Τα μεγάλα groups/μεγάλοι καλλιτέχνες κάνουν μεγάλα live
Αυτός είναι ένας κανόνας στον οποίο έχω καταλήξει αφού έχω δει πάρα πολλά live.
Τελευταία επιβεβαίωση ήταν το live των Red Hot Chili Peppers που παρακολούθησα στο Αμβούργο πριν 2 εβδομάδες.
Όταν μπήκα στο χώρο έπαιζε ο Femi Kuti και η παρέα του, κάτι που δεν ταίριαζε καθόλου με τους RHCP.
Αυτό το ένιωσα κατευθείαν με το που μπήκα στο χώρο. Ένα κρύο κλίμα που το καταλαβαίνεις αμέσως, αφού κάποιος στην σκήνη δίνει τα ρέστα του μουσικά, αλλά το κοινό από κάτω δεν μπορεί να ακολουθήσει.
Έφτασα να αναρωτηθώ μήπως φταίει το γερμανικό κοινό για το τόσο κρύο κλίμα;
Η απάντηση ήρθε από το πρώτο τραγούδι των RHCP το Monarchy Of Roses, όπου ξαφνικά όλο το κοινό ζωντάνεψε κι άρχισε να χορεύει ασταμάτητα, αλλά και με τα επόμενα τραγούδια όπως το Under The Bridge, το Dani California, το Give it Away, το Otherside.
Ήταν από τις συναυλίες που πήγα με χαμηλές προσδοκίες καθώς στα blogs και στα μουσικά sites δεν έχουν και τις καλύτερες εντυπώσεις από τις συναυλίες τους.
Τελικά όμως κατέληξα στον κλασικό κανόνα: ότι τα μεγάλα συγκροτήματα κάνουν και μεγάλες συναυλίες.
Εντάξει βοηθάει και η κορυφαία παραγωγή με τα panels να ανεβοκατεβαίνουν και τα φώτα να σε βοηθάνε να χαλαρώσεις όσο πρέπει και τον ήχο να βελτιώνεται τραγούδι με τραγούδι και να αγγίζει στην τελειότητα (λες να ήταν ηχολήπτης ο Παναγιώτης Τόκος;;;)!
Αλλά το βασικό είναι το συγκρότημα να παίζει καλά τα τραγούδια του, να έχει επιλέξει τα σωστά τραγούδια (και όχι ολόκληρο τον καινούργιο δίσκο) και να επικοινωνεί με τον κόσμο.
Και σε αυτό τα μεγάλα συγκροτήματα που έχουν κάνει πολλά live έχουν μεγάλη εμπειρία και αυτό φαίνεται.
Αντίστοιχο live που δεν ήξερα αν θα είναι καλό και απόλαυσα ήταν των Depeche Mode στην Αθήνα. Φυσικά αναφέρομαι στο 2006 που έπαιξαν.
Κι ενώ το πρώτο μέρος κύλησε ομαλά χωρίς κάτι ιδαίτερο στο δεύτερο μέρος ήρθε το Enjoy The Silence και το Personal Jesus να αλλάξουν την άποψη του καθένα για τη συγκεκριμένη συναυλία.
Οι Portishead απέδειξαν και αυτοί πόσο μεγάλο συγκρότημα είναι, με την Beth Gibbons τον Geoff Barrow και τον Adrian Utley να μας ταξιδεύουν ασταμάτητα και να δικαιολογούν πλήρως την απόφαση τους να επανενωθούν.
Βέβαια υπάρχουν και οι εξαιρέσεις στον κανόνα:
π.χ. ο Bob Dylan που ήταν εντελώς διεκπεραιωτικός στην Αθήνα αλλά και οπουδήποτε αλλού παίζει (παρεπιμπτόντως υπάρχει μόνο ένα video από την συναυλία στην Αθήνα, αφαίρεση videos από τον Bob μου μυρίζει).
Ή η PJ Harvey που άλλες φορές είναι καταπληκτική (όπως το 2001 στο ΟΑΚΑ στο Rockwave, ή στο Badminton το 2008) κι άλλες φορές πιο στυγνή επαγγελματίας (όπως στο Rock Werchter φέτος ή στο Λυκαβηττό το 2004).
Στο Rock Werchter στο Βέλγιο ήταν απογοητευτική, αφού έφτασε στο σημείο να παίξει 10′ λιγότερο από το προγραμματισμένο (κάτι που δεν έκανε κανένας άλλος):
Γιατί στις συναυλίες ζητάς αυτό το κάτι παραπάνω, όπως το 2000 στην Αθήνα όπου όταν βγήκε η PJ μας πήρε το κεφάλι (τα λέει και το mic.gr στο http://www.mic.gr/live.asp?id=7825)
Δυστυχώς videos από τις συναυλίες αυτή την εποχή δεν υπάρχουν, αλλά βρήκα κάποιο άλλο live της ίδιας εποχής που δείχνει την δύναμη που είχε τη συγκεκριμένη εποχή:
Οι εξαιρέσεις είναι και από την άλλη πλευρά:
Τα όχι και τόσο μεγάλα συγκροτήματα που και αυτά κάνουν την μεγάλη εμφάνιση όπως οι National φέτος στο Werchter:
Ή οι καλλιτέχνες που είναι πολύ αγαπημένοι από το κοινό:
π.χ. ο Γιάννης Χαρούλης
ή ο Γιάννης Αγγελάκας
ή οι Thievery Corporation στο Λυκαβηττό
ή οι Fleet Foxes φέτος στο Werchter (οι οποίοι είναι πολύ αγαπημένοι από τους Βέλγους):
Όπως και να έχει οι συναυλίες έχουν να κάνουν πολύ με το timing (όπως τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μας), αλλά σίγουρα και η εμπειρία μετράει!
Alex