Οι παραγωγοί του Music Society web radiON συγκέντρωσαν τα νέα άλμπουμ και EP που έφτασαν στα αυτιά τους μέσα στον Μάιο και σας τα παρουσιάζουν μαζί με τους λόγους που τους έκαναν εντύπωση. Διαβάστε τι έγραψαν για το καθένα και αγαπήστε τα (ή απορρίψτε τα) κι εσείς μαζί τους.
From Indian Lakes – Head Void
little shuteye (indie rock/dream pop/shoegaze)
To project του Joey Vannucchi σε ένα νέο album, που εκτός των άλλων έχει ένα υπέροχο μινιμαλιστικό εξώφυλλο. Δέκα τραγούδια στο γνώριμο ‘’ονειρικό’’ πλαίσιο στο όποιο κινείται τόσα χρόνια με μια στροφή όμως σε ακόμα πιο μελωδικούς δρόμους. Για τους FIL όλα ξεκίνησαν πριν από 15 χρόνια, ενώ από το 2019 είχαμε να ακούσουμε νέα τραγούδια. Κατά την ακρόαση του Head Void διαπιστώνεις πως η αναμονή άξιζε τον κόπο.
geosonic (Night Stroll)
Shellac – To All Trains
Touch and Go Records (noise rock/alternative)
Ο μήνας αυτός σημαδεύτηκε από τον αιφνίδιο θάνατο του σπουδαίου Steve Albini. Εκεί που οι Shellac ετοιμάζονταν να γιορτάσουν τον πρώτο τους δίσκο μετά από 10 χρόνια, λίγες μέρες πριν την κυκλοφορία του, ο Steve Albini προδώθηκε απ’την καρδιά του και η χαρά μετατράπηκε σε λύπη. Το 6ο album ‘To All Trains’ έμελλε να γίνει το κύκνειο άσμα του. Δεν γίνεται να ακούς τον δίσκο και να μην σου έρχεται στο νου ο Albini. Χωρίς να έχουν δώσει στη δημοσιότητα ούτε ένα τραγούδι πριν την κυκλοφορία του δίσκου δεν υπήρχε τρόπος να γνωρίζουμε την κατεύθυνσή του. Τελικά συμπυκνώνει όλα τα σπουδαία χαρακτηριστικά της μπάντας και είναι εξαιρετικά οικείος. Το τελευταίο τραγούδι I don’t fear hell μοιάζει προφητικό πια, με τον Albini να τραγουδά: ” Όταν τελειώσει αυτό, θα πηδήξω στον τάφο μου σαν την αγκαλιά ενός εραστή / Αν υπάρχει παράδεισος ελπίζω να διασκεδάζουν, γιατί αν υπάρχει κόλαση θα τους γνωρίσω όλους” RIP Steve Albini
Ματούλα Πίκουλα (Hanging in the wire)
Είναι πολύ δύσκολη η ακρόαση αυτού του album χωρίς να υπάρχει συναισθηματική φόρτιση. Τα δυσάρεστα για τον Steve Albini έγιναν γνωστά μέσα στο πρώτο δεκαήμερο του Μάη και πριν καλά καλά συνέλθουμε, συνειδητοποιήσαμε πόσο μεγάλο κενό αφήνει η απουσία του. Προσωπικά όταν άκουσα το ‘’Jet Lag’’ των Bokomolech που ήταν και η πρώτη επαφή με τον ήχο του Albini όλα άλλαξαν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία… Δέκα χρόνια είχαμε να ακούσουμε νέα τραγούδια από τους Shellac και το ‘’To All Trains’’ ήρθε δέκα μέρες μετά τον θάνατο του. Ένας κλασσικός Steve Albini δίσκος με όλα τα απαραίτητα συστατικά που έκαναν τον τρόπο που ηχογραφούσε μοναδικό και που διαρκεί κάτι λιγότερο από 30 λεπτά. Thanks for the music Steve!
geosonic (Night Stroll)
Beth Gibbons – Lives Outgrown
Domino (experimental/folk)
Η Beth Gibbons μοιάζει σα να μας παρουσιάζεται για πρώτη φορά, παρά την 20ετή (και βάλε) γνωριμία μας μέσω των Portishead. Το ‘Lives Outgrown’ είναι folk, είναι πειραματικό, είναι ταξιδιάρικο με έναν δικό του εσωστρεφές τρόπο, μα κυρίως είναι απόλυτα προσωπικό. Ένα άλμπουμ που χρειάστηκε μια δεκαετία να πραγματοποιηθεί, βγαίνει προς τα έξω σαν μια αυθόρμητη ανάγκη της Gibbons κόντρα στον χρόνο να μας μιλήσει για εκείνη και στην ακρόαση του μοιάζει με ένα όστρακο στον βυθό της θάλασσας που ανοίγει αργά, μέσα του εμφανίζεται ένα πολύτιμο μουσικό μαργαριτάρι και στο τέλος -όταν αυτή ολοκληρωθεί- κλείνεται και πάλι στον εαυτό του.
