“-Να στείλω ή να μη στείλω;
-Τι;
-Ένα μήνυμα.
-Για ποιο λόγο;
-Για να νιώσω.”
Και κάπου εκεί ανάμεσα στις λέξεις που δε λες, ανοίγεις το ραδιόφωνο και η μουσική σκορπίζεται στο δωμάτιο. Κλαις με μια μελωδία που σιχαινόσουν. Το μήνυμα δεν έφυγε ποτέ.
Μισή ώρα αργότερα γελάς μόνη σου στο δωμάτιο. Η μουσική έχει αλλάξει. Κάτω από τη χαραμάδα της πόρτας ξεπηδούν νότες αλλόκοτες που σχηματίζουν ένα από εκείνα τα σαχλά τραγουδάκια που ακούγαμε στα νιάτα μας. Εσύ όμως γελάς και αυτό μου αρκεί.
Και κάπως έτσι κατάλαβα. Η μουσική είναι ανάγκη. Μυστικιστική έκφραση. Εισχωρεί μέσα σου χωρίς καν να το καταλάβεις. Τρυπώνει σε κάθε πτυχή του κορμιού σου και σε ενεργοποιεί. Κάτι σαν το οξυγόνο στις αρθρώσεις των δυτών, κάθεται πάνω σε οτιδήποτε μπορεί να σε κάνει νιώσεις και το γρατζουνάει με μανία μέχρι να αντιδράσεις. Σε κάνει να ξεσπάς, να σκέφτεσαι, να συνδυάζεις, να χορεύεις.
Είναι αυτό που λέω πολλές φορές στον Μάρκο, καταπίνεις τον ρυθμό ακούσια και το σώμα σου αρνείται να σταματήσει να χορεύει, ενώ τα χείλη σου χαμογελούν χωρίς λόγο. Και όσο η μουσική αλλάζει, αλλάζουν και τα συναισθήματα σου σε έναν περίεργο, ατέρμονο και οδυνηρό κύκλο.
Ο ήχος;! Όχι δεν έχει καμία σημασία. Μήπως ο στίχος;! Ούτε. Στο παιχνίδι αυτό δεν υπάρχουν περιορισμοί ή απαγορεύσεις. Μπορείς να επιλέξεις ό,τι μουσική θες, ακόμα και την πιο ανόητη. Αρκεί να νιώθεις. Εξάλλου η μουσική είναι τέχνη και όπως κάθε τέχνη μπορεί ο καθένας να την αντιληφθεί όπως θέλει.
Πέρα όμως από αυτό η μουσική είναι κάτι μοναδικό. Ένα πεντάγραμμο, ένα κλειδί, μερικές διάσπαρτες νότες και έχει τη δύναμη να σε απογειώσει, να σε ηρεμήσει, να σε βυθίσει και όλα αυτά μέσα σε μερικά μόνο λεπτά.
pop-pen