Οι παραγωγοί του Music Society web radiON συγκέντρωσαν για σας τα νέα άλμπουμ και EP που έφτασαν στα αυτιά τους μέσα στον Φεβρουάριο, σας τα παρουσιάζουν και -πιστέψτε μας- δεν ήταν καθόλου λίγα. Διαβάστε τι έγραψαν για το καθένα και αγαπήστε τα (ή απορρίψτε τα) κι εσείς μαζί τους.
Vera Sola – Peacemaker
City Slang (indie folk)
Η δεύτερη μεγάλη δισκογραφική δουλειά της Vera Sola απλά σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό και την διάθεση να βάλεις το άλμπουμ να παίζει ξανά και ξανά. Πότε δυναμικό, πότε συναισθηματικό αλλά πάντα με μια εξαιρετική ενορχήστρωση, την ιδιαίτερη φωνή και τους όμορφους στίχους της Vera Sola, το Peacemaker είναι ένα υπέροχο σύνολο που ήρθε για να μας συντροφεύσει καθ’ όλη τη διάρκεια του 2024 (και όχι μόνο).
ToSofoPaidi (blanketed by static)
Από το 2019 είχε να κυκλοφορήσει νέα τραγούδια η Vera Sola και κατάφερε να δημιουργήσει ένα τόσο ενδιαφέρον album. Οι ρυθμοί είναι άλλοτε πιο γρήγοροι, άλλοτε όσο αργοί πρέπει και οι στίχοι πραγματικά ιδιαίτεροι! Η Vera επέλεξε μια λιτή ενορχήστρωση που όμως αναδεικνύει τα τραγούδια με τον καλύτερο τρόπο. Από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό έχουμε ένα τόσο ταξιδιάρικο album που θέλεις να το ξανακούσεις.
geosonic (Night Stroll)
Kula Shaker – Natural Magick
Strange F.O.L.K. Records (psychedelic rock/britpop)
Aν κλείσεις τα μάτια και πατήσεις το play, προσγειώνεσαι ξαφνικά στα ’90ς. Αυτό που μένει σίγουρα σταθερό, είναι η χαρά που προκαλεί ένας δίσκος των Kula Shaker, ακόμα κι αν μάλλον, δεν αποτελεί κλασικό αριστούργημα. 13 κομμάτια που διατρέχουν ψυχεδέλεια (Kalifornia Blues), 70s ( όπως To Something dangerous που μας πάει πίσω σε ήχους Simon & Garfunkel, και το Stay with me tonight που θυμίζει George Harrison) και όπως πάντα, ενσωματώνουν την ινδική μουσική, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να κλείνουν πονηρά το μάτι στην Brit Pop (Waves) πριν κάνουν ξανά βουτιά στους ψαλμούς του Hare Krishna για να ευχηθούν χρόνια πολλά σε όσους προσεύχονται για παγκόσμια ειρήνη. Let love be your sunshine!
Εύη (Pop the Posers)
Nadine Shah – Filthy Underneath
EMI North (indie rock)
Μετά από μια δύσκολη περίοδο στη ζωή της, η Nadine Shah κυκλοφόρησε έναν δίσκο άρρηκτα συνδεδεμενο με το πλαίσιο πόνου, θλίψης και ανάκαμψης που βίωσε.Το Filthy Underneath είναι ένα πολυπεπίπεδο album με απέραντη ομορφιά. Το χαρισματικό φωνητικό ύφος της, τα εξαιρετικά μπάσα, οι ηλεκτρονικοί ήχοι, ο βαρύς λυρισμός, ακόμα και το χιούμορ της αποτελούν ένα εξαιρετικό σύνολο. Της πήρε λίγο χρόνο για να δημιουργήσει τον δίσκο, το ερώτημα είναι: Άξιζε η αναμονή; Η απάντηση είναι ένα κατηγορηματικό: ΝΑΙ! Η Nadine Shah επέστρεψε για να μας χαρίσει την καλύτερη δουλειά της μέχρι σήμερα. Ένα album απολαυστικό απ’ την αρχή μέχρι το τέλος του!
