Ποια τραγούδια άκουσαν, ξανάκουσαν, αγάπησαν, χόρεψαν ή τραγούδησαν περισσότερο μέσα στο 2024 οι παραγωγοί του Music Society; Το κλασικό ερώτημα τέθηκε και φέτος, οι παραγωγοί του σταθμού ανταποκρίθηκαν με το παραπάνω και μας αποκάλυψαν το αγαπημένο τους τραγούδι για την χρονιά που ολοκληρώνεται, άσχετα με το έτος κυκλοφορίας του. Εμείς ετοιμάσαμε ένα …εορταστικό mixtape και εσείς μπορείτε να βρείτε τους λόγους πίσω από την κάθε επιλογή διαβάζοντας παρακάτω.
- Κορίνα (Pop the posers)
Fontaines D.C. – Starbuster
Είναι το κομμάτι που δε χρειάστηκε δεύτερη ακρόαση για να το αγαπήσω! Το κομμάτι που, από την πρώτη μέρα που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο που μας πέρασε, κόλλησε στον εγκέφαλο μου! Το άκουγα στο repeat και δυνατά όλο το καλοκαίρι στις διαδρομές με το αυτοκίνητο, το άκουγα στο μυαλό μου σε στιγμές που ένιωθα χαρά, άγχος, ευεξία, θυμό, whatever, και είναι το κομμάτι που περιμένω με ανυπομονησία να ακούσω τον Ιούνιο στη live εμφάνιση της μπάντας από την Ιρλανδία στην Αθήνα!
- Εύη (Pop the posers)
Παύλος Παυλίδης – Δεν Ξέρω
Με το ένα πόδι στο τώρα και το άλλο κάπου παλιά, με το σώμα να μετεωρίζεται μεταξύ απώλειας, λήθης, χάους, εξερεύνησης κι ελπίδας, ο Παυλίδης αφήνει πίσω του μια σημαδούρα για να βρούμε όλοι οι χαμένοι τον δικό μας δρόμο.
- yecharinya (Κοάν 公案)
Jamie xx – Falling Together (feat. Oona Doherty)
Αν και το 2024 άκουσα πολλή μουσική το τελευταίο του τρίμηνο αυτό το κομμάτι ήταν στο repeat. Spoken word, ηλεκτρονική, ο Jamie από τους xx δημιούργησε κάτι που παραλίγο να μην το συμπεριλάβει καν στο αρχικό του πρότζεκτ, ενα τραγούδι που προσωπικά από την πρώτη στιγμή που το άκουσα με πήγε όλα εκείνα τα ταξίδια που ήθελα, θέλω και θα θέλω να πάω μελλοντικά. Κι ίσως το 2025 να καταλάβω καλύτερα αυτό το “great let go” για το οποίο γίνεται ο λόγος.
- Κούλα (στην εποχή του χαϊκού)
Amyl and the Sniffers – Security
Αυτή η αέναη κίνηση της Amyl, που καταφέρνει και χώνεται παντού σαν αέρας και που σε αυτό το βίντεοκλίπ χοροπηδάει μέσα στο νεκροταφείο, λες και είναι σε pub, έφερε την ιδέα για ένα pub cemetery. Έναν χώρο που αντί για τρισάγια, θα έχει μουσικές και αντί για κόλυβα, θα κερνάει ποτά και ξηροκάρπια και θα έχει στην είσοδο ταμπέλα “I’m not looking for trouble” και στην έξοδο “I’m not that drunk”. Κι ενώ δεν ήταν το μοναδικό τραγούδι που ανακάλυψα αυτή τη χρονιά, ούτε καν από αυτό το συγκρότημα… δύσκολα θα ξεχαστεί. Θα παίζει στο ripίτ.
- ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην Τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
Leatherface – Never Say Goodbye
Τέλη Αυγούστου, απόγευμα Παρασκευής στο δροσερό κλίμα του Λονδίνου και αράζω για τελευταία φορά στο Hyde Park.Ξάφνου, σκάνε μύτη δύο κυρίες με Jilbab και τα παιδιά τους και παραπλεύρως μια ακόμη γυναίκα, κάπως διαφορετική. Σχιστά μάτια και πιο σκούρα επιδερμίδα με φόρμα. Μια σειρά από αντιθέσεις που είχα παρατηρήσει στην post imperial πρωτεύουσα αναδύθηκαν σε δευτερόλεπτα. Ο παράς είναι που κουμαντάρει τα πράγματα, είτε πιστεύει στον Αλλάχ είτε στον God. Και πού κολλάει το τραγούδι αυτό; Οι στίχοι της μπάντας από το Σάντερλαντ λένε χαρακτηριστικά: ” I’m walking along, alone, and I hear the theme tune play. The hardest part is walking away Turning your back on what was, what was safe ” Ε, αυτό ήταν. Το ΄βαλα μία..δύο..τρεις..καθήμενος στο παγκάκι μου και χαμογελώντας σε μια γιαγιά – μουσουλμάνα κι αυτή – που με κέρασε ένα κουλούρι, με τα τρίμματά του να τα δίνει στον εγγονάκο της να ταΐσει τον πληθυσμό της λιμνούλας – πάπιες, κύκνους, τις αγαπημένες χήνες.Αυτό ήταν. Στην τελευταία Παρασκευή άρμοζε μια ακόμη μεγάλη βόλτα όσο σουρούπωνε, το άκουσα αμέτρητες φορές στο reply συλλογιζόμενος διαφόρων ειδών αποχαιρετισμούς – ένας πόνεσε πολύ – που έδωσα το 2024 κι αναλογιζόμενος το πολύ κοντινό μέλλον. Δεν με ΄παιρνε εξάλλου ν΄αποχαιρετίσω τίποτα και κανέναν. Ερχόταν κι ένα Notting Hill Carnival …αλλά αυτό είναι για ένα άλλο τραγούδι.
