Η ιστορία σε δυο πράξεις. Κι εξηγούμαι.
1. Ο φυσικός κόσμος. Μια μέρα που ήταν νύχτα κι όλα τα συναφή έγινε μια μεγάλη έκρηξη. Ένα πετραδάκι εξφενδονίστηκε κι ονομάστηκε Γη μέσα σ’ αυτό το χάος. Σ’ αυτό το πετραδάκι άρχισε να γεννιέται η ζωή. Γη και αέρας, φωτιά και νερό. Όλα σε ιδανικές αναλογίες. Η ζωή είχε πολλές μορφές πάνω στη Γη. Ήτανε μπλε σαν τους ωκεανούς, πράσινη σαν τη βλάστηση και παρδαλή σαν τις πεταλούδες ή πιο συντηρητική σαν τα σκουλίκια… Αυτά ήταν τα έμβια όντα. Όλοι αυτοί ζούσαν αρμονικά πάνω σ’ αυτό το πετραδάκι που ήταν πεταμένο μες στο χάος, ώσπου………………..
2. Ο ανθρώπινος κόσμος. Δεν ξέρουμε πώς γεννήθηκε ακριβώς –όπως δεν ήμαστε και σίγουροι ότι η δημιουργία του πετραδακiου οφείλεται στην έκρηξη- αλλά υποθέτουμε ότι ήταν η εξέλιξη του κίτρινου πόκεμον, του πίκατσου!!! Όχι, όχι…. Ήταν η εξέλιξη του πιθήκου λένε. Υπάρχουν πολλές εκδοχές γι’ αυτήν την ιστορία. Κι εγώ που τη γράφω, δεν μπορώ δυστυχώς να την καταγράψω αντικειμενικά, γιατί αποτελώ μέρος αυτού του είδους που λέγεται άνθρωπος. Εμείς οι άνθρωποι μιλάμε πολύ για την ιστορία μας και τη βγάζουμε και σε βιβλία, γιατί έχουμε πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας, παρόλο που είμαστε μια κουκίδα πάνω σ’ ένα πετραδάκι το οποίο βρίσκεται στο χάος. Μάλιστα την έχουμε χωρίσει και σε περιόδους την ιστορία. Ας πούμε: αρχαία, μεσαιωνική και νεότερη ή σύγχρονη. Για την τελευταία πέφτει πολύ ξύλο. Πάντα! Αυτό, λοιπόν, το είδος μου, ήταν πολύ φιλόδοξο κι άρχισε να κυριαρχεί πάνω στο φυσικό κόσμο με τις ιδέες του και το μυαλό του. Σήμερα το είδος μου έχει σχεδόν εξαφανίσει την ιστορία του φυσικού κόσμου(βλ. νούμερο ένα), πατάει τα σκουλίκια και αιχμαλωτίζει τις πεταλούδες. Νομίζω ότι το πετραδάκι μας έχει να περάσει τέτοια κρίση από τότε που στο φυσικό κόσμο εμφανίστηκαν οι Μεγάλες Σαύρες- οι Δεινόσαυροι (ετυμ.= οι σαύρες που προκαλούν μεγάλα δεινά).
Σήμερα λοιπόν, μετά από διακόσιες χιλιάδες χειμώνες περίπου που εμφανίστηκε το είδος μου στη Γη, οι άνθρωποι είναι σε κρίση. Ο λόγος είναι ένα χόμπι που έχουν από αρχαιοτάτων χρόνων. Η ανταλλαγή νομισμάτων. Σήμερα περνάμε νομισματική κρίση κι όλοι είμαστε αγχωμένοι, ανήσυχοι ή και αγανακτισμένοι. Αυτό το χόμπι πια μας έχει γίνει μανία και καταστρέφουμε ο ένας τον άλλον.
1+2. Δεν ξέρω που θα φτάσει αυτή η ιστορία ούτε ποια θα πάψει πρώτη να γράφεται. Μάλλον το τέλος των δύο ιστοριών θα είναι ταυτόσημο. Και τότε τα κόκαλα του είδους μου δεν θα έχουν καν χώρους να εκτίθενται, όπως αυτά των δεινόσαυρων.
3. Το θέμα είναι ότι η ιστορία γράφεται ανεξάρτητα από εμάς πάνω σε αυτό το σύστημα που λέγεται κόσμος, είτε εμείς την καταγράφουμε είτε όχι.
Γι αυτό κύριε επόμενε αρχαιολόγε, όποια μορφή κι αν έχεις, αν θα αποκρυπτογραφήσεις αυτή την περίληψη της ιστορίας μας στην ιστοσελίδα του Music Society σε παρακαλώ να μη μας ονομάσεις Δειν-ανθρώπους!
///λήδα