Ματούλα Πίκουλα (Hanging in the wire)
Η Nadine Shah άγγιξε την -έως τώρα- κορυφή της με την κυκλοφορία του Filthy Underneath. Ένα άλμπουμ έντονα προσωπικό και πολύ πιο εσωστρεφές από τα προηγούμενα, καθώς αποτελεί και μια προσωπική καταγραφή, ωστόσο σε κάθε περίπτωση εξαιρετικό τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, που η Shah ντύνει με δυναμισμό και την υπέροχη φωνή της και το οποίο θέτει υποψηφιότητα να είναι από εκείνα που θα ξεχωρίσουν στην χρονιά που διανύουμε.
ToSofoPaidi (blanketed by static)
Ducks Ltd. – Harm’s Way
Carpark Records (indie pop/jangle pop)
Το ντούετο που εδρεύει στον Καναδά (Αυστραλός και γέννημα ΗΠΑ, τα δυο μέλη πάντως), έβγαλε το δεύτερο δίσκο του, από την Carpark Records. Αν έχει σημασία η ορολογία αυτή, τότε η λεγόμενη “jangle pop” δηλαδή το ξέφρενο indie pop, με την punk διάθεση που σε ξεσηκώνει και τα φωνητικά που είναι καθαρά και συνάμα πορωτικά. Πλούσιος δίσκος, με μια διάθεση αιχμηρής κριτικής. Είναι μια αναμφισβήτητη εξέλιξη για το συγκρότημα, όχι μόνο ως προς τα τραγούδια, αλλά και σε όλες τις διαδικασίες σύνθεσης και ηχογράφησης. Μπήκε στα 20…και οψόμεθα.
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι – HUMBA!onair)
Idles – Tangk
Partisan Records (post punk/punk rock)
Λιγότερο punk, αλλά πάντα rock εμφανίζονται οι IDLES στο πέμπτο τους άλμπουμ. Πότε πιο χαλαρό, πότε πιο δυνατό, το Tangk είναι ένας δίσκος που ακούγεται πολύ ευχάριστα. Ναι, ευχάριστα! Χωρίς πολλή οργή στα φωνητικά ή στο στίχο και με περισσότερο ρυθμό, θα τον έλεγε κανείς, αν όχι χορευτικό, σίγουρα τερπνό.
Κορίνα (Pop the posers)
Οι Idles είναι μια μπάντα που μου αρέσει πολύ. Την παρακολουθώ από τον πρώτο δίσκο της. Τα πέντε αυτά τυπάκια από το Bristol ξέρουν πως να σε κάνουν να χτυπιέσαι χορεύοντας. Στον τελευταίο τους δίσκο, χαλαρώνουν κάπως. Τα φωνητικά είναι πιο ποπ, πιο σόουλ, το μπάσο συνεχίζει να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, οι κιθάρες με λιγότερο γκάζι. Αν και το Brutalism κατά τη γνώμη μου παραμένει ο καλύτερος μέχρι στιγμής δίσκος των Idles, και σε επίπεδο στίχων, το Tangk είναι ακόμα μια καλή δουλειά. Κερασάκι στην τούρτα του Tangk, η συμμετοχή της Nncy Whang από μια επίσης αγαπημένη μπάντα, τους LCD Soundsystem.
Sotrek (HUMBA!onair)
Velvet – Romance
Candlepin Records (indie/dream pop)
Ντεμπούτο άλμπουμ – κατόπιν μιας κυκλοφορίας κασέτας, μέσα από την Candlepin records – του κουαρτέτου με έδρα τη Νέα Υόρκη. Θα το λέγα ως shoegaze προκειμένου να συννενοηθούμε καλύτερα. Τα “αιθέρια” (καλά οκ, ας τα πω ρομαντικά) φωνητικά κρύβονται καλογυαλισμένα πίσω από τα κιθαριστικά ριφ με το distortion στα ύψη. Ένα ηχητικό τείχος, που φοβάσαι πως θα σε απωθήσει αλλά συμβαίνει το άκρως αντίθετο. Ίσως μια ελάχιστη μείωση της διάρκειας των μεγαλύτεων σε διάρκεια τραγουδιών να έκανε πολύ πιο άνετη την παραμονή στο ηχητικό τείχος.
