Οι παραγωγοί του Music Society web radiON συγκέντρωσαν για σας τα νέα άλμπουμ που έφτασαν στα αυτιά τους μέσα στον Ιανουάριο και σας τα παρουσιάζουν. Διαβάστε τι έγραψαν για το καθένα και αγαπήστε τα (ή απορρίψτε τα) κι εσείς μαζί τους.
Shed Seven – A Matter of Time
Cooking Vinyl Limited (indie/brit pop)
Αγγλικές κιθάρες από τους Shed Seven, μια από τις britpop μπάντες των 90’s, οι οποίοι, ενώ διαλύθηκαν το 2003, όταν πια η σκηνή της britpop έριχνε αυλαία, επανενώθηκαν το 2017 και κυκλοφορούν νέα άλμπουμ. Το A matter of time περιλαμβάνει indie καθαριστικά κομμάτια, με καλύτερη στιγμή, ίσως και ολοκλήρου του άλμπουμ, το In ecstasy, όπου συμμετέχει στα φωνητικά η Rowetta των Happy Mondays, αλλά και κάποιες μπαλάντες, όπως ειναι και το Throwaways, που κλείνει το δίσκο, στο οποίο συνεργάστηκαν με τον Pete Doherty.
Κορίνα (Pop the posers)
Sprints – Letter to Self
City Slang (garage punk/noise)
Ότι καλύτερο κυκλοφόρησε τον Γενάρη για τα γούστα του ‘’Night Stroll” ήταν το album ‘’Letter to Self’’ των Sprints. Ας είναι καλά οι εκπομπές του Music Society (όπως το Hanging In The Wire) που μας παρουσιάζουν ακούσματα την στιγμή που πρέπει! Kαι πάλι το Δουβλίνο βρίσκεται μπροστά μας. Μετά απο ενα σωρό singles, το ντεμπούτο άλμπουμ της μπάντας είναι γεγονός και περιέχει 11 τραγούδια, όπου το ένα είναι καλύτερο από το άλλο. Garage punk και noise δηλώνουν, αλλά επιτρέψτε μας να διακρίνουμε και άλλες πιο post επιρροές από πίσω. Ίσως να βοηθάνε και τα γυναικεία φωνητικά σε αυτό…Οι Sprints θα περιοδεύουν ασταμάτητα όλο τον Φλεβάρη στην Ευρώπη. Τι τέλεια που θα ήταν να μας επισκεφτούν σύντομα και εμάς…
geosonic (Night Stroll)
Δεν είχα την παραμικρή ιδέα για τη μπάντα είναι η πικρή αλήθεια και ετσι ένα Σάββατο πρωί μιας κουραστικής εβδομάδας με τον πρωινό καφέ είπα να βάλω κάτι να ξυπνήσω και η αλήθεια είναι λειτούργησε άψογα παρά τις σκιές και τα σκοτεινά σημεία σε κάποιες στροφές. H άλλη αλήθεια είναι οτι το ντεμπούτο τους ακροβατεί και πατάει στιβαρά από τη μια σε μια post punk και ίσως κάποιες στιγμές new wave συνθήκη και από την άλλη σε ένα σπινταριστό garage punk που φτάνει κάποιες στιγμές μέχρι το grunge (κυρίως στη γυναικεία εκδοχή του). Σε κάθε περίπτωση είναι ένα εμπνευσμένο γεμάτο ενέργεια και άγχος album που στο βάθος θα δεις να αχνοφαίνεται η αγγελική φιγούρα του Ian MacKaye και το οποίο σίγουρα θα ξανακουστεί πολλές φορές μέσα στη χρονιά.
βα.αλ. (Ανθρακωρηχείο)
Οι Sprints απλά το’χουν και η κριτική θα μπορούσε να τελειώσει εδώ. Τα τελευταία χρόνια έχουν βγει πολλές καλές post punk μπάντες με βασικούς πόλους το Λονδίνο και το Δουβλίνο αλλά οι Sprints δε μοιάζουν με καμία από αυτές, ίσως επειδή ενώ η κυρίαρχη τάση είναι ο post punk ήχος να πηγαίνει προς το indie, οι Sprints τον πάνε προς το garage. Δεν ξέρω αν μπορώ να σκεφτώ κάποια καλύτερη γυναικεία φωνή στο τωρινό post punk ππό αυτήν της Karla Chubb.
