Με αφορμή τα 84 χρόνια που συμπληρώνονται στις 26 Φλεβάρη από τη γέννηση του Johnny Cash γυρίζουμε πίσω στον χρόνο και ανασύρουμε στην επιφάνεια τις συναντήσεις, τη φιλία, τις ηχογραφήσεις και τον μύθο των δύο σπουδαιότερων Αμερικανών μουσικών του 20ού αιώνα.
1958: O Johnny Cash αποχωρεί από την Sun Records και υπογράφει συμβόλαιο με την Columbia. Ήδη έχει καταφέρει και έχει στο ενεργητικό του νο.1 στα singles και τεράστιες επιτυχίες όπως τα “Hey Porter”, “Cry Cry Cry” και φυσικά το “I Walk The Line”. Στην Columbia οι επιτυχίες διαδέχονται η μια την άλλη και αρχές της δεκαετίας του ’60 ο Johnny Cash είναι ήδη ένας μύθος. Το 1961 η Columbia υπογράφει έναν άγνωστο πιτσιρικά folk τραγουδοποιό ονόματι Bob Dylan και στις 19 Μαρτίου του 1962 κυκλοφορεί το ομώνυμο ντεμπούτο του. Οι κριτικές δεν είναι οι καλύτερες και το album πουλάει γύρω στα 3.000 αντίτυπα με αποτέλεσμα η εταιρεία να σκέφτεται την αποδέσμευση του από το δυναμικό της. Κάπου εκεί συναντιούνται οι δρόμοι των δυο για πρώτη φορά. O Johnny Cash υπερασπίζεται τον νεαρό μουσικό στα ανώτερα στελέχη της εταιρείας και καθώς ήταν επιτυχημένος καλλιτέχνης, η άποψή του είχε σημασία. Έτσι, η Columbia αποφασίζει να δώσει στον Dylan ακόμη μια ευκαιρία. Λίγο καιρό μετά κυκλοφορεί ο δεύτερος δίσκος του με τίτλο “The Freewheelin’ Bob Dylan” και όλα παίρνουν το δρόμο τους. Ο Johnny Cash, ο οποίος παρακολουθούσε στενά το folk κίνημα εντυπωσιάζεται από τον δίσκο και στέλνει στον Dylan ένα γράμμα λέγοντας του ότι είναι μεγάλος οπαδός του. Στο γράμμα αναφέρει πως μέσα στο δίσκο του Dylan μπορεί και ακούει τον Jimmie Rodgers και τον Vernon Dalhart και ότι είναι ότι καλύτερο έχει ακούσει στην παραδοσιακή μουσική εδώ και χρόνια. Ο Dylan μόλις λαμβάνει το γράμμα πλέει σε πελάγη ευτυχίας και απαντά αμέσως γράφοντας πως πάντα ήταν μεγάλος φαν του Johnny Cash και λέει πόσο είχε επηρεάσει το “I Walk The Line” τον τρόπο γραφής του. Έτσι αρχίζει μια τακτική αλληλογραφία μεταξύ των δυο, κυρίως για τις μουσικές προτιμήσεις τους αλλά και τα σχέδια του καθενός.
Πρώτη φορά συναντιούνται το 1963 στα παρασκήνια μιας συναυλίας του Pete LaFarge και στη συνέχεια στο Newport Folk Festival του 1964 όπου λαμβάνουν και οι δυο μέρος. Στο ξενοδοχείο ανταμώνουν στο δωμάτιο του Cash συνοδευόμενοι από την June Carter και την Joan Baez και κάθονται ώρες ανταλλάσσοντας ιδέες και τραγούδια. Εκεί ο Dylan έδωσε στον Cash τα “I ain’t me babe” και “Mama you been on my mind”, τα οποία ο Cash συμπεριέλαβε στο δίσκο του “Orange Blossom Special”. Η συνάντηση λήγει με τον Cash να τραβά παραπέρα τον Bob και να του δίνει δώρο την κιθάρα του ως ένδειξη θαυμασμού. Μάλιστα το 1964, ενώ ο Dylan δεχόταν επιθέσεις από το folk κίνημα επειδή άφησε τα τραγούδια διαμαρτυρίας και έγραφε πιο προσωπικά κομμάτια, ο Johnny Cash δημοσίευσε στο περιοδικό “Broadside” μια επιστολή με τίτλο “Shut up and let him sing”.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 συναντιούνται αρκετές φορές και υπάρχει υλικό που τους δείχνει να παίζουν μαζί τα τραγούδια “I still miss someone” και το “I’m so lonesome I could cry” το 1966 (περιέχονται στα ντοκιμαντέρ “No direction home” και “Eat the document”). Και φτάνουμε στο 1969, όπου ο Dylan βρίσκεται στο Nashville για τις ηχογραφήσεις του “Nashville Skyline”, του ένατου προσωπικού του δίσκου. Εκεί συναντιέται πάλι με τον Johnny Cash, μιλούν για έναν κοινό δίσκο που όμως σαν ιδέα δεν προχώρησε, και στις 17 και 18 Φεβρουαρίου στα studio της Columbia ηχογραφούν μαζί κομμάτια από το προσωπικό τους ρεπερτόριο αλλά και παραδοσιακά αμερικανικά τραγούδια. Παίζουν τα “One too many mornings”, “Girl from the north country” και “Don’t think twice, it’s all right” του Dylan, τα “I still miss someone”, “I walk the line”, “Ring of fire” και “Big River” του Cash, τα παραδοσιακά “Careless love” και “Just a closer walk with thee”, το “Blues Yodel (T for Texas)” του Jimmie Rodgers, το “Matchbox” του Carl Perkins μεταξύ άλλων. Λίγες μέρες μετά ο Johnny Cash δίνει μια ιστορική συναυλία στις φυλακές St.Quentin όπου ανάμεσα στα άλλα κομμάτια παίζει και το “Wanted Man”, ένα τραγούδι που έγραψε ο Dylan ειδικά για τον Cash κατά τη διάρκεια των sessions. Απ’ όλα τα κομμάτια που ηχογράφησαν μόνο το ντουέτο τους στο “Girl from the North Country” κυκλοφόρησε επίσημα σαν opening track στο “Nashville Skyline” του Dylan που κυκλοφόρησε στις 9 Απριλίου του 1969 με τον Johnny Cash να υπογράφει και τα liner notes του δίσκου. Oι περισσότερες ηχογραφήσεις που έγιναν κυκλοφορούν σε διάφορα bootlegs ανά καιρούς.
