Οι παραγωγοί του Music Society web radiON συγκέντρωσαν τα νέα άλμπουμ και EP που έφτασαν στα αυτιά τους μέσα στο καλοκαίρι και το αποκαλόκαιρο (Ιούλιο- Αύγουστο- Σεπτέμβριο) και σας τα παρουσιάζουν μαζί με τους λόγους που τους έκαναν εντύπωση. Διαβάστε τι έγραψαν για το καθένα και αγαπήστε τα (ή απορρίψτε τα) κι εσείς μαζί τους.
Peter cat recording co. – Beta
(indian pop)
Τέλη καλοκαιριού κι αναρωτιέσαι ποιο άκουσμα θα συνοδεύσει το λίκνισμα της αιώρας σου; Και μάλλον οι Peter Cat Recording co. που διάλεξαν να κυκλοφορήσουν το νέο- 8o κατά σειρά άλμπουμ τους λίγο πριν τον Δεκαπενταύγουστο, έχουν όλες τις απαντήσεις. Ανακατεύουν μια δόση Punjabi folk pop, λίγη Jazz, λίγη bossa nova και φτιάχνουν ένα κοκτέιλ, που ακόμα και μες στο χειμώνα, θα μυρίζει χαλάρωση και καλοκαίρι. Beautiful life, lives in my mind/If I could only seize it.
Εύη (Pop the Posers)
Jack White – No Name
Third Man Records (garage rock/blues rock)
Έτσι ξαφνικά μέσα στο καλοκάιρι ο Jack White κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ-έκπληξη, εντελώς ανορθόδοξα, χωρίς να προηγηθούν σινγκλάκια ή τα κλασικά teasers. Ο δίσκος άρχισε από τις 19 Ιουλίου να διανέμεται, χωρίς εξώφυλλο και τίτλους, δωρέαν από τη Third Man Records σε όσους αγόραζαν βινύλια από τα καταστήματά τους στο Ντιτρόιτ, το Λονδίνο και το Νάσβιλ και οι τυχεροί που τα απέκτησαν πήραν το πράσινο φως να τα ψηφιοποιήσουν και να τα ανεβάσουν στο διαδίκτυο. Ο δίσκος, ο οποίος τελικά πήρε τον τίτλο No name, κυκλοφόρησε επίσημα στις 2 Αυγούστου και είναι υπέροχος! Είναι σα να ακούς και πάλι τους White Stripes – και λίγο τους Led Zeppelin βέβαια- με γκάζι, κιθάρες, δυνατά φωνητικά, ό,τι πρέπει για να να εκτονώσεις, ή και να δώσεις, λίγη ένταση στη μέρα σου!
Κορίνα (Pop the Posers)
The The – Ensoulment
Ear Music (alternative)
Ο Matt Johnson χρειάστηκε κάτι λιγότερο από ένα τέταρτο του αιώνα για να ξαναδώσει ζωή στους The The (πέρα από κάποια σκόρπια soundtrack), ωστόσο με την κυκλοφορία του Ensoulment η μακρά αναμονή έλαβε τέλος. Ένα άλμπουμ με εξαιρετική μουσική συνέχεια, στίχους που παίζουν ανάμεσα στην προσωπική και την (ζόρικη) κοινωνικοπολιτική καθημερινότητα και εμπνευσμένους τίτλους τραγουδιών, το Ensoulment αποτελεί σίγουρα μια όμορφη φθινοπωρινή έκπληξη.
