γράφει η Ειρήνη Μιχοπούλου
Είχα χάσει τον πατέρα μου λίγους μήνες πριν.
Ξεκίνησα σεμινάρια ραδιοφώνου στο Μικρό Πολυτεχνείο με τον Γιώργο Φλωράκη και στο τελευταίο μάθημα βρέθηκα σε έναν χώρο στην Κτενά στο κέντρο της Αθήνας, με άλλους εξήντα πέντε άγνωστους να πειραμαστούμε σε κάτι αν μη τι άλλο αινιγματικό.
Ρωτάς αν τα καταφέραμε;
Τα καταφέραμε.
Με τον πιο ανήκουστο, πρωτόγνωρο, οικείο, ερωτευμένο και άγριο τρόπο που υπάρχει.
Δεν φημίζομαι για πολλά πράγματα.
Παρα για το οτι γράφω μπόλικα και οτι είμαι χρυσόψαρο.
Εγώ όμως ξέρω οτι θυμάμαι βαθιά.
Η μνήμη μου με πάει, όσο με πάει ένα σύνολο καρέ, συναισθήματα και μυρωδιές.
Ο Σπύρος μας προσκάλεσε να γράψουμε για τα 10 χρόνια του σταθμού μας, του Music Society Web RadiOn.
O Σπύρος έχει μακριά μαλλιά.
Έχει μελένια μάτια.
Επίσης είναι πιστός στην αγάπη του σε αυτό τον σταθμό και το απέδειξε ποικιλότροπα 10 χρόνια.
Κάθισα να γράψω.
Θα έπρεπε να γράψω πολλά για τον πλανήτη που δημιουργήσαμε γιατί αν μη τι άλλο fuck να μην κρατήσουμε την ιστορία που γράψαμε ζωντανή.
και αν έχω να γράψω…
και δεν ξέρω τι.
Δεν θυμάμαι.
Τα βιώματα απέραντα σε αυτό το υπέροχο μωσαικό ανθρώπων και μουσικών.
Έγιναν ένα υλικό πλαστελινοειδές.
Μαλακό ναι.
Αλλά δεν ξεχωρίζω πια.
Απλά νιώθω.
Bill Fay – Never Ending Happening
Dirtmusic – Go The Distance
Youn Sun Nah – Jockey Full of Bourbon