τραγωδία θηλυκό
-
-
- (θέατρο) είδος της αρχαίας δραματικής ποίησης, το σοβαρό δράμα που παρουσιάζει συνήθως ένα μύθο ή σπανιότερα ένα ιστορικό γεγονός με εκφραστικό όργανο τον ποιητικό λόγο και αποσκοπεί στο να συγκινήσει και να διδάξει
- (θέατρο) ένα έργο που ανήκει στο είδος αυτό
- (θέατρο) είδος του νεότερου θεάτρου με τραγικό χαρακτήρα
- (μεταφορικά) γεγονός που συγκλονίζει με το μέγεθος της καταστροφής που προκλήθηκε
-
Για το μήνα Μάρτιο καταγράφουμε τραγούδια – τραγωδίες από πολύ αγαπημένους καλλιτέχνες που μας συγκλόνισαν…
To MS Archives: Perfect Disasters είναι μία ιδέα του Νίκου Κασαπάκη (Perfect Disaster)
Ματούλα Πίκουλα – Hanging in the wire
Nirvana – Moist Vagina
Ηχογραφημένο για το “In Utero”, το ‘Moist Vagina’ έμεινε εκτός album, από φόβο ότι υπήρχε ήδη αρκετή διαμάχη για το ‘Rape Me’. Κατά τη γνώμη μου είναι απ’ τις απελπισμένες στιγμές του Cobain και δείχνει μια έλλειψη έμπνευσης!
Νίκος Ταλεμόπουλος – Άγρυπνοι στην Αθήνα
Mogwai – Acid Food
Μάρτης 2006, ατελείωτες ώρες στη σκοπιά ακούγοντας το Mr Beast των Mogwai που μέχρι και σήμερα θεωρώ τον καλύτερο δίσκο που έχουν βγάλει. Ένας δίσκος γεμάτος κομματάρες, Auto Rock, Glasgow Mega Snake, Friend of the Night, We’re No Here. Δηλαδή όλα εκτός από ένα, την παραφωνία που λέγεται Acid Food, που πάντα το έκανα skip, και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές αναρωτιέμαι αν το χω ακούσει ποτέ ολόκληρο. Δεν ξέρω τι ήθελαν να κάνουν με αυτό, ένα drum loop, μια πολύ απλή κιθάρα και εντελώς χαλαρά φωνητικά σε κάνουν να βαριέσαι κάθε δευτερόλεπτο.
Νίκος Κασαπάκης – Perfect Disaster
Mark Lanegan – Élégie Funèbre
Εντάξει, ο κάθε αγαπημένος καλλιτέχνης δικαιούται να κυκλοφορήσει ένα κακό τραγούδι. Οι φίλοι του, συνεργάτες, συντροφοι κλπ γιατί δεν του λένε κάτι;
ToSofoPaidi – blanketed by static
Nick Cave & The Bad Seeds – Finishing Jubilee Street
Μεγάλωσα με τον Nick Cave και τους Bad Seeds. Χόρεψα, τραγούδησα, έκλαψα, ερωτεύτηκα, ταξίδεψα μαζί τους. Αφαιρώντας όλο το τελευταίο διάστημα και τις διάφορες απαράδεκτες δηλώσεις και απόψεις του Cave, στέκομαι στο ίσως πιο διεκπεραιωτικό τραγούδι που κυκλοφόρησε ποτέ του. «Ρε συ Nick μας λείπουν 4,5 λεπτά από το άλμπουμ, δεν γράφεις κάτι να το κλείσουμε;» μοιάζει να του έχει φωνάξει κάποιος από την παραγωγή και στο «Έφτασεεεε…» να ‘σου οι προτηγανητές μουσικές πατάτες που ετοιμάστηκαν στο ίδιο λάδι με τα καλαμαράκια για να γλιτώσουμε κόπο, χρόνο και χρήμα! Στον ίδιο ρυθμό με το Jubilee Street ο Cave απλά πιάνει το μικρόφωνο και μας ταλαιπωρεί χωρίς λόγο, ίσως σε ένα προοίμιο των μελλούμενων.
Σπύρος Καλετσάνος – Noir
Διονύσης Σαββόπουλος – Χορεύοντας τη νύχτα
Μόλις τελείωσα την αυτοβιογραφία του Σαββόπουλου «Γιατί Τα Χρόνια Τρέχουν Χύμα» και έχω κατεβάσει τους δίσκους του από τη δισκοθήκη μου ξανακούγωντας ήχους πολυακουσμένους και αγαπημένους, συν πράγματα που τα άφησα ηθελημένα κάποτε απ’ έξω. Τώρα πάνε δεκαετίες από την εποχή του “δημιουργικού” Νιόνιου, από τη «Ρεζέρβα» ας πούμε ή άντε τα «Τραπεζάκια έξω», 40+ χρόνια, μέσα στα οποία δε χάθηκε, αλλά από φρέσκα πράγματα δεν είδαμε παρά ελάχιστα. Το 1997 έβγαλε «Το Ξενοδοχείο» με 12 διασκευές σε ξένα τραγούδια. Γενικά οι προσεγγίσεις του σε τραγούδια άλλων, θεωρώ πως ήταν υψηλού ως πολύ υψηλού επιπέδου, είτε στον Dylan, είτε σε παραδοσιακά (Μπάλος, Μαύρη Θάλασσα, Ντιρλαντά) και η αλήθεια είναι πως και εδώ έχει μερικά καλά στοιχεία (στα 3 πρώτα τραγούδια οι εκτελέσεις του μου αρέσουν), αλλά κάπου θαρρώ πως χάνει τον δρόμο. Ίσως και να είναι δύσκολο για έναν ακροατή -κυρίως- ξένου ήχου να “συμβιβαστεί” με την οπτική του Σαββόπουλου, αλλά παρότι προσπάθησα, ειδικά στη διακευή του Dance The Night Away των Cream, βρίσκω πως το …σκοτώνει το άσμα.
