Η δεκαετία του ’80, ήταν η περίοδος που ξεκίνησε πιο έντονα και σε μεγαλύτερη συχνότητα, η εισροή του αγγλοσαξονικού –και όχι μόνο– rock n roll την εποχή που συνέβαινε. Όχι πως τα προηγούμενα χρόνια η Ελλάδα βρισκόταν σε εμπάργκο, αλλά οι δίσκοι εισαγωγής ήταν λιγότεροι και έρχονταν συχνά λίγο-πολύ καθυστερημένοι, ενώ και οι συναυλίες ήταν λιγότερες. Με την έλευση του νέου rock (new wave, punk) ξεκινούν πιο πολλά live και festival, ενώ οι δίσκοι έρχονται τις περισσότερες φορές σχεδόν ταυτόχρονα με την έκδοσή τους στο εξωτερικό. Παράλληλα, ανοίγουν νέα δισκάδικα, club, fanzine και τοπικές δισκογραφικές. Μ’ έναν τρόπο, λοιπόν, γαλουχείται μια νέα γενιά μουσικόφιλων που κρατάει ως σήμερα, η οποία αγάπησε και αγαπάει ακόμα εκείνους τους ήχους: New Wave, Punk, Goth, Garage, ψυχεδελική αναβίωση κλπ. Υπήρξαν, λοιπόν, κάποιοι άνθρωποι που συνέβαλαν σε όλο αυτό με διάφορους τρόπους. Σε έναν τέτοιο θα αναφερθούμε στο παρόν κείμενο και με αφορμή την ανάγνωση του δεύτερου βιβλίου του.
Ο Μπάμπης Αργυρίου, περί ου ο λόγος, έβγαλε πέρυσι το «Προτιμώ τους παλιούς τους», μια ουσιαστική συνέχεια του «Έχω όλους τους δίσκους τους». Και τα δύο βιβλία βρίθουν αναφορών για τη μουσική και συγκεκριμένα για τους ήχους των 80s κυρίως. Τότε ήταν που ο Αργυρίου υπήρξε ραδιοπειρατής, μουσικός (με τους Life In Cage), εκδότης fanzine (Rollin Under και αργότερα στα 90s o Γδούπος), δισκάδικου (Rollin Under) και παράλληλα ίδρυσε τη Lazy Dog records. Εκεί ηχογράφησαν αρκετά νέα τοπικά γκρουπ (Γκούλαγκ, Lost Bodies, Ziggy Was, Bokomolech, Εκτός Ελέγχου και οι δικοί του Life In Cage). Βγήκαν συλλογές, κυρίως όμως εκδόθηκαν κάποιοι δίσκοι ξένων συγκροτημάτων. Αυτές οι κυκλοφορίες μάς έμαθαν ή ανανέωσαν το ενδιαφέρον μας για τα εν λόγω γκρουπ και τους ήχους που αυτά έφεραν.
Ας τα δούμε ένα-ένα:
1) Οι Yo, ιδρύθηκαν το 1984 ως τρίο στο San Francisco. Ο ντράμερ Greg Baker (Tools, Pedestrians, B Team), ο τραγουδιστής/κιθαρίστας Bruce Rayburn (Xmas Eve) και η μπασίστρια Sally Engelfried κινήθηκαν σε new wave και νεοψυχεδελικούς δρόμους. Μετά από τρία LP της περιόδου 84-86, το 1989 το fanzine Rollin Under μαζί με το τεύχος 18, περιελάμβανε και το EP τους «Small Piece Of Gold» με τέσσερα τραγούδια που δεν είχαν εκδοθεί σε δίσκο. Ακόμα είναι άγνωστοι και μάλλον άγνωστοι θα παραμείνουν. Ίσως η συμμετοχή του Jonathan Segel των Camper Van Beethoven στο τρίτο τους άλμπουμ, να παρακινήσει τίποτα ξεχασμένους skinhead! Εκείνος ο δίσκος, «Once In A Blue Moon», εκδόθηκε και στην Ελλάδα από τη Virgin.
2) Πέντε χρόνια μετά, το 1994, θα εμφανιστεί η δεύτερη ουσιαστικά ξένη κυκλοφορία της εταιρείας. Το ίδιο γκρουπ θα εμφανιστεί ξανά ένα χρόνο αργότερα. Δύο επανακυκλοφορίες, των δύο πρώτων LP των Astronauts σε CD, «Peter Pan Hits The Suburbs» και «It’s All Done By Mirrors» (σε Bugle & All The Madmen records το ’81 και το ’83 αντίστοιχα). Ο Mark Willkins-Astronaut και η παρέα του, από κει και έπειτα, θα αγαπιούνται σφόδρα από ντόπιους χίπηδες, αναρχικούς, πάνκηδες και λοιπά φρικιά. Πραγματικά σπουδαίο συγκρότημα.
3) Ακολουθεί ο ποιητής Patrik Fitzgerald και η μπάντα του. Αυτή εδώ η κασέτα ηχογραφήθηκε το ’94 και την επόμενη χρονιά βγήκε αποκλειστικά από τη Lazy Dog. Ο Λονδρέζος μουσικός απ’ το ’77 ως σήμερα ηχογράφησε single και προσωπικούς δίσκους, συμμετείχε στην πρώτη κυκλοφορία της Creation Records και συνεργάστηκε με την Anne Clarke. Εδώ ως Patrik Fitzgerald Γκρουπ με το «Pillow Tension», το πέμπτο άλμπουμ του.