Νίκος Ταλεμόπουλος (Άγρυπνοι στην Αθήνα)
Με το που μπήκε η νέα χρονιά, η ιρλανδική garaze-punk σκηνή άνοιξε τον φετινό δρόμο και μας παρέσυρε με μια ορμή κιθάρων και ντραμς και έναν πολύ δυναμικό δίσκο. To Letter to self είναι ένα πολύ ωραίο ντεμπούτο, μια πλοήγηση στο σκοτάδι με τον ανάλογο λυρισμό και με μια ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Οι Sprints έκαναν μια δυναμική αρχή και αλίμονο σε όποιον βρεθεί στο δρόμο τους.
Ματούλα Πίκουλα (Hanging in the wire)
Όμορφος θόρυβος που σου χαιδεύει τα αυτιά, άγριες κιθάρες, μια ωραία μίξη post punk, garage και pop punk, και μια φωνάρα της Karla Chubb που σε φάσεις μου φέρνει στο μυαλό δύο αγαπημένες γυναικείες φωνές… αυτές της Amy Taylor και της Billy Nomates. Πολύ ωραίο debut album από τους Sprints. Ξεχώρισα τα κομμάτια Heavy και το Cathedral αλλά και το τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ, το Letter to self, που έχει υπέροχο φινάλε.
Sotrek (HUMBA!onair)
Marika Hackman – Big Sigh
Chrysalis (indie rock/alternative)
Χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια ώστε η Marika Hackman να μας παρουσιάσει κάτι καινούργιο και μάλιστα πολύ διαφορετικό από τις προηγούμενες δύο δουλειές της, τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά. Το Big Sigh -το οποίο η ίδια χαρακτηρίζει ως το πιο δύσκολο άλμπουμ που έχει γράψει- σε προσεγγίζει με μπόλικο συναίσθημα από το ξεκίνημα του και σε κερδίζει με την άμεση απλότητα του.
ToSofoPaidi (blanketed by static)
“Μεγάλος αναστεναγμός” είναι ο τίτλος της νέας δουλειάς της βρετανίδας Marica Hackman και φαίνεται να είναι πιο σίγουρη και εκφραστική στα τραγούδια της εδώ τώρα. Ο δίσκος είναι πολύ όμορφος και αν του αφήσετε λίγο χώρο και χρόνο, νομίζω ότι τελικά αγκαλιάζει με την οικειότητά του.
Ματούλα Πίκουλα (Hanging in the wire)
The Smile – Wall of Eyes
XL Recordings (art rock/alternative)
Το να μειώσουμε την ουσία των The Smile σε παραφυάδα των Radiohead, ειδικά στον απόηχο του ‘Wall of Eyes’ υποβαθμίζει την αξία της αυτονομίας του συγκροτήματος. Το project είναι το επιστέγασμα των ιδεών με τις οποίες έχει δουλέψει καθένας από τους 3 εξαιρετικούς μουσικούς στη σταδιοδρομία του. Οι Yorke, Greenwood, Skinner ένωσαν τις δυνάμεις τους, μοιράστηκαν τους καρπούς της ηχητικής τους εξερεύνησης και το αποτέλεσμα είναι ένα υπέροχο μουσικό ταξίδι. Το ‘Wall of Eyes’ είναι ένα κομψό και ποιοτικό έργο.
Ματούλα Πίκουλα (Hanging in the wire)
Σε ιδιαιτέρα πειραματική διάθεση φαίνεται να βρίσκονται οι The Smile. Ο δεύτερος δίσκος τους, Wall of eyes, είναι ενας δίσκος ονειρικός. Δίνοντας λίγο χρόνο παραπάνω στα κομμάτια τους, αφήνουν ήχους και φωνητικά να μπλεχτούν και να εξελιχθούν απρόσμενα,παρασύροντάς μας στα μουσικά ταξίδια που κατέστρωσαν για μας οι Thom Yorke, Jonny Greenwood και Tom Skinner.