ToSofoPaidi (blanketed by static)
Suburban Eyes – “S/T”
Spartan Records (emo/indie rock)
Πώς μπορείς να εξηγήσεις στο μέσο…αυτί, τί είναι αυτό το “emo”; Δεν είναι η πρώτη φορά που κάθομαι να εξηγήσω πως αποτελεί εν τη γενέσει του (σικ!) ένα υβρίδιο που βγήκε από τα σπλάχνα του αμερικάνικου underground και του πιο πολιτικοποιημένου του σκέλους – αυτό του hardcore punk. Το είδος έχει αλλάξει πάρα πολύ από τις ρίζες του στη δεκαετία του 1980, με τους στίχους με μια νοοτροπία και μια ηθική DIY, καθώς αυτές οι πρώτες μπάντες έπαιζαν συναυλίες, το είδος άλλαξε τη δεκαετία του 1990, προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Η εναπομείνουσα οργή και ο ακτιβισμός πίσω από αυτό που οι πρώτοι αρχιτέκτονες του Emo δήλωναν, έδωσαν τη θέση τους σε αλληλοαναιρούμενα συναισθηματικά φωνητικά (από θλίψη σε θυμό και τανάπαλιν) και τελικά μετατράπηκαν στην κακοποιημένη εκδοχή που χλευάζεται σαν να πρόκειται για millennial hair metal. Αν και δεν πρόκειται να μην εξηγήσω ξανά όλο αυτό, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα τρίο που τα μέλη του είχαν πέρασμα κατά τα 90ς κι έπειτα από επιδραστικά σχήματα του είδους. Oι Eric Richter, Jeremy Gomez & John Anderson, μέλη στα ’90s -early ’00s σε Christie Front Drive, Mineral,Boys Life. Σε παραγωγή του Jeremy Gomez και ηχοληψία από το νικητή Grammy Peter Katis (ναι κάποια ρίζα από τα μέρη μας), κυκλοφόρησε τέλη Αυγούστου από τη Spartan Records. Το τρίο λοιπόν εδώ δεν αντιγράφει κάτι από το παρελθόν, προσπαθεί και το πετυχαίνει για τα καλά ν΄αποδώσει μια φρέσκια πνοή – ναι οκ, θα βρείτε περάσματα που θυμίζουν φυσικά από Husker Du & REM, αλλά και Ride. Είναι ένας ξεσηκωτικός δίσκος, με θετικά συναισθήματα, άρτιο τεχνικά που επιτρέπει στα τρία όργανα μαζί με τα keyboards που έχουν το δικό τους ρόλο, να βγάλουν αυτά τα περίπλοκα και δυναμικά ηχοτοπία ενώ η ξεχωριστή φωνή παρέχει μια αίσθηση οικειότητας, που συνδυάζεται άψογα που έχει δημιουργήσει το τρίο. Αυτός είναι ένας ίσως νοσταλγισκός δίσκος indie rock που απαιτεί την προσοχή και υπόσχεται να μεγαλώνει με κάθε ακρόαση…
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
Semi-Famous – Destroy Ourselves
Equal Vision Records (pop punk)
O εκ των ιδρυτών της μπάντας από το Σικάγο Screaching Weasel, o John Jughead Pierson για να να γιορτάσει την επανακυκλοφορία του βιβλίου του (με αυτοβιογραφικές αναφορές) «Weasels in the Box» δίνει σάρκα κι οστά στην έως τώρα φανταστική μπάντα των Semi-Famous, παρέα με εκλεκτά μέλη του αμερικάνικου underground- αναφορά όμως θα κάνω στην παίχτρια Poli van Dam που κάνει και φωνητικά στο δίσκο Destroy Ourselves, που κυκλοφόρησε στα τέλη Ιούλη από τη συνεργασία των Rare Bird-Duck! records (η Rare Bird πάντως κυκλοφορεί και εκδόσεις, με έδρα το LA). Τι πρόκειται ν΄ακούσουμε λοιπόν; Αυτό το ευδιάθετο καλοσυνάτο ποπ πανκ (ας μη χάσουμε χρόνο τώρα γιατί και πώς), με συνθέσεις που όλο και κάτι σου θυμίζουν αλλά στην περίπτωσή μας δεν είναι δα και βαρετές. Ο Pierson περιγράφει τη δημιουργία των Semi-Famous ως μια χαρούμενη επιστροφή στις ρίζες, ένα πρότζεκτ που ξεκίνησε ως μια φανταστική μπάντα για ένα (και audio) βιβλίο και μεταμορφώθηκε σε μια ζωντανή, αναπνέουσα οντότητα. “Διασκεδάσαμε τόσο πολύ γράφοντας με έναν τρόπο που οι περισσότεροι από εμάς δεν είχαμε ασχοληθεί για χρόνια”, εξηγεί. “Παρόλο που ήμασταν επηρεασμένοι από τους Screeching Weasel, τα τραγούδια απέκτησαν τη δική τους ζωή”.
