Στην μελοποιημένη «Πρέβεζα» του Καρυωτάκη, η τελευταία αυτή στροφή του ποιήματος, έχει παραληφθεί.
«Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία…
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία».
Αναρωτιέμαι…
Η συμπόνια τι χρώμα έχει; Η λύπη; Η ενοχή;
Η ανακούφιση πάντως… Ουράνιο τόξο!
Στις ειδήσεις των 8:
– Σεισμός 8.9 Ρίχτερ στην Ιαπωνία… Τσουνάμι… Διαρροή Πυρηνικής ενέργειας…
– Κύριε Καθηγητά εμείς κινδυνεύουμε;
– Όχι…
– Ουφ, δόξα το Θεό! …Αχ τους κακόμοιρους κοίτα τι έπαθαν (για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας!)
Είναι αλήθεια, λυπάμαι για αυτούς. Χαίρομαι όμως που εγώ δεν κινδυνεύω. Και πως θα μπορούσε άλλωστε να γίνει αλλιώς; Άνθρωπος είμαι!(;)
Ναι είναι αλήθεια συγκινούμαι όταν βλέπω τα πρόσωπά τους στην τηλεόραση. Μια κοπέλα έδειχνε στη κάμερα ένα μπρελόκ με τα κλειδιά του αυτοκινήτου που οδηγούσε η μητέρα της όταν την παρέσυρε το τσουνάμι. Το μπρελόκ βρέθηκε, η μητέρα όχι. Κάποιοι εργάτες λέει έχουν παραμείνει στους αντιδραστήρες και προσπαθούν ακόμη για το καλύτερο δυνατόν… κι ας ξέρουν ότι ίσως και να είναι ήδη νεκροί. Κύριε τηλεπαρουσιαστά εγώ κινδυνεύω;
Ξέρετε συγκινούμαι και με τους αστέγους. Είδα και το σχετικό ντοκιμαντέρ που δείξατε για το «άγνωστο» κέντρο της Αθήνας όπως το αποκαλέσατε. Συγνώμη, γέλασα λίγο, γιατί μάλλον μόνο για σας είναι «άγνωστο». Προχθές περπάτησα και λίγο στους δρόμους πίσω από την Κάνιγγος. Καλά τα λέγατε! Έτσι είναι! Τους έδωσα και κάτι ψιλά…
Τι; Έχετε δίκιο. Κρίση! Ακρίβυνε πάλι η βενζίνη! Θα αναγκαστώ να πάρω λεωφορείο και όχι το αυτοκίνητο. «Oh, mon Dieu! Quelle decadence!». Α ναι, τώρα θυμήθηκα. Γι’ αυτό ήμουν προχθές στη Κάνιγγος. Από εκεί θα έπαιρνα το λεωφορείο.
Σας λέω συγκινούμαι. Έχω έτοιμα και τα χαρτομάντιλα. Γιατί τώρα που τελειώνουν οι ειδήσεις με τα υπέροχα θέματά τους, που χτυπούν την υφέρπουσα ανθρωπιά μου όπως ο νευρολόγος χτυπά με το σφυράκι του το γόνατο, ακολουθεί το «Nησί»!!!
…
Κι όμως κάτι αληθινό υπάρχει μέσα μου.
Αναρωτιέμαι…
Ο Νίκος Καββαδίας έγραψε το παρακάτω κείμενο – ποίημα στα 19 του, το οποίο και είχε δημοσιεύσει ένα περιοδικό της εποχής. Τότε υπέγραφε με το ψευδώνυμο Πέτρος Βαλχάλας.
ΑΓΑΠΑΩ
“Αγαπάω τ’ ό,τι είναι θλιμμένο στον κόσμο
Τα θολά τα ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους,
τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,
τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.
Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ’ ένα δισάκι
για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε,
τους τυφλούς μουσικούς των πολύβοων δρόμων,
τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε.
Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν
τον ιππότην που είδαν μια βραδιά στ’ όνειρό τους,
να φανεί απ’ τα βάθη του απέραντου δρόμου.
Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ’ ασπροφτερό τους
Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια
και δεν ξέρουν καλά – αν ποτέ θα ‘ρθουν πίσω
αγαπάω, και θα ‘θελα μαζί τους να πάω
κι ούτε πια να γυρίσω.
Αγαπάω τις κλαμένες ωραίες γυναίκες
που κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα…
αγαπάω σε τούτον τον κόσμο – ό,τι κλαίει
γιατί μοιάζει μ’ εμένα.”
Αναρωτιέμαι…
Ίσως κι εγώ το ίδιο αγαπητέ Νίκο ή Πέτρο (όπως προτιμάς). Ίσως κι εγώ να αγαπάω έτσι. Ίσως να μην είμαι αυτό που χρόνια με εκπαιδεύουν να γίνω… Ίσως τελικά να μου ανήκω λιγουλάκι!
Αναρωτιέμαι…
Τι σημαίνει η λέξη «ποιητής»; Ετυμολογικά προέρχεται από το ρήμα «ποιέω-ποιώ». «Ο δημιουργός!»
Στο δικό μου μυαλό όλοι είναι ποιητές ή έστω εν δυνάμει. Δημιουργοί σκέψεων, συναισθημάτων, ακόμη και αντικειμένων…
Αναρωτιέμαι όμως…
Τι πραγματικά σημαίνει;
Ο Μίλαν Κούντερα είχε γράψει:
«Το να είσαι ποιητής σημαίνει
να τραβάς ως το τέλος
Ως το τέλος της αμφιβολίας
ως το τέλος της ελπίδας
ως το τέλος του πάθους
ως το τέλος της απελπισίας
Το να είσαι ποιητής σημαίνει
να τραβάς πάντα ως το τέλος»
Ως το τέλος λοιπόν….
Εσύ φίλε ποιητή…, τι λες;
Koursaros