Οι παραγωγοί του Music Society web radiON συγκέντρωσαν τα νέα άλμπουμ και EP που έφτασαν στα αυτιά τους μέσα στον Οκτώβρη και σας τα παρουσιάζουν μαζί με τους λόγους που τους έκαναν εντύπωση. Διαβάστε τι έγραψαν για το καθένα και αγαπήστε τα (ή απορρίψτε τα) κι εσείς μαζί τους.
Public Service Broadcasting – The Last Flight
(cinematic/insrumental – post rock)
Aπό το ξεκίνημα του δίσκου μπαίνεις στο κλίμα. Συνθέσεις cinematic που όμως έχουν τη δική τους κορύφωση κι εκεί που περιμένεις κάτι ταξιδιάρικο, τσαφ σκάει indie διαμαντάκι. Δίχως στίχους και φωνητικά, προσπαθούνε στα πιο πολλά τραγούδια να χτίσουν την ατμόσφαιρα επιλέγοντας την αφήγηση της ηθοποιού Κέιτ Γκράχαμ που διαβάζει τις ημερολογιακές εγγραφές της Αμέλια Έρχαρτ –της πρώτης γυναίκας πιλότου, που διέσχισε τον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό – και τις απομαγνητοφωνημένες επικοινωνίες της. Βέβαια από το τρίτο και τέταρτο τραγούδι, έχοντας βοήθεια στα φωνητικά, με αυτό το The South Atlantic με τη βοήθεια του τσέλο, να γίνεται ένα κομψοτέχνημα. Ενώ από το τραγούδι Electra έχουμε τους κλασικούς PSB: ένα πλέγμα ήχου από τις καλύτερες στιγμές του «ποστ ροκ» με το Moonsons, να σε…απογειώνει. Ένα όμορφο άλμπουμ – κυκλοφορεί από τη So Recordings – που κλείνει όπως αρμόζει σε όλο το πλαίσιο που αναφέρεται, με έναν πικρό, πένθιμο τόνο. Ωστόσο, ο δίσκος σε κρατάει ζωντανό κατά τη διάρκεια όλης του της ακρόασης.
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην Τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
“Teaching the lessons of the past, through the music of the future.” Οι PSB λένε, ότι μας διδάσκουν τα μαθήματα του παρελθόντος, μέσω της μουσικής του μέλλοντος. Στο τελευταίο τους ηχητικό ντοκιμαντέρ το “The Last Flight” επικεντρώνονται στην Amelia Earhart, την πρώτη γυναίκα που αποπειράθηκε να πραγματοποιήσει έναν εναέριο περίπλου του πλανήτη. Τελικά εξαφανίστηκε στον αέρα κάπου στον Ειρηνικό, με τις συνθήκες της εξαφάνισης και την τοποθεσία να παραμένουν άγνωστα μέχρι σήμερα. Ο δίσκος είναι ένα ζωντανό, περιπετειώδες ταξίδι. Επιβιβαζόμαστε στο αεροσκάφος και ψάχνουμε τα ίχνη της Amelia.
Ματούλα Πίκουλα (Hanging in the wire)
Frenzee – What’s Wrong with me
(punk)
Οι Frenzee είναι ένα τρίο από την Κρήτη που φτιάχνει hardcore punk μουσική. Ενα τριο με “βαρύ” όνομα, αυτό των Ξυλούρηδων. Ο Νίκος παίζει τύμπανα, ο Αντώνης κιθάρα και η Απολλωνία τραγουδάει με τη φρενίτιδα που δικαιολογεί το όνομά της κομμάτια που έχουν τίτλο «Fire in my gut» και «Sane to Insane». Το “What’s Wrong With Me” είναι το (νέο τους) άλμπουμ που σε πιάνει από το χεράκι και σου λέει «έλα εδώ αγάπη μου. Είσαι θυμωμένος; Το ξέρω. Και εγώ. Έχουμε δίκιο. Ας παίξουμε punk». Είναι ο θυμός και η οργή της νέας γενιάς που μπορεί ακόμη και αντιστέκεται ακόμη και έτσι μέσα από 9 τραγούδια. Οι Frenzee καταφέρνουν να δημιουργήσουν έναν δίσκο νεανικού, οργισμένου punk, που εκφράζει τη γενιά του μέσα από δυνατά riff και ανεξάντλητη ενέργεια για headbanging.
