Οι παραγωγοί του Music Society web radiON συγκέντρωσαν τα νέα άλμπουμ και EP που έφτασαν στα αυτιά τους μέσα στον Μάρτιο και σας τα παρουσιάζουν μαζί με τους λόγους που τους έκαναν εντύπωση. Διαβάστε τι έγραψαν για το καθένα και αγαπήστε τα (ή απορρίψτε τα) κι εσείς μαζί τους.
Alice Coltrane – The Carnegie Hall Concert (Live)
Impulse Records (live recording)
Στον απόλυτα πατριαρχικό και σεξιστικό κόσμο της δυτικής μουσικής η Alice Coltrane ήταν η “γυναίκα του John”. Η ίδια είχε διάφορα επιχειρήματα εναντίον του παραπάνω, πέρα (και) του να παίζει πιάνο στη τελευταία, τρικυμιώδη και απαράμιλλη περίοδο της μουσικής του John. Τόλμησε να μετατρέψει την άρπα σε ένα “τζαζ” όργανο, ενώ οι ηχογραφήσεις της, ιδιαίτερα της περιόδου 1968-72, είναι εκεί για να πείσουν.
Στην παραπάνω περίοδο ανήκει και το Carnegie Hall Concert, μια συναυλία οικονομικής ενίσχυσης του κοινωνικού της κέντρου από το Μάρτη του 1971. Από αυτή τη ζωντανή ηχογράφηση έχει κυκλοφορήσει μόνο το Africa, ως bootleg, του Jonh σε μια καταπληκτική 28λεπτη διασκευή απόλυτης ελευθερίας. Με κάποιους από τους τελευταίους συνοδοιπόρους του John, μουσικούς που τη σέβονταν ως μια αυθύπαρκτη καλλιτέχνιδα και συμμετείχαν στα άλμπουμ της (μερικά ονόματα: Pharoah Sanders, Archie Shepp, Jimmy Garrison, Cecil McBee, Ed Blackwell) το διπλό αυτό άλμπουμ παρουσιάζει τέσσερις συνθέσεις. Δύο δικές της και δύο του John. Η μουσική ξεκινά από την τεράστια μαύρη παράδοση και διασχίζει το σύμπαν μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει ο ακροατής. Ήχοι υπέρβασης, αγάπης, ενότητας και πλήρωσης. Η Impulse θα βγάλει μπόλικα λεφτά, αλλά αξίζει κάθε ευρώ.
Ο Τρωγλοδύτης του Ήχου (Τρωγλοδύτης του Ήχου)
Κυρίες και κύριοι για να εισέλθετε σε αυτό το ηχοτόπιο θα πρέπει να σβήσετε τα μάτια σας και τη μύτη. Να ξεκολλήσετε τα αυτιά σας. Τα χέρια δεν θα υπάρχουν αφού η ύλη θα είναι άπειρη. Μπροστά στο ιερό (μια ιερότητα μάλλον κοσμική -kosmische- ) δεν υπάρχει πρόσωπο. Ο εαυτός διαλύεται σε όλη εκείνη την άπειρη ύλη. Κυρίες και κύριοι καλώς ήρθατε στο άρρητο. Ήταν Κυριακή 21 Φεβρουαρίου του 1971 μετά τις οκτώμισι το βράδυ στο Κάρνεγκι Χολ της Νέας Υόρκης που συντελέστηκε για τους μεν πιστούς μια θεογονία για τους δε άθεους μια κοσμογονία. Σίγουρα κάτι σαν την αιώνια επιστροφή. Η Αλίκη ρώτησε “πόσο διαρκεί το πάντοτε;” και το Λευκό Κουνέλι απάντησε: Καμιά φορά μονάχα ένα δευτερόλεπτο. Εκείνο το βράδυ το δευτερόλεπτο κράτησε ογδόντα λεπτά. Μα και πάλι ο χρόνος δεν ήταν μονάδα μέτρησης. Άρχιζε σχεδόν σαν το πρώτο τσόφλι ενός αυγού που ραγίζει. Και μετά σαν ένα συμπαντικό νύχι που ξεφλουδίζει το αυγό ξεκινά το ολοένα και επαναλαμβανόμενο ντρόνι. Τεμπούρα, άρπα, δύο κοντραμπάσα και όταν φτάνεις στη σάρκα του αυγού ένα φλάουτο σε προειδοποιεί για την ευθραυστότητα του κέντρου. Το νύχι συνεχίζει να σκάβει