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
Space Age Zeros – Strange New World
Mystic Records (pop punk/power pop)
Η μπάντα από το Ιλλινόις με το ωραίο όνομα, δεν αποτελείται από τίποτα πιτσιρικάδες. Βετεράνοι της τοπικής σκηνής (π.χ. Naked Raygun, Bollwevils κ.ά.) έβαλαν κάμποσα υλικά, οι ίδιοι περιγράφουν από power pop έως post punk κι έβγαλαν αυτόν τον υπέροχο δίσκο από τη Mystic Records, που από το ξεκίνημά του σε ξεσηκώνει.. Πιασάρικες κιθαριστικές μελωδίες, καθαρά φωνητικά με αυτά τα μακρόσυρτα δεύτερα φωνητικά (που δίδαξαν οι Bad Religion), σίγουρα όμως όχι γλυκανάλατα. Το όλο μενταλιτέ δείχνει μια ωριμότητα,οι αρμονίες δίνουν και παίρνουν. Αυτό είναι ένα άλμπουμ από φίλους που περνάνε υπέροχα κάνοντας μουσική, μας πηγαίνει πίσω στην εποχή που πρωτοχτύπησε το punk, με το αίσθημα της διασκέδασης παρέα με ανθρώπους που θέλεις να είσαι κοντά τους. Απλότητα στη μελωδία και το στίχο.Το άλμπουμ κλείνει με το γλυκόπιρκο ακουστικό κομμάτι “You Hate Me (I Love Yου)” με το στίχο: It’s three A.M. and the alarm will come too soon”. Αυτός είναι ο τέλειος τρόπος για να κλείσει ένα άλμπουμ σχετικά με αυτόν τον διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο.
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
God Is An Astronaut – Embers
Napalm Records (post rock)
Τί κάναν πάλι οι Ιρλανδοί ποστ ρόκερς; Χρησιμοποίησαν, που λέτε, σιτάρ και τσέλο σε διάφορα σημεία στα εννέα τραγούδια του δίσκου που κυκλοφόρησε αρχές Σεπτέμβρη, από τη Napalm records. Δεν είναι τα μόνα αντιληπτά στοιχεία, όπως διαβάζουμε εξάλλου στο Δελτίο Τύπου “Από psych- σε εξαιρετικές krautrock διαδρομές, κινητήριοι ρυθμοί από τον ντράμερ Lloyd Hanney και συνεργασίες με προσκεκλημένους μουσικούς, συμπεριλαμβανομένων των Dara O’Brien, Jo Quail και Sean Coleman, εμπλουτίζουν περαιτέρω το ηχητικό τοπίο του άλμπουμ ενσωματώνοντας στοιχεία όπως σιτάρ, τσέλο, ζιτέρ, σαμανικά τύμπανα, κανονάκι με δοξάρι, καμπάνακια και tanpura(Ινδική τετράχορδη “κιθάρα”). Επομένως, μετά από το εισαγωγικό εναρκτήριο άσμα τα πράγματα γίνονται πάρα μα πάρα πολύ ενδιαφέροντα, διότι από το “oriental” δευτερότριτο άσμα, περνάμε και σε ατμοσφαιρικά τραγούδια – με τη βοήθεια ακόμη και πιάνου – έτοιμα να γίνουν μέρος ακραίων ειδών κινηματογράφου, όπως π.χ. το “prism” με το έγχορδο που σε στοιχειώνει, ενώ το ακροτελεύτιο μελαγχολικό μοτίβο σιγά σιγά ξεθωρίάζει μέσα στον κιθαριστικό ορυμαγδό. Μια τεράστια κυκλοφορία από άποψη συνθετικών ιδεών αλλά κυρίως και ενορχηστρωτικών προκλήσεων.Ένας δίσκος που δε χρειάζεται να θες…να μελαγχολήσεις ή να είσαι θλιμμένος για να μπεις μέσα στο περιβάλλον του, είναι τέτοια η ομορφιά του που αν θες κοιτάζεις πέρα από τη “χόβολη” που τιτλοφορείται ο δίσκος για να δεις το φωτεινό χρώμα έστω και με δάκρυα στα μάτια…
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
Ezra Collective – Dance, No One’s Watching
Partisan Records (jazz/afrobeat/hip hop)
