Συγκινήθηκα βλέποντας πριν λίγες μέρες στο θέατρο το «Μεγάλο μας τσίρκο».
Ο Σταύρος Ξαρχάκος ήταν εκεί, μαέστρος, σε ένα θίασο που ζωντάνεψε ξανά αυτή τη δόλια ελληνική ιστορία. Ο Σωτήρης Χατζάκης σκηνοθέτησε μια καταπληκτική παράσταση. Ο Ζαχαρίας Καρούνης, η Μαρίνα Ασλάνογλου, ο Τάσος Νούσιας, ο Γιώργος Αρμενης δεν είναι ονόματα βαριά όπως ο Ξυλούρης, η Καρέζη ή ο Καζάκος. Είναι ταλαντούχοι άνθρωποι της δικής μας εποχής, έδωσαν και αυτοί την ψυχή τους πάνω στο σανίδι, όπως τότε, πριν τριάντα εννιά χρόνια που ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνή το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλη.
Πολλά έργα, πολλά ποιήματα, πολλά τραγούδια χρόνια και χρόνια το φωνάζουν. Επαναπαυτήκαμε στο αρχαίο πνεύμα αθάνατο, στη γέννηση της δημοκρατίας, στην ελληνική φιλοξενία, στη χλιδή της Eurovision και δεν ξέρω και γώ σε τι άλλο…
Εθελοτυφλούμε εδώ και δεκαετίες, το βόλεμα μοιάζει να μας έχει κυριέψει. Πολλοί άνθρωποι πια στα πεζοδρόμια, σαν τα πιόνια που φεύγουν απ’ τη σκακιέρα. Άστεγοι, αυτόχειρες, απελπισμένοι, άνεργοι, εξαθλιωμένοι…
Μια γενιά που δεν έζησε πόλεμο, δείχνει να έχει σοβαρές απώλειες πολέμου.
Όχι δεν έχω να γράψω κάποια λύση σε αυτό εδώ το κείμενο.
Ίσως μόνο να σκεφθώ, πόσο ανάγκη έχω πια το διπλανό μου. Πάντα τον είχα μα δεν το έπαιρνα τόσο τοις μετρητοίς… αυτό όμως έχει μείνει μόνο πια, οι άνθρωποι. Σε μια εποχή που τα όνειρα κάποιοι τα έχουν απαγορεύσει, σε ένα μέλλον που άλλοι έχουν αποφασίσει για εμάς. Οι άνθρωποι.
Οι άνθρωποι μπορούν και δημιουργούν, πάντα το έκαναν. Τα μεγαλύτερα μουσικά έργα, τα πιο όμορφα ποιήματα, οι πιο υπέροχες πρωτοβουλίες γίνονταν πάντα από ανάγκη. Μια ανάγκη για δημιουργία και απόδραση. Δημιουργία ενός κόσμου πιο όμορφου, όπως μπορεί ο καθένας να τον κάνει. Απόδραση από την κακία και την κακομοιριά που μας μαθαίνουν να ζούμε από γεννησιμιού μας.
Εύχομαι τα Χριστούγεννα φέτος να είναι καλά, το δέντρο να είναι στολίδι και όχι θέση για κρεμάλα, όπως τραγουδά ο Tom Waits με τον Peter Murphy.
Αυτά.
Vagg