Ποια τραγούδια άκουσαν, αγάπησαν, χόρεψαν ή τραγούδησαν περισσότερο μέσα στο 2023 οι παραγωγοί του Music Society; Όπως κάθε χρόνο, το ερώτημα τέθηκε και οι παραγωγοί του σταθμού ανταποκρίθηκαν, παραθέτοντας τα αγαπημένα τους τραγούδια για την χρονιά που ολοκληρώνεται, άσχετα με το έτος κυκλοφορίας τους.
- Μάκης Διόγος (Μπάλα που κυλάει χόρτο δεν μαζεύει)
Permanent Trash – Pussy Gillette
Αμερικάνικο αυθεντικό Punk παλιάς σχολής.
The Vaxtones – Never Ending Story
Εξαιρετικό ντεμπούτο LP από τους πολύ καλούς Vaxtones.
Thee Holy Strangers – The Lotus Song
Δυνατό κομμάτι από τη κορυφαία μπάντα της εγχώριας εναλλακτικής ροκ σκηνής.
- Κούλα (Βιντεο έσχη)
PJ Harvey (feat. Thom Yorke) – This Mess We’re In
Ένα “go to” τραγούδι για την αναμονή στη στάση.
Amyl and the Sniffers – Security
Ένα “go to” τραγούδι για όταν αναγκαστικά κάθομαι “με τη νεολαία” στα ΜΜΜ.
- Κωστής Πιερίδης (το Κύμα)
Jethro Tull – Too Old to Rock ‘n’ Roll: Too Young to Die!
Αγαπημένο τραγούδι για έναν πολύ ξεχωριστό άνθρωπο που έχασα πρόσφατα. Το έβαζε στο αυτοκίνητο σε εκδρομές και το έχω φυλαγμένο ατόφια ως ανάμνηση.
The Boy – Το αγαπημένο μας μέρος στη Γη
Και όταν μετρήσουμε πόσοι μείναμε πίσω θα πούμε ένα αχ, και θα πάρουμε τον δρόμο για το κοντινότερο μπαρ. Χτυπάμε τα πόδια μας στον ρυθμό. Πιάσε με δυνατά για να μην σου φύγω
- geosonic (Night Stroll)
Junkheart – Καμιά ενοχή
Μόνο και μόνο που η διά ζώσης γνωριμία με το crew του Music Society έγινε μετά απο την συναυλία – γιορτή των Junkheart για τα 10 τους χρόνια εκείνη την υπέροχη βραδιά του Μάρτη, αρκεί για να μπεί το τελευταίο τραγούδι του live στη λίστα με τα καλύτερα τραγούδια του 2023.
Παύλος Παυλίδης & Τhe B-Movies – Λευκή καταιγίδα
Ότι ο Παυλίδης καταφέρνει στα τραγούδια του να δημιουργεί ιδιαίτερες εικόνες με έναν περίτεχνο τρόπο είναι μάλλον γνωστό. Πάντα φανταζόμουν το ξάφνιασμα των πρωταγωνιστών και των πρωταγωνιστριών των τραγουδιών του κατα το πρώτο ακουσμα. Ένα τραγούδι για τα ”ευχαριστώ” που πολλές φορές (και μάλλον για εγωιστικούς λόγους) δυσκολευόμαστε να πούμε.
- Ματούλα Πίκουλα (Hanging in the wire)
Neutral Milk Hotel – Little Birds (Live, 2014)
Στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας, μεταξύ άλλων παρακολουθήσαμε το πολύ ενδιαφέρον μουσικό ντοκιμαντέρ για την Elephant 6 και την indie rock κολεκτίβα της δεκαετίας του 90’. Neutral Milk Hotel, the Olivia Tremor Control, the Apples In Stereo, of Montreal. Το ντοκιμαντέρ ακολουθεί τις αλληλένδετες μουσικές βιογραφίες των συνιδρυτών της συλλογικότητας. Κάποια στιγμή ο Jeff Magnum τραγουδά με την κιθάρα του ένα κομμάτι που δεν είχα ξανακούσει και έκτοτε έμεινε κολλημένο στα αυτιά μου για καιρό. Little birds!
