Σε ένα φανταστικό metaπλαίσιο, ο τωρινός σου εαυτός κάθεται στην καρέκλα της μηχανής του χρόνου, έχεις την επιλογή να μεταφερθείς στην αρχή ή στο τέλος της ζωής σου και να ενορχηστρώσεις την στιγμή εκείνη!
Που θα πήγαινες & ποιο τραγούδι θα διάλεγες ;
To MS Archives: last & first Hearings, ήταν μία ιδέα από την αγγελική
ToSofoPaidi – blanketed by static
Pink Floyd – Shine On You Crazy Diamond (Parts I-V)
Κάθε τέλος συνοδεύεται από έναν απολογισμό και αν κανείς θα μπορούσε να αποτελέσει τον σκηνοθέτη της ζωής του ώστε να την παρουσιάσει σε μερικά καρέ, αυτό που τελικά θα έμενε είναι οι άνθρωποι και οι στιγμές (όμορφες και άσχημες), όλα επενδεδυμένα με την πιο ιδανική μουσική για το πέσιμο της αυλαίας.
Kay – Starless
Με επιτάφιο τελειώνει η ζωη σου, δε χρειάστηκε να σκεφτώ πολύ. Οι King Crimson εχουν προνοήσει και αφήσει κομμάτι ειδικά για αυτή τη στιγμή.
When every man is torn apart
With nightmares and with dreams
Will no one lay the laurel wreath
When silence drowns the screams
Confusion will be my epitaph
As I crawl a cracked and broken path
If we make it, we can all sit back and laugh
But I fear tomorrow I’ll be crying
geosonic – Night Stroll
Χωρίς πολλή σκέψη το τραγούδι που έκλεινε το Closer μοιάζει ιδανικό ως last hearing. Ο επίλογος ενός album που κυκλοφόρησε αφού ο Ιan Curtis είχε αφήσει τα εγκόσμια. Βρισκόμαστε στην αυγή της δεκαετίας του 1980 και οι Joy Division αφήναν μια κληρονομία που κρατά για τα καλά έως τις μέρες μας. Το Decades ακούγεται σαν ένας θρήνος με τα πλήκτρα να δίνουν τον τόνο και τον Curtis να «ξεγυμνώνει» την ψυχή του για μια ακόμα φορά…
Ένα τραγούδι αναπόλησης για όταν θα έρθει εκείνη η ώρα.
Where have they been???
Ότι και αν είναι αυτό. Στιγμές, άνθρωποι, έρωτες…
Φιν – High Fin Delity
Giardini Di Miro – The Rise and Fall of Academic Drifting
Στην εφηβεία συνήθιζα να κοιμάμαι με ακουστικά στα αυτιά και το Discman κάτω από το μαξιλάρι. Το Rise and Fall of Academic Drifting ήταν το τραγούδι που μου χάριζε τους πιο γαλήνιους ύπνους και μάλλον αυτό θα επέλεγα για την ύστατη στιγμή..
ΠιΖήτα – Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην Τον Φοβάσαι / HUMBA!onair
Υπάρχει η κόλαση;
Ναι, υπάρχει.
Ετοιμάσου να την μάθεις.
Ετοιμάσου να την πολεμήσεις…
Ματούλα Πίκουλα – Hanging in the Wire
Monty Python – Always Look On The Bright Side
Γιατί ο έρωτας και ο θάνατος χρειάζονται και μια μια δόση χιούμορ. Ο τελευταίος χαιρετισμός ας έχει ένα χαμόγελο..
For life is quite absurd and death’s the final word
You must always face the curtain with a bow
Forget about your sin give the audience a grin
Enjoy it, it’s your last chance anyhow
So always look on the bright side of death
A just before you draw your terminal breath
Εύη – Pop the posers
Kαλοκαίρι.
έξω σκάει ο τζίτζικας και τα παράθυρα του δωματίου είναι ορθάνοιχτα. Η πόλη είναι άδεια λόγω καύσωνα αλλά δεν πτοούμαι που το κοινό μου είναι λίγο, ετοιμάζομαι να ξαναβγώ στη σκηνή σαν να είναι η πρώτη φορά. Πατάω το rewind, η κασέτα γυρίζει στην αρχή της ζωής, και βγαίνω στον κόσμο χορεύοντας και φωνασκώντας.
