Κάτι τέτοιες μέρες που η πραγματικότητα της πόλης με αναγκάζει να περάσω πολύ χρόνο στο σπίτι, έρχονται στο μυαλό μου οι στίχοι του Διονύση Καψάλη που μελοποίησαν τα Διάφανα Κρίνα:
Θα ‘ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου,
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη,
θα ‘ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου…
δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει,
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου.
Ή αλλού στις Μέρες Αργίας του Καψάλη, μιας συλλογής που αποτελείται από δέκα πέντε σονέτα, που μοιάζουν στη μορφή με το ένατο που μελοποίησαν τα Κρίνα:
Άλλοτε, τώρα, χρόνια μπρος και χρόνια πίσω,
Ασκώ μια μάταιη χημεία, τις εικόνες,
Τις εμφανίζει ουρανός – και ποιον θα πείσω,
Όταν κοιμάμαι και ονειρεύεσαι αιώνες,
Πρώτο μου πρόσωπο κομμένο στους αγκώνες,
μαντεύω λίγο ουρανό για ν’ αγαπήσω.
Αυτή τη μάταιη χημεία νιώθω να ασκούμε μέσα από τη μουσική και μέσα από την αλληλουχία των τραγουδιών, όχι τις εικόνες αλλά τους ήχους. Σαν να προσπαθούμε μέρα με τη μέρα, εκπομπή με την εκπομπή να φτιάξουμε έναν θαυμαστό καινούργιο Κόσμο.
Θα μου πείτε, γίνεται;
Θα σας πω, δεν ξέρω αλλά ελάτε να το δοκιμάσουμε μαζί…
On behalf of musichemist society,
Thank you for coming,
(Ssssssssstay tuned),
See you next (and every) time!
f