O. – Slice
Λίγες βδομάδες προτού φύγει αυτός ο χρόνος ένα λονδρέζικο ντουέτο κατάφερε να με ηλεκτρίσει με το ντεμπούτο EP τους. Πρόκειται για τους O. και το Slice. Εκεί που είσαι ακίνητος σε παίρνει απροσδόκητα απ’ το χέρι και κουνιέστε παρέα…
- ToSofoPaidi (blanketed by static)
Jukka Nousiainen – Manuaalit Hukassa
Το τραγούδι που έπαιξε τις περισσότερες φορές στα ακουστικά μου μέσα στο 2023 και μου έκανε συντροφιά για πολλά χιλιόμετρα μέσα στην πόλη, ανεξαρτήτως καιρού και διάθεσης. O – άγνωστος – Τζούκκα Νουσιάινεν κυκλοφόρησε το Manuaalit Hukassaa (μτφ: χαμένα εγχειρίδια) το 2017, το οποίο έφτασε – ποιος ξέρει πώς – στα αυτιά μου πριν κάποιους μήνες για να γίνει το μικρό μου προσωπικό χιτ της χρονιάς που κλείνει.
Anna B Savage – The Ghost
Η Anna B Savage, πέρα από ένα εξαιρετικό άλμπουμ, χάρισε και ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια που κυκλοφόρησαν μέσα στη χρονιά που φεύγει. Σκοτεινό και αποπνικτικό, αλλά ταυτόχρονα βγάζοντας μια κραυγή απόγνωσης και φυγής, δένει απόλυτα με την ανάγκη να ξεφύγουμε από την δυστοπία στην οποία ζούμε καθημερινά.
- Σπύρος Καλετσάνος (Noir)
Valia Calda – Nostalgia And Isolation
Φετινός δίσκος από μια μπάντα που αγαπάει πολύ η εκπομπή -κάποτε τους είχαμε πάρει και συνέντευξη. Οι Valia Calda μια δεκαετία στις επάλξεις στον 2ο ”μεγάλο” τους φετινό δίσκο (προσθέστε και ένα EP) -να και μια ”σύγχρονη” επιλογή!- συνεχίζουν να εξερευνούν την παράδοση διαμέσω jazz μονοπατιών και το πράτουν εξαιρετικά.
Tuxedomoon – Music Number Two
Όλο το καλοκαίρι βρίσκονταν στο pick up, το cd player, το στικάκι στο αυτοκίνητο και μου τριβέλιζαν τα αυτιά, το νου, μου χρωμάτιζαν τη ζωή και την καθημερινότητα. Μια μεγάλη μπάντα που μπορεί να πιάσει κάθε σου στιγμή και ανάγκη. Εν προκειμένω η Ghost Sonata μια όπερα δίχως λέξεις ένα μελαγχολικό αριστούργημα, που με ταξιδεύει στις μουντές Βρυξέλλες, μια παράσταση του ’82 που δισκογραφήθηκε το 1991 -το έχει ηχογραφήσει και solo o Blaine Reininger- όταν οι Tuxedomoon είχαν επιστρέψει. Αν και αμφιβάλλω αν ”χάθηκαν” ποτέ και είμαι βέβαιος πως κάποιος θα τους ανακαλύπτει κάπου κάποτε μέσα στο χρόνο και θα αισθάνεται τυχερός. Μοναδική περίπτωση συγκροτήματος.
- Error Mode (Time Error)
Shurik’n – Mémoire
Αν το ’23 είχε ήχο, θα ήταν αυτό το τραγούδι… Δεν έχει υπάρξει βδομάδα που να μην το ακούσω.
Incognito M., sponty. – 1984
Αν το ’23 είχε στίχο, θα ήταν αυτό το τραγούδι… Δεν έχει υπάρξει βδομάδα που να μην το ακούσω.