Την Πρωτομαγιά του 1969 Ο Dylan εμφανίζεται στο show που είχε ο Johnny Cash στο ABC, τραγουδά μόνος τα “I Threw it all away” και “Living the Blues” και μαζί με τον Cash το “Girl from the North Country”. Το show έχει μεγάλη επιτυχία, ενώ βοηθά και τον Dylan στην προώθηση του καινούργιου του άλμπουμ.
Τα επόμενα χρόνια πολύ συχνά ο ένας παίζει κομμάτια του άλλου σε συναυλίες του, συναντούνται σε αραιά χρονικά διαστήματα, ενώ πάντα στον τύπο ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις ο ένας για τον άλλο. O Dylan κατά καιρούς σε συναυλίες του αλλά και σε στούντιο ηχογραφήσεων έχει διασκευάσει τα “I walk the line”, “Folsom Prison Βlues”, “Give my love to Rose”, “Ring of fire” και το “Big river”, ενώ o Cash έχει παίξει τα “Blowin in the wind”, “Forever young” και το “Don’t think twice it’s all right”. Το 1992 στη Νέα Υόρκη διοργανώνεται μια συναυλία για τα 30 χρόνια προσφοράς του Dylan στη μουσική με πολλούς φίλους και συνοδοιπόρους μουσικούς να λαμβάνουν μέρος διασκευάζοντας τραγούδια του. Φυσικά παρών ήταν και ο Johnny Cash που μαζί με την June Carter έπαιξαν το “I ain’t me babe”. Το 1999 διοργανώνεται στη Νέα Υόρκη μια συναυλία προς τιμή του Johnny Cash αυτή τη φορά. O Dylan επειδή βρίσκεται σε περιοδεία δεν μπορεί να παρευρεθεί, αλλά εμφανίζεται από τις οθόνες να στέλνει τους χαιρετισμούς του στον Cash και να διασκευάζει το “Train of love”.
Στις 12 Σεπτεμβρίου του 2003 ο Johnny Cash αφήνει στο Nashville την τελευταία του πνοή και ο φίλος του τον αποχαιρετά για τελευταία φορά σε αυτόν τον κόσμο:
I was asked to give a statement on Johnny’s passing and thought about writing a piece instead called “Cash Is King,” because that is the way I really feel. In plain terms, Johnny was and is the North Star; you could guide your ship by him — the greatest of the greats then and now. I first met him in ’62 or ’63 and saw him a lot in those years. Not so much recently, but in some kind of way he was with me more than people I see every day.
There wasn’t much music media in the early Sixties, and Sing Out! was the magazine covering all things folk in character. The editors had published a letter chastising me for the direction my music was going. Johnny wrote the magazine back an open letter telling the editors to shut up and let me sing, that I knew what I was doing. This was before I had ever met him, and the letter meant the world to me. I’ve kept the magazine to this day.
Of course, I knew of him before he ever heard of me. In ’55 or ’56, “I Walk the Line” played all summer on the radio, and it was different than anything else you had ever heard. The record sounded like a voice from the middle of the earth. It was so powerful and moving. It was profound, and so was the tone of it, every line; deep and rich, awesome and mysterious all at once. “I Walk the Line” had a monumental presence and a certain type of majesty that was humbling. Even a simple line like “I find it very, very easy to be true” can take your measure. We can remember that and see how far we fall short of it.
Johnny wrote thousands of lines like that. Truly he is what the land and country is all about, the heart and soul of it personified and what it means to be here; and he said it all in plain English. I think we can have recollections of him, but we can’t define him any more than we can define a fountain of truth, light and beauty. If we want to know what it means to be mortal, we need look no further than the Man in Black. Blessed with a profound imagination, he used the gift to express all the various lost causes of the human soul. This is a miraculous and humbling thing. Listen to him, and he always brings you to your senses. He rises high above all, and he’ll never die or be forgotten, even by persons not born yet — especially those persons — and that is forever.
THE NASHVILLE SESSIONS 1969 AVAILABLE TRACKS
- One Too Many Mornings
- Good Ol’ Mountain Dew (Lunsford / Wiseman)
- I Still Miss Someone (J Cash / Roy Cash)
- Careless Love (Trad)
- Matchbox (Carl Perkins)
- That’s Alright Mama (A. Crudup)
- Big River (J Cash)
- Girl Of The North Country
- I Walk The Line (J Cash)
- You Are My Sunshine (Davis / Mitchell)
- Ring Of Fire (Carter / Kilgore)
- Guess Things Happen That Way (Clement)
- Just A Closer Walk With Thee (Trad)
- Blue Yodel #1 (T for Texas)(J Rodgers)
- Blue Yodel #2 (J Rodgers)
More Posts for Show: Honky Tonk Lagoon