και τότε ένα σοπράνο και ένα τενόρο ανοίγουν τον κρόκο στα δύο. Θερμό φως και ύστερα πάλι σκοτάδι. Η σπείρα αυτού του ταξιδιού περνά από τον Σατσιτάναντα στη Σίβα-Λόκα. Εδώ το πάντοτε διαρκεί τριάντα λεπτά ώσπου το νύχι όλου του κόσμου να πετάξει όλο του το χώμα. Κυρίες και κύριοι αυτό που ακολουθεί λέγεται κενό ή μαύρη τρύπα ή εντελέχεια. Είναι Αρχή ή Τέλος ή… Η φωνή που βγαίνει από τα διπλά τύμπανα και η κραυγή από τα διπλά τενόρα δημιουργούν την πρώτη λέξη: Αφρική. Και τα χτυπήματα στο πιάνο χτίζουν τούτο τον πρώτο Κόσμο. Και συ ο Άλλος καταλαβαίνεις μονάχα το Χάος, αλλά ιδού η Γένεση. Και πάλι τύμπανα. Και ξανά τύμπανα. Και από το βάθος του φωτός, εκεί που μοιάζει να υπάρχει μόνο το μαύρο, πάλι το συμπαντικό νύχι γδέρνει την τρύπα. Εκεί τρυπώνει ο Χρόνος που νόμιζες χαμένο. Οργιαστικά έρχεται προς υμάς. Επιτέλους αρχίζεις να αισθάνεσαι τους πιο μακρινούς ουρανούς. Γαλαξίες λαμπροί και άφατοι. Σπειροειδείς και αιώνια πάντοτε επιστρεφόμενοι. Ο Λέων και η Καρδιά του. Και πάνω από όλα η Πλόκαμος. Κυρίες και κύριοι αντέχετε τούτο το ταξίδι. Ιδού η πρό(σ)κλησις.
Ανδρέας Ζαβιτσάνος (Underground Railroad)
Liam Gallagher & John Squire – Liam Gallagher John Squire
Warner Records (indie pop)
Θα μπορούσα να το ρίξω στο…τσάμικο της νοσταλγίας (εκεί που στεκόμουν ανάμεσα στο ερώτημα: “να παρατήσουμε δλδ κοτζάμ πανκ ροκ για τη brit pop {για όνομα του Γιαραμπή}”, αλλά ευτυχώς φαίνεται στην ουσία της τόσο μα τόσο ξεπερασμένη. Βάσει του διαχωρισμού και της διάκρισης. Στον Music Society χτίστηκαν κάπως έτσι συμπάθειες και αδιαφορίες. Μεγαλώσαμε όμως! Όπως κι οι δύο ήρωες από το Μadchester. Κι αν ο Λίαμ υποστηρίζει την Manchester City, τότε η μεγαλοπρέπεια – ναι, ακριβώς περί αυτής πρόκειται μιας κι η κιθάρα πλέκει αριστουργήματα – του Τζον που υποστηρίζει την Manchester United, μιλάμε για την ένωση των δύο αυτών μορφών της περιοχής που από τα τέλη του ΄70 κι έως τα τέλη του ’90 τουλάχιστον, έβγαλε μπάντες, δημιούργησε καλλιτεχνικά ρεύματα και έφτιαξε παρέες – πολύ μακριά από το Νησί. Ναι, ο δίσκος είναι η επιτομή των δύο ρευμάτων που το ένα επηρέασε το άλλο (αν δεν αποτελεί απλά μια εμπορική συνέχεια του acid/indie rock αυτό το brit pop). Ένας μεγάλος κιθαρίστας βρήκε έναν αξιόλογο τραγουδιστή. Υπάρχουν σημαντικά σημεία στα τραγούδια, αλλά κι ελάχιστες βαρετές στιγμές. Όμως, αποτελεί δίσκο εύκολα και κεφάτα ακροάσιμο.
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
Μοιάζει πολύ σαν να ακούς Stone Roses με frontman τον Liam Gallagher. Ο δίσκος των Squire και Gallagher απλά επαναφέρει τον ήχο της σκηνής του Manchester των παλιότερων δεκαετιών. Είναι καθαριστικός, είναι ‘ανεβαστικός’ και, αν είστε fan εκείνης της μουσικής Αγγλίας, σίγουρα κάποιο κομμάτι θα χτυπήσει κάποιο νεύρο νοσταλγίας. Για τους υπόλοιπους, δεν μπορώ να πω με σιγουριά.