Μάκης Διόγος (Μπάλα που κυλάει χόρτο δεν μαζεύει)
Drug Church – Prude
(post hardocre)
Η μπάντα από το Άλμπανι της Νέας Υόρκης, συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε σε σχέση με το 2022. Το PRUDE – από την Pure Noise είναι η δουλειά μιας μπάντας που κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα, σίγουρη ότι δε θά κάνει σε τίποτα κάτι λανθασμένο. Ο Kindlon ξέρει ν’ αποδίδει πολύ άνετα στα φωνητικά και σε αυτά τα ειρωνικά, δηκτικά lyrics που αρέσκεται να γράφει όπως και τον κοινωνικό σχολιασμό πρώτα και κύρια.Οι Drug Church όχι μόνο έχουν εντοπίσει αυτά που τους έκαναν επιτυχημένους ως βασικό κορμό του hardcore, αλλά έχουν επίσης δημιουργήσει έναν χαρακτηριστικό ήχο που προσθέτει στις hardcore ρίζες τους με punk, power-pop και alternative για να ξεχωρίζουν και να επιτρέπουν περαιτέρω ευκαιρίες προς ακρόαση. Ουσιαστικά ο πέμπτος δίσκος της μπάντας, την καθιερώνει σαν μια fun to watch (αμήν και…πότε) n listen. Ακολουθεί εκείνη την παράδοση του αμερικάνικου undergound ήχου που βασίστηκε στη θετική διάθεση, στη συναυλιακή ευφορία. Όσ@ έχουμε γλεντήσει σε ένα χάρντκορ λάιβ, σίγουρα καταλαβαίνουμε τί εννοώ.
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην Τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
Japandroids – Fate & Alcohol
(noise/alternative rock ‘n’ roll)
Αυτό κι αν είναι τελευταίος δίσκος! Δυστυχώς, το ντουέτο από το Βανκούβερ είχε ανακοινώσει έγκαιρα πως το τέταρτό τους άλμπουμ πρόκειται να είναι και το τελευταίο τους, μέσα από την ANTI – Είναι ένας καταπληκτικός δίσκος, με μια γλυκιά όμως μελαγχολία. Πρόκειται για ένα συμπαγή δίσκο, από το ξεκίνημά του έως το τέλος. Δεν κάνει πίσω σε τίποτα από όσα μας έδωσαν στα πρώτα τους χρόνια ως μπάντα, αλλά από την άλλη έχουν ενσωματώσει ένα ρομαντισμό, μια νοσταλγία για όσα θα λείψουν λόγω της μοιραίας ωρίμανσής τους. Η κιθάρα είναι εδώ με αυτές τα γλυκά δίχως το θόρυβο του distortion πεταλιού, ξεσπάσματα (κάπως έτσι θα μετέφραζα αυτό το “jangly”) και τα λιτά τύμπανα. Ο δίσκος δε σ΄αφήνει να χαλαρώσεις ούτε λεπτό ακόμη κι αν πρόκειται για τη λύπη της χαμένης αγάπης, των δεύτερων ευκαιριών και της κούρασης από τις περιοδείες τους, σημειωτέον δε πως κυρίως οι συνθέσεις τους γράφτηκαν κατά τη διάρκεια αυτών. Το ντουέτο γνωρίζει πως είναι η τελευταία του δουλειά και δεν προσπαθεί να πουλήσει καμιά βιρτουοζιτέ μούρη, είναι ακόμη εδώ για έναν τελευταίο αποχαιρετισμό, για τα τελευταία γκάζια, εξάλλου είναι ροκ εν ρολ δίχως πολλές φιοριτούρες…