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι – HUMBA!onair)
Whitelands – Night-bound Eyes Are Blind to the Day
Sonic Cathedral (indie/dream pop)
Κι εδώ έχουμε ένα ντεμπούτο από το Λονδρέζικο κουαρτέτο, των Whitelands. Είναι indie. Θυμίζει αυτό το “jangle pop” της Sarah records. με αυτά τα αιθέρια φωνητικά που στέκουν δίπλα δίπλα στις θορυβώδεις,ενίοτε κι όσο χρειάζεται,κιθαριστικές μελωδίες. Ο δίσκος που βγήκε από τη Sonic Cathedral Recordings περιέχει 8 τραγούδια που ενδέχεται ν΄αγγίζουν και πιο post punk νοοτροπία ή σαφώς πιο dreampop. Αλλά είπαμε, η ορολογία είναι για να μην την παίρνουμε και πολύ σοβαρά… “Υπάρχει μια υποκείμενη αφήγηση ότι είναι εντάξει για τους λευκούς άντρες να είναι ρομαντικοί, ευαίσθητοι, συναισθηματικοί και να κάνουν ονειρική μουσική και, αντίθετα, οι νεαροί μαύροι άνδρες θα πρέπει να κάνουν θυμωμένη μουσική“, λέει η Vanessa.{τραγουδίστρια} “Όλοι έχουμε μεγαλώσει με αυτά τα στερεότυπα και, ως εκ τούτου, νομίζω ότι οι άνθρωποι μπερδεύονται όταν βλέπουν τους Whitelands. Τα βιντεοπαιχνίδια, η μουσική, οι ειδήσεις, οι πίνακες ζωγραφικής, τα manga, τα κινούμενα σχέδια και οι ταινίες είναι τα αγαπημένα μου, ειδικά τα anime. Υπάρχει αυτή η ώθηση να θέλεις να καταλάβεις και να νιώσεις όλο το βάρος μιας έκφρασης. Έτσι, τα τραγούδια βασίζονται σε άλλα τραγούδια, εικόνες, αισθητική, ‘vibes’, ένα συναίσθημα που ένιωσε κάποιος άλλος“.
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι -HUMBA!onair)
Lazy Sunday – Another Summer
Salinas Records (pop punk)
Δυσδιάκριτα ιδιώματα, πολύ εύκολα γραμμένα. Τί σημαίνει δηλαδή τώρα αυτό το “ποπ πανκ”; Τίποτα κι ίσως και τα πάντα. Η τετράδα από το Πόρτλαντ (τρεις παίκτριες συν ένας ντράμερ), των Lazy Sunday κυκλοφόρησε το ντεμπούτο της: “Another Summer” μέσα από τη Salinas records. “Αυτός ο δίσκος έχει να κάνει με μεγάλα συναισθήματα από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον“, μας λέει η μπασίστρια. Ακούγονται τόσο καλόγουστα “jangly” (ο όρος του μήνα για τον γράφοντα – sic!), με γλυκιά ενέργεια, ταυτόχρονα. Μ΄εξαίρεση το low tempo τελευταίο τραγούδι (ανάμεσα σε έντεκα, διάρκειας 20 λεπτών), όλος ο δίσκος σου δίνει μια έντονη νοσταλγία των 90s.
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι – HUMBA!onair)
Radio Sect – Wired
Geheimnis Records (post punk/new wave)
Oι Radio Sect από την Αθήνα δηλώνουν την παρουσία τους μέσα στο 2024 με το δεύτερο τους album (για την ιστορία, το πρώτο πέρα από την ψηφιακή μορφή είχε κυκλοφορήσει μόνο σε κασέτα). Εδώ υπάρχουν 8 τραγούδια παιγμένα με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο. Ο ήχος είναι ιδιαίτερος με την πλάστιγγα μάλλον να γέρνει λίγο περισσότερο σε Νew Wave παρά σε Post Punk φόρμες. Σε φυσική μορφή θα το βρείτε σε δύο διαφορετικές εκδόσεις βινυλίου με την υπογραφή της αγαπημένης Geheimnis Records!
