Απεργίες επί απεργιών, διαδηλώσεις, φωνές, τσακωμοί, χαμός και βουνά από πολύχρωμες σακούλες σκουπιδιών να κοσμούν την πόλη μας. Αυτή είναι η εικόνα που έχει σφηνωθεί στο μυαλό μου.
Περιπλανιέμαι αρκετά τον τελευταίο καιρό. Τριγυρνώ, παρατηρώ και όλες μου οι αισθήσεις είναι επί ποδός. Στα αυτιά μου ηχούν οι στίχοι ενός παλιού τραγουδιού: “Όμορφη πόλη, με μια σκέψη την ώρα μας περνάμε. Πώς θα φύγουμε από εδώ και ας είναι πίσω να γυρνάμε”.
Ναι, παρά τις απεργίες εγώ τριγυρίζω στην πόλη. Δεν μένω κεντρικά. Όμως οι απεργίες είναι πια μια συνήθεια, common trend όπως τις χαρακτήρισε ο φίλος μου ο Max. Έτσι, έμαθα να ζω μ’ αυτές και να προσαρμόζομαι. Με λίγα λόγια έμαθα να περπατώ ξανά. Συνήθως κάθε Τετάρτη κ Πέμπτη λαμβάνει χώρα ο δικός μου μαραθώνιος. Τη μια μέρα 3 χιλιόμετρα, την άλλη 5 ενώ το προσωπικό ρεκόρ μου είναι είναι τα 10 χιλιόμετρα. Μ’ αρέσει, αλήθεια. Είναι μία νέα προσέγγιση της καθημερινότητάς μου κ μ’ αρέσει πολύ. Βέβαια σε ότι αφορά τις απεργίες και το λόγο που γίνονται, η συνήθεια μάλλον κάνει κακό. Χάνουν τη δυναμική τους, όμως έτσι κι αλλιώς δε νομίζω ότι πλέον έχουν κάποιο ηχηρό αποτέλεσμα.
Οι πολυπληθείς συγκεντρώσεις εμπεριέχουν ισχυρή δυναμική, θέληση και έναν κάποιο ρομαντισμό. Όμως αυτό δεν αρκεί. Χρειάζεται ένα βήμα παραπάνω. Η ειδοποιός διαφορά που θα φέρει τον αιφνιδιασμό και τους υπαίτιους προ των ευθυνών τους.
Και μέσα σ’ όλα, το διεθνές περιβάλλον πανηγυρίζει. Ο Muamar Caddafi είναι πλέον παρελθόν. Ανατριχιαστικές εικόνες και βίντεο κατακλύζουν τις τηλεοράσεις και το διαδίκτυο. Η δολοφονία ενός ανθρώπου βορά στα μάτια όλων μας που αν και σαστισμένοι συνεχίζουμε να κοιτάμε. Το μυαλό μου τρέχει πίσω στο Μεσαίωνα και στις γλαφυρές περιγραφές για τις δημόσιες εκτελέσεις. Τότε ο κόσμος έτρεχε μανιασμένος να προλάβει να δει την εκάστοτε εκτέλεση. Τώρα η εκτέλεση έρχεται κατευθείαν στον χώρο σου. Ένα κλικ και μπορείς να θρέψεις όλα τα αιμοδιψή ένστικτά σου οποιαδήποτε ώρα της μέρας.
Νέα εποχή για τη Λιβύη;! Ο θάνατος του Caddafi ήταν αρκετός;! Παγκόσμια ανακούφιση μετά την είδηση αυτή;! Όχι. Οι βανδαλισμοί δεν με ανακουφίζουν. Τα πισωγυρίσματα σε μεσαιωνικές πρακτικές με τρελαίνουν. Μα πιο πολύ με βουρλίζει η υποκρισία, οι πανηγυρισμοί της διεθνούς κοινότητας, όταν οι ίδιοι χρησιμοποιούν το προσωπείο του μεσολαβητή – σωτήρα και εισβάλλουν σε χώρες καταπατώντας την εδαφική ακεραιότητα και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του εκάστοτε λαού.
Το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Εικόνες, ήχοι, σκέψεις σε ένα χαοτικό ανακάτεμα. Και κάπου εκεί πέφτω πάνω σου. Ντυμένος, μα ξυπόλητος να ψάχνεις στα σκουπίδια με μανία. Τρέλα, πείνα δεν μπορώ να διακρίνω. Δυο αστυνομικοί σε πλησιάζουν: “Ψάχνεις κάτι συγκεκριμένο;”, σε ρωτούν. “Κάτι έχασα”, λες εσύ. Στέκουν και κοιτούν. Πιο πίσω εγώ, σαστισμένη. Λίγο πιο πάνω εμείς να διαδηλώνουμε ηχηρά.
Pop-pen