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην Τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
Chat Pile – Cool World
(noise/sludge rock-post hardcore)
Υπάρχουν πολλές όμορφες λέξεις για να μπορέσεις να δώσεις μια περιγραφή αυτού του αριστουργήματος της σκοτεινής πλευράς του underground rock. Σκοτεινή αλλά συνάμα θορυβώδης, εξαγριωμένη, καυστική & διαταραγμένη θα μπορούσαμε να πούμε. Στο δεύτερο άλμπουμ της η μπάντα από την Οκλαχόμα – θυμάστε πόσο άρεσε το ντεμπούτο της – που τιτλοφόρησε Cool World και κυκλοφορεί από τη Flenser. Σίγουρα μιλάμε για εξέλιξη. Δεν έχει να κάνει απλά με σημεία ηπιότητας στον ήχο και καθαρά «ποστ πανκ» φωνητικά, αλλά με όλη την αίσθηση που σου αφήνει. Εδώ έχουμε σπαρακτικά φωνητικά που όπως μας εξηγεί ο τραγουδιστής Raygun Busch σχετικά :”Το Cool World καλύπτει παρόμοια θέματα με το τελευταίο μας άλμπουμ, μόνο που τώρα εκρήγνυται από τη μικρο- στη μακρο-κλίμακα, με σκέψεις ειδικά για τις καταστροφές στο εξωτερικό, στο εσωτερικό και το πώς επηρεάζουν ο ένας τον άλλον”. Εντόπισα εξίσου απίστευτες και πολύ φορτισμένες κριτικές από ακροατές αυτού του δίσκου. Δεν μπορώ να μπω στο πετσί των Αμερικάνων, όταν μάλιστα διαβάζεις για κλιματικά κατεστραμμένες Πολιτείες, τότε απλά αντιλαμβάνεσαι πόσο δύναται μια τέτοια κυκλοφορία που περιγράφει φωνητικά, ηχητικά, μουσικά και στιχουργικά τη δυστοπία. Είναι ένας δίσκος που σε ρουφάει, απίστευτες κιθάρες – αδυνατώ ν΄αντιληφθώ πού εντοπίζουν τυχόν ομοιότητες με τους Korn – που δεν ακούγονται ιδιαίτερα βαριές, αλλά είναι όλη η παραγωγή που δίνει τη δυναμική. Η εναλλαγή στα φωνητικά, από την ομιλία στις κραυγές, η γκρουβάτη μπασογραμμή ιδίως στο ξεκίνημα των τραγουδιών δε σε αφήνει να ησυχάσεις. Ας επανέλθω σε δήλωση του τραγουδιστή, για το κλείσιμο: «Αν έπρεπε να περιγράψω το άλμπουμ με μια φράση…είναι δύσκολο να μην δανειστώ από το Βολταίρο, οπότε δεν θα αντισταθώ – το Cool World είναι περίπου η τιμή στην οποία τρώμε ζάχαρη στην Αμερική». Είναι παράδοξο αλλά αληθές, ακόμη και τέτοια ενοχλητικά ακούσματα μπορούν να σε συναρπάσουν.
