Τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, στη ελληνική δισκογραφία μεσουρανεί το πολιτικό τραγούδι. Παρότι κάποια από τα πιο σπουδαία έργα των σημαντικών Ελλήνων συνθετών του προηγούμενου αιώνα (Μ. Χατζιδάκις, Μ. Θεοδωράκης, Μ. Λοΐζος) κυκλοφόρησαν εκείνη την περίοδο, η καταπιεσμένη για χρόνια ανάγκη του κόσμου για ελευθερία και κοινωνικές αλλαγές έκανε όλη σχεδόν την παραγωγή δίσκων να πέσει με τα μούτρα στο πολιτικό τραγούδι.
Πολλοί λαϊκοί δημιουργοί όπως ο Πυθαγόρας, ο Ζαμπέτας, ο Τσιτσάνης κι ο Μητσάκης δε βρίσκουν θέση σε αυτό το νέο σκηνικό. Σαστίζουν από την υπερβολική δόση ‘κουλτούρας’ σε όλες τις τέχνες, που δε συνοδεύεται πάντα από σαφή πολιτική θέση, ενώ έχουν παραγκωνιστεί από τη βιομηχανία δίσκων, αφού το πολιτικό τραγούδι πουλάει εντυπωσιακά μεγάλους αριθμούς τεμαχίων.
Το 1975 ο Γιώργος Ζαμπέτας αποφασίζει να κάνει ένα δίσκο – ‘γροθιά’ στην ψευτοκουλτούρα της εποχής. Τον ονομάζει «Κουλτούρα και Σία», διαλέγει την Ελένη Ροδά ως γυναικεία φωνή και τραγουδά ο ίδιος τις περισσότερες συνθέσεις του. Για το εξώφυλλο του δίσκου, που άρεσε ιδιαίτερα στο συνθέτη, ο Ζαμπέτας φωτογραφίζεται με τη Ροδά μέσα σε στοίβες από βιβλία και εγκυκλοπαίδειες. Τους στίχους των τραγουδιών υπογράφουν ο Πυθαγόρας, η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, ο Θεοδόσης Άθας, ο Μίμης Θειόπουλος και άλλοι.
‘Μα προς Θεού, μα προς Θεού, μας έχετε ζαλίσει
τα βασανάκια του λαού ποιός θα τα τραγουδήσει’
Το 1960 ο Ζαμπέτας εμφανίζεται σ’ ένα κουτούκι στο Αιγάλεω. Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου έρχεται και του φέρνει τους στίχους του τραγουδιού «Αν μας σπάσουν το μπουζούκι», το οποίο ο Ζαμπέτας τραγούδησε πρώτα ντουέτο με τη Ρία Κούρτη και το 1975 το συμπεριέλαβε και σε αυτό το δίσκο. Στην εισαγωγή αυτής της δεύτερης εκτέλεσης αναφέρει το περιστατικό εκείνο με την Παπαγιαννοπούλου να του δίνει τους στίχους.
‘Μας πήγανε πλημμέλημα επί διαταράξει
και όμως τα μητρώα μας τα βρήκανε εντάξει’
Το καθαρό μήνυμα που θέλησε να στείλει ο Ζαμπέτας με το δίσκο «Κουλτούρα και Σία» παραμένει διαχρονικό. Μπορεί τα χρόνια να πέρασαν, αλλά η μόδα της ιδεολογίας που δεν εφάπτεται της πραγματικής ζωής και δε βοηθά σε τίποτε το μέσο άνθρωπο, δυστυχώς παραμένει ζωντανή.
Σημείωση: Μετά το θάνατο του Ζαμπέτα, το 1992, κυκλοφόρησαν διάφορα δισκογραφικά εγχειρήματα με μουσικές του συνθέτη, από σχετικούς και άσχετους με το έργο του. Στον υπέροχο δίσκο «Ο Τσακ Ο’ Χάρα» της Βίκυς Μοσχολιού ξανακούστηκαν κάποια από τα τραγούδια της «Κουλτούρας» του ’75, με τη φωνή της ερμηνεύτριας που έζησε και δημιούργησε για χρόνια δίπλα στο Γιώργο Ζαμπέτα.
kat
More Posts for Show: Μουσικές Απιστίες