Το να περιμένει κάποιος από εσένα να γράψεις editorial στα μέσα Ιουλίου και επιλεκτικής χρεοκοπίας αποτελεί θράσος.
Ανοιχτά παράθυρα vs Κλιματιστικό. Ιδού το δίλημμα.
Θα λιώσω εδώ γράφοντας κάτι με μυαλό θολωμένο ή θα κλείσω πορτοπαράθυρα και θα καταλήξω με κείμενο 23 βαθμών Κελσίου.
Η Κάλλας ωρύεται για τα μαύρα οράματα κι εγώ περνώ στην αντεπίθεση.
Πείραμα: Αλήθειες και ψέματα σε δυο θερμοκρασίες.
Χθες βράδυ σε είδε στον ύπνο της. Ήσαστε σ’ ένα μεγάλο, αδιάφορο πάρτι, βρεθήκατε το πρωί, εσύ κι εκείνη μόνοι σας στο χώρο εκείνο και της έδειξες ότι ήταν αλήθεια αυτό που υποψιαζόταν. Σήμερα θυμάται το δέρμα σου, δεν το ένιωθε καθόλου πλαστικό. Ήταν απόλυτα αληθινό, πιο αληθινό κι από το δέρμα του ανθρώπου που κοιμόταν δίπλα της.
Η όψη σου της θύμισε εκείνα τα λόγια του πρώτου εραστή, στις μεγάλες ώρες της ζήλειας. «Θα είναι ψηλός και περήφανος, θα μιλάει λίγο και τη θέλησή του μόνο για σένα θα την αλλάζει. Μ’ έναν τέτοιο θα καταλήξεις, το ξέρω». Πάνε τόσα χρόνια από τότε κι ακόμα, όταν τη συναντά, τη ρωτάει αν κατέληξε.
Έχω έναν κάκτο στο γραφείο. Μοιάζει να είναι πλαστικός, είναι σχεδόν όμορφος. Πολλοί – πρώτη εγώ – τον έσπασαν στην άκρη-άκρη για να βεβαιωθούν ότι είναι αληθινός, «ζωντανός». Είναι. Φαίνεται σα να μην έχει αγκάθια, είναι γυαλιστερός και καταπράσινος. Κάθε τι γυαλιστερό πια, μας θυμίζει πλαστικό.
Πλαστική κι εγώ. Που αποκοιμήθηκα προχθές, η ανόητη, στη μέση του Blaue Angel. Πού να το πω χωρίς ντροπή.. Η κούραση, σου λέει.. αυτό βρήκα να πω σέρνοντας τη σορό μου στο κρεβάτι. Εγκατέλειψα.
Κι εκείνους τους εγκατέλειψα. Κι άκουσα σήμερα στο ραδιόφωνο ότι αποφάσισαν να μη φύγουν από την πλατεία. Αρνήθηκαν να συνεργαστούν με το δήμαρχο για την «εξομάλυνση» της «κατάστασης» στο κέντρο. Λιγοστεύουν βέβαια και θα λιγοστεύουν συνεχώς, όσο ο δρόμος μου δε με βγάζει πια εκεί με τέτοια ζέστη και τόσες δουλειές.
Turn it off. Έβαλε επιτέλους αεράκι.
kat