόσμου.
Μήπως καλύτερα να τις ζωγραφίζουνε?
…(λίγο πιο) μπροστά στο Ε – επιθυμητό – επιθυμία
…(ακόμα) πιο μπροστά στο Μ – ματαίωση
Το αφεντικό έχει σταθεί μπροστά στην βιβλιοθήκη με ένα σακουλάκι φουντούνια στο χέρι. Κάτι συγκεκριμένο πρέπει να ψάχνει, δείχνει συγκεντρωμένη! ..εκτός από τα φουντούνια.
Σκουπίζει τα χέρια της στην μπλούζα της.
Κατεβάζει ένα βιβλίο, και ένα ακόμα, και ένα τρίτο και κάτι χαρτιά πέφτουν στο κεφάλι της. Και ένα μπιμπελό ελέφαντας.
Συνηθισμένο.
Βγάζει την μπλούζα της. Βάζει μια ζακέτα που θα χωρούσε άνετα σε μια αρκούδα. Πετάει το σακουλάκι άδειο και τσαλακωμένο.
Ανοίγει το ραδιόφωνο. Κάθεται σε κάτι μαξιλάρια στο πάτωμα.
Ακούει: “Ζούμε σε μια εποχή που διαβάζει υπερβολικά με αποτέλεσμα να μην είναι σοφή, και σκέφτεται υπερβολικά με αποτέλεσμα να μην είναι ωραία».
Κλείνει το ραδιόφωνο.
Την παρατηρώ από πιο μακριά.
Με φωνάζει. «Μπέρλοκ? Έλα κάτσε λίγο πιο κοντά, αν θέλεις βέβαια.»
Θέλω λέει? : ) μια δρασκελιά και είμαι εκεί. Είμαι και δυνατός σκύλος.
«Ξέρεις η μουσική είναι πολύ προσωπική υπόθεση. Να σου πώ μια ατάκα που την έχω δανειστεί και μου αρέσει πολύ,… να εξασκήσεις και τα αγγλικά σου.
‘Music is what emotions sound like”!
χμμ…τώρα που το σκέφτομαι, θέλω να διαλέξω να ακούσω μια μουσική με «συσταλτικό ήθος: αυτό που οδηγεί την ψυχή σε ταπεινοφροσύνη και έλλειψη ανδρικής διάθεσης και είναι κατάλληλο για αισθηματικά τραγούδια και θρήνους».
Το ξέρεις, ότι είσαι σπουδαίος επιστήμονας Μπέρλοκ? Που με ακούς με απόλυτη προσήλωση, χωρίς να διακόπτεις. Με αυτά τα καστανά, τρυφερά και ειλικρινή σου μάτια. Απο αυτά έχουμε και οι άνθρωποι, όμως με μεγαλύτερη γκάμα χρωμάτων και ανειλικρινών εκφράσεων.
Εκτός από οδηγός τυφλών ανθρώπων, θα μπορούσες να είχες γίνει εξαίρετος ψυχαναλυτής.
Σ’αγαπώ, και σήμερα πιο πολύ από άλλες μέρες…
…..μου θυμίζεις την φύση σου…
‘ανιδιοτέλεια, προσπάθεια, αγάπη, υπομονή, ικανότητα καθαρής εκδήλωσης συναισθημάτων, ικανότητα γερού δαγκώματος’
…..μου θυμίζεις την απογοήτευσή μου…
Δύσκολη ώρα έρχονται όλα αυτά. Μα πότε είναι εύκολη?»
Σηκώνεται και πάει προς το πικ-απ.
Σκέφτομαι: ‘Πόσους βάτραχους θα πρέπει να φιλήσεις για να βρείς τον μαγεμένο?
και τελοσπάντων, μήπως να της βρω το χρυσό τόπι να παίξει στον κήπο έξω?’
Και εκεί στεκούμενη μπροστά στο πικ-απ, γυρίζει και μου λέει σαν μάγισσα ή νεράιδα που διαβάζει την σκέψη μου.
« Ξέρεις Μπέρλοκ ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα του παραμυθιού του μαγεμένου πρίγκιπα?
Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ!»
Έχω τελικά αισιόδοξο αφεντικό. Ή ρομαντικό?
Εκεί στο πικ-απ. Παραμιλά…. «θέλω να ακούσω μια ιστορίίίίαα…..για την θάλασσα».
Βάζει τον δίσκο και ακούγονται οι πρώτοι ήχοι σαν να έρχονται από εκατομμύρια χρόνια πριν…
.. ‘and so it was later, as the miller told his tale, that her face at first just ghostly, turned a whiter shade of pale’…
Έχει αυτό το τραγούδι συσταλτικό ήθος και δεν το καταλαβαίνω?? Ίσως κρυμμένο. Ίσως να είναι απο αυτά που πρέπει να ακούσω πιο προσεκτικά. Να τεντώσω περισσότερο τα αορίστως κυλινδρόμορφα με τικ αυτιά μου.
Μένει ακίνητη, εκεί μπροστά στο πικ-απ, μέχρι να τελειώσει το τραγούδι. Μετακινώντας τις πατούσες της που είναι λες και είναι καρφωμένες στην γή…. ελάχιστα δεξιά…ελάχιστα αριστερά.. τόσο που αρκεί.
…να χορεύει…να ταξιδεύει..
Μένει εκεί λίγη ώρα.
Αργά πηγαίνει στο μπάνιο. Φαντάζομαι θα ασχολείται με τις διαδικασίες προ ύπνου.
Βγαίνει από το μπάνιο.
Στο σαλόνι/γραφείο/υπνοδωμάτο υπάρχει ένα πίνακας. Ξέρετε σαν τους παλιούς με κιμωλίες. Τους ξέρω καλά, μια και πριν με υιοθετήσει το αφεντικό, σε κάτι σχολεία έβρισκα απάγκιο.
Είχε ζέστη,τα παιδιά με χαϊδεύανε και εγώ άραζα στις τάξεις τους.
Πιάνει μια κιμωλία και γράφει…. Θα προσπαθήσω να σας το γράψω όπως το γράφει.
‘Perhaps all the dragons of our lives, are princesses who are only waiting to see us once beautiful and brave !”
Αφήνει την κιμωλία.
Κοιτάζει ένα λεπτό τι έγραψε.
Τσάκ σβήνει το φώς.
Καληνύχτα!
pardon my french!
Με εκτίμηση,
Ο σκύλος
Εμπνεύσεις για το κείμενο οι παρακάτω, σε ποσοστά:
7% Παμπούδη Παυλίνα – Σκυλολόγιο
93% οι αγαπημενοι στην καρδιά μου – με τα ψευδώνυμά τους:
duck, sunny and life itself!
Ειρήνη Β. Μ.