Κορίνα (Pop the posers)
Ο σπουδαίος συγγραφέας Θανάσης Βαλτινός έχει πει πως το μυστικό είναι να μπορείς να αφαιρείς και να κρατάς λίγα και απαραίτητα, να μην προσθέτεις συνεχώς. Αυτή είναι μια γνώμη που, προφανώς, ο Thom Yorke δεν συμμερίζεται. Μπορώ να κατανοήσω την ανάγκη να βγει έξω από τα πεπατημένα του γκρουπ του και, φυσικά, το δικαίωμα οποιουδήποτε να βγάζει όση μουσική θέλει και όποτε θέλει. Το πρώτο,βέβαια, μοιάζει λιγάκι με ειρωνεία μια και το τρίο των The Smile εμπεριέχει και τον Jonny Greenwood των Radiohead.Αφήνοντας στην άκρη την προσωπική μου γνώμη για τους παλιούς αγαπημένους Radiohead και για τον αν έχουν να πουν κάτι, πλέον, μια και περί ορέξεως κλπ κλπ, αναρωτιέμαι ηχηρά.Και αναρωτιέμαι ηχηρά γιατί δεν ακούω απολύτως τίποτε νέο έξω από το ηχητικό comfort zone του Thom και της παρέας του έτσι όπως αυτό ορίστηκε, είτε από τους Radiohead της περιόδου από το Kid A μέχρι το Hail to The Thief, είτε από άλλα προτζεκτ όπως το, πρώτο του σόλο, Eraser και τους Atoms for Peace.Tα γνωστά -σχεδόν δεν τραγουδώ- φωνητικά, παρόμοιες μελωδίες στα συνθια, γνωστή ρυθμολογία που να επιτρέπει και κανένα ξέσπασμα στα λάιβ και κάμποσες άλλες επαναλήψεις. Η παντελώς υποκειμενική γκλάβα μου, ισχυρίζεται πως ο κόσμος δεν χρειάζεται άλλο ένα άλμπουμ των The Smile, είμαστε overloaded. Α, και να βρεθεί κάποιος/α, εκεί στον στενό κύκλο του Thom που θα του ψιθυρίσει “άστο αυτό το υλικό,μην το κυκλοφορήσεις, δεν είναι τόσο καλό”.
Ο Τρωγλοδύτης του Ήχου (Τρωγλοδύτης του Ήχου)
Συχνά συμβαίνει κάποιοι καλλιτέχνες που έχουν κάνει φοβερά πράγματα να φτάνουν σε ένα σημείο που να θεωρούν ότι έχουν το αλάθητο και πως ό,τι και να κάνουν θα βγει γαμάτο, οπότε στην επόμενη τους δουλειά δεν το προσπαθούν και πολύ, κάνουν το ελάχιστο που μπορούν σε επίπεδο σύνθεσης/στίχων/παραγωγής, το βαφτίζουν και πειραματικό και όπως λένε και οι Tool στο Hooker with a Penis: ‘So shut up and buy my new record’. Εγώ σε αυτό το δίσκο ακούω μισοτελειωμένες ιδέες, κομμάτια που δεν πάνε πουθενά και περισσότερο θα τα έλεγες τζαμαρίσματα, με την παρραγωγή να προσπαθεί να σώσει τα προσχήματα. Αυτά είναι τα καλύτερα drums που μπορεί να παίξει ο Tom Skinner, seriously? Μοναδική εξαίρεση το φοβερό Bending Hectic που είναι όντως κομματάρα.
