Έχω ένα σπυρί.
Καιρό τώρα με πονεί.
Να το σπάσω, να τ’αφήσω,
να το ξύσω, να το τρίψω..
Δύσκολο να ‘ποφασίσω.
Λίγο πάνω απ’το μάτι
γύρω, τριγύρω ξερό σαν ξύλο.
Λένε θα γιάνει.
Κρέμα δε με πιάνει…
Ενάμιση χρόνο είναι εκεί.
Ο Γιατρός μου, λέει ”Υπομονή”.
Ο Μίμης δε μπορεί.
Με τη σειρά του λέει ”Αντιαισθητική”.
Μα, εγώ, το μουτράκι μου δεν το χαλώ.
Τον Μίμη, δεν τον νοσταλγώ.
Γκόμενοι, πολλοί, σαν γιάνω.
Σιγά μη σκάσω!
Μα, στάσου ένα λεπτό..Τι βλέπω εδώ;;!!
Στον δικό μου χωρισμό,
το σπυρί μου πάει για δεσμό!
Τηλέφωνο στον γιατρό!!!
Μ’ενημερώνει πως, πρόκειται για ρίζα δύσκολη, μπαμπέσα.
Και, ως εκτούτου, έρχονται μέτρα, έ(κτα)κτα σαν σφαίρα!
Μόνο τα χέρια μου κοντά..
Μη πάει στράφι όλη η δουλειά.
Πέρασαν και τα έκτακτα μέτρα
και φέραν πύον, πυρετούς και πόνους.
Στον ύπνο, βλέπω φως.
Στον ξύπνιο πια, ούτε αυτό.
Έχω δυο σπυριά στα μάτια μου κοντά.
Δε βλέπω, δε γελώ.
Τον Μίμη νοσταλγώ,
μα το μουτράκι μου δεν το χαλώ.
watch?v=ELlD5QoqSRg&feature=related
Wizzz