Το βράδυ της Παρασκευής, 11 Ιανουαρίου, η Σοφία Ζαχαριάδη βρέθηκε στο Gazarte για τη μια απ΄τις δύο live εμφανίσεις του Roy Ayers στην Αθήνα. Παρακάτω μας μεταφέρει ό,τι είδε, άκουσε, φωτογράφισε αλλά και τι την έκανε να πάει και τη δεύτερη μέρα…
Για αρχή να σημειωθεί ότι αυτό το live review ήθελα να το γράψω μέρες τώρα. Πολύ συχνά όμως, εδώ στο Music Society Webradio, αναβάλλουμε πράγματα που λέμε να κάνουμε, κυρίως λόγω…βιοποριστικών πιέσεων. Είναι από τη μία το γεγονός ότι δεν υπάρχει κάποιος πάνω απ’το κεφάλι μας να φωνάζει για deadlines και από την άλλη η πολύ κακή συνήθεια της γράφουσας να παραπαίει μονίμως ανάμεσα στο “μην αναβάλλεις για αύριο ότι είναι να κάνεις σήμερα” και στο “σε μια μασχάλη δεν χωράν’ πολλά καρπούζια”.
Για να μην τα πολυλογώ, αντί καρπουζιών, το βράδυ της Παρασκευής 11 του μήνα Γενάρη, βρέθηκα παραμάσχαλα με τη φωτογραφική μου μηχανή και ένα 9ωρο δουλειάς στη πλάτη στο Gazarte, για να παρακολουθήσω επιτέλους live έναν πολύ αγαπημένο καλλιτέχνη -με την απόλυτη έννοια της λέξης.
Έφτασα καταταλαίπωρη στις 22.00 και αμέσως στις τριγύρω παρέες αλλά και στην κουβέντα μου με την Ευδοκία Πρέκα (τη δική της ανταπόκριση μπορείτε να διαβάσετε εδώ), τ’ αυτί μου έπιασε κάποιες παλαιές, κακές θύμησες κάποιων σε παλαιότερα live του Roy Ayers, αλλά και αμφιβολίες για το κατά πόσο ο “γέρο” Roy θα κατάφερνε να μας ξεσηκώσει…
Η ώρα περνούσε, είχε φτάσει σχεδόν 11 και nobody has heard…The sunshine. Και όπως ξέρουν όσοι έχουν πάει έστω και μια φορά στο Gazarte ή σε ανάλογους τέτοιους χώρους -τύπου καθήμενων-ορθίων- οι καθήμενοι είναι οι πρώτοι που θα παραπονεθούν και οι τελευταίοι που θα σηκωθούν -μ’εξαίρεση το smash hit του εκάστοτε καλλιτέχνη. Λίγο πριν λοιπόν τα αίματα ανάψουν, ο Roy Ayers και η μπάντα του έκαναν την πολυαναμενόμενη εμφάνιση τους! Από το πρώτο κιόλας τραγούδι, το προ ολίγου παραπονούμενο κοινό σηκώθηκε λικνιζόμενο! (Οι όρθιοι δεν είχαν και πολλές επιλογές.)
Η βραδιά κινήθηκε στη μουσική περίοδο του Roy Ayers από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Έτσι ακούστηκαν τραγούδια-μεταξύ άλλων- όπως το “Searchin'”, “Running Away”, “Love will bring us back together”, “Evolution”, φυσικά το “Everybody loves the sunshine” -που το ακολούθησαν εκστατικές χορογραφίες, καθήμενων και ορθίων- καθώς επίσης και δύο τραγούδια από τον υπέροχο δίσκο “He ‘s coming” (το “Sweet tears” και το “We live in Brooklyn, baby”), αλλά ουχί το “He’s a superstar”.
Παρόλα αυτά, αυτή η μουσική απουσία και πολλές άλλες, καλύφτηκαν τουλάχιστον επάξια με το θεσπέσιο “Black Family” και μια μικρή αναφορά του Roy Ayers στη συνεργασία του με τον Fela Kuti, που του ενέπνευσε αυτό το αριστούργημα. Στη συζήτηση που είχα με τον Roy Ayers την επόμενη μέρα, ρωτώντας τον γι’ αυτή την σημαντική συνεργασία, μου έδωσε μια εκτενέστατη απάντηση. Αν έχετε λίγη υπομονή, θα ακούσετε και θα δείτε την απάντησή του αυτή, μαζί με κάποιες ακόμη που έδωσε για το Music Society Webradio, σύντομα στο site μας!
Όλο και όλο το live κράτησε μια ώρα. Μέσα σε αυτή την ώρα ξέχασα για τα καλά την κούραση με την οποία είχα έρθει στο Gazarte, έβγαλα φωτογραφίες που γέμισαν μια ολόκληρη κάρτα των 8 gigabites, πάντα χορεύοντας, τραγουδώντας και ξεχνώντας οτιδήποτε άλλο μπορεί ν’απασχολεί έναν άνθρωπο που ζει και δουλεύει στην Αθήνα τη σήμερον ημέρα.
Ο Roy Ayers και η τετραμελής μπάντα του – κακώς παρέλειψα ν’αναφέρω τόση ώρα πόσο υπέροχη ήταν – απέδειξε ότι η μουσική έχει όντως θεραπευτικές ιδιότητες και ότι ο χρόνος είναι κάτι πολύ ελεύθερο, δημιουργικό και σπαρταριστό για να τον χωρίζεις σε ώρες, μήνες, χρόνια… O Roy Ayers το γνωρίζει πολύ καλά αυτό. Και το μεταδίδει.
Αλί σε μας.
Περισσότερα γι’αυτές τις δυο μέρες του Roy Ayers στην Αθήνα, σύντομα, στις οθόνες των υπολογιστών σας…