Να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, για να αποφύγω τυχόν παρεξηγήσεις. Δεν μου αρέσει η τζαζ – σε γενικές γραμμές μιλώντας- δεν με αγγίζει μουσικά, δεν βρίσκω ενδιαφέρον να την ψάξω. Όμως φτάνουν στα αυτιά μου τζαζ ήχοι, μπάντες και καλλιτέχνες που μου λένε: “ξεκόλα ρε φίλε, αν ψαχτείς θα βρεις ωραία πράγματα στην τζαζ σκηνή”. Έτσι έγινε και με την μπάντα-κολλεκτίβα των Λονδρέζων Ezra Collective. Είχα ακούσει την πρώτη τους δουλειά, με τον πολύ ωραίο τίτλο You can’t steal my joy και μου είχε αρέσει πολύ. Ώσπου έρχεται τώρα και ο νέος τους δίσκος με τον ακόμα καλύτερο τίτλο Dance no one’s watching και παραμιλώ: “τι φτιάξατε ρε μάγκες”; Πόσο όμορφοι ήχοι, καθαροί, χορευτικοί (τα περισσότερα κομμάτια γιατί τα τελευταία 3-4 του δίσκου μας χαλαρώνουν κάπως – σαν να πρόκειται για το τελείωμα του πάρτυ), χωρίς εξεζητημένα τζαζ κόλπα και προσπάθεια για εκλεκτικά μουσικά περάσματα. Ειδικά τα κομμάτια που σκάνε και τα φωνητικά, όπως το God gave me feet for dancing και το τζαζοχιπχοπ Streets is calling είναι εξαιρετικά, φοβερά γκρουβάτα, η τζαζ δίνει χώρο σε soul, funk και afrobeat ήχους και το μουσικό κοκτειλ των Ezra σε ξεσηκώνει και σου φτιάχνει τη διάθεση…
Sotrek (HUMBA!onair)
Kill Holiday – Seasonal
Indecision Records (post hardcore)
Η μπάντα από την Καλιφόρνια, που έχει τριάντα χρόνια ύπαρξης αποφάσισε να κυκλοφορήσει από την Indecision Records μια συλλογή από πρώιμες συνθέσεις τους, προτού δηλαδή υπογράψουν στη Revelation. Αγαπάτε Fugazi; Ξέρετε επίσης τους Texas Is The Reason; Ξεχάστε τους όμως κι ας γίνει μια αναφορά στους Quicksand, άντε και στους Jawbreaker. Ε,οκ δοκιμάστε άφοβα.Κιθάρες ξυράφι, σε midtempo κυρίως και σε μπόλικα σημεία δίχως κάνα φοβερό distortion με τα φωνητικά καθαρά κι ενίοτε αργόσυρτα, με την όποια κραυγή όταν κι όπου χρειάζεται, αν ακούσετε το μεσαίο τραγούδι το Sugar Rush, θα έχετε μια γνώση πώς ήταν το post hardcore στις αρχές του ’90. Αρκετά τεχνικές κιθάρες, η μπασογραμμή πλήρως υποστηρικτική και τα ντραμς καθόλου διεκπεραιωτικά. Το τελευταίο, μεγάλο σε διάρκεια, δείχνει την ποιότητα της μπάντας με τις indie αναφορές πολλαπλώς και σε όλα τα στοιχεία ενός τραγουδιού. Δισκάρα!
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
Crows – Reason Enough
Bad Vibration Records (post punk)
Το κουαρτέτο από το Λονδίνο αποφάσισε να κάνει τα πράγματα διαφορετικά για το τρίτο τους άλμπουμ, και το αποτέλεσμα είναι ένα διαφοροποιημένο, σε σχέση με τα δυο προηγούμενα. Έτσι λοιπόν διαβάζω στα σχετικά άρθρα του διεθνούς μουσικού Τύπου αποφάσισαν να ηχογραφήσουν στην εξοχή, σε μια πρώην καθολική εκκλησία. Αυτό ίσως συνέβαλε στο γιατί το Reason Enough, μέσω της Bad Vibrations ακούγεται αυτοσυγκρατημένο και λιγότερο θορυβώδες. Με τη βοήθεια του Andy Savours (από μέχρι , ) τελειοποίησαν ένα άλμπουμ που είναι κυρίως ατμοσφαιρικό και πολύπλευρο. Εξακολουθεί να είναι post-punk, όπως και στα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους, αλλά πολύ λιγότερο ακραίο και δυνατό αυτή τη φορά. Ο κιθαρίστας τους δήλωσε: «Δεν θέλουμε να ακουγόμαστε όπως πριν – αυτό είναι το τρίτο μας άλμπουμ, πρέπει να προχωρήσουμε. Και έτσι “fucked around” λίγο περισσότερο». Αν το φακ αράουντ σημαίνει, εξέλιξη…ωρίμανση..χαλάρωση…δεν το γνωρίζω! Το αυτό που ξέρω πάντως είναι ότι η αλλαγή στον τόνο είναι προφανής από την αρχή, με το ομώνυμο κομμάτι να ξεκινάει με ένα μελαγχολικό χτίσιμο που καταλήγει σε μια δυναμική κιθάρας και ντραμς. Ο δίσκος ξεκινάει και τελειώνει βαριά, αφού φαίνεται πως ήθελε η μπάντα το άνοιγμα και το κλείσιμο του δίσκου είναι η ραχοκοκαλιά του. Όμως στη μέση υπάρχει ή ένα μείγμα από απαλά μα δυναμικά, εξίσου ευγενικά, ευάλωτα, θεραπευτικά βάσει και των στίχων, τραγούδια. Παραμένουν στο punk πνεύμα τους, αλλά πιο γυαλισμένοι από ποτέ. Δε βλάπτει πού και πού…