Κορίνα (Pop the Posers)
Sheer Mag – Playing Favorites
Third Man Records (punk/pub rock)
Oι Sheer Mag έχουν ξαναγραφτεί στην ιστοσελίδα του MS από την κυκλοφορία τους (2017): “Need to Feel Your Love”. Ο τρίτος δίσκος για τη μπάντα από τη Φιλαδέλφεια ονομάζεται “Playing Favorites” και κυκλοφορεί από τη Third Man Records του Jack White. Oι Sheer Mag ήταν μια do-it-yourself από την αρχή κατάσταση- τα EP και τα δύο πρώτα LP της μπάντας, αυτό του 2017 και το “A Distant Call” του 2019, εκδόθηκαν με δική τους “βούλα”. Χρειάζεται πολλή ενέργεια και δέσμευση για να διατηρήσεις αυτην την ανεξάρτητη -κυριολεκτικά – καριέρα στη μουσική. Ο ήχος των Sheer Mag δεν είναι της μόδας, βρίσκεται πέρα από τις πρόσφατες τάσεις στο indie rock. Έτσι λοιπόν εδώ βρισκόμαστε μια δεκαετία αργότερα και τα (γυναικεία) φωνητικά, παραμένουν με αυτό το γρέζι, αλλά είναι ας πούμε κάπως πιο ρομαντικά, τα κιθαριστικά ριφς που είναι λίγο πιο “classy” αυτή τη φορά, όμως μιλάμε για μια εξαιρετική συλλογή από δυνατά, πιασάρικα, με αυτό το καλοδεχούμενο distortion που βοηθούν να ξεχνάμε τα προβλήματά μας για τρία λεπτά τη φορά, και είναι αυτό ακριβώς που χρειαζόμαστε.
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
Ghlow – Levitate
PNKSLM (electro punk)
Το Σουηδέζικο ντουέτο, ύστερα από το ντεμπούτο τους (2021), κυκλοφορεί από την pnk slm το “Levitate”. Έχοντας διαβάσει διάφορους χαρακτηρισμούς για το ντεμπούτο τους, θ΄αρκεστώ να γράψω ότι δεν είναι δίσκος που απευθύνεται σε κολλημένους με τις κιθάρες, αλλά ούτε και κιθαροφοβικούς. Ποστ πανκ μπασάρα, φωνητικά που αγγίζουν όλες τις θρύλους του shoegaze, καταπληκτική χρήση των synths κ.ά. electronics. Μπασταρδεμένη δισκάρα!
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι – HUMBA!onair)
Tango Mangalore – re-VaMp
Minimalkombinat Records (minimal synth/synth punk)
Tango Mangalore είναι το μοναχικό solo project ενός ανθρώπου αθεράπευτα ερωτευμένου με την θάλασσα. Εκεί έξαλλου γεννήθηκε αυτή η περσόνα. Ο Γιάννης παρόλο που τα τελευταία χρόνια βρίσκεται στην στεριά, το αποτέλεσμα του νέου του album είναι εξίσου συναρπαστικό. Μετά από μια πρόσφατη συνεργασία με την Valissia Odell, μας παρουσιάζει 9 τραγούδια στο ίδιο ζοφερό σκηνικό με τα προηγούμενα πονήματα του. Σκοτεινά σύνθια και μακροσκελείς αλλόκοτες ιστορίες που μας ταξιδεύουν στους πιο μακρινούς ωκεανούς.
geosonic (Night Stroll)
Όλη η μοναξιά και η απεραντοσύνη της θάλασσας δοσμένη σαν ιστορία με σύνθια, εσωστρέφεια και έναν ατέλειωτο ρυθμό. Ο Tango Mangalore παρέδωσε στον κόσμο (και την ίδια την θάλασσα που τον ορίζει) ένα εξαιρετικό δείγμα μουσικής γραφής που αξίζει να ακουστεί ξανά και ξανά.