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην Τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
Touché Amoré – Spiral In A Straight Line
(post hardcore)
H μπάντα με έδρα το LA από το 2007 δείχνει πως ο ούτως ή άλλως ευρύς όρος του “μετά χάρντκορ” που κάλυψε μια σειρά από συγκροτημάτων υπό τον όρο “the wave” απαιτεί ταλέντο. Ταλέντο, όχι μόνο συνθετικά, αλλά κι ηχητικά πόσο μάλλον και στιχουργικά. Αυτός ο δίσκος – ο έκτος τους – δεν μου έγινε αμέσως αντιληπτός. Από την τρίτη ακρόασή του, μπόρεσα να μπω στο σύμπαν του. Η μπάντα έχει πλέον συνδυάσει στην παλέτα της κι αυτό που αποκαλούμε “ποστ ροκ”. Πιο καθαρές συνθέσεις ηχητικά, με τις κιθάρες να είναι κομμάτι αργούτσικες ενώ τα φωνητικά του Jeremy Bolm τώρα πια να μην εξερευνούν αποκλειστικά και μόνο το μέγεθος των λαρυγγισμών του (που εξάλλου δεν είναι ενοχλητικοί, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με καμία metal επιρροή), αλλά και την ηπιότερη εκδοχή απαγγελίας σε κάποιες στιγμές. Στις συνεργασίες του δίσκου, να σημειώσουμε πως υπάρχει ο Lou Barlow (Dinosaur Jr./Sebadoh), αλλά κι η Julien Baker (boygenius) που δεν είναι κι η πρώτη της φορά. Κι οι δυο συμμετοχές σχετίζονται με δυνατές συναισθηματικές στιγμές του δίσκου. Οφείλω λοιπόν να πω ότι ενώ αρχική μου φάνηκε αν όχι αδύναμος, σίγουρα άνισος καθώς έμπαινα στο κλίμα του, τον εκτίμησα. Είναι ένα βήμα της μπάντας που γεφυρώνει το τραχύ αμερικάνικο χάρντκορ με τις πιο ταλαντούχες στιγμές της alternative rock. Είμαστε τυχεροί που αυτό το ευρύ φάσμα της αποκαλούμενης ως “post hardcore” ουσιαστικά χωνεύει και ζυμώνει διαφορετικά ηχητικά υβρίδια μεταξύ τους. Ο δίσκος τους κυκλοφορεί από τη Rise records κι ευτυχώς δεν αποτυπώνει σημάδια εξάντλησης.
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην Τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
Chubby And The Gang – And Then There Was
(punk rock)
Η Λονδρέζικη πεντάδα έβγαλε τον τρίτο της δίσκο μέσα από τη Flatspot και δείχνει πως καθιερώνει με τον τρόπο της, την παρουσία στο “new wave of British Hardcore”. Βέβαια εδώ μιλάμε για φόρμες πιο κοντινές στα 70ς και στο λεγόμενο pub rock που μέσα από αυτό ξεπήδησε (πολύ χονδρικά) το εγγλέζικο πανκ ροκ. Απλά εδώ μιλάμε για μια αρκετά πιο διευρυμένη χρήση κάθε όρου και κάθε λέξης, για να περιγραφεί όσο πιο άνετα αυτό που παίζουν. Φλεγματικό (κλισέ!) χιούμορ, που απογειώνεται στο τελευταίο άσμα: “cocaine Sunday” που πέρα από τη στιχουργική του, δείχνουν την ωρίμανσή τους διότι στο συγκεκριμένο ακούμε μια urban μονδέρνα μπαλάντα, με το πιάνο και το υπέροχο ακκορντεόν. Κατά τα άλλα, αυτή η βραχνιάρικη φωνή παρέα με τις κιθάρες που είναι τόσο όσο “βρώμικες” σου κάνουν απίστευτη παρέα και σε ξεσηκώνουν για χορό.