Σπύρος Καλετσάνος – Noir
Λένε πως πριν χαθείς απ’ τον μάταιο τούτο κόσμο βλέπεις σε fast forward όλη σου τη ζωή να περνάει από μπροστά σου. Φήμες ή αλήθεια θα το μάθουμε κάποτε, το σίγουρο είναι πως ένα τραγούδι για την τελευταία μας στιγμή στα εγκόσμια «πρέπει» να διαθέτει μια ολότητα του είναι μας, να μας εκφράζει απόλυτα όσον αφορά τον τρόπο που ζήσαμε, έτσι αν ρωτούσες εμένα τα συστατικά θα σου έλεγα έρωτας, μελαγχολία, μοναξιά και μουσική πολλή από δαύτη σ’ ένα ασπρόμαυρο φόντο, οπότε? ο κλήρος πέφτει στον κοκκινομάλη αγόραρο από το Belfast με το ”μαύρο” γρέζι στη φωνή. Van -the man- Morrison και φυσικά Astral Weeks. Αυτό ήταν το εύκολο, το δύσκολο είναι πιο από τα 8 ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ να διαλέξω. Μετά από σκέψη, μιας και ήταν ένα τραγούδι που σημάδεψε την τελευταία μέρα του χρόνου, θα διαλέξω την Ballerina που μου θυμίζει και μια υπέροχη σκηνή από το Κάποτε στην Αμερική του Λεόνε, με τον νεαρό Noodles να (κρυφό)κοιτάζει άφωνος τη νεαρή μπαλαρίνα Deborah να χορεύει (τι ποιητική σκηνή).
The last thing that ran through my head
Κορίνα – Pop the posers
Ξαπλωμένη στα γρασίδια, ένα γλυκό βράδυ καλοκαιριού στη Νυρεμβέργη και η συμφωνική ορχήστρα να παίζει Shostakovich, ενώ το σκοτάδι φωτίζεται από τα κεράκια που πετούν σπίθες…τόση γαλήνη, τόση ομορφιά! Όπως θα άρμοζε σε ένα αίσιο τέλος!
Ανδρέας Ζαβιτσάνος – Underground Railroad
Glenn Gould – Goldberg Variations
Τι ωραία λέξη δημιούργησε η αγαπητή συναδέλφισσα: metaπλαίσιο. Το meta είναι μετά το post (το δικό μας μετά). Πέραν του πεπερασμένου. Δηλαδή πέρα από τα όρια μιας αρχής και ενός τέλους. Και η φιλτάτη δημιουργός του ερωτήματος θέτει κατ’ αυτόν τον τρόπο μια παραλλαγή των ορίων. Από τη μια ζητάται μια μετάπλαση της αρχής. Ένα σχέδιο ματαιόδοξο άπαξ της γεννήσεως. Από την άλλη το τέλος παραμένει ανοιχτό. Όχι ως προς την ερμηνεία, αλλά ως προς την τέλεση. Στο προκείμενο metaπλαίσιο είναι αυτό (το τέλος) που έχει σημασία. Όχι ως προς την κατασκευή, αλλά ως προς την επιθυμία. Δεν μιλάμε εδώ για την επιθυμία του τέλους, αλλά για την επιθυμία να βιωθεί η πληρότητα της ύπαρξης. Η πλήρης ομορφιά. Σε εκείνη τη στιγμή αν η μουσική συνηγορεί αυτής της πληρότητας το κάνει επειδή σε κάποιο άλλο μπαρόκ metaπλαίσιο ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, ο πρεσβύτερος, συνέθεσε τις τριάντα παραλλαγές του Γκόλντμπεργκ, τις οποίες την άνοιξη του 1981 επανεκτέλεσε ο Γκλεν Γκουλντ αποδεικνύοντας ότι: το πλήρες της Υπάρξεως είναι το πλήρες του Τέλους είναι το πλήρες της Ομορφιάς.
αγγελική – θερμοκήπιο
Yann Tiersen – La valse d’Amélie (Version orchestre)
Προσεγγίζω τις στιγμές της γέννησης και του θανάτου από μια κινηματογραφικη απόσταση .Τώρα δηλαδή στο σημείο που βρίσκομαι στην νοητή αυτή γραμμή της ύπαρξης μου στον χώρο γη, μόνο αυτόν τον τρόπο έχω να φανταστώ τα δυο αυτά γεγονότα. Η ηχογλυπτική του Yann Tiersen λοιπόν, στην ταινία Amélie, καταφέρνει τα διλήμματα της σκέψης μου να τα μεταμορφώνει πάντα σε ενα ισομερές σύνολο από αντίθετα μεταξύ τους συναισθήματα. Κάτι τέτοιο έχω καταλάβει πως είναι και η ζωή εν τέλει, αυτή που μόλις ξεκινάει και αυτή που μόλις τελείωσε.