Το Music Society web radiON ζήτησε από τους παραγωγούς του να επιλέξουν τα τρία τραγούδια που αγάπησαν, τραγούδησαν, χόρεψαν ή άκουσαν περισσότερο μέσα στο 2020, άσχετα από το έτος κυκλοφορίας τους, και σας τα παρουσιάζει μαζεμένα εδώ:
- Σπύρος Καλετσάνος (Noir)
Regressverbot – Dubna’s Dance / “Dubna’s Dance” (2020)
Φέτος μια ”ειδική” χρονιά, τα ακούσματα δε μπορεί παρά να έχουν μια άλλη χροιά, ίσως πιο προσωπική, άνευ εξωτερικών ερεθισμάτων και ”παρεμβάσεων”. Έτσι και οι 3 επιλογές είναι εγχώριες, η πρώτη είναι από τη φετινή σοδειά. Regressverbot 2ο album, 4 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους. Επιλέγω το ομώνυμο Dubna’s Dance, που το χόρευα στο σπίτι με τα μάτια κλειστά ονειρευόμενος να βρίσκομαι ανάμεσα σε κόσμο, φίλους, αγνώστους, κοπέλες, αγόρια, στη Rebound, το Teddy Boy, ή κάπου τέλος πάντων όπου οι άνθρωποι ζουν.
Purple Overdose – Are You There / “Exit #4” (1986)
Η επιλογή εδώ είναι κάπως προφανής λόγω του θανάτου του Κώστα του Mod, ιδρυτή των Purple Overdose, ακριβώς την επαύριο των δέκατων γενεθλίων του Music Society. Το τρομερό ντεμπούτο τους Exit#4 έπαιξε εκατοντάδες φορές έκτοτε στη σιντιέρα, όπως και τα υπόλοιπα (Indigo, Reborn). Μετά το intro ερχόταν το υπέροχο Are You There? και μας έβαζε στο καλειδοσκόπιο των ονείρων. Κώστα ευχαριστούμε!
Lost Bodies – Live στο Μέγαρο Μουσικής / “Φιγουρίνι” (2013)
Οι Lost Bodies μου κράτησαν συντροφιά το τελευταίο τρίμηνο του 2020 με την πολυεπίπεδη ηχητική πανσπερμία τους, την ποιητικότητα τους, το κριτικό τους πνεύμα, το χιούμορ τους. Περισσότερο το τελευταίο, μιας και λείπουν οι μικρές χαρές της ζωής, για να μην πω και η ίδια η ζωή, η ανεμελιά και η ανάγκη να γελάσεις μεγαλώνει. Στο οι Lost Bodies Live στο Μέγαρο Μουσικής πάντα λύνονται οι κόμποι μου και ξεσπάω σε χάχανα και αυτό μετράει διπλά.
- Νίκος Ταλεμόπουλος (Άγρυπνοι στην Αθήνα)
Arab Strap – The Turning Of Our Bones / “The Turning Of Our Bones” (2020)
Back from the Dead and Ready to Rave, το καλύτερο σύνθημα για την επιστροφή των αγαπημένων Arab Strap, ένα κομμάτι που με το που βγήκε με έκανε για κανα μήνα να ακούω σχεδόν αποκλειστικά τραγούδια από τη Σκωτιά.
Greg Dulli – The Tide / “Random Desire” (2020)
Ο Greg νομίζω ότι είναι από τους καλλιτέχνες που τον αγαπάνε όλοι και δεν έχει σταματήσει εδώ και 30 χρόνια να γράφει κομματάρες. Φέτος, στον 1ο προσωπικό του δίσκο που είναι ένα κράμα Afghan Whigs – Twilight Singers έχει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει ποτέ, με το The Tide να ξεχωρίζει.
Porridge Radio – Circling / “Every Bad” (2020)
To Every Bad των Porridge Radio ήταν ο δίσκος με τον οποίο κόλλησα περισσότερο φέτος, βγάζει πολλή φρεσκάδα, πολλή ενέργεια, ακούγεται ολόκληρος στο repeat. Το Circling ήταν στιχουργικά το καλύτερο τραγούδι του δίσκου.