- Mr TS (Brown Sugar)
Paolo Nutini – Iron Sky
Μου θυμίσε το ροκ που αγάπησα, το ροκ που ακούς μόνος σε απόλυτη σιωπή με μάτια κλειστά!
Tom Odell – Another Love
Μόνο για αυτό το στιχάκι: And if somebody hurts you, I wanna fight.
- Ανδρέας Ζαβιτσάνος (Underground Railroad)
The Roches – Hammond Song
Οι τρεις αδελφές. Όχι του Τσέχωφ. Του Νιου Τζέρζι. Η Μάγκι, η Τερ και η Σούζι. Τρυφερές σαν τους Σάιμον και Γκαρφάνγκελ. Αρμονικές σαν τους Κρόσμπι, Στιλς και Νας. Αλλά με ανεξάντλητο χιούμορ και ανιδιοτελή ευαισθησία. Φθινόπωρο του 1978. Στην οργή του πανκ και στη λαγνεία της ντίσκο μια αδιανόητα επικαιροποιημένη φολκίλα. Με τη συμμετοχή του Ρόμπερτ Φριπ και των φριπεριών του το Χάμοντ Σονγκ σου λέει την απόλυτη αλήθεια: αν πας εκεί κάτω στο Χάμοντ, δεν θα γυρίσεις πίσω ποτέ ξανά. Και έτσι απλά όπως έλεγε και το παχύδερμο της ποίησης: Φώναξε τὰ παιδιὰ νὰ μαζέψουν τὴ στάχτη καὶ νὰ τὴ σπείρουν. Ὅ,τι πέρασε πέρασε σωστά.
Led Zeppelin – Over the Hills And Far Away
Το 2023 ξεκίνησα αυτή την κακιά συνήθεια: αποφάσισα να ακούσω ή να ξανακούσω τα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν το 1973. Φυσικά όχι όλα. Εκείνα που ήταν του γούστου μου ή έστω το πλησίαζαν ή στη χειρότερη των περιπτώσεων μου ήταν αδιάφορα, αν όχι ξεγραμμένα. Η αλήθεια είναι ότι το Χάουζις οφ δε Χόλι το ψιλοβαριόμουνα. Πρέπει να ήταν αρχές Φλεβάρη του ’23 που το ξανάκουσα. Και σε εκείνο το τρίτο τραγούδι της πρώτης πλευράς κόλλησα. Μετά τους λόφους κι ακόμα πιο πέρα. Περίπου από εκείνη τη μέρα του Φλεβάρη κι έκτοτε με αυτό το τραγουδάκι ξεκινάει η μέρα. Γιατί ό,τι και να πούμε, τούτο ισχύει: Many is a word that only leaves you guessing / Guessing ’bout a thing you really ought to know…
- Κορίνα (Pop the posers)
Calexico – Then You Might See
Πολύ “κολληματικό” κομμάτι! Κι ένα από τα κομμάτια που δεν ξέρεις αν είναι χαρούμενο ή λυπητερό. Έπαιζε στο repeat για χορό στο σαλόνι ενώ ταυτόχρονα μου έβγαζε και μια φοβερή μελαγχολία!
The Beatles – Now and Then
Με μάγεψε. Θες που ενθουσιαστηκα που η τεχνολογία μου επέτρεψε να ακούσω νέα κυκλοφορία από Beatles; Θες που ηχεί ξανά η φωνή του John Lennon; Θες η υπέροχη ενορχήστρωση, κάτι που οι Beatles ξέρανε να κάνουν με μοναδικό τρόπο; Θες οι τόσο συναισθηματικοί του στίχοι; Είναι από τα τραγούδια που δεν μπορώ να τα βαρεθώ.
- Εύη (Pop the posers)
Μαρία Παπαγεωργίου – Ο κηπουρός
Το αγαπούσα ήδη από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε στον δίσκο του Π. Παυλίδη, αλλά με την αιθέρια φωνή της Παπαγεωργίου και τα έγχορδα να τη συνοδεύουν, κάθε ακρόαση ήταν και μια ανατριχίλα!