- Μάκης Διόγος (Μπάλα που κυλάει χόρτο δεν μαζεύει)
Buzzcocks – Ever Fallen In Love (With Someone You Shouldn’t’ve)
Eνα κομμάτι του 1978 το 2024? Ναι γιατι πρόκειται από τα πλεον εμβληματικά κομμάτια της έκρηξης του αγγλικού Punk στα 70’ς και κυρίως γιατί είχα τη τύχη έστω και 46 χρόνια μετά να το ακούσω live από τους Buzzcocks σατην Αθήνα τον περασμένο Νοέμβριο. Εξάλλου όλοο-ες έχουμε ερωτευτεί κάποιον που δεν έπρεπε!
- Νίκος Κασαπάκης (Perfect Disaster)
Bob Dylan – Just Like Tom Thumb’s Blues
Το άκουσα πάρα πολλές φορές φέτος …το συνδύασα και με εικόνες από εκδρομές και βόλτες στη Βόρεια Ελλάδα, μου έκανε παρέα στα περπατήματα στην Αθήνα. Αρκετά για να μπέι στο νο1.
- Ανδρέας Ζαβιτσάνος (Underground Railroad)
Nick Drake – Place to Be
Τι χρονιά κι αυτή! Και μετρήθηκε κανονικά και αναμετρηθήκαμε και μεις μαζί της. Κι αν πιστέψουμε τον ρομαντικό συνάδελφο του χρονικού σφάλματος ίσως και να μπορούμε να αναμετρηθούμε έξω από τη γραμμικότητα του χρόνου. Σίγουρα η μουσική συνεπικουρεί τούτη τη σκέψη. Καθώς κύλησε ή στροβιλίστηκε το 2024 το τραγούδι που στάθηκε πιο πολύ σύντροφος σε τούτη την πορεία ή τη περιδίνηση ήταν το Place to Be του Νικ Ντρέικ από το Pink Moon (1972). Σε τούτες τις τρεις τετράστιχες στροφές ο χρόνος, η φθορά, η ανάγκη και η επιθυμία είναι τόσο κρυστάλλινα ξεκάθαρες όσο και η απλότητα ή η αθωότητα της γύμνιας. Και η άδολη αγάπη τελικά είναι για πάντα χαμένη;
- Σπύρος Καλετσάνος (Noir)
Van Morrison – Madame George
Dry your eyes … get on the train και φύγαμε. Τελευταία μέρα της περσινής χρονιάς άκουγα στο αυτοκίνητο το Astral Weeks, καθώς το Καιμακτσαλάν βρισκόταν στην πλάτη μου και ο ήλιος μου χάιδευε το πρόσωπο. Λένε πως η τελευταία μέρα του χρόνου καταδικνύει τα μελλούμενα του επόμενου. Μάλλον σε αυτό έπεσαν μέσα, μιας και το 2024 ο δεύτερος και καλύτερος δίσκος του Van Morrison έπαιξε πολύ ως άκουσμα. Από εκεί λοιπόν -την χρονιά του 1968- επιλέγω το Madame George, το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι του album. Δεν ξέρω τι μπορεί να πρωτοπεί κανείς γι’ αυτό το αριστούργημα, αλλά πέραν των όποιων ψιθύρων για το θέμα του και όσα κρύβονται εντός του, ο Lester Bangs τα εξηγεί μοναδικά: ”Τρέμει. Έχει παραλύσει. Χάνει τα λογικά του. Η φύση τον χλευάζει. Όπως μόνο η φύση μπορεί να χλευάσει τη φύση. Ή μήπως η αγάπη είναι εξαρχής κάτι φυσικό; Δεν έχει σημασία. Μέχρι το τέλος του τραγουδιού, η αφήγηση έχει λάβει χαρακτήρα παραισθητικό, εκστατικό. Η μουσική πονάει και λαχταράει καθώς ξεδιπλώνεται. Είναι ένα είδος υπέρτατου πόνου, ο πόνος του να είσαι φυλακισμένος στη θέση του παρατηρητή. To “Madame George” είναι η δίνη του άλμπουμ. Ίσως ένα από τα πιο συμπονετικά κομμάτια μουσικής που έχουν γραφτεί ποτέ. Η ομορφιά, η ευαισθησία, η ιερότητα του τραγουδιού βρίσκονται στο γεγονός ότι δεν υπάρχει σ’ αυτό τίποτε το εντυπωσιοθηρικό, εκμεταλλευτικό ή κραυγαλέο. Το τραγούδι αναφέρεται σε ένα άτομο, όπως όλα τα καλύτερα τραγούδια, όπως όλα τα σπουδαιότερα λογοτεχνήματα”.
