γράφει ToSofoPaidi (blanketed by static)
Βουτιά στο παρελθόν!
Δεκαετία ‘80 και ο πατέρας μου οδηγεί ένα μπλε Citroën GS το οποίο έχει τοποθετημένο το ραδιόφωνο με τα δυο μεγάλα στρογγυλά κουμπιά ανάμεσα στα δύο μπροστινά καθίσματα να κοιτάζει προς τα πάνω. Εκείνη την εποχή δεν γνώριζα ακόμα πως η συγκεκριμένη ήταν μια μάλλον πρωτότυπη θέση για να τοποθετήσει κανείς το ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο, ήξερα όμως πως ήταν μια πολύ βολική θέση για να το πειράζουμε εγώ και ο αδερφός μου από το πίσω κάθισμα και να εκνευρίζουμε τους γονείς μας. Άλλωστε τις Κυριακές που επιστρέφαμε από την γιαγιά και τον παππού, χορτάτοι από το καθιερωμένο κοτόπουλο με πατάτες στον φούρνο, ο πατέρας μου επέλεγε συνήθως να ακούσει την εξέλιξη των ποδοσφαιρικών αγώνων της ημέρας και εμάς δεν μας ενδιέφερε ιδιαίτερα.
Αρχές δεκαετίας ‘90 και έχουμε οικογενειακώς μετακομίσει σε καινούργιο σπίτι. Ο πατέρας μου έχει την φαεινή ιδέα να βάλει ηχεία σε όλους τους χώρους του σπιτιού και να τα συνδέσει με το στερεοφωνικό στο σαλόνι. Έπειτα, να ρυθμίσει το ξυπνητήρι του στερεοφωνικού με το ραδιόφωνο και αυτό να μας ξυπνάει όλους κάθε πρωί με τους ήχους του, ιδιωτικού πλέον, ραδιοφώνου. Η εμμονή του δημοσιογράφου/παραγωγού να παίζει κάθε πρωί στις 7 ακριβώς Γιάννη Πάριο θα με στιγματίσει από τότε. Λίγα χρονια αργοτερα ένα μικρό ραδιοφωνακι με ένα ακουστικό θα αποτελέσει την μόνιμη παρέα δίπλα στο μαξιλάρι μέχρι να με πάρει ο ύπνος.
Μέσα ‘97 και τα μαθήματα της 3ης λυκείου έχουν ολοκληρωθεί, όπως και οι πανελλαδικές εξετάσεις. Μια φίλη από το σχολείο μου λέει συνομωτικά πως ξέρει εκείνον που έχει το τοπικό πειρατικό ραδιόφωνο και θα μπορούσε να μας δώσει ένα δίωρο το πρωινό του Σαββάτου. Δέχομαι και μετά από μερικές μέρες βρισκόμαστε με την φίλη πίσω από μια τεράστια κονσόλα, δύο πικάπ αριστερά και δεξιά, καθώς και μια στοίβα με cd και mini-disc player στο πλάι μας και τον ιδιοκτήτη του σταθμού να μας εξηγεί τι πρέπει να κάνουμε και πως λειτουργούν τα πράγματα. Την επόμενη μέρα μπαίνουμε στο στούντιο 10 λεπτά πριν την προκαθορισμένη έναρξη. Τα χέρια μου τρέμουν, όμως κάθομαι εγώ στην κονσόλα και η φίλη στο απέναντι μικρόφωνο. Το ρολόι δείχνει “ακριβώς”, το mini-disc παίζει τις διαφημίσεις και αμέσως μετά βάζω το πρώτο τραγούδι στο cd. Όταν αυτό φτάνει προς το τέλος του έχει πλέον έρθει η στιγμή να μιλήσουμε σε όσους μας ακούν, σηκώνω τις φέτες των δύο μικροφώνων και με τα μάτια συνεννοούμαστε με την φίλη για να ξεκινήσουμε. Η κόκκινη λάμπα ανάβει και η φωνή βγαίνει τρεμουλιαστά. Είμαστε στον αέρα!
Μέσα δεκαετίας ‘00 και τα πειρατικά ραδιόφωνα έχουν σιγήσει από χρόνια για χάρη του “νόμου” και της “τάξης”, τα ραδιόφωνα παίζουν κυρίως playlist, κάποιες ραδιοφωνικές φίρμες έχουν ήδη αρχίσουν να κάνουν τα πρώτα βήματα τους στην πολιτική και με μια μεγάλη παρέα στήνουμε ένα καινούργιο ιντερνετικό ραδιόφωνο. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους με μια γνήσια αγάπη να δίνουν χρόνο, κόπο και χρήμα για τον ραδιοφωνικό σκοπό. Το διαδικτυακό είναι το νέο πειρατικό και (ευτυχώς) δεν κουβαλάει τους περιορισμούς και τις δυσκολίες του παλιού. Τώρα τα πράγματα είναι σαφώς πιο εύκολα, όμως το μεράκι παραμένει το ίδιο.
Οι ραδιοφωνικές ιστορίες στον κόσμο ξεκινούν πολύ νωρίτερα από την δεκαετία του ‘80, όταν και το ανακάλυψε η (τότε) μικρότητα μου. Το ραδιόφωνο όλα αυτά τα περίπου 110 χρόνια της ύπαρξης του έχει υπάρξει κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή παρέα, από ένα μέσο ενημέρωσης, από μια εφεύρεση που μπορεί να ανατρέει καθεστώτα, από μια οδό διαφυγής και έκφρασης, από ένα μεράκι. Κάπως έτσι και σε κόντρα του εντυπωσιασμού της εικόνας της τηλεόρασης, έχει καταφέρει να παραμείνει διαχρονικά σταθερό στις προτιμήσεις των ανθρώπων, να περάσει μέσα από τις τεχνολογικές εξελίξεις χωρίς να εξαφανιστεί, να εκμοντερνιστεί και να μετεξελιχθεί διαδικτυακά και όμως να συνεχίσει να διατηρεί κάτι το παλιακό. Γι’ αυτό και συνεχίζουμε να το αγαπάμε, να το αγαπώ, μακριά και πέρα από τις παγκόσμιες ημέρες για χάρη του, μακριά από την εμπορευματοποίηση του στα FM, τις playlist ή τις διαφημίσεις των μιντιακών ομίλων/επιχειρήσεων. Τα ραδιοκύματα μας ανήκουν…
More Posts for Show: blanketed by static