Το Music Society web radiON ζήτησε από τους παραγωγούς αλλά και τους φίλους του να επιλέξουν τα 3 πιο αγαπημένα και πολυακουσμένα τραγούδια τους για το 2019, άσχετα από την χρονιά που αυτά κυκλοφόρησαν και σας τα παρουσιάζει:
Νικος Ταλεμόπουλος (Άγρυπνοι στην Αθήνα)
Big Thief – Not
Οι Big Thief κατάφεραν κάτι πολύ σπάνιο φέτος: να βλέπεις σε πάρα πολλές από τις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς και τους 2 δίσκους που βγάλανε. Το Not από το Two Hands ήταν το μεγαλύτερο μου κόλλημα για φέτος.
Leonard Cohen – The Hills
Ένας από τους καλύτερους φετινούς δίσκους μας ήρθε από τον κάτω κόσμο. Το φάντασμα του Leonard μας επισκέπτεται και πάλι για να δει μήπως και βγήκε φέτος καμία φωνή καλύτερη από τη δικιά του.
dEUS – Instant Street
Tο Instant Street ήταν από τις κορυφαίες συναυλιακές στιγμές που έζησα φέτος, οπότε προφανώς τις επόμενες μέρες έπαιζε ασταμάτητα.
Παναγιώτης Φέτσης (Precious Cargo)
Baroness – Season
Γιατί δεν έχει καμία σημασία πόσο metal είναι οι Baroness, πλέον έχουν τη δική τους φωνή που τα περικλείει όλα: κιθάρες απο το υπερπέραν, διφωνίες, rhythm section που θα μπορούσε να σταθεί σε jazz combo, blast beat, ανθεμικό ρεφραίν. Είναι η εποχή τους.
Bruce Springsteen – Hello Sunshine
Το κομμάτι που διασώζει στο 90′ έναν ολόκληρο Springsteen δίσκο και ανανεώνει για καιρό τη σχέση ακροατή-καλλιτέχνη δε μπορεί παρά να είναι ένα μεγάλο τραγούδι.
Black Midi – Western
Αν και επιτηδευμένα δύστροπο, το ντεμπούτο τους φέρνει αέρα ανανέωσης και μας συστήνει έναν drummer φαινόμενο, τον Morgan Simpson, μόνο για αυτόν αξίζει να προσπαθήσει κανείς να αντέξει το δίσκο-λαβύρινθο.
Σπύρος Καλετσάνος (Noir)
Tucker Zimmerman – Roadrunner
1969: ένας πλάνητας Αμερικάνος τραγουδοποιός που έχει εγκατασταθεί στην Ευρώπη μας μιλάει με απλό λυρικό και γλυκό τρόπο για τον δρόμο που δεν τελειώνει ποτέ. Η πολύ όμορφη φωνή του και τα από καρδιάς λόγια του, μια πεντηκονταετία πίσω, μου έφραιναν τα ώτα πολλάκις μέσα στο 2019. Αφορμή 2 εκπομπές για το Βέλγιο στο οποίο ζει ο Tucker. Από τα 1969 και το ντεμπούτο του Ten Songs.
Ghetto Brothers – Got This Happy Feeling
Κάποιες φορές ψάχνοντας πέφτεις πάνω σε θησαυρούς, έτσι λοιπόν αυτό το ένα και μοναδικό album μιας Latin μπάντας από τη Νέα Υόρκη με Πορτορικάνικη καταγωγή και βγαλμένη κατ’ ευθείαν από το ghetto, το δρόμοι και τις συμμορίες, έχει όλα τα εχέγγυα να αποδειχθεί αριστούργημα με πολλούς τρόπους. Ο πρώτος είναι η μουσική που παίζουν τα αλάνια των Ghetto Brothers στο LP Power Fuerza, ο δεύτερος το backround, ο τρίτος η σύνδεση διαφορετικών φαινομενικά πραγμάτων όπως είναι οι Beatles και οι Young Lords. Ακούγεται πολύ ταιριαστά, διαβάζοντας παράλληλα το Αρπακτικό του Gil Scott Heron (που φέτος μεταφράστηκε στα ελληνικά). Τα 70s του ΝεοΥορκέζικου ghetto μας αγκαλιάζουν σφιχτά.