Νίκος Ταλεμόπουλος (Άγρυπνοι στην Αθήνα)
Ας υποθέσουμε ότι ο Τομ Γιορκ είναι ο Γιόντα ή ένας θαλάσσιος ίππος. Είναι πενήντα πέντε χρονών και είναι εγκλωβισμένος σε έναν κόσμο που πεθαίνει. Έχει εκπαιδεύσει τόσους Τζεντάι και έχει πληγωθεί από τον Νταρθ Βέιντερ, το μεγαλύτερο του λάθος, που φαίνεται να τον κατατρέχει ακόμα. Υπάρχει λύτρωση; Κάποιος θα πει ότι σε ένα σύμπαν που συνεχώς διαστέλλεται η λύτρωση και η ζωή είναι το ίδιο πράγμα. Ο Γιορκ χαμογελάει (The Smile) από μέσα του και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Ο τοίχος από μάτια (Wall of Eyes) είναι ένας κόκκος χρόνου μέσα στο συνεχές του διεσταλμένου (διεστραμμένου;) σύμπαντος. Επιτέλους ο Τομ (ο Γιόντα ή ο θαλάσσιος ίππος) αθωώνεται καθώς επιστρέφει στην παιδική του ηλικία. Περίπου 48 λεπτά αρκούν για να χωρέσουν όλα τα θραύσματα ήχων από το 1967 έως το 1978, που ο Τομ -ο Γιόντα ή ο θαλάσσιος ίππος- γίνεται δέκα χρονών, και συνειδητοποιεί ότι το βάσανο της ύπαρξης είναι το ατελεύτητο εκείνου του κόκκου του χρόνου. Φίλε μου, αφού με ξέρεις (You Know me!), αναγνωρίζω που βρίσκομαι (Read the Room)… κι ας ξέρεις ένα παιδί που σου λέει ότι με ξέρει (Friend of a Friend), ότι ήμουνα λέει ένας θαλάσσιος ίππος ή ο Γιόντα.
Ανδρέας Ζαβιτσάνος (Underground Railroad)
The Vaccines – Pick-Up Full of Pink Carnations
Thirty Tigers (indie rock)
Ακολουθώντας τη γνωστή συνταγή που τους έκανε γνωστούς αμέσως μόλις κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους, οι Vaccines αποφάσισαν να επιστρέψουν σε εκείνο τον ήχο και στο μοτίβο των επαναλαμβανόμενων στίχων που κάνουν τα τραγούδια τους να κολλάνε στο μυαλό. Το pick-up full of pink carnations είναι ένας δίσκος που στοχεύει να μας γεμίσει χαρά και ευφορία.
Κορίνα (Pop the posers)
Sleater-Kinney – Little Rope
Loma Vista (indie rock/alternative)
Ο δίσκος του Γενάρη για την εκπομπή Άγρυπνοι στην Αθήνα ήταν το Little Rope και για να πω την αλήθεια, δεν το περίμενα καθώς μετά το φανταστικό No Cities To Love που βγήκε το 2015, έβρισκα τους επόμενους δίσκους τους αδιάφορους. Τα κορίτσια από την Olympia έχουν αλλάξει πολλά στυλ στην καριέρα τους. Τα riot grrrl στοιχεία έχουν φύγει από τον ήχο τους εδώ και δεκαετίες, άλλοτε πάνε σε πιο δυνατό post punk, άλλοτε προσπαθούν να βγάλουν ένα πιο χορεύτικό στυλ, άλλοτε ένα πιο ΄γλυκό΄ ύφος με μοναδική σταθερά την απουσία μπάσου. Στο Little Rope ακούς στοιχεία από όλες αυτές τις αλλαγές, μιλάμε μάλλον για την πιο ώριμη δουλειά τους. Το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου, το Untidy Creature (στο οποίο η Corin δίνει ρεσιτάλ στα φωνητικά) είναι και το τελευταίο και αυτή η λεπτομέρεια σε κάνει τελειώνοντας το άκουσμα του δίσκου να θες να τον ξανακούσεις
Νίκος Ταλεμόπουλος (Άγρυπνοι στην Αθήνα)
Οι Sleater-Kinney με το ‘Little Rope’ μας έδωσαν ένα συναισθηματικό, σκοτεινό και εκρηκτικό δίσκο. Ένα από τα πιο φορτισμένα κομμάτια του album είναι το ‘Hell’, όπου τα υποβλητικά φωνητικά της Tucker τονίζουν τον σκοτεινό και χαρακτηριστικό ήχο τους.
Ματούλα Πίκουλα (Hanging in the wire)