Απότομη.
Πεντάγραμμο η πλαγιά.
Και σκαρφαλώνω.
Πατάω σε ένα μι, πιάνομαι από ένα λα, ξαποσταίνω σε ένα στίχο, βαθιά ανάσα, με τρυπάει ένας άλλος, ξαναρχίζω.
Συνεχίζω.
Κουράστηκα.
Μια αλυσίδα δεμένη επάνω μου, σέρνει ένα μπαούλο που μαζεύει ότι αφήνω πίσω.
Χρόνια τώρα, όλο και βαραίνει…
Έχει μαζέψει όλα τα πεντάγραμμα που ανέβηκα και συνεχίζει.
Πρέπει να δυναμώσω.
Δυναμώνω.
Κορυφή.
Λίγα δευτερόλεπτα χωρίς βάρος.
Ισορροπία.
Μόνος φίλος η αλυσίδα. Το φορτίο της..
Δειλά δειλά τολμώ μια χαραμάδα.
Λίγες νότες, λίγα στιχάκια.
Τι όμορφα!
Πιο πολλές.
Περισσότερες.
Σπρώχνονται, ουρλιάζουν.
Θέλουν να βγουν. Βγαίνουν.
Πλημμύρα..
Τώρα πια δεν το σέρνω. Με τραβάει.
Πτώση.
Κατρακυλώ.
Σε ένα άλλο πεντάγραμμο. Πιο απότομο. Άγραφο.
Δεν έχω που να πιαστώ.
Γράφεται, αφού περάσω κουτρουβαλώντας. Από τις νότες, από τις λέξεις που το σκάνε.
Δεν μπορώ να κόψω την αλυσίδα.
Είναι πολύ βαρύ. Με σέρνει.
Πρέπει να δυναμώσω.
Προσπαθώ.
Προσπαθώ.
Έφτασα στο τέρμα
Έδαφος.
Πονάω.
Ισορροπία.
Ματωμένη.
Το ‘σκασαν πολλά από το μπαούλο καθώς έπεφτα.
Σκάλωσαν στις πέντε πυκνές γραμμές που κυλούσα.
Κι εδώ που βρίσκομαι, στο τέλος τους πενταγράμμου, στην πληγωμένη ησυχία, υπάρχει κάτι σαν σύμβολο.
Αυτό..
Τι να σημαίνει;
–
–
–
–
Για τους κύκλους..
koursaros