Οι παραγωγοί του Music Society web radiON συγκέντρωσαν τα νέα άλμπουμ και EP που έφτασαν στα αυτιά τους μέσα στον Ιούνιο και σας τα παρουσιάζουν μαζί με τους λόγους που τους έκαναν εντύπωση. Διαβάστε τι έγραψαν για το καθένα και αγαπήστε τα (ή απορρίψτε τα) κι εσείς μαζί τους.
The Decemberists – As it ever was, so it will be again
(folk rock)
Χορταστικός ο νέος δίσκος των Decemberists, ο οποίος περιλαμβάνει 13 κομματια, με το τελευταίο μάλιστα να διαρκεί σχεδόν 20 λεπτά! Και θα μου πεις, τόσο μεγάλος δίσκος, αξίζει να κάτσω να τον ακούσω; Ναι, να κάτσεις! Ο δίσκος κυλάει νεράκι! Είναι folk, ειναι country, είναι rock, είναι μελωδικός, είναι απλά υπέροχος! Ξεκινάει με το “χιτάκι” Burial Ground”, που, αν και χαρούμενο ματζόρε, δίνει το στίγμα για αυτά που θα ακολουθήσουν. Τα κομμάτια γίνονται όλο και πιο σκοτεινά και μακάβρια κι ο ακροατής παγιδεύεται όλο και πιο πολύ στη μαγεία τους!.
Κορίνα (Pop the posers)
Charles Gayle / Milford Graves / William Parker – WEBO
(free jazz)
Όταν ο μάστερ ντράμερ, φιλόσοφος και πρωτοπόρος της μαύρης free jazz Milford Graves μας άφησε, η Black Editions Archive ανέλαβε να ψάξει στα αρχεία του. Αυτό το τριπλό βινύλιο αποτελεί την τρίτη συνεισφορά εύρεσης θησαυρών, οι οποίοι κάποτε ηχογραφήθηκαν, αλλά παρέμειναν ως μπομπίνες και κασέτες στο σπίτι του τεράστιου καλλιτέχνη και σπουδαίου ανθρώπου στο Queens. Αυτό το τρίο ηχογραφηθηκε το/ καλοκαίρι του 1991 στο θρυλικό, μα και βραχύβιο, underground club WEBO στο Lower East Side του Μανχάταν. Μαζί με τον Graves ο William Parker, μια μόνιμη πηγή έμπνευσης για ολόκληρη την νεουορκέζικη κατάσταση, είναι στο κοντραμπάσο και στο τενόρο σαξόφωνο ο Charles Gayle που μας άφησε πρόσφατα. Αξίζει να αναφερθεί πως ο Gayle, τότε και για χρόνια, ήταν οριακά άστεγος, παίζοντας μουσική στο δρόμο για τα προς το ζην. Η μουσική; Χα, εδω σε θέλω. Έξι πλευρές βινυλίου γεμάτες με τη φωτιά αυτού που κάποτε ονομάστηκε Fire Music, την αναγκαιότητα να παίξουν σαν να είναι η τελευταία φορά και ένα κοινό από κάτω, σαφώς όχι μεγάλο…, που μοιάζει να δίνει την έξτρα ενέργεια, ώστε η μουσική να απογειωθεί. Θα ήταν περιοριστικό να μιλάμε, απλά, για τζαζ, ή αυτοσχεδιασμό. Μεγάλη Μαύρη Μουσική από τρεις καλλιτέχνες που την είχαν μέσα τους και πάλευαν να την μεταβιβάσουν και σε άλλους. Τρεις ιεροκύρηκες της Μαύρης ριζοσπαστικής κουλτούρας και κάπου εδώ φτάνει με τους βερμπαλισμούς, αρκεί να ακούσεις τη μουσική. Το εξώφυλλο του Jeff Schlanger απλά σε κάνει και να θες να το αγοράσεις.
Τρωγλοδύτης του Ήχου (Τρωγλοδύτης του Ήχου)
Les SkartOi! – One drop of Ska
(ska/rocksteady)
Η καλύτερη Ska Rocksteady μπάντα της χώρας έρχεται με νέο LP για να μας κάνει να χορεύουμε όλο το καλοκαίρι!
