Τελικά το έκανα. Το σκεφτόμουν καιρό και πριν από μερικές μέρες, το έκανα. Επέστρεψα στο σημείο που άρχισα την περιπλάνηση μου στον «υπέροχο κόσμο της μουσικής». Επέστρεψα στο δίσκο βινυλίου!
Ξέθαψα το παλιό πικ-απ (το οποίο –παραδόξως- ύστερα από 15 χρόνια … «χειμερίας νάρκης» στην αποθήκη, λειτουργούσε ακόμα), αγόρασα προενισχυτή (αφού ο καινούριος ενισχυτής δεν είχε phono stage…) και έβγαλα από τις κούτες τα παλια LP’s, 12” και 7” (ο ορισμος του pop format!).
Το τι με ώθησε να το κάνω, ενδεχομένως να αναλύεται αυτή τη στιγμή σε κάποια πανεπιστημιακή εργασία πάνω στο μάρκετινγκ της μουσικής βιομηχανίας. Είναι μεγάλο θέμα και δε θα μας απασχολήσει, όχι τώρα τουλάχιστον.
Θα μπορούσα να γκρινιάξω για τις αρκετά τσουχτερές τιμές των δίσκων και την ,κατά τη γνώμη μου, προσπάθεια των δισκογραφικών να βγάλουν τα σπασμένα της «εποχής του mp3» από εμάς τους μουσικόφιλους που κάνουν το βήμα πίσω στο βινύλιο. Πρώτο editorial και κράξιμο, όμως; Όχι, όχι. Κάποια άλλη φορά και με περισσότερα στοιχεία!
Προτιμώ, λοιπόν, να μοιραστώ μαζί σας συναισθήματα και εικόνες που επέστρεφαν τη στιγμή που η βελόνα ακουμπούσε την side A της remastered έκδοσης του Disintegration (σε βινύλιο 180 γραμμαρίων παρακαλώ!).
Να σας ανοίξω την πόρτα στο παλιό σπίτι στου Παπάγου και να πάμε μαζί στο σαλόνι, εκεί όπου σε περίοπτη θέση έλαμπε το «ηχοσύστημα» των γονιών μου και από δίπλα η συλλογή με τους δίσκους κλασικής μουσικής. Ξέρετε… αυτό το βαρετό είδος που παίζει τα πρωινά το 3ο πρόγραμμα… Σσσς, ησυχία θα ξυπνήσει ο πατέρας!
Να επιστρέψουμε μαζί με το Γιάννη από τον ΡΕΓΚΟΥΚΟ της Κηφισιάς. Mέσα στις σακούλες μας, IRON MAIDEN το ‘88, CLASH το ‘89, HAPPY MONDAYS και SOUP DRAGONS το ‘90. Μέσα στο μυαλό μας, το σχέδιο που προσπαθούσαμε συνέχεια να τελειοποιήσουμε και θα μας επέτρεπε να αγοράζουμε έναν και να φεύγουμε με τρεις δίσκους από το μαγαζί. Δεν τα καταφέραμε ποτέ (ή σχεδόν ποτέ, αλλά αυτό δε θα το μοιραστώ, όχι εδώ τουλάχιστον!).
Να μας περιμένει η γιαγιά μου για να μας κράξει ότι «ξοδεύουμε όλο το χαρτζιλίκι μας σε …πλάκες!».
Να πουλήσουμε μαζί στο Μοναστηράκι τη συλλογή με τους metal δίσκους (τους οποίους δεν άκουγα ούτως η άλλως πιά..) για να βγει το ταξίδι στις Σπέτσες χωρίς οικονομική βοήθεια από τους δικούς μου, με τους οποίους ήμουν πλακωμένος (για τρεις ολόκληρες μέρες…). Πόσο βλάκας…
Να αισθανθούμε μαζί δέος μπροστά στα θρυλικά ΜΚ2 πικ-απ της Technics.. Τότε ,στο πρώτο μεγάλο πάρτι κάπου στο Χαλάνδρι…
Να, να, να…
Εικόνες… Αναμνήσεις… Συναισθήματα….
Η μαγεία της μουσικής δηλαδή! Οχι;!
ΔΓ