Έχω συμφωνήσει με το σύμπαν να με βρίσκει η έμπνευση απρόσμενα!Κάποια στιγμή να μου χτυπά τη πόρτα,να μου πετά γλυκόλογα του αέρα,να γαργαλάει το νου μου και αυτός με τη σειρά του τη πένα μου.
Κάπως έτσι έγινε πριν δυο μέρες η συνάντησή μου με την έμπνευση.Άκουσα στο ραδιόφωνο μια συζήτηση,απλή αλλά και όμορφη,μεταξύ του Θάνου Ανεστόπουλου(τραγουδιστή των Διάφανων Κρίνων) και ενός γνωστού ραδιοφωνικού παραγωγού,με θέμα τη νέα γενιά και το κοινωνικό σύγχρονο και άχορδο γίγνεσθαι.Αυτό που μου έμεινε από τη συζήτηση που άκουσα ήταν μια φράση του Θάνου Ανεστόπουλου : “Δεν τους έχει μείνει χώρος να ονειρεύονται ” είπε (αν θυμάμαι ακριβώς) αναφερόμενος στους νέους ανθρώπους.Έπειτα…άρχησε να βγαίνει από το ραδιόφωνο ο ήχος της “Γαλέρας”(il Galeone)-(Σκλάβοι στα όπλα).
Ήταν καιρός πλέον να έρθει στο νου μου μία άλλη φράση από τα “Τρία Κρυφά Ποιήματα” του Γιώργου Σεφέρη:”Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας”.Όπως ο Γιώργος Σεφέρης εμπνεύστηκε από άλλους ανθρώπους για να χαράξει τη ποίησή του…έτσι και εγώ (χωρίς φυσικά να θεορώ τον εαυτό μου αντάξιο του Γιώργου Σεφέρη) εμπνεύστηκα από τη φράση του Θάνου Ανεστόπουλου,αλλά και από το τραγούδι η “Γαλέρα”,ένα ποιήμα με τίτλο:”Λίγο χώρο να ονειρεύομαι”:
Δεν έιναι η μίζερη πραγματικότητα που με πονά
Δεν είναι που δεν έχω για δουλειά μια φυλακή του νου
Δεν είναι που τώρα,άλλα παιδιά μπένουν σε καλούπια σκέψεων
Είναι πού αφέθηκα να αλυσοδέσουν το πνεύμα μου,
να το κατακερματίσουν,να το καταραστούν σε αιώνια φυλακή
Μα αυτή η άχαρη και άγνωμη πράξη
στο παρελθόν ανήκει
Δεν είναι αυτοί οι αφέντες ,αλλά εγώ
του πνεύματός μου η εξουσία!
Αδάμαστη και ελεύθερη…
σαν κύμα,σαν τον άνεμο
αρπάζω τα ηνία του κόσμου
του δικού μου και της ευτυχίας μου
Σπαταλάω τη δυναμή μου
μονάχα για λίγο χώρο να ονειρεύομαι!
Έλλη Χ