Μαμά τι σχήμα έχουν τα σύννεφα; με ρώτησε ο γιος μου σήμερα το πρωί.
Δεν ήξερα τι να απαντήσω γιατί ποτέ δεν τα είχα παρατηρήσει!
Υπάρχει κάτι στο πώς αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα που τις περισσότερες φορές προκαλεί φόβο.
Βέβαια είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι δεν είχαμε φανταστεί δυσκολότερη και πιο αλλοπρόσαλλη εποχή από αυτή που ζούμε.
Σήμερα το πρωί έκανα έναν ωραίο περίπατο.
Πήγα στο πάρκο με τις πάπιες και περπάτησα. ΄Οσο ο αέρας γινόταν όλο και πιο δυνατός τόσο και πιο ωραία αισθανόμουν.
Πρέπει να κάνω μια λίστα με τις βόλτες που θέλω να πάω.
Εθνικός κήπος-Ζάππειο-Δάσος Συγγρού -Βοτανικός κήπος.
Την ώρα που περπατάω , τα φύλλα πέφτουν . Είναι πολύ μελαγχολικά, αλλά αισθάνομαι φοβερά ευτυχισμένη αυτή τη στιγμή που περπατώ στο πάρκο.
Είναι αστείο πόσο πολύ χαίρομαι πια με πράγματα που παλιά δεν τους έδινα σημασία .
Τις προάλλες η αδερφή μου μου αγόρασε ένα κομμάτι λεμονόπιτα από το φούρνο και σχεδόν βούρκωσα. (γραφική?)
Σ’ ένα στάντ βλέπω μια ανακοίνωση του Δήμου για δωρεάν μαθήματα φωτογραφίας.
Ααα θα πάω, πάντα μου άρεσε η φωτογραφία.
Διάθεση; οφείλεις να τη βρίσκεις, να τη φτιάχνεις να προσπαθείς τουλάχιστον.
Αυτή είναι η ζωή σου με τα πάνω της με τα κάτω της.
Στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να πάω ακόμα το ταξίδι που θέλω κι όλο το αναβάλλω αλλά δεν το πολυσκέφτομαι. Θα τα καταφέρω και θα πάω κάποια στιγμή.
Άλλωστε τα μακρινότερα ταξίδια τα έχω κάνει από την άκρη του μυαλού μου.
Φταίμε όμως κι εμείς. Από το καναπέ η κριτική είναι εύκολη και για εκείνους συμφέρει.
Δικαιολογίες πολλές.
Το 2000 σε ταξίδι στη Γαλλία τρώγαμε δύο άτομα πλήρες μενού με 24euro
Tο αντίστοιχο στην Αθήνα ήταν 60 euro και άνω. Κανείς δεν αντιδρούσε
και ο κόσμος πήγαινε κανονικά.
Ξέρεις πόσα τέτοια βλέπω τώρα σε όλα σχεδόν τα πράγματα?
Τώρα όμως αναγκάζεσαι να ψάξεις γιατί απλά δεν τη βγάζεις αλλιώς.
Κι από εκεί μέσα βρίσκεις στιγμές καλές.
Ο λόγος είναι κόπος. Και στο ερώτημα ποια είναι αυτή που μιλάει – και μάλιστα σε καιρούς χαλεπούς- η απάντηση είναι
…μια κουρασμένη.
dora