- geosonic (Night Stroll)
Γιάννης Αγγελάκας & Γιώργος Καρράς – Είδα Έναν Άνδρα να Πέφτει
Ένα όχι ακριβώς αγαπημένο, αλλά απόλυτα βιωματικό τραγούδι που ακούστηκε πολύ και σημάδεψε σχεδόν όλο το 2024. Ήταν το opening track εκείνου του ‘’παράξενου’’ album των Καρρά, Αγγελάκα. Για όλες αυτές τις στιγμές που θα ήθελες να έχεις πάει τον χρόνο λίγο πίσω…
- Νίκος Ταλεμόπουλος (Άγρυπνοι στην Αθήνα)
Bill Ryder-Jones – This Can’t Go On
Όταν ένας καλός δίσκους βγαίνει το Γενάρη τον ακούς όλη τη χρονιά. Ο πολύ καλός δίσκος του Bill Ryder Jones μου έκανε παρέα όλο το 2024 και το This Can’t Go On κυριολεκτικά το έλιωσα. Σε τεσσεράμισι λεπτά ο Bill μας λέει με πολλή ένταση και μελαγχολία πόσο δεν την παλεύει. Ιδανικό τραγούδι για ταύτιση τις μέρες που και εγώ δεν την πάλευα!
- Ματούλα Πίκουλα (Hanging in the wire)
Empty Frame – A Tribe of Shadows
Το άκουσα live, το άκουσα όταν οδηγούσα, μου το ανέλυσε ο ίδιος ο δημιουργός του και έπαιζε συχνά στα ηχεία και στα ακουστικά μου. Το τραγούδι που χαρακτήρισε το 2024 είναι το “A Tribe Of Shadows” από τους αγαπημένους του σταθμού μας Empty Frame. Το επιλέγω για να θυμάμαι για πάντα αυτή τη χρονιά.
- ToSofoPaidi (blanketed by static)
Godspeed You! Black Emperor – GREY RUBBLE – GREEN SHOOTS
Το 2024 ήταν μια χρονιά που μπορεί να πήγε καλά ή κακά σε προσωπικό επίπεδο, ωστόσο αυτό δείχνει να μην παίζει ρόλο όταν το πλάνο ανοίγει και προσπαθεί κανείς να δει το δάσος πέρα από το δέντρο. Η δυστοπία γιγαντώνεται με εκθετικό ρυθμό, μαζί της και η καταστολή, ο έλεγχος, οι πόλεμοι, η φτώχεια, η κατατστροφή του πλανήτη και ένα σωρό άλλες συνθήκες για τις οποίες κανονικά θα έπρεπε να είχαμε σπάσει τις πόλεις που ζούμε αλλά αντίθετα παραμένουμε απελπιστικά “ψύχραιμοι” στις θέσεις μας. Και έρχονται μέσα σε αυτό το τοπίο οι GY!BE και κυκλοφορούν ένα άλμπουμ με ευθύ πολιτικό μήνυμα απέναντι σε μια συντελούμενη γενοκτονία, πετάγοντας στα σκουπίδια τα διπλά στάνταρτ της Δυσης και χαρίζοντας μας μια ανάσα αξιοπρέπειας. Το τραγούδι που κλείνει το άλμπουμ συμπυκνώνει όλα τα συναισθήματα της φρίκης, της αγωνίας και της αντίστασης σε περίπου 7 λεπτά, διαπερνώντας σαν ηλεκτρικό ρεύμα το δέρμα.
- Κύριος Ντάντης (Underground Railroad)
Pat Martino – Baiyina
Πολλά φεγγάρια πριν, το 1968, κιθαρίστας Pat Martino ηχογραφεί το άλμπουμ Baiyina-The Clear Evidence, ένα μάλλον άγνωστο διαμάντι που ισορροπεί ανάμεσα στη jazz, την ψυχεδέλεια και τους ήχους της Ανατολής. Το 2024 αποδείχτηκε μια πολύ δύσκολη χρονιά. Τις στιγμές που ήθελα να “χαθώ” από τον έξω κόσμο, τις στιγμές που αναζητούσα παρηγοριά στη μουσική, άκουγα αυτό το άλμπουμ και ιδιαίτερα αυτό το κομμάτι.
- Ο Τρωγλοδύτης του Ήχου (Τρωγλοδύτης του Ήχου)
Katya Shirshkova – Le Heron
Ποπ ηχοτόπια, πειραματικά φωνητικά που καταλήγουν σε πολυφωνική επαναληπτικότητα μέσω της samplaρισμένης της φωνής. Η Katya, στο δικό της μισό του split album με τον David Maranha, δημιουργεί μια υποβλητική ατμόσφαιρα που είναι τόσο κοντά στον πειραματισμό όσο και στην electro pop.