Έχουμε, ήδη, μπει στη τελευταία μέρα του χρόνου την ώρα που
γράφω..
Τα ηχεία μου παίζουν το αγαπημένο ‘’Sunflower’’ του Milt Jackson,
η γάτα μου σιγοντάρει μ’ένα ερωτικό κάλεσμα σ’ένα φανταστικό εραστή
και μια πολύ ψιλή βροχή –ακόμα και αν έχει πάψει τώρα-
χορεύει στο ρυθμό που τη φαντάζομαι.
Το σκηνκό είναι τόσο μελαγχολικό και τόσο όμορφο
Που, σχεδόν, δυσκολεύομαι να το περιγράψω..
Ακριβώς, όπως νιώθω για τη χρονιά που φεύγει.
Απο τη μέρα που έμαθα να θυμάμαι τις σκέψεις μου
η αλλαγή του χρόνου ήταν ένα προσωπικό μαρτύριο!
Προσδοκίες, στόχοι, σχέδια, περνούσαν μπροστά απ’τα μάτια μου
σαν ένα τεράστιο slideshow.
Που ενώ μπορείς να το δεις, είναι αδύνατο να τ’αγγίξεις.
Θυμάμαι να στριφογυρίζω για ώρες.
Να βρω κάτι πιο εφικτό,
να διατηρήσω το υπάρχον
και – Θεού θέλοντος!- να επιτύχω το αδύνατο!
Ε, αυτή τη φορά, ο παλιός χρόνος μ’αφήνει με ένα τίποτα,
ο νέος δε μου υπόσχεται τίποτα
και, αφού πρώτα πέρασα τη κρίση πανικού,
τώρα είμαι ήρεμη όσο ποτέ!
Περιδιαβαίνω την πόλη με τα όμορφα φωτάκια,
τα λιγοστά δέντρα, πάρκα, το αρχιτεκτονικό, και όχι μόνο, χάος της
-που τόσο τρομακτικά έχω συνηθίσει-
και φοράω το καλύτερο χαμόγελο μου μοιράζοντας συστάσεις,
προϋπηρεσία και κοινωνικές δεξιότητες.
Τώρα τελευταία έχω αρχίσει να φωτογραφίζω:
Δρόμους, μισοφώτιστα στενά, μουσικές σκηνές, μικρές αγορές,
εγκαταλειμμένα κτίρια, τους πωλητές στην αγορά της Αθηνάς,
τα κόκκινα νέον στα Studio της Ιεράς Οδού –με τους νταβατζήδες
να βγαίνουν και να ζητούν, συχνά, το λόγο, πράγμα που σημαίνει
πως, κάπου εκεί, αρχίζεις να τρέχεις!
Καταλήγω σε αγαπημένα στέκια να συζητάω με φίλους και να γνωρίζω νέους.
Μου λείπουν πολλά –εσύ- αλλά κάποια πράγματα δεν είναι πάντα στο χέρι μας.
‘Οι Άνθρωποι χρειάζονται πολύ λίγα πράγματα για να’ναι ευτυχισμένοι.
Και κάνουν πολλά για να μην είναι.’
Δεν ξέρω, τελικά, όταν η Κοινωνία καταστρέφεται
και οι επιταγές τις σκάνε, τι απ’όσα επιτάσσει
–πολύ πριν τη γέννηση σου-
σου χαρίζει ασφάλεια και έχει νόημα για σένα.
Προσωπικά το’χω βρει
–δε ξέρω αν θα το επιτύχω, αν και μου αρκεί που το γνωρίζω –
και συνοψίζεται πολύ εύστοχα στο ‘Ιδιώνυμο’ της Γώγου:
‘πως τσούκου τσούκου
αργά μεθοδικά
μας αλλοιώνουνε
να καθορίζουμε τη στάση μας στη ζωή
απο το στύλ της καρέκλας…’
Η ερωτιάρα γάτα μου’κανε σινιάλο
και η καρέκλα μέτρησε πατώματα.
Την αφήνω ως έχει.
Προσάναμμα για τον νέο χρόνο.
Όλα απ’την αρχή.
Wizzz