Αυτή ήταν τραγουδίστρια. Επαγγελματίας.
Αυτό ήταν ένα αυτί. Ερασιτέχνης.
Μια μέρα συναντήθηκαν στο ίδιο σώμα χωρίς να ιδωθούν
Και το αυτί έμεινε έκθαμβο όταν άκουσε για πρώτη φορά τη φωνή της.
«Can you ‘ear me?», είπε.
Τι μελωδικότης! Τι ήχος… και Τι υποννοούμενο!!
Αυτό ήταν. Το Αυτί είχε στήσει αυτί.
Αυτή μιλούσε- μιλούσε- μιλούσε δε σταματούσε. Είχε ένα ρυθμό, μια τονικότητα…! Κάπου κάπου ήταν σαν να τραγουδούσε. Και ήταν τύπος που σιγοτραγουδούσε κιόλας τις περισσότερες ώρες της μέρας.
Το Αυτί ταξίδευε… Εκείνο, όμως, που ήταν το συγκλονιστικό, ήταν όταν Αυτή το αποκαλούσε με τ’ όνομά του!!!
– «Αχ, τ’ αυτί μου», έλεγε. Και το Αυτί έεεελιωνε!
Έρωτας, όχι αστεία.
Έτσι αυτό, άρχισε να την πονάει ή και να πιάνεται σε σκούφους, κασκόλ, παλτά και ρούχα ώστε Αυτή ν’ αναγκάζεται να το αποκαλεί με τ’ όνομά του!
Μια μέρα όμως ο πόνος δεν υποχωρούσε κι Αυτή έπρεπε να πάει στον ωτορινολαρρυγολόγο ή απλώς στον ωριλά.
(!)
Ο Ιατρός ήταν αυτός που έκανε το συνοικέσιο. Τότε Αυτή συνειδητοποίησε πόσο ανάγκη έχει το Αυτί. Μπορεί να μη μιλάει, να μη λαλάει αλλά χωρίς αυτό δε θα είχε ακούσει τους ήχους του κόσμου. Κατάλαβε ότι χωρίς τ’ Αυτί δε θα μπορούσε να γνωρίσει τη Μουσική που τόσο αγαπούσε, ότι δε θα μπορούσε να τραγουδήσει και ότι τώρα δε θα ήταν τραγουδίστρια. Κατάλαβε πως εξαιτίας αυτού διατηρεί την ισορροπία της και ότι, επιπλέον, αν δεν είχε τ’ Αυτί της δε θα φορούσε σκουλαρίκια (omg) ή ακόμα δε θα μπορούσε να έχει ένα στήριγμα για το μαλλί στις δύσκολες στιγμές αυτής της ζωής!!!
Αυτή έφυγε από το ιατρείο και το πρώτο πράγμα που ήθελε να κάνει αφού μπήκε στο αυτοκίνητό της ήταν να βάλει ένα cd ν’ ακούσει. Δεν έβαλε μπροστά να ξεκινήσει. Μόνο κάθησε εκεί στο parking ν’ ακούει Μουσική.
Ένιωσε αυτό το ρίγος να τη διαπερνά, ξανά, μετά από πολύ καιρό καθώς άκουγε το τραγούδι και έκλαψε πικρά που είχε παραμελήσει τ’ Αυτί της και που έπρεπε να της πει ο Ιατρός όλα αυτά, ώστε να καταλάβει πόσο σημαντικό είναι στη ζωή της.
….έτσι,
μετά απ’ αυτήν την περιπέτεια τ’ Αυτί κοκκίνιζε πιο συχνά από τη ντροπή του κι απ’ τη χαρά του, κι Αυτή έσκαγε πλέον πιο συχνά ένα χαμόγελο ως τ’ αυτιά!!!
///ληδα
αφιερωμένο σε όλα “τ’ αυτιά μας” που μας ανοίγουν δρόμους για ν’ ακούμε