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
Fontaines D.C. – Romance (post-punk)
XL Recordings Ltd (post punk)
Το πρώτο sinlgle του δίσκου, το Starbuster, που ακούσαμε τον Απρίλιο, μας έκανε να περιμένουμε με αγωνία την κυκλοφορία του τέταρτου άλμπουμ των αγαπημένων Ιρλανδών. Το άλμπουμ, με τίτλο Romance, κυκλοφόρησε επιτέλους τον Αύγουστο και δε μας απογοήτευσε! Φαίνεται ότι οι Fontaines DC έχουν πάρει πια το δρόμο προς τη δόξα, όπως μαρτυρά η παραγωγή του Romance, που προϊδεάζει για φαντασμαγορικά live με τον Grian Chatten να παίρνει το ρόλο του superstar frontman Αυτό, ωστόσο, δε σημαίνει ότι η μπάντα έχει χάσει μουσικά το δρόμο της. Στο δίσκο βρίσκει κανείς πολύ δυνατά κομμάτια, όπως το προαναφερθέν Starbuster, το Here’s the thing, το Bug, κ.ά. αναμφισβήτητα θα μπει στη λίστα με τους καλύτερους δίσκους που ακούσαμε τη φετινή χρονιά.
Κορίνα (Pop the Posers)
Shovels And Rope – Something Is Working Up Above My Head
(americana)
Το ντουέτο από τη Ν. Καρολίνα επιστρέφει με ένα χορταστικό, ηλεκτρισμένο και λασπωμένο άλμπουμ το οποίο πηγαίνει προς τη σωστή κατεύθυνση. Από τη μια πατάει μεν στην indie blues rock φόρμα που έγινε δημοφιλής στα ’00ς από τους Black Keys και τους White Stripes, αλλά δε μένει καθόλου εκεί, ίσα ίσα επεκτείνει τον ήχο και στο χρώμα και στην υφή αποδεικνύοντας πόσο ζουμί είχε και τότε αλλά έχει ακόμα αυτός ο ήχος. Τα φωνητικά του ντουέτου, με έντονο το χρώμα της μουσικής παράδοσης των Απαλλαχίων ίσως να ξενίσουν ελαφρώς, αλλά σύντομα αποδεικνύουν όχι ότι μόνο είναι ταιριαστά, αλλά ότι είναι αρτια συνυφασμένα με το τελικό σύνολο.
βα.αλ. (Ανθρακωρηχείο)
The Red Clay Strays – Made By These Moments
(americana)
Οι Red Clay Strays διανύουν φέτος, αδιαμφησβήτητα τη χρονιά τους μιας και κατάφεραν να κάνουν κάτι παραπάνω από απλή αίσθηση με την κυκλοφορία του album τους Made By These Moments. Και όλο αυτό είναι πλήρως δικαιολογημένο μιας και καταφέρνουν με ένα συνολικά αξιόλογο album να έρθουν να προσφέρουν ένα άρτιο σύνολο. Πράγμα καθόλου εύκολο την εποχή του attention span των 30 δευτερολέπτων και των streaming υπηρεσιών οπου πια η ακρόαση του ενός ολόκληρου album μοιάζει τελείως εκτός τόπου και χρόνου, αν όχι και ακραία πολυτέλεια. Ως εκ τούτου θα πει κανείς ότι το να εμφανίζονται σχήματα και καλλιτέχνες που ο στόχος τους είναι να παρουσιάσουν πλήρεις δουλειές μπορεί και να είναι και αντιεμπορευματικό από μόνο του. Το γεγονός τέλος ότι αυτό γνωρίζει και επιτυχία ίσως να είναι και λίγο ελπιδοφόρο. Σε ότι έχει να κάνει τώρα με το ίδιο το album αυτό καθαυτό, καταφέρνει να συνταιριάζει με ευφυή τρόπο μια υπερπληθώρα επιρροών και επιδράσεων αλλά την ίδια στιγμή να μην λειτουργεί αυτό σα βαρίδι και να καταφέρνει να βρει το σωστό δρόμο στους λαβυρινθούς του αυτιού και όχι μόνο. .
