Μια μικρη ιστορια αποκρυφισμου, μαγείας, μουσικης, στυγνου καπιταλισμού και αντάρτικου πολης στο Αμβουργο του 1972.
Μάης 1972, η ομάδα Baader–Meinhof ή R.A.F., εντείνει τον πόλεμο ενάντια στο κράτος της Δυτικής Γερμανίας, με βόμβες σε 5 διαφορετικά σημεία της χώρας. Μια, ή μάλλον 3 από αυτές (συν άλλες 3 που τελικά δεν εξερράγησαν), θα σκάσουν στο κτήριο Axel Springer Publishing House, με απολογισμό 17 τραυματίες. Ήταν το μεσημέρι της 19ης Μάη, όταν μετά από 3 τηλεφωνικές προειδοποιήσεις, που δε λήφθηκαν υπόψιν, έλαβε χώρα η δεύτερη –από τις τρεις συνολικά- επίθεση σε ένα από τα πολλά κτήρια του ομίλου. Ενός από τα μεγαλύτερα καθίκια στην ιστορία της ανθρωπότητας, που δήλωνε κάποτε πως οι απειλές για τοποθέτηση βόμβας στον όμιλο μου, είναι κάτι συνηθισμένο, ως εκ τούτου δεν σταματάμε (τη δουλειά). Τέτοιες δηλώσεις, αλλά κυρίως το χριστιανοδημοκρατικό και συντηρητικό παρελθόν του, οι πιστές στη φιλελεύθερη καπιταλιστική γραμμή εφημερίδες και περιοδικά του και ειδικά η εμετική Bild, που στόχευαν το φοιτητικό κίνημα, αλλά και αγωνιστές (σαν τον Dutschke) έκαναν τον Springer ένα από τα πιο μισητά πρόσωπα στους σκεπτόμενους Γερμανούς.
Μία μέρα νωρίτερα στο Αμβούργο, λαμβάνει χώρα μια συναυλία, με τους Pete Brown και Graham Bond στη σκηνή του Musikhalle, όπου παρουσίαζαν το καινούργιο τους υλικό, που εμφανίστηκε 6 μήνες αργότερα, στον δίσκο Two Heads Are Better Than One. Γνωστές φιγούρες και οι 2, ο μεν Brown ποιητής και στιχουργός στους Cream, ακολούθησε στα late 60s καριέρα τραγουδιστή (με τους Piblokto, τους Battered Ornaments, solo δουλειές και συνεργασίες), ενώ ο δε Bond, σαξοφωνίστας και πληκτράς, προερχόμενος από τη Βρετανική Jazz & Blues σκηνή (Don Rendell, Blues Incorporated του Alexis Korner και στη συνέχεια τους δικούς του Graham Bond Organisation), ακολούθησε κατά βάση solo καριέρα. Οι 2 τους βρέθηκαν το ’71 (10 χρόνια μετά τη γνωριμία και σύμπραξη τους στην ποιητική ομάδα New Departures)και αμέσως ένιωσαν πως αλληλοσυμπληρώνονται. Πέρα από την κοινή τους πορεία στο underground των 60s, τους ένωνε η μεταφυσική ματιά τους στα πράγματα, κάτι που φαίνεται και στα τραγούδια που έγραφαν. Ειδικά ο Bond είχε κολλήσει άσχημα με τη μαγεία, τον αποκρυφισμό και τον Aleister Crowley και από το ’67 και έπειτα, έβαλε πολλά τέτοια στοιχεία στη μουσική και τους στίχους του, βλέπε τα LP Holy Magick και We Put Our Magick On You. Το δεύτερο μάλιστα προσπάθησε και … κατά κάποιο τρόπο το έκανε πράξη. Γυρίζουμε λοιπόν στο βράδυ της 18ης Μάη στο Αμβούργο, όταν ο Bond περιμένοντας να ανέβει στη σκηνή, συνομιλούσε με τον διοργανωτή του live Klaus Schulz, όταν ζήτησε να του πει, ποιον θεωρεί ως τον πιο κακό άνθρωπο της Γερμανίας. Η απάντηση στο ερώτημα ήταν Axel Springer και κατά τη διάρκεια της συναυλίας, ο Graham ανέφερε το όνομα του Springer, ως αυτό του εχθρού που καταστρέφει. Το αρχαίο αιγυπτιακό μάντρα που έβγαινε από το στόμα του, προερχόταν από το Freaky Beak (κομμάτι του από το LP Mighty του ’68, όπου συμμετέχει και ο παιχταράς Harvey Mandel). Θες από ειρωνεία της τύχης, θες επειδή η Ulrike και η παρέα της …ένιωσαν τα vibes του Bond, μερικές ώρες αργότερα, καθώς ο Pete Brown περπατούσε κοντά στο Axel Springer Publishing House, έσκασαν οι 3 βόμβες. Ο εχθρός φυσικά δεν βρισκόταν εκεί, όμως είχε ως ασπίδα του το κέρδος, το οποίο φυσικά και δεν σπατάλησε, μιας και οι υπάλληλοι συνέχισαν να δουλεύουν. Όπως έγραφε και στην προκήρυξη της ενέργειας αυτής : Ο Springer θεωρεί τους ανθρώπους σκουπίδια.
Δυστυχώς δεν άλλαξε τίποτα, ακόμα και μετά το θάνατο του Springer, το ’85, ούτε εργασιακά, ούτε στις εφημερίδες του (ίσα ίσα έγιναν ακόμα πιο συντηρητικές και κίτρινες). Η R.A.F. και το αντάρτικο πόλης μας τελείωσε, ο Bond ήδη από το ’74, κυνηγώντας τους δαίμονες του, έπεσε στις γραμμές του τρένου, στον σταθμό Finsbury Park και σκοτώθηκε και ο μόνος που έμεινε είναι ο Pete Brown, αισίως στα 77 του. Μια μεγάλη μορφή, που έγραψε την αυτοβιογραφία του White Rooms and Imaginary Westerns (2010), η οποία γυρίστηκε πρόπερσι και σε ντοκιμαντέρ. Παράλληλα εμφανίζεται περιστασιακά σε live, αλλά γράφει και νέα τραγούδια για τους Procol Harum (στο φετινό τους album Novum). Όσο για τα παλιά του, τα αξέχαστα Politician, White Room, The Machine Demands A Sacrifice, Broken Magic, είναι ένα δείγμα πως η μαγεία κρατάει πάντα κάτι και για μας!
Σπύρος Καλετσάνος, Εκπομπή Noir
More Posts for Show: Noir