Big Thief – Vampire Empire
Ίσως το κομμάτι που έπαιξε περισσότερο φέτος στο player μου-έρωτας, μπέρδεμα, χάος. Ποτέ μια πτώση δεν είχε τόση γοητεία. I am Falling, yeah!
- Κύριος Ντάντης (Underground Railroad)
Makaya McCraven – Suite Haus
Φέτος την άνοιξη έπεσε στα χέρια μου το Universal Beings του Makaya McCraven, ένα από τα πιο σημαντικά jazz άλμπουμ της προηγούμενης δεκαετίας.Τέσσερις πόλεις, τέσσερα διαφορετικά γκρουπ μουσικών, τέσσερις ξεχωριστές όψεις στο μοντέρνο αυτοσχεδιασμό. Στο συγκεκριμένο κομμάτι συμμετέχει η σαξοφωνίστρια Nubya Garcia, που είχαμε τη χαρά να τη δούμε ζωντανά τον περασμένο Απρίλη.
Joe Harriott & Amancio D’Silva – Jaipur
Στο τελείωμα της δεκαετίας του ’60 ο τζαμαϊκανός σαξοφωνίστας Joe Harriott και ο ινδός κιθαρίστας Amancio D’Silva ηχογραφούν ένα άλμπουμ πραγματικό διαμάντι. Το άλμπουμ Hum Dono, εξαφανισμένο για δεκαετίες, επιτέλους επανεκδόθηκε φέτος και γρήγορα το συγκεκριμένο κομμάτι έγινε το αγαπημένο soundtrack του φθινοπώρου!
Manu Dibango – Senga
Παρίσι, Καρτιέ Λατέν, στο παλιομοδίτικο δισκάδικο Crocodisc, όπου ανακαλύπτεις ότι η Αφρικάνικη μουσική είναι ένας ωκεανός μεγαλύτερος από αυτόν που φανταζόσουν… Ο Manu Dibango σε ένα κομμάτι δυναμίτη, από τα αγαπημένα των μαύρων dj’s στα block party των μακρινών 70s.
- Sotrek (HUMBA!onair)
Orbital & Sleaford Mods – Dirty Rat
Η συνεργασία των Sleaford Mods με τους Orbital στο τραγούδι Dirty Rat με έκανε να “χτυπηθώ” ανελέητα (αυτό το μπάσο ακόμα μου ξύνει τα σωθικά…).
The Pogues – Dirty Old Town
Ο θάνατος του Shane MacGowan με έκανε να θυμηθώ ξανά τι συναισθήματα μπορεί να σου δημιουργήσει ένα μελαγχολικό, και όχι γιορτινό, ιρλανδικό τραγούδι, όπως αυτό των Pogues φυσικά, το Dirty Old Town.
- Νίκος Ταλεμόπουλος (Άγρυπνοι στην Αθήνα)
The Armed – Patient Mind
Αν υπάρχει μια μπάντα που πρέπει να παρακολουθείς τα τελευταία χρόνια, αυτοί είναι σίγουρα οι The Armed. Μετά το σοκ της πρώτης ακρόασης, το ξανάκουσα κυριολεκτικά εκατοντάδες φορές. Αυτό το ξέσπασμα στο “But instead you just stare And you lie to yourself” μου φριάχνει κάθε φορά τη διάθεση. Απλά το καλύτερο κομμάτι της χρονιάς.
Bar Italia – Changer
Αυτές οι διφωνίες που συνδυάζουν αντρική και γυναικεία φωνή έχουν κάτι που με κάνει να ψαρώνω. Από την άλλη έρχονται και τα στιχάκια όπως το “Now that you have gone away, I’m bored, I’m going out every day to make sure” και με κάνουν να ακούω το τραγούδι ξανά και ξανά.
- βα.αλ. (Ανθρακωρηχείο / Βιντεο έσχη)
Δυο εξαιρετικές folk pop στιγμές από το 2023. Η Sunny War από έναν από τους καλύτερους φετινούς δίσκους το Anarchist Gospel, και η Joy Oladokun από το επίσης εκπληκτικό Proof of life. Δύο τραγούδια που έλιωσαν φέτος να ακούγονται μαζί και τα οποία πέραν του ότι δείχνουν το εξαιρετικό ταλέντο των δημιουργών τους, νομίζω περιγράφουν τέλεια το παράλογο της χρονιάς που πέρασε.