Don Adams – That Feeling Is Gone
Μου αρέσει πάντα να σκάβω κάτω από την επιφάνεια και να βρίσκω ιστορίες που τις σκεπάζει η λήθη και η άγνοια. Η ιστορία της ζωής ενός Σκωτσέζου, την οποία κατέγραψαν μόνο κάποιοι Γερμανοί που μπλέχτηκαν με τη νύχτα, ωραιότατες γκρούβες και θεσπέσιες φωνές, αλλά ”τρύπιες” από τις καταχρήσεις, έχει πολύ ψωμί. Κάποτε βρήκα τον πρώτο δίσκο του εν λόγω Σκωτσέζου που έμεινε στην ιστορία ως Don Adams, διάβασα κάποια πράγματα γι’ αυτόν και βήμα βήμα ”περπάτησα” στα βήματα του. 1969 Watts Happening ανυπέρβλητο album, με φοβερή και τρομερή rhythm section, ηχογραφημένο στο Μόναχο. Το That Feeling Is Gone είναι από τα τραγούδια που λατρεύω και είναι και μια ρεαλιστική προσέγγιση, μιας και ποτέ δεν ξαναέβγαλε τέτοιο δίσκο.
ΠιΖήτα (#HUMBAonair)
Ride – Future Love
H μπάντα που βγήκε μέσα στη ζέστα εκεί στα μέσα του Ιούλη, έπαιξε 60 λεπτά μπροστά σε ένα κοινό που φόραγε τα μαύρα του κι ελάχιστα ασχολιόταν με δαύτους, αλλά που ανταποκρίθηκε πλήρως στις προσδοκίες όσων είχαν μαζευτεί και για αυτούς. Το single που βγήκε για το νέο τους δίσκο με συντρόφευσε κυρίως στην μετάβασή μου από ένα ταξίδι που έγινα μέρος κατά ένα διαφορετικό τρόπο όσων εννούνε οι RIDE “Can I see you every day? Do you love me like I love you?” – αφιερωμένο στον μικρό Ιωάννη.
New Order – Bizarre Love Triangle
Όταν κάνω τον απολογισμό για την περασμένη χρονιά, αναπολώ εκείνη τη συναυλία στα μέσα του Ιούνη με Marr, New Order τα μεγάλα ονόματα. Θες το ανάλαφρο κλίμα; Θες η προσμονή για κάτι που εν τέλει δεν ευοδώθηκε; Θες σίγουρα για τις συνθήκες της συγκεκριμένης συναυλίας και την εμφάνιση των New Order; Ε, λίγο απ΄ όλα κι άλλα πολλά… Ετσι λοιπόν, για τη γκάβλα εκείνης της στιγμής “And I don’t know where to turn when you’re gone When you’re gone I won’t desert you I don’t know what to say”.
Dead Prez – Hip Hop
Άλλο και τούτο…ε; Πού κολλάει πάλι αυτό; Το εν λόγω κομμάτι είναι στους τίτλους αρχής του υπέροχου ντοκιμαντέρ Hip Hop Evoluton. Εμαθα πολλά, σεβάστηκα ακόμη περισσότερα… “It’s bigger than hip-hop, hip-hop, hip-hop”.
Duke Zappa (Famous Last Words / Μπαρ το Ναυάγιο)
Dustbowl – Don’t Let the Fascists Drag You Down
Με την δίκη της Χρυσής Αυγής να μπαίνει στην τελική ευθεία, και με την άκρα και λαΙκιστική δεξιά να σταθεροποιείται σε όλη την Ευρώπη (αλλά και σε άλλα μέρη του κόσμου), το τραγούδι τον Dustbowl ήταν το σάουντρακ πριν από κάθε πορεία, πριν από κάθε πολιτική εκδήλωση.
Hozier – Jackboot Jump
Μπάτσοι παντού, και δίκιο πουθενά. Παγκοσμίως….
Soulsavers – Unbalanced Pieces
«Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα είναι η εποχή των τεράτων», Αντόνιο Γκράμσι
ToSofoPaidi (blanketed by static)
Andrew Bird – Sisyphus
Ο Andrew Bird αποφάσισε να κάνει τραγούδι τον Σίσυφο, τον κατεξοχήν αντιήρωα της ελληνικής μυθολογίας, στο άλμπουμ του με τίτλο “My Finest Work Yet” που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2019. Όταν το μουσικό app, που παίζει αδιάκοπα στο κινητό, έστειλε τα στατιστικά της χρονιάς λίγες μέρες πριν, το συγκεκριμένο τραγούδι είχε μακράν τις περισσότερες επαναλήψεις από τα υπόλοιπα.
New Model Army – The Hunt
…και να που οι πόλεις μας κατάντησαν μοντέρνες φυλακές, με τους πάνοπλους φρουρούς της νομιμότητας διασκορπισμένους στις γωνιές των τετραγώνων να φυλάνε την “τάξη και την ηθική” των φοβικών νοικοκυραίων και την ίδια στιγμή οι μαφιόζοι να λυμαίνονται τα ίδια μέρη χωρίς καμιά ενόχληση. Εν όψει της ζωντανής επανεμφάνισης των New Model Army την άνοιξη του 2020 στην Αθήνα και της ζοφερής πραγματικότητας της ίδιας πόλης το 2019, το “The Hunt” παίζει ασταμάτητα στα ακουστικά από το καλοκαίρι έως και σήμερα.