geosonic (Night Stroll)
Shooting Daggers – Love & Rage
New Heavy Sounds (punk rock)
Tρεις Λονδρέζες, που μας λένε: «Θέλουμε να διαδώσουμε ένα θετικό μήνυμα, μετατρέπουμε την οργή σε μια θετική δύναμη, που αναζητά δικαιοσύνη και ενότητα. Ο θυμός μας χρησιμεύει ως “σωματοφύλακας'” για τον προσωπικό μας πόνο και την ταλαιπωρία. Αλλά όταν αναγνωρίζετε την οργή μέσα σας, εάν τη χειρίζεστε με προσοχή, αγάπη και συμπόνια, μπορεί να είναι ένας ισχυρός παράγοντας κινητοποίησης για να αναλάβετε δράση με αλληλεγγύη και δέσμευση για την εφαρμογή της κοινωνικής αλλαγής». Έπειτα από αυτή την ερμηνεία, ας πούμε λίγα λόγια για τις Shooting Daggers που κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο δίσκο τους μέσα από τη New Heavy Sounds ύστερα από το ΕΡ τους Athames. Πανκ ροκ, αλλά με το ομότιτλό τους, προτελευταίο, όπως και το τελευαίο αντίστοιχα, τραγούδι να συνεπαίρνει με αυτή την ‘μπαλαντοειδή’ διάσταση. Διότι τώρα πια, ο θυμός κιθαριστικά μπορεί να συνυπάρξει και με πιο γλυκές μελωδίες. Μην φοβάσαι τις “βρώμικες κιθάρες”.Αυτό το έχουμε μάθει για τα καλά.
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι – HUMBA!onair)
Apollo Ghosts – Amethyst
You’ve Changed Records (indie/college rock)
Μια (μικτή) μπάντα με ύπαρξη 15 ετών, από το Βανκούβερ του Καναδά. Σε αυτό το mini album από τη You’ve Changed Records , με επτά τραγούδια κι οριακά στα είκοσι λεπτά, η μπάντα πέρα από τις πιασάρικες μελωδίες – μ΄έμπνευση τις καλύτερες στιγμές του ανεξάρτητου ροκ των ΗΠΑ γνωστές κι ως “college rock” – έχει και μια απίστευτη στιχουργική. Πλήρως διασκεδαστική έως και προβοκατόρικη. Μ΄εξαίρεση ίσως των χαμηλότερων τόνων “sunset over IKEA” όλα τα υπόλοιπα τραγούδια δίνουν κέφι κι ενέργεια. Εμπιστευτείτε τους.
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι – HUMBA!onair)
Spiral Heads – ‘Til I’m Dead
Academy Fight Songs / Trash Casual (power pop/indie rock)
Το τρίο από το Μπρούκλυν, έχει μπόλικα χρόνια στην πλάτη του, μέσα από συμμετοχές σε διάφορα σχήματα. Οι Spiral Heads ύστερα από το ντεμπούτο τους το 2019, εδώ κυκλοφορούν μέσω των Academy Fight Songs & Trash Casual τη δεύτερη full κυκλοφορία τους. Ένα χωνευτήρι από τα 60ς μέχρι το πρώιμο πανκ, αλλά και τις “νεορομαντικές” διαθέσεις των 80ς. Εκπληκτικός δίσκος, για τους φανς της κιθαριστικής ποπ που δε σνομπάρουν το πανκ ροκ/ποστ πανκ. Το αμερικάνικο underground συνεχίζει και γοητεύει.
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι – HUMBA!onair)
The Dead South – Chains & Stakes
Six Shooter Records (folk/bluegrass)
Περιμέναμε πέντε ολόκληρα χρόνια τους Dead South να κυκλοφορήσουν νέο δικό τους υλικό, και για καλή τους τύχη, μιας και σε αντίθετη περίπτωση θα τους βρίσκανε θαμμένους σε κάποια μεθοριακή πόλη δυτικά του Πέκος, η αναμονή του Chains & Stakes άξιζε πλήρως.
Το ιδιότυπο επικομελοδραματικό spaghetti western bluegrass/country ύφος τους είναι φυσικά εδώ. Και δε σ’ αφήνει να το βαρεθείς καθόλου. Η συχνή εναλλαγή ρυθμών, η εξύψωση στα ουράνια από τη μια και η καταβύθιση στις πιο μαύρες πτυχές της ύπαρξης από την άλλη, η εξαιρετική δεξιότητά τους ως μουσικών, οι ιστορίες τους που είναι γεμάτες κινηματογραφικούς και λογοτεχνικούς ήρωες πάνω στη στροφή της πλοκής και συνολικά η όλη η υλική διάσταση του album δεν αφήνει τον ακροατή να βαρεθεί καθόλου.