- Παναγιώτης Φέτσης (Precious Cargo)
Me And That Man – Coming Home (feat. Sivert Høyem) / “New Man, New Songs, Shame Shit, Vol.1” (2020)
Ένα κομμάτι που θα μπορούσε να έχει γράψει ο ίδιος ο Høyem ή ο Lanegan-άκος ή ο Cave έστω, μας έρχεται από τον κύριο Nergal (βλ. Behemoth) σε πλήρη αντιδιαστολή της black metal περσόνας του και “γράφουμε και μια κομματάρα που και που να περνάει η ώρα”.
Mapache – Me Voy Pa’l Pueblo / “Liberty Street” (2020)
Δροσερό, ζεστό και ανέμελο σαν μια ποδηλατάδα στην Πάρνηθα, το τραγούδι αυτό ήταν η όαση φωτός στην καραντίνα. Απέξω τα λόγια, απέξω τα ακόρντα, κυλάει σα νεράκι.
Rose City Band – Only Lonely / “Summerlong” (2020)
Ένα κομμάτι για road trip, που τόσο μας έχουν λείψει. Μεγάλο κεφάλαιο ο Ripley Johnson, με όποιο σχήμα κι αν εμφανίζεται κατά καιρούς.
- Duke Zappa (Famous Last Words)
Someone Who Isn’t Me – Graveyards / “Graveyards” (2020)
Αστυνομική Βία, ένα φάσμα βιας που καλύπτει τα πάντα, η βια της φτώχειας, η βία στης μοναξιάς…
Figueroa – Weather Girl / “The World As We Know It” (2020)
Ο Amon Tobin σε νέες ψυχεδελικές περιπέτειες, μας έστειλε φέτος για ένα ψυχεδελικό ταξιδάκι στον Αμαζόνιο, με το νέο του project.
IAM – Une Femme Seule / “Ombre Est Lumiere, volume 1” (1993)
Τους ΙΑΜ τους μάθαμε στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και στις αρχές της δεκαετίας του ’00 μέσα από την “Τριλογία της Μασσαλίας”, του Ζαν Κλωντ Ιζζό. Στην Γαλλία ήταν ήδη τεράστιο όνομα και θεωρούνται από τους πρωτοπόρους του γαλλικού Χιπ Χοπ, ενώ συνεχίζουν να είναι ενεργοί μέχρι και τις ημέρες μας. Εδώ, γυρνάμε πίσω στα 1993, με τον Akhenaton (πραγματικό όνομα Philippe Fragione) σε μια καθαρά συναισθηματική και αυτοβιογραφική στιγμή, ραπάρει για την Ιστορία της μητέρας του η οποία μεγάλωσε αυτόν και τον αδερφό του υπό αντίξοες συνθήκες στις φτωχογειτονιές της Μασσαλίας.
Humanist – Shock Collar (feat. Dave Gahan) / “Humanist” (2020)
Σύμφωνα με αλγόριθμο γνωστής πλατφόρμας ακρόασης μουσικής, το έλιωσα. Επιβεβαιώνω! Τραγούδι που τέτοιες ημέρες θα το χορεύαμε κάπου όλες κι όλοι μαζί, ιδρωμένοι, κατάκοποι αλλά…
Touché Amoré – Limelight (feat. Manchester Orchestra) / “Lament” (2020)
Ωριμάζουν, γράφουν απίστευτες συνθέσεις, κι αυτή τη στιχουργική που προ 35ετίας την χαρακτήρισαν “emotional” δεν δίνουν τίποτα λιγότερο από αυτά που περιμένεις.
Yuri Gagarin – QSO / “The Outskirts Of Reality” (2020)
Θέλω να πάω στο διάστημα…
- ToSofoPaidi (blanketed by static)
Other Lives – Lost Day / “For Their Love” (2020)
Ένα από τα πιο πολυαναμενόμενα άλμπουμ της χρονιάς έφτασε παρέα με την 1η καραντίνα και βοήθησε τα μέγιστα ώστε εκείνη να περάσει χωρίς να αφήσει πολλά κουσούρια.