Calle 13 – Latinoamérica
Το 2019 με έφερε στους δρόμους των πόλεων και τις απέραντες εκτάσεις των επαρχιών της Αργεντινής, της Ουρουγουάης και της Χιλής, σε ένα ταξίδι που είχα την τύχη να συναντήσω κόσμο χωρίς πλούτη ή ευκολίες, μα με μια απίστευτη αξιοπρέπεια. Κόσμο που ο καπιταλισμός και η εξουσία χτυπάνε αλύπητα με σκοπό την εκμετάλλευση του ίδιου και της γης του κι όμως εκείνος εξακολουθεί να αγωνίζεται χωρίς να κάνει πίσω. Το Latinoamérica των Calle 13 αποτελεί ίσως εκείνο το τραγούδι που εκφράζει συνολικά όλα εκείνα τα συναισθήματα που βιώνει ο ταξιδιώτης στον νότο της Αμερική. Ένα τραγούδι που ακόμα κι όταν δεν παίζει στα ακουστικά το ακούω κάθε φορά που αναπολώ τις στιγμές και τις εικόνες εκείνου του ταξιδιού.
Γιάννης Νέγρης (i-jukebox)
Madrugada – Salt
Όσο περνούσαν τα χρόνια και ο Sivert Høyem συνέχιζε επιτυχημένα τη σόλο πορεία του, η ελπίδα για μια επανένωση των Madrugada ολοένα και απομακρυνόταν. Όμως το ρητό “ποτέ μη λες ποτέ” επαληθεύτηκε για μία ακόμη φορά και όλα τα υπόλοιπα είναι πλέον ιστορία. Η επιστροφή τους στην Ελλάδα έγινε προφανώς με τρόπο πανηγυρικό και η απεραντοσύνη του “Salt” ακόμη ηχεί στα αυτιά μας. Και στα στερεοφωνικά μας.
Archive – Lights
Αν διάλεγες μια μονάχα λέξη για να περιγράψει τη μαγική βραδιά των Archive στο Ηρώδειο, θα ήταν “φώτα”. Και αν επέλεγες μονάχα μια στιγμή, θα ήταν όταν τα μέλη του γκρουπ επέστρεφαν ένα ένα στη σκηνή, για να ερμηνεύσουν το “Lights”. Απλά συγκλονιστικό. Μετά από κάμποσα χρόνια, έπιασα τον εαυτό μου να μην μπορεί να ξεφύγει από τον εθισμό να το ακούει, ξανά και ξανά.
Dropkick Murphys – Which Side Are You On?
Στη ζωή διαλέγεις πλευρά και αν πιστεύεις ότι με το να μη διαλέξεις βγαίνεις από τη δύσκολη θέση, μάντεψε, πάντοτε τον ισχυρό βοηθάς. Το θρυλικό κομμάτι της Florence Reece θα είναι πάντα εδώ για να σου το θυμίζει και οι Dropkick Murphys για να σου το τραγουδούν.
το Καπυμπάρα (Agit Pop)
Souad Massi – Bima el Taaloul
Η αλγερινή τραγουδίστρια Souad Massi ζει στο Παρίσι από το 1999. Στο έκτο άλμπουμ της “El Mutakallimun” (μετ: οι κυρίαρχοι του λόγου, οι θεολόγοι, μα και οι ποιητές) του 2015, μελοποιεί κλασικούς άραβες ποιητές από τον 6ο ως τον 21ο αιώνα. Το εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου “Bima El Taaloul” (Τι ονειρεύεσαι;) είναι του ποιητή από τη Βαγδάτη του 10ου αιώνα Αλ Μουτανάμπι.
Lee “Scratch” Perry – Makumba Rock
Από το άλμπουμ “Rainford” (2019) του Τζαμαϊκανού Lee “Scratch” Perry σε συνεργασία με τον παραγωγό Adrian Sherwood, το “Makumba Rock”, ανακατέβει βραζιλιάνικους ήχους κάτω από μια επιβλητική dub μπασογραμμή. Makumba, είναι ο γενικός όρος για τις αφρο-βραζιλιάνικες θρησκευτικές πρακτικές.
Jackson do Pandeiro – Capoeira Mata Um
Το κομμάτι “Capoeira mata um” (η καποέιρα σκότωσε κάποιον) του βραζιλιάνου θρύλου του forró Jackson do Pandeiro από το άλμπουμ του 1966 “O Cabra Da Peste” αποκαθιστά τη φονική φήμη της χορευτικής πολεμικής τέχνης της καποέιρα.