Στο Chains and Stakes των Dead South δεν υπάρχουν εκπλήξεις. Είναι όμως ξεκάθαρη η πρόοδος και η εξέλιξη τους σε ένα πιο σύνθετο μουσικό στυλ το οποίο δε θα αρκεστεί σε απλουστευμένα σχήματα, αλλά αντιθέτως θα τολμήσει μέσα στο ίδιο έδαφος του τραγουδιού να διερευνήσει τους δρόμους που πιθανά ανοίγει.
βα.αλ. (Ανθρακωρηχείο)
Glitterer – Rationale
Anti (post hardcore/emocore)
Ήταν κάποτε ένας τύπος, ο Ned Russin που ανάμεσα σε σπουδές και διάφορα άλλα…έφτιαχνε μόνος του μουσική. Κι ήρθε ό,τι ήρθε τέλοσπάντων… και στην Washington DC – περιοχή που έχει φιλοξενήσει μια από τις ωραιότερες ιστορίες στην παγκόσμια underground μουσική σκηνή και φυσικά στο πανκ/χάρντκορ – αναφέρομαι στη Dischord records & τους FUGAZI – θα ήταν μεγάλο του σφάλμα, να μη φτιάξει μαζί με άλλους/ες, από κοινού μουσική. Έτσι λοιπόν ήρθε αυτός ο υπέροχος δίσκος που κυκλοφόρησε από την ANTI- . Mια ντουζίνα λοιπόν τραγούδια, μικρά στη διάρκειά τους, με στίχους για την ένταξη του ατόμου στο σύγχρονο καπιταλισμό.Καλή χρήση των μελωδιών και emotional φωνητικά, μαζί με τη βοήθεια των πλήκτρων στη δημιουργία κλίματος και με την πανκ ορμή παρούσα στα περισσότερα. Ένα διαμαντάκι, που θα ήθελες να συνεχίζεις ν΄ακούς λίγο πιο πολύ, λες κι έβαλαν φρένο στις “jangle” κιθάρες τους, ερχόμενο από τις καλύτερες στιγμές του παράξενου αυτού ιδιώματος που έσκασε μύτη κατά τα τέλη των 80ς, ταλαιπωρήθηκε στις αρχές των 00ς ως “emo” αλλά βρίσκεται πάντα σαν ένα παρακλάδι του αμερικάνικου χάρντκορ. “Nothing’s ever more than just pretend/ It doesn’t matter what is my intent”.
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι – HUMBA!onair)
The Chisels – What A Fucking Nightmare
Pure Noise Records (punk rock)
Το Λονδρέζικο κουιντέτο, βγάζει δίσκο στην Pure Noise Records, οπότε εδώ πρέπει να το δούμε πιο σοβαρά το όλο πράγμα. Ας φαίνεται σε μια πρώτη ματιά πως παίζουν αυτό που ονομάστηκε αρχικά Oi κι έπειτα streetpunk. Θα ήταν σίγουρα άδικο να κρίνεις ένα δίσκο από το ιδίωμα που αναφέρεται στη σελίδα bandcamp τους. Βέβαια, δεκάξι (!) τραγούδια είναι ένα μεγάλο ρίσκο. Επειδή θέλει σίγουρα πίστη στις δυνατότητες της μπάντας, αλλά κυρίως να μην κουραστεί το σύγχρονο ακροατήριο με την απόσπαση προσοχής. Έτσι λοιπόν, πέρα από κάνα δυο τρία τραγούδια (κυρίως στο ξεκίνημα), ύστερα ο δίσκος κυλάει μια χαρά κυρίως μάλιστα όταν παίζει αυτή η τυπική μελωδιούλα που θυμίζει ενίοτε αυτό το “pub rock” με την ροκ εν ρολ επίγευση. Τα φωνητικά βραχνιασμένα, οι στίχοι είναι ανεμενόμενα τραχείς και συνάμα με γλυκιές αναμνήσεις (ΛΟΛ) & φυσικά προβοκατόρικοι έως όμως και σεξιστικοί(σε πολύ λίγα δείγματα φυσικά, ειδάλλως δεν…).