Το καλογραμμένο δελτίο τύπου αναγράφει πολύ χαρακτηριστικά: “Τα τραγούδια ¨ουρλιάζουν¨ για να ακουστούν σε μια ζωντανή συναυλία, αλλά νιώθετε σαν στο σπίτι σας παίζοντάς το στα ηχεία μιας τοπικής παμπ με χαμηλό φωτισμό”. Κάτι τέτοιο, πράγματι. Για να επανέλθω ξανά στο ακροτελεύτιο άσμα του δίσκου, μιας και στον Μusic Society αρεσκόμαστε στον μέγα Mc Gowan των Pogues, αυτή η οδύνη που βγαίνει από το εν λόγω άσμα είναι απίστευτό κλείσιμο, ενός δίσκου που δε φοβάται να χρησιμοποιήσει κι άλλα όργανα όπως κι άλλες επιρροές από τα 70ς. Είναι ίσως αυτό που περιμένει κάποιος για τον τρίτο δίσκο μιας πολύ ταλαντούχας μπάντας…
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην Τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
High Vis – Guided Tour
(post punk)
Τρίτος δίσκος και για αυτό το Λονδρέζικο κουιντέτο κι εδώ μιλάμε για εξέλιξη των ιδεών στις συνθέσεις τους, την παραγωγή τους και το ακομπλεξάριστο ανακάτεμα ήχων και ειδών, όπως έχει δηλώσει κι ο τραγουδιστής Gr.Sayle: “μέσα από το χάρντκορ είχαμε όρια – με τις άλλες σκηνές ήμασταν απόμακροι, όμως τώρα όλα αναμιγνύονται, χρωματίζουμε κι από άλλες παλέτες”. Ξεκάθαρο δείγμα αυτής της δήλωσης το single “Side Eye” που κι εμένα μ΄αιφνιδίασε αρχικά, όμως ακούγοντάς το εντός όλου του δίσκου βγάζει νόημα. Οι High Vis, ξεκίνησαν από το χάρντκορ, αλλά όπως κι άλλες πολλές μπάντες που ξεχωρίζουν γουστάρουν από madchester κ indie, μέχρι το street punk των 80ς και το alternative των 90ς. Οι στίχοι; Οι στίχοι, ας πούμε πως περικλείονται σε αυτή τη δήλωση: “Χωρίς επαρκή υποστήριξη σε περιόδους κρίσης, η ζωή μπορεί γρήγορα να εξελιχθεί σε μια θυμωμένη και απομονωμένη ύπαρξη.” Μιλάμε συνολικά τώρα για έναν τρίτο δίσκο κι αν τους δούμε ως ένα συμπαγές σύνολο, θα πρέπει εύκολα να θεωρήσουμε αυτούς τους πέντε anti rock stars, ως μια ελπίδα. Είναι φανερό ότι έχουν περάσει δύσκολα κι αυτό έχουμε ανάγκη. Δε ξέρω κατά πόσο ασχολούνται με λεπτομέρειες για τους πιουρίστες, αλλά νομίζω πως από δω και πέρα η μπάντα χρειάζεται να δίνει παραπάνω προσοχή, ακόμη και στα πιατίνια. Έχουν το πάθος, έχουν το ήθος που ψάχνουμε χρόνια στην καταραμένη underground σκηνή που έχει γεμίσει από νάρκισους (από ακροατές ιδίως). Κιθάρες που κεντάνε δίχως καμιά φοβερή παραμόρφωση, αυτά τα καθαρά φωνητικά που βγάζουν όλη τη ψυχική ενέργεια του τραγουδιστή (που φαίνεται πως έβαλε από κάτω τους δαίμονές του), τη γκρούβα στη μπασογραμμή. Nαι, δεν είναι δίσκος που λες, ώπα ρεεε τί έβγαλαν κάτσε να ξανακούσω αυτά τα…τρία (αυτό μου συνέβη στον προηγούμενό τους), αλλά είναι ένα βήμα προς την εξέλιξή τους. Το πιο χάρντκορ πράγμα εξάλλου που έκαναν οι χαρντοκοράδες είναι ότι μπαστάρδεψαν στυλ, παρελθόν και παρόν. Ε, είναι πλέον σε αυτή την κλίμακα. Ο δίσκος βγήκε από τη Dais records και σας περιμένει. Το μύνημα των στίχων του πως εκεί έξω δε χρειάζεται άλλη μοναξιά, είναι τόσο μεταδοτικό αλλά και δύσκολα εφαρμόσιμο. Oι High Vis δε θέλουνε να ξεχνάνε απλά το παρελθόν τους, αλλά να το ξεπερνάνε. Ηχητικά, συνθετικά, στιχουργικά…
