Ο ήλιος μπήκε απρόσκλητος μέσα από της γρίλιες και ο Άρης σηκώθηκε.
Έφυγε η χθεσινή συννεφιά σκέφτηκε. Τώρα θα ξεκινήσει να πάει για δουλειά, να ζήσει, για να μπορέσει να πληρώσει τους λογαριασμούς του, να ψωνίσει για να φαει αυτός και η οικογένεια του.
Φόρεσε τα ρούχα του, αυτά που έχει χρόνια και φοράει, όχι γιατί δεν είχε 20€ να πάρει ένα παντελόνι. Η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που βγαίνει με στόχο να αγοράσει ένα παντελόνι, σκοντάφτει σε ένα δισκάδικο ή σε ένα βιβλιοπωλείο, εκεί διάφορες σκέψεις διώχνουν το παντελόνι μακριά… «τον θέλω αυτό το δίσκο, μου λείπει», «ωραίο βιβλίο θα το πάρω» «τώρα που το κοιτάω χμμμ…αντέχει μωρέ το παντελόνι μου, σιγά, λίγους μήνες ακόμα τους βγάζει, καλοκαιριάζει κιόλας…». Έτσι τα 20€ αλλάζουν μορφή, γίνονται μαύρα και στρογγυλά με αυλάκια, ή δεμένες σελίδες με μια ιστορία μέσα τους για συντροφιά. Τα 20€ γίνονται διαβατήριο για ένα ακόμα μικρό ταξίδι μες στο σπίτι.
Μπήκε λοιπόν στο αυτοκίνητο και δρόμο για δουλειά. Βάζει το κασετόφωνο να παίζει. Ο δρόμος αμέσως αλλάζει μορφή, on the road again τραγουδά ο Willie Nelson. Ο Άρης μου λεει συχνά τη θεωρία του…«κάθε στιγμή έχει το τραγούδι της και τα τραγούδια που ακούς στην καθημερινότητα σου γίνονται το soundtrack της ζωή σου».
Χθες βράδυ στο κρεβάτι του, διάβαζε το «η φωλιά του κούκου» του Ken Kesey.
Με πήρε τηλέφωνο σήμερα το πρωί πριν ξεκινήσει για να μου διαβάσει ένα απόσπασμα που τον είχε συγκλονίσει.
«Η μεγάλη νοσοκόμα μπορεί και ρυθμίζει το ρολόι του τοίχου σε όποια ταχύτητα θέλει…Άμα της έρθει να κάνει τα πράγματα να πάνε πιο γρήγορα, ανεβάζει ταχύτητα…Η φωτεινότητα του σκηνικού στα παράθυρα αλλάζει αστραπιαία δείχνοντας πρωί, μεσημέρι και βράδυ – το φως πάλλεται με μανία καθώς η μέρα γίνεται νύχτα και ξανά μέρα και όλοι τρέχουν σαν τρελοί να προλάβουν το πέρασμα του ψεύτικου χρόνου…έτσι που πριν καλά καλά προλάβεις να κλείσεις τα μάτια σου, τα φώτα του κοιτώνα αρχίζουν να σου ουρλιάζουν να σηκωθείς και να αρχίσεις να τρέχεις ξανά από την αρχή…».
Προσπαθεί χρόνια τώρα να κάνει παράλληλη ζωή, έτσι την ονομάζει. Για να ισορροπεί την τρέλα της καθημερινότητας με πράγματα όμορφα λεει που τον κρατάνε νέο και ζωντανό.
Τα περισσότερα πράγματα στη ζωή είναι δεδομένο πως είναι δύσκολα και ακόμα πιο δεδομένο είναι πως μέρα με τη μέρα οι δυσκολίες αυξάνονται.
Του είναι λεει αδιανόητο πως ξοδεύουν κάποιοι τον ελεύθερο χρόνο που τους απομένει με σερβιρισμένες απολαύσεις που τους κάνουν να νοιώθουν ασφαλείς ή με το να κλαινε τη μοίρα τους. Εκεί που έχεις το δικαίωμα της επιλογής κάντο. Βρες τι σ’αρέσει και προχώρα το. Ζήσε όπως θες και όχι όπως σου επιβάλλουν. Όσο μπορείς. Μη γίνεις ήρωας, αλλά τουλάχιστον προσπάθησε.
Μου διάβαζε τις προάλλες μερικά λόγια του Kerouac από το βιβλίο του «on the road».
… «ο Αποσπερίτης θα ρίχνει και θα σκορπίζει τις χλωμές του αχτίνες πάνω στο λιβάδι, μόλις πριν απ’τη βαθιά νύχτα που ευλογεί τη γη, που σκοτεινιάζει όλα τα ποτάμια, που σκεπάζει όλες τις βουνοκορφές, και κλείνει μέσα της ως και την τελευταία ακτή, και κανείς, κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί στον καθένα, πέρα από τα άθλια κουρέλια της ηλικίας μας που μεγαλώνει…»…
Vagg