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι – HUMBA!onair)
The Last Dinner Party – Prelude to Ecstasy
Universal Music (indie/art pop)
ΟΚ, το Λονδίνο ήταν πάντα από τις μουσικές πρωτεύουσες της Ευρώπης αλλά τα τελευταία χρόνια μάλλον το έχει παρακάνει. Σε όποιο είδος και να κοιτάξεις, από post punk μέχρι jazz και από ηλεκτρονική μουσική μέχρι pop, η ποιότητα και η ποσότητα που βγάζει αυτή η πόλη είναι τρομακτική. Καθόλου τυχαίο λοιπόν που και ο καλύτερος δίσκος για το Φλεβάρη ήταν από το Λονδίνο. Τα 5 κορίτσια της μπάντας παίζουν μια πολύ ενδιαφέρουσα indie-art pop που έχει επιρροές από Florence+The Machine και Bat For Lashes. Το Nothing Matters πιστεύω ότι θα είναι ένα από τα χιτάκια της χρονιάς.
Νίκος Ταλεμόπουλος (Άγρυπνοι στην Αθήνα)
Πολύς ντόρος γύρω από το όνομά τους, πολλά φρου φρου & αρώματα τα 5 κορίτσια από το Λονδίνο, αλλά τελικά πόσο καλό είναι το ντεμπούτο άλμπουμ τους; Προσωπικά δυσκολεύτηκα να ακούσω ολόκληρα τα τραγούδια και ολόκληρο το δίσκο χωρίς να με κουράσει και να χωρίς να βαρεθώ. Έχουν κιθάρες, έχουν μπαλάντες, έχουν στίχο, έχουν φωνητικά που ανεβοκατεβαίνουν κλίμακες αλλά κανένα από τα 12 κομμάτια του δίσκου δε με κέρδισε πραγματικά. Σαν να είναι όλο φτιαγμένο για να πετύχει, αλλά να καταλήγει σε ένα mainstream indie pop (αν υπάρχει αυτό).
Κορίνα (Pop the posers)
Screaming Females – Clover
Don Giovanni Records (indie rock)
Το Δεκέμβρη του 2023 οι Screaming Females ανακοίνωσαν τη διάλυση της μπάντας. Μέσα στο Φλεβάρη όμως μας έδωσαν ένα τελευταίο δωράκι, το EP Clover το οποίο είχε βγει το 2022 μόνο σε φυσικό μέσο και τώρα το έβγαλαν και στις streaming πλατφόρμες. Τα 5 πανέμορρφα κομμάτια του ακούγονται νεράκι και θες να τα ξανακούσεις πάλι από την αρχή. Απλές indie rock φόρμες που σε κάνουν να κολλάς και φυσικά η φωνάρα της Marissa Paternoster που κάτι μου λέει ότι δε θα μείνει για πολύ καιρό αδρανής
Νίκος Ταλεμόπουλος (Άγρυπνοι στην Αθήνα)
Burial – Dreamfear / Boy Sent from Above
XL Recordings (electronic/dubstep)
Ένα EP με δύο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ κομμάτια που ακούγοντάς τα πρώτη φορά μονολογούσα για κανά πεντάλεπτο: τι έφτιαξες ρε άτομο πάλι… τι σκέφτηκες… πώς τα ταίριαξες πάλι όλα μαζί; Πραγματικά εξαιρετικός Burial με τρομερή ατμόσφαιρα, σκοτεινός και χορευτικός όσο πρέπει, με τρομερά σαμπλαρίσματα, ένα κοκτέιλ με breakbeat, hardcore, jungle, electro, dub, μέχρι και ambient στοιχεία, και μια επιστροφή στον αυθεντικό rave ήχο των 90ς που σε ξεσηκώνει θες δεν θες. Νομίζω πως ένα τέτοιο ep με ήχο πολύ διαφορετικό από τις προηγούμενες δουλειές του Λονδρέζου William Emmanuel Bevan, δεν θα μπορούσε να κυκλοφορήσει σε άλλη εταιρεία πέρα από την XL Recordings η οποία τη δεκαετία του 90 μας προσέφερε rave και acid house διαμαντάκια.
ΥΓ. Αρρώστια ήχος του σπρέι – γκράφιτι φάση – στην αρχή και το τέλος του “Boy sent from above”…
Sotrek (HUMBA!onair)