Μάκης Διόγος (Μπάλα που κυλάει χόρτο δεν μαζεύει)
Wilco – Hot Sun Cool Shroud
(alt country/indie rock)
Λίγες μέρες προτού μας αφήσει ο Ιούνιος, οι Wilco μας έδωσαν το πιο ωραίο υλικό για να πορευτούμε το καλοκαίρι και να το πάρουμε μαζί στις αποσκευές μας. Κυκλοφόρησαν ένα υπέροχο EP και διαπιστώνουμε για ακόμη μια φορά πόσο συνεπείς είναι ο Jeff Tweedy και η παρέα του. Η συλλογή αύτη των 6 τραγουδιών είναι ζεστή αλλά ταυτόχρονα έχει κι ένα δροσερό αεράκι, όπως είπε χαρακτηριστικά ο Tweedy. Και φυσικά δεν θα μπορούσε να έχει πιο εύστοχο τίτλο: “Καυτός ήλιος, δροσερό σάβανο”!
Ματούλα Πίκουλα (Hanging in the wire)
Autobahns – First LP
(synthpunk)
Το λεγόμενο συνθοπανκογαράζ είδος μουσικής. Το εκπροσωπούν με σεβασμό οι Autobahns με έδρα τη Λειψία. Πρόκειται για το πρώτο άλμπουμ της συγκεκριμένης μπάντας με 12 σύντομα σπιντάτα κομμάτια, στα περισσότερα από τα οποία κυριαρχούν τα σύνθια, αλλά είναι και 3-4 που ο ήχος είναι πιο κλασίκ, πανκορόκ. Φέρνουν λίγο σε Uranium Club, αλλά είναι σαφώς επηρρεασμένοι και από τον αυστραλιανό πανκ ήχο. Τον άκουσα τον δίσκο και τον ξανάκουσα, και τον ξανάκουσα. Απολαυστικός…
SoTrek (HUMBA!onair)
Beings – There Is A Garden
(free jazz, avant-guarde, acid-folk)
Υπάρχει ένας κήπος. Στη Νέα Υόρκη. Ας υποθέσουμε ότι είναι ιαπωνικός. Ζεν βουδιστικός. Άνυδρος. Με χαλίκι και τέσσερις βράχους τυχαίως ριγμένους. Υπάρξεις τυχαίες βρίσκουν αυτοσχεδιαστικά τη θέση τους μέσα στο χάος. Ο ένας βράχος είναι η εικοσιτετράχρονη Ζόι Άλμπα. Μέσα της ζει η ψυχή του Άλμπερτ Άιλερ. Ο άλλος είναι ο Σατζάτ Ισμαήλι. Στο δέρμα του εγκλωβίζεται η θερμοκρασία του χώρου. Και ύστερα εκπέμπει μπλιμπλικοειδώς ρυθμό. Αυτό τον ρυθμό διαχειρίζονται δωρικά οι άλλοι δύο βράχοι. Ο Στηβ Γκαν με μια κιθάρα πιο ταπεινή και από τον κόκκο της άμμου που παρασύρεται στα κύματα. Τέλος ο τέταρτος βράχος. Ο Τζιμ Ουάιτ. Ο πιο παλιός βράχος. Κρατάει σε απόλυτο μέτρο το άυλο ρεύμα που διαπερνά τον κήπο και σαν τον Προμηθέα μετατρέπει το πνεύμα σε κρέας. Αυτά τα σαράντα λεπτά αυτής της εμπερίας είναι προσευχή και ντελίριο μαζί. Κανείς δεν ξέρει γιατί κυκλοφόρησε αυτός ο δίσκος καλοκαίρι. Από την άλλη μάλλον θα φταίει ο Ρεμπώ και ο τρόπος που αγκάλιασε το καλοκαίρι. Ίσως η απόλυτη κυκλοφορία του 2024.
Ανδρέας Ζαβιτσάνος (Underground Railroad)