Μια ενδιαφέρουσα λέξη
Ανωμαλία
Και μόνο στο άκουσμα της παίρνεις στάση αμυντική
Φοβάσαι το ανώμαλο
Φοβάσαι το τέρας που φέρει μέσα του
Και τα δικά σου τέρατα φοβάσαι μπας και του μοιάζουν
Κι όμως είναι ένα κομμάτι της φύσης
Όπως τα ρέυματα στον πορθμό του Ευρίπου
Νομίζεις, είναι μια ανωμαλία μέχρι να κατανοήσεις.
Γιατί όλα έχουν μια εξήγηση.
Τα θαλάσσια αυτά ρεύματα στην προκειμένη περίπτωση
Αλλάζουν φορά κατεύθυνσης κάθε 6 ώρες περίπου
Και σχετίζονται με κάτι μη προφανές…
Με τις φάσεις της Σελήνης.
Ένα ουράνιο σώμα καταφέρνει να επηρεάζει τη φύση εδώ κάτω
Σ’ αυτή τη γη.
Κι ένα σώμα ανθρώπινο σ’ αυτή τη γη
Μπορεί κι αυτό να μην είναι «κανονικό».
Γι’ αυτό που σου μιλάω τόση ώρα
είναι το διαφορετικό,
«το απ’ αλλού φερμένο».
Το είπε κι ο Ελύτης με τον τρόπο του
«δεν το αντέχουν οι άνθρωποι».
Εγώ λέω μια χαρά τ’ αντέχουν.
Σου λέω είναι μέσα μας.
Είναι αυτό το πανκ που δεν αντέχεις να τ’ ακούς
Αλλά το ξέρεις. Μπορεί να μην τ’ ακούς πια…
Αυτό το πανκ. Μικρός όμως το ‘χες αγκαλιάσει.
Μήπως τότε ήσουν πιο σοφός;
Αγκάλιαζες τις διαφορές…;
Yπάρχουν πράγματα που δε μπορείς να τα εξηγήσεις.
Όπως γιατί αγαπάς μια μουσική και μισείς μια άλλη.
Όπως γιατί αγαπάς έναν άνθρωπο και μισείς έναν άλλο.
Το ότι δε μπορείς όμως να το εξηγήσεις δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει εξήγηση.
Απλώς δεν είναι τόσο προφανής.
Είναι σαν την ψυχεδέλεια.
Είναι σαν να κυνηγάς το ουράνιο τόξο που κάποτε είδες
Και ήθελες πιο πολύ χρόνο για να το καταλάβεις.
Είναι επίσης, κι αυτό:
Το ότι είδες γραμμένο το nirvana και νόμιζες πως θ’ ακούσεις τη
Φωνή του Κοbain….
Κι όμως my friend
Γελάστηκες!
Υ.Γ: Πρόσεχε όμως μη και στην αναζήτηση του μη-προφανούς καταλήξεις κάπως έτσι…
Dead Man – M. Ward
Ή έτσι…
Madman across the water – Elton John
///ληδα