ToSofoPaidi (blanketed by static)
Empty Frame – Underdogs
Coma Records (alternative rock/post rock)
Η επιστροφή των Empty Frame στην δισκογραφία είναι -επιτέλους- γεγονός! Το “Underdogs” σηματοδοτεί μια νέα σελίδα στην μουσική ιστορία του συγκροτήματος, έχει σαφέστατα σκληρότερο ήχο από το “Who Wants to Ride the Horse”, διατηρεί ωστόσο όλα εκείνα τα μελωδικά και ενορχηστρωτικά στοιχεία τα οποία τους έχουν κάνει να ξεχωρίζουν μέσα στα χρόνια, ενώ οι στίχοι των 11 νέων τους τραγουδιών αποτελούν μια εξαιρετική σύνοψη της δυστοπίας στην οποία ζούμε όλο το διάστημα που πέρασε ανάμεσα στις δύο κυκλοφορίες τους.
ToSofoPaidi (blanketed by static)
Ένα αγαπημένο σχήμα του σταθμού στο νέο του album, με την ατμόσφαιρα να είναι αρκετά πιο διαφορετική από αυτή που επικρατεί στον προκάτοχο του. Η μελώδια συνεχίζει να υπάρχει αλλά ο ήχος είναι σαφέστατα πιο heavy. Ξεχωρίζει η χρήση του βιολιού και του τσέλου, κάτι που δίνει ιδιαίτερο χαρακτήρα στην μουσική των Empty Frame. Ένα πολύ ενδιαφέρον album που δένεσαι ακόμα περισσότερο μαζί του, όταν το ακούς στην φυσική του μορφή και έτσι συνδυάζεται η ακρόαση με την αισθητική απόλαυση του υπέροχου εξωφύλλου. Όταν μάλιστα το βινύλιο είναι δώρο αγαπημένων προσώπων τα συναισθήματα που δημιουργούνται είναι πολύ πιο έντονα.
geosonic (Night Stroll)
The Minneapolis Uranium Club – Infants Under the Bulb
Static Shock (post punk/punk rock)
Φέτος η άνοιξη μπήκε με ωραίο τρόπο καθώς την 1η μέρα του Μάρτη επέστρεψαν μ’ ένα νέο album οι Uranium Club, το Infants Under The Bulb, επιβεβαιώνοντας την ιδιότητά τους ως μια απ’τις πιο ενδιαφέρουσες παρουσίες στην post-punk σκηνή. Πειραματικό αλλά και πιασάρικο είναι το κλειδί της ελκυστικότητάς τους. Η χαοτική ατμόσφαιρα, η ακατέργαστη αισθητική του δίσκου και οι περίεργες αφηγήσεις ήταν σα να προσπαθούσα να λύσω ένα μυστήριο. Τέλειο παιχνίδι!
Ματούλα Πίκουλα (Hanging in the wire)
Οι Minneapolis Uranium Club Band (όπως είναι το πλήρες όνομα που χρησιμοποιούν συνήθως) είναι μια μπάντα όλο ψυχή από την ομώνυμη πόλη των Η.Π.Α. που είναι ενεργοί για πάνω από 10 χρόνια. Μου θύμισαν κατευθείαν τους Pop Group και κυρίως τους Pere Ubu, και αυτό μόνο θετικό μπορεί να είναι αφού αγαπημένες μπάντες είναι και οι δύο. Όπως και να ‘χει θεωρήστε αυτά (και οτιδήποτε άλλο σχετικό) μόνο ως αναφορές καθώς οι Uranium Club πάνε την ‘’υπόθεση’’ του πειραματισμού πάνω στις post punk φόρμες ένα βήμα παραπέρα. Ελπίζουμε το επόμενο τους album να μην αργήσει τόσο όσο αυτό.
geosonic (Night Stroll)
The Messthetics & James Brandon Lewis – The Messthetics and James Brandon Lewis
Impulse! (jazz punk/improvised)
Στην μετά…Fugazi εποχή οι ήχοι των Messthetics (Brendan Canty, Joe Lally, Anthony Pirog) ακούγονται πειραματικοί και άκρως γοητευτικοί. Ένωσαν τις δυνάμεις τους με τον σαξοφωνίστα James Brandon Lewis και το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Καθώς φαίνεται οι Messthetics έχουν πολλά ακόμα να πουν. Προσεγγίζουν με πολύ ωραίο τρόπο instrumental και jazz punk. Υψηλή ενέργεια και υψηλή ποιότητα. Την ίδια στιγμή που συνδέονται μουσικά και μοιράζονται τον χώρο τους, ταυτόχρονα ανταλλάσσουν και δυναμικά solo κιθάρας/σαξοφώνου.Το album αποτυπώνει σίγουρα την χημεία τους.