4) Η «αγγλίλα» συνεχίζεται με ένα σχήμα από το Leicester. Οι Deep Freeze Mice του Alan Jenkins, εμφανίζονται με το τέταρτο τους LP «Saw A Ranch House Burning Last Night», του ’83. DIY-Indie-Lo Fi, έννοιες που μας είναι οικείες, εμφανίζονται εδώ με ξεχωριστό τρόπο, αρκετό πειραματισμό και new wave βάσεις. Ένα από τα σπουδαιότερα -κατά τη γνώμη μου- γκρουπ που έβγαλε ποτέ η μετά πανκ σκηνή.
5) Τα δύο επόμενα γκρουπ είναι σαν ένα. Όταν αναφέρεσαι στο ένα, το μυαλό σου ταυτόχρονα πάει και στο άλλο. Zounds και Mob, anarcho-punk πιο «γλυκό» και πιο pop απ’ τους Crass, αλλά εξίσου πολιτικοποιημένο και δυναμικό. «The Curse Of Zounds + Singles» οι μεν, «Let The Tribe Increase + Singles» οι δε. Με ηχογραφήσεις της περιόδου 80-83 και οι δύο κυκλοφορίες. Ένα LP έκαστος και μια χούφτα single εξτραδάκι, θα μας παίρνουν και θα μας σηκώνουν κάθε φορά που θα ακούμε αυτές τις δύο μπάντες. Pogo μέχρι τελικής πτώσεως.
6) Επιστροφή στην Αμερική, Καλιφόρνια και πάλι. 17 Pygmies side project των «δικών» μας Savage Republic (πριν αυτοί έρθουν στη χώρα μας). Φτιάχτηκαν το 1982 από τον ντράμερ Philip Drucker aka Jackson Del Ray και με διαλλείματα είναι ενεργοί ακόμα. Μάλιστα πέρυσι έβγαλαν το CD «Isabel II: Abaddon Rising». Η Lazy Dog το ’95 επανεξέδωσε το ντεμπούτο τους «Jedda By The Sea», που πρωτοβγήκε το ’84 από τη Resistance.
7) Last but not least, για την ακρίβεια οι καλύτεροι, οι Mecano. Κλασσικό πρόβλημα συνεννόησης στα περισσότερα δισκοπωλεία: «-Έχετε Mecano; -Ποιους εννοείτε τους Ισπανούς; -Όχι ρε τους Ολλανδούς, σου φαίνομαι για νεορομαντικός;». Γκρουπ με μεγάλη ιστορία που ξεκινά το ’73 όταν ο ζωγράφος Dirk Polak θα ηχογραφήσει ένα single ως Dick Pollack (το «Hey Everybody / Deep In My Heart» στη Negram). Τέσσερα χρόνια αργότερα θα μπει σ’ ένα παλαιοπωλείο στο Άμστερνταμ, όπου θα βρει ένα φυλλάδιο με κατασκευές meccano. Το τρίπτυχο ζωγραφική-ποίηση-μουσική μπλέκεται με το ιδιότυπο αυτό μοντέλο κατασκευών και έτσι ξεκινάει η πορεία τους. Σήμα κατατεθέν τους τα μη συμβατικά όργανα (βιόλα, βιολί, κλαρινέτο και ακορντεόν), τουλάχιστον για ένα Post-Punk σχήμα. Την πενταετία 78-82 θα βγάλουν 1 LP, 2 EP και 3 Single. Όλη αυτή η περίοδος ανθολογήθηκε στη διπλή συλλογή «Half Inch Universe» (Complete Works 78-82), που έβγαλε η Lazy Dog το ’96. Ενδιάμεσα προέκυψαν κάποιες συλλογές ακόμα, αλλά και οι Flue, οι Minimal Compact και πολλές προσωπικές δουλειές/συνεργασίες των μελών του γκρουπ, σαν τους δίσκους του Ton Lebbink, του Tejo Bolten ή Dante’s Inferno, ή την Torso records, label που ίδρυσε ο Polak το 1979. Το 2005 θα βγάλουν νέα δουλειά, έπειτα από 23 χρόνια το «Snake Tales For Dragon» (το «Presents Erector Set-Rebuilt» ηχογραφήθηκε το ’97, αλλά βγήκε μόλις πρόπερσι). Δύο χρόνια αργότερα συνεχίζουν με το αγαπημένο μου «Those Revolutionary Days». Αγαπήθηκαν πέρα από οπουδήποτε αλλού στη χώρα μας, με αρκετά live, αλλά και εκπλήξεις, σαν τη συμμετοχή του Polak στην «Κασέτα» της Sunny Μπαλτζή το 2010.
Το rock ‘n’ roll λοιπόν στη Θεσσαλονίκη. Μια πόλη που συνδυάζει ιστορία, πολιτισμό, πολυπολιτισμικότητα, ωραίους ανθρώπους, φοβερό φαγητό, θάλλασα, όμορφα στέκια, κοινωνικούς χώρους και πολύ ζωντάνια Παράλληλα όμως διαθέτει δισκοπωλεία, μικρές δισκογραφικές, fanzine και πολύ μουσική. Εκεί διαδραματίζονται, κυρίως, τα δύο βιβλία του Αργυρίου, που μας θυμίζουν γκρουπ, πρόσωπα και καταστάσεις που αρκετοί μουσικόφιλοι έχουν αισθανθεί και βιώσει ενίοτε. Εκεί γεννήθηκε και η Lazy Dog records. So right away Salonica, που τραγουδούσαν κάποτε και οι Dubliners.
*Από τον Σπύρο Καλετσάνο. Ακούτε την εκπομπή Noir κάθε Πέμπτη στις 22:30. Αρχείο εκπομπών στο Mixcloud.
More Posts for Show: Noir