ToSofoPaidi (blanketed by static)
Τριάντα χρόνια μετά το φοβερό Dummy των Portishead η Beth Gibbons που κοντεύει πια στα 60 της χρόνια, στο πρώτο ολόδικό της album. Αυτό και αν είναι είδηση! Δέκα τραγούδια που κινούνται σε διαφορετικά ηχοτοπία με κοινό παρονομαστή όμως την ξεχωριστή φωνή της. Ένα μοναδικό μουσικό ταξίδι που όταν φτάνει χωρίς να το καταλάβεις καλά καλά στο ‘’Whispering Love‘’ το τελευταίο τραγούδι, σου αφήνει μια τέτοια γλύκα που θες να το ξαναζήσεις!
geosonic (Night Stroll)
Sharp Pins – Radio DDR
(power/jangle pop)
To ατομικό project του Kate Slater (Lifeguard) είναι ένας δίσκος, με την provo αναφορά περί DDR, που δε σε κάνει να βαριέσαι. Μελωδίες με αυτήν την jangle τεχνοτροπία της κιθάρας, πλήρως ελεγχόμενες, με ένα γλυκό ελαφρύ δα θόρυβο να τις συνοδεύει, αλλά να μην τις υπερκεράζει. Τα έσοδα του αυτοσχέδιου ιντερνετικά διακινημένου δίσκου θα διατεθούν στο Palestine Children’s Relief Fund.
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
Hot Water Music – Vows
Equal Vision Records (post hardcore/punk)
Κάθε νέος δίσκος των Hot Water Music, αποτελεί μια ωραία αφορμή για γιορτή! Η μπάντα μάλιστα θα εκστρατεύσει και εις τας Ευρώπας…και να μοιραστώ μαζί σας, πως ήταν η πρώτη μπάντα που είδα στο εξωτερικό (όχι πως είχα πάει δηλαδή και πριν από εκείνο το ταξίδι και κάπου αλλού). Η απόδειξη πως δεν πρέπει να κρίνεις ένα δίσκο είτε από τα singles ή από τα πρώτα (τρία) τραγούδια – όχι πως τα δύο έως τώρα singles ήταν άσχημα, απλά ο δίσκος όσο προχωράει στα τραγούδια τόσο σε πορώνει.Βέβαια, πριν λίγο είδα σε video clip το τρίτο τους σινγκλ και με πιασε ένα σύγκρυο παρότι όσα δείχνει – από τα νιάτα των μελών της μπάντας, είναι ενδεικτικά όλης της φυσιογνωμίας του δίσκου (κι αυτή η μαύρη μπλούζα των Bad Brains…). Διότι μετά το ελαφρώς αμήχανο ξεκίνημα, η μπάντα γκαζώνει και ρίχνει και στροφές όταν κι όπου πρέπει.Φυσικά, καθώς φτάνoυν στα 30α γενέθλιά τους, υπάρχουν στιγμές τόσο ηχητικές όσο και στιχουργικές που εξετάζουν το πέρασμα του χρόνου. Διάφοροι τίτλοι, αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση με το τρίο των τραγουδιστών Chuck Ragan, Chris Wollard και Chris Cresswell, οι Hot Water Music να βρίσκονται τόσο συντονισμένοι μεταξύ τους που το κάνουν να φαίνεται αβίαστο να δημιουργούν τόσο καλή μουσική.Ίσως τελικά αυτό είναι και το συμπέρασμα. Κοιτάνε μεν πίσω, αλλά βλέπουν και μπροστά – μπράβο στην Equal Vision Records, που δε δίστασε να κυκλοφορήσει αυτό τον υπέροχο δίσκο (που λησμόνησα να γράψω πως έχει και συμμετοχές από ανθρώπους της πανκ σκηνής των ΗΠΑ).
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
The Hope Conspiracy – Tolls of Oppression / Rule of Deception
Deathwish Inc. (hardcore punk)
Οι the Hope Conspiracy, από τη Βοστώνη, τα έχουν πάρει στην κράνα με τους συμπατριώτες τους. Μέσα από τη Deathwish inc κυκλοφορούν έναν άκρως πολιτικοποιημένο, άρα και θυμωμένο δίσκο.Μια καυστική κριτική της σύγχρονης κοινωνίας η οικονομική χειραγώγηση, η προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης, η οικονομία του πολέμου, αλλά κι οι ψυχικές διαταραχές με τους εθισμούς.. Κοφτερές κιθάρες, απίστευτα παραμορφωμένο μπάσο και αυτό το αιώνιο σπλαχνικό ουρλιαχτό από τον τραγουδιστή Kevin Baker που αποτελεί μια σταθερά για αυτούς από το ξεκίνημά τους, από το 1999. Δέκα τραγούδια που δε σ΄αφήνουν να πάρεις ανάσα. Είναι ένα καλοδεχούμενο γύρισμα έπειτα από 18 χρόνια σιωπής, από αυτήν την “κλασσική” μπάντα.