Fontaines D.C. – I Don’t Belong / “A Hero’s Death” (2020)
Οι Ιρλανδοί δεν μας άφησαν να περιμένουμε πολύ μετά το περσινό ντεμπούτο τους και επανήλθαν με ένα εξίσου όμορφο άλμπουμ. Μέσα από αυτό, το “I Don’t Belong” ήρθε να αναμιχθεί μέσα στο μυαλό με την καθημερινότητα της καραντίνας, της καταστολής, της απουσίας ανθρώπινης επαφής και όλων εκείνων των στοιχείων που έκαναν το 2020 να θέλουμε να φύγει και να μην ξανάρθει.
Sharon Van Etten – No One’s Easy to Love / “Remind Me Tomorrow” (2019)
Το περσινό άμπλουμ της Sharon Van Etten ήταν από εκείνα που συνέχισαν να ακούγονται αδιάκοπα και μέσα στο 2020, αποδεικνύοντας την αξία του και το “No One’s Easy to Love” ήταν σίγουρα ένα από τα πιο πολυακουσμένα τραγούδια της χρονιάς.
- Kay (Starless)
Sibylle Baier – I Lost Something In the Hills / “Colour Green” (2006)
Λιγο καραντίνα, λιγο κατάθλιψη, λιγο αναμνήσεις απο την παιδική μου ηλικία, έχασα κι εγω κάτι εκεί. Το ακούσα άπειρες φορές αυτον τον χρόνο. Η Sibylle Baier, Γερμανίδα τραγουδίστρια της folk και ηθοποιός. Καθυστερημένη αναγνώριση με την κυκλοφορία του άλμπουμ Color Green το 2006, με κομμάτια που είχε ηχογραφήσει στις αρχές της δεκαετίας του 1970.
Sophie Lies – Μεγάλα παιδιά / “Μια πέτρα σαν σπίτι” (2020)
Φετινό απο Sophie Lies, δεν ξέρω τίποτα για αυτή αλλα καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοει με το μεγαλα παιδια.
Είμαστε μεγάλα παιδιά πια κι οι δικοί μας έτσι μας βλέπουνε τώρα
Ανοίγουν διάπλατα οι δρόμοι μα όλα μας σπρώχνουν σε μια κατηφόρα
Ίσως να πρέπει να ανοίξω το βήμα, πιο βιαστικά να προχωράω
Ίσως να είμαι πιο σοβαρή, μα εγώ ξεχνιέμαι και γελάω
Van Morrison – No More Lockdown / “No More Lockdown” (2020)
Και κλείνω βεβαια με αυτo. Δεν έχω να πω κάτι παραπάνω, οτι λεει ο Morrison, με κάλυψε.
No more lockdown
No more government overreach
No more fascist police
Disturbing our peace
- Καπυμπάρα (Agit Pop)
The Kaleidoscope – Egyptian Gardens / “Side Trips” (1967)
Egyptian Gardens από την αμερικάνικη folk – ψυχεδελική μπάντα Kaleidoscope και το Side Trips το πρώτο τους album.
Joe Gibbs – Highjacked / “All Stars” (1970)
Mayday, Mayday Cuba do you read me? We have been hijacked!
O Joe Gibbs από το στούντιό του στο Κίνγκστον της Τζαμάικας με τους Joe Gibbs All Stars to 1970 σ’ένα κομμάτι για μια αεροπειρατεία, που κινείται στα όρια του rocksteady και του ska.
Francis Bebey – Cousin Assini / “Je Vous Aime Zaime Zaime” (1977)
ousin Assini, από τον καμερουνέζο μουσικό και συγγραφέα Francis Bebey και το album “Je Vous Aime Zaime Zaime” του 1977. Μια ιστορία, πάνω σε ένα μινιμαλιστικό ηλεκτρονικό/tribal μοτίβο, για τον ξάδερφο Assini που είναι πραγματικά χαζός και τον ντροπιάζει, αν και στο τέλος της ιστορίας τα πράγματα αποδεικνύονται αρκετά διαφορετικά…