To Music Society WebRadiON ζητάει από ανθρώπους που αγαπούν την μουσική όσο αυτό, να μοιραστούν μαζί του τα mixtapes τους. Συνεχίζουμε με τo περιοδικό Fragile και τον Γιάννη Παναγόπουλο.
Ακούστε το mixtape εδώ:
[mixcloud https://www.mixcloud.com/Music_Society_Webradio/music-society-guest-mixtape-fragile/ width=100% height=60 hide_cover=1 mini=1]
“Ξεκίνησα να γράφω σε εφημερίδες (Έθνος – Έθνος της Κυριακής) και περιοδικά (Max, Εικόνες) το 1995. Το 1998 μαζί με τον μουσικό παραγωγό Papercut φτιάξαμε μια μπάντα. Τους Monitor. Το 2001 γύρισα εκεί απ’ όπου ξεκίνησα. Στον τύπο. Από τότε έως σήμερα έγραψα και γράφω για εφημερίδες και περιοδικά όπως: «Ταχυδρόμος», «Εικόνες», «Έθνος», «Soul» και «Athens Voice». Αυτό το διάστημα “τρέχω”¨για το σάιτ fragilemag.gr και γράφω στην εφημερίδα Φιλελεύθερος. “
Ώρες μετάδοσης: 28 Δεκεμβρίου & 1 Ιανουαρίου στις 16.00 & 30 Δεκεμβρίου στις 18.00.
Εδώ θα βρεις την ”Playlist” 1.H.P. Lovecraft – That’s How Much I Love You Baby (More Or Less) – άλμπουμ H.P. Lovecraft. 2.The American Breed – Bend Me, Shape Me – άλμπουμ Bend Me, Shape Me 3.The Clash – This is Radio Clash – single 4.Talking Heads – Blind – άλμπουμ Naked 5.Bauhaus – Kick in the Eye -άλμπουμ Mask 6.David Sylvian – Red Guitar – άλμπουμ Brilliant Trees 7.Tosca – Stuttgart – άλμπουμ Odeon 8.Piri – ‘Chao Vermelho’- άλμπουμ (συλλογή Quartin). 9.23 Skidoo – Koundalini – άλμπουμ Seven Songs. 10.David Bowie – Ashes to Ashes – άλμπουμ Scary Monsters ”Playlist”
Άκουσα το κομμάτι αυτό το καλοκαίρι του 1987 στην Πάτμο. Τότε ήμουν ερωτευμένος με μια Σουηδέζα. Το κομμάτι το άκουσα ξανά και ξανά. Εκείνη δεν την είδα ποτέ ξανά στη ζωή μου. Η ψυχεδελικότζαζ των H.P. Lovecraft είναι λατρεία, μανία.
Οι American Breed ήταν η μπάντα της μιας εβδομάδας. Του ενός χιτ. Το Bend Me, Shape Me είναι γαμάτο. Μια ποπ νίκη. Το ακούς στο σούπερ – μάρκετ, το ακούς όταν κάνεις έρωτα, το ακούς στο πάρτι και ο κόσμος γυρίζει όμορφα.
Ο Στράμερ ραπάρει. Ο Μίκ Τζόουνς παίζει κιθάρα με ένα νέο, για την εποχή τρόπο. Αυτό το κομμάτι είναι το πραγματικό post – punk για μένα.
Έχω ιδρώσει μαζί του χορεύοντας ξανά και ξανά. Οι Talking Heads είναι υπέροχοι και ο Ντέιβιντ Μπερν τζίνιους.
Ποτέ δεν μου άρεσε πραγματικά η goth σκηνή. Όμως το Kick in the Eye είναι μια εξαίρεση που λάμπει. Στην πραγματικότητα αν βγάλεις τα εφέ της κιθάρας και των τυμπάνων έχεις ένα acid jazz κομμάτι.
Το άκουγα μανιωδώς μια εποχή που είχα φάει χοντρή απογοήτευση. Το Red Guitar είναι στην κορυφή της ποπ θαυματουργίας.
Το περασμένο καλοκαίρι έπαιζα μουσική στο Botzi στη Σίφνο. Με αυτό το κομμάτι έκλεινα τις βραδιές στο μαγαζί. Δεν με νοιάζει από που έρχεται ένα κομμάτι, πόση διάρκεια έχει, πότε κυκλοφόρησε, αν έχει τα bpm που πρέπει για να χορέψει ο κόσμος. Ακούγοντας το Stuttgart νιώθω τα πάντα. Με ξεκλειδώνει. Γίνομαι υπερκοινωνικός, χορεύω, φλερτάρω. Τι άλλο. Τώρα που τα γράφω όλα αυτά μου έρχεται να το ξανακούσω.
Αυτή η μελωδία με σκλαβώνει. Σήμερα όταν το ακούω απορώ πως οι Βραζιλιάνοι ψήφισαν φασίστα πρόεδρο.
Και μετά ήρθε αυτό που η club κουλτούρα ονόμασε tribal. Οι 23 Skidoo ήταν ένα από τα πιο επιδραστικά συγκροτήματα που έβγαλε η Αγγλική φανκ – πανκ σκηνή στη ζωή της.
Δεν το σχολιάζω. Ο καθένας μπορεί να πλάσει το δικό του αφήγημα ακούγοντας το.
More Posts for Show: Playlist Εξαιρετική