Μετά από έναν ύπνο όμοιο με θάνατο,
μια ανάσταση βαριά. Αβέβαιη. Άσκοπη…
εάν ο υπόλοιπος χρόνος ύπαρξης ζητάει μια τηλεόραση…
για να σκοτωθεί απ’το καριοφύλλι ενός ντοκυμαντέρ
για την επανάσταση του 1821.
3 γουλιές γλυκού καφέ κι ένας βραχνός αναστεναγμός.
…για μια στιγμή με φαντάστηκα με φουστανέλλα,
τσαρούχια και μουστάκι, ως άλλος Αθανάσιος Διάκος,
να κοιτάζω τη σούβλα!
Δεν με πάει, Στα σίγουρα.
Αλλάζω κανάλι.
Ο Πέτρος Φυσσούν, φθισικός ως Υψηλάντης, βήχει ασταμάτητα.
Φοβάμαι μην κολλήσω!
Αλλάζω κανάλι.
Νέα μέτρα θα…
Αλλάζω κανάλι.
Κι άλλος πυρηνικός αντιδραστήρας…
Το εκρηκτικό μου ταμπεραμέντο
δεν αντέχει άλλες εκρήξεις!
Κλείνω την τηλεόραση.
Κλείνω και τα μάτια.
Το μυαλό μου ένα συνοθύλευμα
πυροβολισμών, νέων μέτρων και βήχα.
Και τα τρία χωρίς προηγούμενο.
Σελίδα 10
“Η πραγματικότητα δεν είναι όπως θα με συνέφερε εμένα να είναι.
Δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι.
Δεν είναι όπως μου είπαν ότι θα είναι.
Δεν είναι όπως ήταν.
Δεν είναι όπως θα είναι αύριο.
Η πραγματικότητα γύρω μου είναι όπως είναι.”
Τόσες λέξεις για να πεις το αυτονόητο;
Κι όμως τώρα μόλις έγινε σαφές…
και κολλητσίδα η σελίδα 11
“Εγώ δεν είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι.
Εγώ δεν είμαι αυτός που θα έπρεπε να είμαι.
Δεν είμαι αυτός που η μαμά μου ήθελε να είμαι.
Δεν είμαι καν αυτός που ήμουν.
Εγώ είμαι αυτός που είμαι.”
BINGO!!!
Το βόλι διαπέρασε τον εγκέφαλο κι αυτόματα…
πυροβολισμοί φωτιές κι εκρήξεις
ξέσπασαν στο άτυχο κρανίο μου!
“Όλες μας οι νευρώσεις ξεκινούν από τη στιγμή
που προσπαθούμε να είμαστε αυτό που δεν είμαστε!”
Κάπου εδώ αρχίζουν και τελειώνουν όλα.
Ήρθε η ώρα να ληφθούν νέα μέτρα.
Σήμερα τα ξημερώματα η ώρα πήδηξε έναν μεσημβρινό.
Χωρίς προφυλάξεις.
Άννα
Θα μπορούσε να πει κανείς το κείμενο ανεπίκαιρο…και είναι!
(αλήθεια, είναι;)
* Τα κείμενα στα εισαγωγικά είναι δανεισμένα
από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι “Ιστορίες να σκεφτείς”.