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην Τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
Chuck Ragan – Love and Lore
(alternative country)
Δέκα χρόνια περιμέναμε για το solo album του τραγουδοκιθαρίστα των Hot Water Music και είναι ένας δίσκος που τον άκουσα στα καπάκια.Ναι, τόσο πολύ ξετρελάθηκα! Βασικά, αυτός ο δίσκος – ισχύει παντού και πάντα – νιώθω σαν να βγήκε για να εμπεδώσω πως ένα εσωτερικό ταξίδι που διήρκεσε παραπάνω από δύο χρόνια τώρα, ανοίγεται σε φωτεινούς και πλατείς δρόμους. Ναι, αυτό ακριβώς είναι το συναίσθημα που αποκτάς, ακούγοντας το Love an Lore, θα μπορούσαμε να πούμε η αγάπη (μέσα από και) την παράδοση που τόσο απλά μεταδίδει ο Τσακ. Από την πρώτη νότα η κιθάρα του μαζί με κάμποσους ακόμη παίχτες, πρόσθετα όργανα (π.χ. βιολί, πιάνο) αλλά και δεύτερα, ενίοτε γυναικεία, φωνητικά , σε πιάνουν από το γιακά με αυτή τη βραχνή με γρέζι ΦΩΝΑΡΑ και σε ταξιδεύουν. Θ΄αναγκαστώ να επαναλαμβάνομαι να γίνω ακόμη πιο αυτοαναφορικός. Δίσκος, με φως. Δίσκος για κοιτάξεις το μέσα σου και αμέσως μετά να το εξωτερικεύσεις. Δίσκος, όσο και να σπαράσει η φωνή του, που αποτελεί ως η τέλεια κάθαρση. Δε ξέρω πώς να προτρέψω άλλο να ψάξετε ν΄ακούσετε αυτό το αριστούργημα, με την εμπλουτισμένη ενορχήστρωση που επέλεξε ο Ρέιγκαν, δε σε κάνει να βαρεθείς ποτέ. Μια ακόμη ένδειξη πως τα παιδιά του πανκ όταν ανοίξουν εκτός από τ΄αυτιά τους και τις καρδιές τους, κάνουν θαύματα. Ο πέμπτος (από το 2007) δίσκος κυκλοφορεί από τη Rise records κι ελπίζω να βρει αυτιά και καρδιές: ” Αυτή η συλλογή τραγουδιών φαίνεται να περικλείει, ένα χρονικό πλαίσιο στη ζωή μου που δείχνει τη θέση στην οποία βρίσκομαι ως πατέρας, σύζυγος, αδελφός και φίλος. Η αγάπη που χρειάζεται για να είσαι οποιοσδήποτε από αυτούς (τους ρόλους) μαζί με τις δοκιμασίες και τα μαθήματα που παίρνουμε όταν δεν είμαστε (όπως απαιτεί ο ρόλος τους)”.
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην Τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
Godspeed You! Black Emperor – “NO TITLE AS OF 13 FEBRUARY 2024 28,340 DEAD”
(post rock)
Είναι φορές που η μουσική ξεπερνάει τα καθιερωμένα πλαίσια μιας απλής διασκέδασης, πολύ απλά γιατί η τέχνη δεν μπορεί να υπάρχει έξω από την πραγματικότητα. Οι GY!BE επέλεξαν πλευρά με την κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ, όπως άλλωστε ανέκαθεν έπρατταν και μας χάρισαν ένα καθηλωτικό μουσικό σύνολο από την αρχή μέχρι το τέλος. Αν βέβαια αποφάσιζαν να το ηχογραφήσουν σήμερα, ο τίτλος θα μετρούσε 43.391 νεκρούς.