Sunny War – No Reason
Joy Olakodun – We’re All Gonna Die (feat. Noah Kahan)
- Φιν (High Fin Delity)
Δεν θα μπορούσα να επιλέξω άλλα τραγούδια για τα πιο αγαπημένα του 2023 πέραν αυτών που οταν έφταναν στο τελευταίο δευτερόλεπτο είχε ήδη πατηθεί το back για να ξαναακουστούν από την αρχή. Για αρχή ο Ahmed Malek από την Αλγερία με το κομμάτι Maya όπου η μελωδία του σαξοφώνου κυριαρχεί και κυριεύει και για τη συνέχεια η Laura Jane Grace με το ακουστικό Lolo13 που με άγγιξε από την πρώτη στιγμή λόγω της απλότητας στη μελωδία αλλά και των στίχων που μιλούν για έναν/μία σύντροφο που υπάρχει δίπλα μας αλλά επιλέγουμε να μην τον/την βλέπουμε.
Ahmed Malek – Maya
Laura Jane Grace – Lolo13
- Ο Τρωγλοδύτης του Ήχου (Τρωγλοδύτης του Ήχου)
PAN PAN – Ανισόπεδη ντίσκο
Γιατί η ψεύτικη μελαγχολία του PAN PAN με καλύπτει με την επιφανειακότητα της για το 2023. Και, γιατί…
Marvin Gaye – I Want You
…ψάχνω τη φωνή του Marvin παντού και πάντα.
- ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην Τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
High Vis – Shame
Ως συνήθως…υπάρχουν δίσκοι, που όχι απλά έχεις λησμονήσει να βάλεις στη «λίστα» αλλά που να τους ανακαλύπτεις, καιρό μετά, τόσο βαθιά που να παίζεις στη λούπα κάμποσα τραγούδια. Το αυτό έγινε με το “blending” των Εγγλέζων, δίσκος του 2022. Το Shame κόβει το νήμα …του πιο χιλιοακουσμένου τραγουδιού λοιπόν.
Oliver Coates – Under Pressure (Aftersun Version)
Το soundtrack αυτής της υπέροχης ταινίας έγινε γνωστό για αυτή τη διασκευή σε τραγούδι των Queen. Ο Σκώτος Coates έφτιαξε ένα εκπληκτικό OST. Ακόμη κι εδώ, που περιμένεις να κάνει το ξεσηκωτικό ξέσπασμα, να κλάψεις ρε παιδί μου ευτυχισμένος (αν είναι εφικτό αυτό), γίνεται εσωστρεφές, αμήχανο, όπως ακριβώς συμβαίνει με το πρωταγωνιστικό δίδυμο της ταινίας. Είναι όταν σιγά σιγά συλλογίζεσαι τι είδες, πώς το βίωσες, πού θα το τοποθετήσεις. Ευτυχώς η Charlotte Well ήξερε πού ν’ απευθυνθεί για το OST κι επέλεξε ορθά.
- Μαλι (3Μ)
Rosalía – Malamente
Την Rosalía την άκουσα για πρώτη φορά φέτος, πριν έρθει στην Αθήνα κι όχι με αυτήν την αφορμή. Μου άρεσε ο τρόπος που συνδυάζει το φλαμένκο στοιχείο με ένα νέο ήχο και κόλλησα για ένα διάστημα με τα τραγούδια της. Στη συναυλία, πάντως, δεν πήγα!
Estrella Morente – Volver
Κι αφού με τη Ροσαλία ξαναθυμήθηκα το φλαμένκο, γύρισα σε μια αγαπημένη ταινία και στη μουσική της. Το Volver με την Estrella Morente, που είναι το tango Volver του Carlos Gardel, ήταν σίγουρα απ’ τα αγαπημένα τραγούδια της χρονιάς που πέρασε.