Ανδρέας Ζαβιτσάνος – Underground Railroad
The Shaggs – My Pal Foot Foot
Δυστυχώς δεν μπορώ παρά να διαφωνήσω με την έννοια της τραγωδίας (μεταφορικά) ως προσδιορισμός που εκφράζει την έντονη δυσαρέσκεια (συγκλονισμός) μας απέναντι σε ένα καλλιτεχνικό έργο, και μάλιστα έργο αγαπημένου μας καλλιτέχνη. Στη σκέψη μου είναι ακριβώς αυτές οι παρασπονδίες/παρεκκλίσεις που αποδεικνύουν το μεγαλείο του καλλιτεχνικού έργου. Πιο κοντά ίσως σε μια νιτσεϊκή αντίληψη που υποδεικνύει την αρτιότητα του απολλώνιου όμορφου/ωραίου ως την αυταπάτη για το ξεπέρασμα της κοσμικής φρίκης, έρχεται το ά-μορφο, το κακό, το αηδιαστικό ως τρέλα ή μέθη διονυσιακή να καταδείξει το αληθές εντός του αντεστραμμένου κόσμου. Έξω και πέρα από το θεαματικό-εμπορευματικό κόσμο είναι το παράφωνο, το άτονο, το α-συνεχές που (όπως η κατά Στάινερ έννοια του τραγικού) λυτρώνει ως απελευθερωτική δύναμη καταστροφής του παλιού (διάβαζε κυριαρχία), δημιουργώντας (μπακουνικά) έναν τόπο ελευθερίας. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τις αδελφές Γουίγκιν, τις θρυλικές Shaggs, που το 1969 παρουσίασαν τη Φιλοσοφία τους για τον Κόσμο και μας χάρισαν όλη αυτή την απελευθερωτική δύναμη που κρύβεται πίσω από μια απλή έκφραση: κυρίες και κύριοι η Τέχνη είναι νεκρή. Όλα επιτρέπονται.
Κούλα Μουσικούλα – στην εποχή του χαϊκού
The Cure – Just Say Yes
Σίγουρα έχω επηρεαστεί από το βιντεοκλίπ, όπως γυρίστηκε, αλλά το “Just Say Yes” νιώθω ότι έχει έναν “με το στανιό φωτεινό και χαρούμενο” ρυθμό. Έχουν κι άλλα τέτοια κομμάτια οι Τhe Cure; Έχουν. Αυτό όμως, νομίζω ότι μπορούσε να έχει αυτούς τους στίχους και άλλο ρυθμό και να’ταν οκ. Και μπορούσε να έχει άλλους στίχους και αυτόν τον ρυθμό και να’ταν οκ. Ξκινάει και στο πρώτο λεπτό το μυαλό μου λέει “τζάστ σέι βγές”…
geosonic – Night Stroll
The Clash – Play to Win
Όχι μόνο το συγκεκριμένο τραγούδι αλλά όλο το Cut the crap είναι μια τραγωδία. Μήπως και ο τίτλος προϊδεάζει τους ακροατές για αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει; Αν το βινύλιο υπάρχει στο ράφι είναι μόνο για ιστορικούς λόγους και σπάνια βρίσκει τη θέση του στο πλατό του πικάπ. Αφορμή γι’ αυτή την ακρόαση ήταν το τελευταίο MS Archives, που προσπάθησα να θυμηθώ ποιο απ’ όλα τα tracks είναι το χειρότερο. Είναι γεγονός πως για τους fans το τελευταίο τους album είναι σαν να έχει διαγράφει από την επίσημη δισκογραφία των Clash. Με τον ίδιο τρόπο που απόντες είναι ο Mike Jones και ο Topper Headon, απούσα είναι και η έμπνευση. Στην παρούσα θεματική θα μπορούσε να είναι σχεδόν οποιοδήποτε τραγούδι του album καθώς ελάχιστα θυμίζουν (αμυδρά) τα περασμένα μεγαλεία τους.
Κορίνα – Pop the posers
The Cure – Lovecats
Πραγματικά τι σκέφτονταν όταν το έγραφαν; και αντε το έγραψαν! Γιατί το κυκλοφόρησαν; και μάλιστα ως single, όχι ως filler σε κάποιο δίσκο! Κι αυτό που με ξεπερνάει ακόμα περισσότερο είναι ότι είναι ένα από τα κομμάτια τους που έγιναν επιτυχία! Δηλαδή άρεσε στον κόσμο; Τραγωδία, δεν έχω λόγια!