Βρέχει.
Κάθομαι για μια ακόμα φορά στο καφενεδάκι της Πλατείας Ηρώων.
Σ’ένα τραπεζάκι που κοιτάζει τους ήρωες. Κατάματα.
Ποιοί είναι άραγε;
Ποτέ δεν έχω προσέξει ως τώρα!
Όλοι μας όμως δεν κρύβουμε έναν προσωπικό ήρωα;…ή όχι όλοι;
Εγω δεν έχω κάνει ποτέ κάτι ηρωικό.
…ή…δεν ξέρω…
είναι ηρωικό να περπατάς, χωρίς παλτό, στη βροχή;
Μπαίνω στο ταξί..
Τί πιο όμορφο από το να είσαι, βράδυ, στο ταξί και να βρέχει…
Να κάθεσαι στη θέση του συνοδηγού
και να μετράς τις σταγόνες που πεθαίνουν στο παρμπρίζ.
Χιλιάδες στρουμπουλές σταγόνες σαν αστράκια στραφταλίζουν
καθώς ο δρόμος τρέχει να ξεφύγει από τα φώτα της Κηφισίας.
Τρεμοπαίζουν σε μια αέναη μάχη με το χώροχρόνο, την αλήθεια και το ψέμα, το φως
και το σκοτάδι…(η νίκη ή ήττα είναι πάντα προσωρινή)…
Τί θα μπορούσε να αποτελέσει πιο πειστική απόδειξη της υπέροχης ομορφιάς της
ματαιότητας;
Παντού σιωπή και στάλες….
Άννα