ToSofoPaidi (blanketed by static)
Soccer Mommy – Evergreen
(indie folk)
H Sophie Allison γνωστή κι ως Soccer Mommy (θα είχε ενδιαφέρον ν΄αναλυθεί ο τίτλος αυτός, αλλά δεν είναι για τώρα) έβγαλε τον τέταρτο δίσκο της από μια εταιρία, που αγαπάει τις γυναίκες σόλο μουσικούς, τη Loma Vista. Ίσως να είναι λίγο πιο ήπια κι ένα βήμα πιο χαμηλά από τον τρίτο δίσκο της, αλλά εδώ εξάλλου δεν μιλάμε για ένταση μέσω των οργάνων, αλλά για το συναίσθημα που βγαίνει μέσα από τη φωνή και την ισορροπία των συνθέσεών της. Ερμηνεία κι ενορχήστρωση, κρίνουν κατά πώς συνηθίζεται ένα δίσκο μιας μοντέρνας τροβαδούρου. Τα καταφέρνει μια χαρά, αν θες να ψάξεις να χαλαρώσεις, να ηρεμήσει το κεφάλι σου και να συλλογιστείς λίγο παραπάνω. Προσπαθώ ν΄αποφεύγω να αναφέρομαι σε μοναδικά τραγούδια, αλλά το Abigail’ είναι ένα ονειρικό ερωτικό τραγούδι και τί να κάνουμε, αν κολλήσουμε…δύσκολα ξεκολλάμε.Είναι ένας όμορφος δίσκος που δείχνει πως αυτή η εναλλακτική/indie τραγουδοποιία ιδίως από τις γυναίκες στις ΗΠΑ έχει στεριώσει – ευτυχώς – για τα καλά
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην Τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
Commuter – Guilt eraser
(post punk/noise rock)
Ας υπάρχει λοιπόν και μια δεύτερη παρουσίαση από το ντόπιο σχήμα των Commuter (ναι, ναι, έχουν παιχτεί κάποτε). Το Αθηνέζικο σχήμα συνεχίζει πολύ πιο συγκροτημένα (σικ!) και συμπαγώς από εκεί που ξεκίνησε με το εναρκτήριο ΕΡ. Κιθάρες πολύ δημιουργικές, τα φωνητικά που θυμίζουν νιου γουέηβ 80ς αλλά κι ολίγον από At the Drive – In, με πολύ στρωτή παραγωγή. Είναι ένα διαμαντάκι που δε φοβάται μάλιστα ν΄αναμετρηθεί και με τον ελληνικό στίχο, έχοντας και συμμετοχές στα φωνητικά από έναν (στο ελληνόφωνο – τον Κωνιό) συν μία (στο αγγλόφωνο, την Iliana) . Κλείνει με ένα απίστευτοpost hardcore επος που δε ξέρω πόσο τυχαίο είναι αλλά ονομάζεται (με την αγαπημένη) Γλασκώβη. Με το συμπάθιο, αλλά οι τυπάδες δεν έχουν τίποτα (παρά μόνο ίσως τα φράγκα) τα σχήματα που βγαίνουν από τα δύο νησιά… Όπως αντιλήφθηκα, ο δίσκος βγήκε δίχως καβάτζα (δισκογραφικής εταιρίας), καμιά.
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην Τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
The Smile- Cutouts
(experimental rock)
Πειραματισμός Part 2! Δεύτερος δίσκος για τους Smile μέσα στο 2024 και δεν ξεφεύγει πολύ από αυτό που ακούσαμε και στο Wall of Eyes. Πειραματισμοί που οδηγούν συνήθως σε συνθέσεις που δεν θα τις χαρακτήριζε κανείς ακριβώς τραγούδια, με εξάιρεση ίσως το Instant Psalm, που θα έλεγα ότι θυμίζει αρκετά παλιές καλές εποχές Radiohead. Νομίζω ότι οι γνώμες για τους Smile, μετά και την εμφάνισή τοyς στη χώρα μας το περασμένο καλοκαίρι, θα παραμείνουν διχασμένες ανάμεσα στους fans, που παρασύρονται πό την ακουστική εμπειρία της μπάντας, και τους nostalgic haters, που περιμένουν να ακούσουν τους συνεχιστές των Radiohead.
Κορίνα (Pop the posers)