Απόγευμα Παρασκευής και στο φορητό Player της κουζίνας
παίζει το ”Dusty In Memphis”.
Πρόκειται για μια κρυφή μέχρι σήμερα ιεροτελεστία,
που’χω με τον συγκεκριμένο δίσκο κάθε χρόνο, τέτοια εποχή.
Μια ώρα πριν πέσει η νύχτα, φτιάχνω καφεδάκι, στρίβω τσιγάρο νόμιμο
και ακούω.
Η Άνοιξη είναι σίγουρα εδώ.
Όχι ότι χρειαζόμουν την Dusty να μου το υπενθυμίσει:
Τα αγωνιώδη καλέσματα του γάτου μου και η μυρωδιά που αφήνουν,
παρέα με την αμέτρητη κατανάλωση χαρτομάντηλων απο μέρους μου,
αρκούν να με πείσουν πως η πολυπόθητη εποχή
μου υποκλείνεται χαιρέκακα και φέτος.
Κι όμως, ενώ όλα τα κομμάτια δένουν,
απ’τον οίστρο του γάτου, μέχρι τον δικό μου
-ο οποίος, μεταξύ μας, τέτοια εποχή μένει ανεκπλήρωτος,
μιας κ δε παύω να ξεφυσώ σαν το πλέον απαρχαιωμένο πλοίο(βλ. Ρομίλντα)-
παρόλα αυτά, το παζλ δε λέει να λυθεί.
Η Άνοιξη δεν έρχεται,
όπως δεν ήρθαν οι γιορτές,
όπως δε θα’ρθει και η Μεγάααλη Βδομάδα.
Φέτος, όλα βρίσκονται σε κατάσταση αναμονής.
Απ’τη δουλειά, το σχολείο, την υγεία, την αξιοπρέπεια που σου υποσχέθηκαν,
-και δε βλέπουμε να’ρχονται σύντομα-
μέχρι την εφημερίδα στο τραπέζι που όλο λες ν’ανοίξεις
και όλο τ’αναβάλεις.
Γιατί η Dusty τώρα τραγουδά:
Αλλά, ούτε η αγάπη έρχεται…
Παραπέει κάπου ανάμεσα στα μπαρ και τα βλέματα που εκτοξεύεις,
προς πάσα κατεύθυνση,
απεγνωσμένα, ακαθόριστα και -πάντα!- ποτισμένα με τη κατάλληλη δόση αλκοόλ.
Έτσι δεν είναι;
Για δώσε λίγο βάση εδώ:
”Η Ζωή ήταν δίχως όνομα, δίχως μνήμη, μονάχη.
Τότε, ο πόθος έριξε με το τόξο του.
Το βέλος του πόθου έκοψε τη ζωή στη μέση και η Ζωή έγινε δύο.
Οι δυό τους βρέθηκαν ο ένας απέναντι στον άλλον και γέλασαν.”
Τώρα, καθ’ότι ανέκαθεν κάκιστοι στο σημάδι εμείς, το χάσαμε.
Ο στόχος βαρέθηκε να περιμένει, σκονίστηκε, (συγ)καλύφτηκε
και ως αποτέλεσμα, η ιστορία επαναλαμβάνεται στο διηνεκές.
Θα μου πεις, πως τα συγχέεις;
Στον δικό μου κόσμο,
ιδεολογίες, ελπίδες, έρωτες και λοιπά συναφή
έχουν κοινό παρονομαστή το πάθος.
Αυτό, που η κυρία σφουγγαρίζει, στο τεράστιο,
ευάερο, ευήλιο σαλόνι της, σε έπεισε, χρόνια πριν…
να κατασπαταλήσεις, στο δικό σου σαλόνι, κρεβάτι, κεφάλι.
Το’κανες. Πολύ εύκολα. Στην υπερβολή του.
Η Dusty, όπου να’ναι θα σωπάσει.
”I Can’t Make It Alone” υπενθυμίζει.
Μόλις σβήσει και η τελευταία νότα,
μαζί της θα πάρει και την ιεροτελεστία μου για φέτος.
Του χρόνου πάλι…
Τότε,
που ο γάτος θα’ναι στειρωμένος.
Εσύ, θα στοχεύεις στα χαρτομάντηλα του αριστερού μου πέτου
και η αναμονή, θα’χει γίνει κραυγή.
Τότε, ο στόχος θα’χει ξεσκονιστεί,
χρόνια μετά τη τελευταία φορά που το έκανε.
Με το καλό, να τον πετύχουμε…
Αυτή τη φορά.-
Wiz
(Το κείμενο στα εισαγωγικά ανήκει στον κύριο Eduardo Galeano και τους ”Καθρέφτες” του.)