βα.αλ. (Ανθρακωρηχείο)
Pony Bradshaw – Thus Spoke The Fool
(americana)
O Pony Bradshaw συνεχίζει στο Thus Spoke The Fool στο ίδιο μοτίβο των δύο προηγούμενων του δουλειών στο να αφηγείται δηλαδή ιστορίες, κάτι στο οποίο σίγουρα έχει και ταλέντο αλλά και πια έχει αναπτύξει όλες τις απαραίτητες εκείνες δεξιότητες και ικανότητες προκειμένου το τελικό αποτέλεσμα να είναι εντυπωσιακό, τουλάχιστον. Το τραγούδια του album όμως δεν είναι απλά μια αφήγηση ιστορίων όσο και επίσης, ενίοτε δε και περισσότερο αφηγήσεις ενός τοπίου και μιας γεωγραφίας που εδώ και μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια είναι και η βασική συνθήκη της ανθρώπινης ύπαρξης. Και εκεί έρχεται το ταλέντο και η δεξιοτέχνια του Bradshaw να λάμψει, διότι στο album του δεν καταλήγει σε μια κακή εννοούμενη νοσταλγία για έναν προβιομηχανικό βουκολικό μη-τόπο, (στον οποίο συχνά καταφεύγει σα βαλβίδα αποσυμπίεσης μια συντηριτική κοινωνικοπολιτική θεώρηση των πραγμάτων), αλλα πατά στιβαρά και γερά στο σήμερα προκειμένου να περιγράψει και τους ανθρώπους σε σχέση με την γεωγραφία αλλά και τη γεωγραφία σε σχέση με τους ανθρώπους. Αυτό δεν είναι ένα ακόμα άλμπουμ για το βουνό και το λόγγο, αλλά κυρίως για τα βουνά και τους λόγους.
βα.αλ. (Ανθρακωρηχείο)
Lava La Rue – Starface
(alternative RnB)
Το ντεμπούτο Album του Lava La Rue (Ava Laurel) που κυκλοφόρησε στις 19 Ιουλίου αποτελεί ένα μίγμα funk, ska punk, grunge, dance και indie ήχων. 17 κομμάτια συνολικής διάρκειας 52 σχεδόν λεπτών που προσκαλούν τον ακροατή να περιηγηθεί σε πολλά διαφορετικά μουσικά είδη, να λικνίσει το κορμί του και να ανακατέψει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Εμβαθύνοντας στην ιστορία της ζωής του Lava La Rue γεννιέται εύλογα το ερώτημα του εάν μπορεί κανείς να αξιολογεί το μουσικό έργο αγνοώντας τις λεπτομέρειες της ζωής του ανθρώπου που πάραξε το έργο αυτό. Στην περίπτωση του Lava La Rue ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι πληροφορίες που αφορούν στον τρόπο που μεγάλωσε στο Λονδίνο στα early 2000s αλλά και που ήρθε σε επαφή με την dance κουλτούρα, την diy σκηνή και την συλλογικότητα ως έννοια αλλά και ως πράξη. Ακούγοντας το STARFACE θα μπορούσε κανείς να νιώσει σύγχηση λόγω των πολλαπλών εναλλαγών σε ρυθμούς, μελωδίες, μουσικά όργανα και καλλιτέχνες που συμμετέχουν. Ωστόσο τον δίσκο χαρακτηρίζει μία εκλπηκττική ροή που συνεπέρνει όλες τις αισθήσεις και στρέφει την προσοχή μας προς την σύγχρονη underground μουσική σκηνή του Λονδίνου όλο και περισσότερο. Σε όποιον θα ήθελε να ρίξει μία «κλεφτή ματιά» και όχι να ακούσει ολόκληρο το άλμπουμ προτείνονται τα CHANGE, Second Hand Sadness ft. yunè pinku και STARFACE’s Descent ft. tendai..
Φιν (High Fin Delity)