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
Knocked Loose – You Won’t Go Before You’re Supposed To
Pure Noise Records (metalcore/sludge)
Αυτή η κυκλοφορία, η αλήθεια είναι, πως είναι…”πανδαιμόνιο” κι ίσως να τη φοβάσαι. Η Pure Noise Records, αρχίζει κι εξελίσσεται σε μια εκ των κορυφαίων δισκογραφικών. Η κυκλοφορία αυτών εδώ των τύπων, που είχα την τύχη να δω πρόπερσι τέτοιον καιρό έχοντας τρελαθεί με τη στιβαρότητά τους και τον ποιοτικό ήχο. Ε, λοιπόν εδώ σε μια πολύ προσεγμένη παραγωγή, οι τύποι από το Κεντάκι ουρλιάζουν κατά τα γνωστά, βγάζουν τα εσώψυχά τους στον τόσο όσο χρόνο τους αναλογεί, ενώ δε διστάζουν να γίνουν και λίγο πιο “ποπ” συνεργαζόμενοι με την…Poppy, προσθέτοντας και ήχους ρετρό ή πουλάκια. Από ΄κει και πέρα τί να πει κάποιος. Γκουγκλάρετε αυτό το “beatdown” τρόπο χορού (ας το θέσω έτσι κομψά) για να βιώσετε το πώς εννοούν τη γκρούβα αυτοί εδώ. Στα συν επίσης, τα κοφτά tribal τύμπανα που μαζί με την απίστευτη παραμόρφωση, σε παρασέρνουν στα σκοτάδια για να σε βγάλουν πιο καθαρό…
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
Μιχάλης Σιγανίδης – Dead Slow
defkaz Records (free improvisation/avant-garde/jazz/electronic)
Ο Αγαμέμνων του Αισχύλου ξεκινά με τον γνωστό μονόλογο του Φύλακα, ο οποίος καταλήγει σε μια σχεδόν ινδιάνικη παροιμία: τὰ δ᾽ ἄλλα σιγῶ· βοῦς ἐπὶ γλώσσῃ μέγας βέβηκεν. Τουτέστιν άλλο πια δεν μιλώ, βόδι μεγάλο κάθεται πάνω στη γλώσσα μου. Η σιωπή που δεν μιλά και όλα τα λέει. Διότι λίγο αργότερα στο ίδιο έργο είναι ο χορός που υπερθεματίζει πάνω στο σιγάν: πάλαι τὸ σιγᾶν φάρμακον βλάβης ἔχω. Από παλιά η σιωπή ήτανε το γιατρικό μου. Παρόμοια έρχεται το Μάη του 2024 ο Μιχάλης Σιγανίδης. 66 χρονών γεμάτος σιωπών. Απο τη μία είναι το όνομα Μιχάλης που σε εκείνον τον Ταξιάρχη που χαρίζει τον Κόσμο στους πιστούς δηλώνεται ο Λόγος. Ο Λόγος ως η Αρχή. Και είναι τώρα και το επώνυμο: το Σιγάν συν την ποντιακή κατάληξη που οριοθετεί το ανήκειν. Το ζήτημα είναι απλό: Από τη μία ο Λόγος (Μιχάλης) και από την άλλη ο Τόπος της Σιωπής (Σιγανίδης). Βέβαια στον Σιγανίδη όλος αυτός ο τόπος είναι γεμάτος απέραντων σιγανών (τόσο πολύ σιγανών σχεδόν ασάλευτων που επί το αγγλικότερον θα λέγαμε dead slow) ήχων. Κάποιος θα πει θορύβων, αλλά πάλι το εκκωφαντικό του πράγματος είναι πολύ σιγανό. Σαν να κάθεται ένα βόδι πάνω στον θόρυβο και μεις να ακούμε αυτό τον σιγανό αλαλαγμό του θορύβου. Και είναι εδώ τόσο συγκλονιστική η επικουρία του φίλτατου Γιάννη Αναστασάκη, καθώς κάθε μια λούπα, κάθε ένα μπλιμπλίκι κάνει το βόδι ολοζώντανο πάνω στο τεντωμένο έντερο του κόντρα-μπάσου. Και δεν χρειάζεται πια ο Λόγος (ο Μιχάλης). Αλλά το Άρρητο (ο Σιγανίδης και ο Αναστασάκης καλέ) μόνο του στα αυλάκια των δυο βινυλιακών πλευρών -για σαρανταδυό λεπτά- να ξεκουράζεται κάτω από ένα βόδι.Φίλες και φίλοι μόνο 300 αριθμημένα δισκάκια υπάρχουν.
Ανδρέας Ζαβιτσάνος (Underground Railroad)