Ματούλα Πίκουλα (Hanging in the wire)
Cusp – Thanks So Much
3387551 Records DK (indie pop/indie rock)
Οι Cusp είναι μια μπάντα από το Chicago του Illinois που μετρά μόνο λίγα χρόνια ζωής. Το νέο τους πόνημα είναι ένα EP που κυκλοφόρησε στα μέσα του Μάρτη. Πέντε τραγούδια όλα και όλα, που δημιουργούν όμως μια πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Γλυκές μελωδίες συνδυασμένες με γυναικεία φωνητικά και μια αίσθηση προσμονής στον ακροατή για το επόμενο ολοκληρωμένο album τους.
geosonic (Night Stroll)
USA Nails – Feel Worse
One Little Independent Records (noise rock/post punk)
Το Λονδρέζικο τρίο των USA Nails, κυκλοφορεί το δίσκο του Feel Worse, στην One Little Independent Records (στο ρόστερ της, από τους CRASS έως Sneaker Pimps). Δέκα μελωδίες που ανατρέπουν την ιδέα για ένα επόμενο…ένα μεθεπόμενο…ένα ακόμη τραγούδι ρε γαμώτο! “Είναι ίσως σημαντικό να σημειωθεί ότι οι στίχοι δεν σχετίζονται με το ότι εμείς προσωπικά απολαμβάνουμε τη δυσαρέσκεια των άλλων, είναι περισσότερο χαιρέκακες σημειώσεις, για εκεί έξω τον μεγάλο άσχημο κόσμο. Νομίζω ότι ήταν ο Dan που το έθεσε αρχικά ως θέμα, δεν νομίζω ότι είχε κάποιο συγκεκριμένο παράδειγμα στο μυαλό του όταν το έκανε” δήλωσε ο κιθαρίστας – τραγουδιστής της μπάντας, Gareth Tomas.Πολλά από τα τραγούδια αναφέρονται σε μια κακοπροαίρετη επιθυμία να νιώθει κανείς καλύτερα με τον εαυτό του βλέποντας τους άλλους να νιώθουν χειρότερα. Πρόκειται για ένα άλμπουμ που κυριαρχείται από σφιχτοδεμένα, απολαυστικά punk τραγούδια, ένα άλμπουμ που λέει αυτό που θέλει να πει πριν φτάσει σε μια ικανοποιητική κατάληξη, αφήνοντας τον ακροατή να θέλει περισσότερα.Αυτός ο δίσκος, πράγματι, αξίζει την προσοχή σας.
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι – HUMBA!onair)
The Odorants – Love Songs Never Die
Striped Records (pop punk)
Οι Φινλανδοί Odorants κυκλοφόρησαν από τη Striped Records το “love songs never die” που κυριαρχούν απίστευτα μελωδικά κιθαριστικά riffs και φωνητικές αρμονίες, από τις καλύτερες στιγμές των pop 60ς…Το τρίο ηχογράφησε ένα στούντιο της Στοκχόλμης σε συνεργασία με τον καλλιτέχνη και παραγωγό Perry Leenhouts – γνωστός ως ο τραγουδιστής των The Travoltas.Τον έκανε ν΄ακούγεται τόσο φρέσκος ο δίσκος, που αξίζει κάθε ακρόαση. Είναι ο τέταρτος δίσκος για τη μπάντα από το 1995. Μια υπέροχη επιστροφή, από μια άγνωστη μπάντα. Ένα μεγάλο ΝΑΙ από μένα βασικά.
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι – HUMBA!onair)
Glass Beams – Mahal
Ninja Tune (world/psychedelic rock)
Aν σε είχαν ενθουσιάσει οι Khruangbin και περιμένεις πως και πως τις θερινές λιακάδες, οι μυστηριώδεις Αυστραλοί με τα χρυσά προσωπεία υπόσχονται ότι με λίγη ψυχεδέλεια και surf ο ήχος τους θα σε φέρει λίγο πιο κοντά σ’ένα -κάπως εξωτικό- καλοκαίρι.
Εύη (Pop the posers)
Sierra Ferrell – Trail of Flowers
Rounder Records (country/folk)
Η Sierra Ferrel επέστρεψε. Και κάπου εδώ θα μπορούσαμε να σταματήσουμε μιας και το 4ο της album Trail of Flowers είναι ένα αριστουργηματικό δείγμα του πως μπορεί κανείς να μπλέξει και να διασταυρώσει είδη όπως το bluegrass, τη folk, τα blues, την country, την gypsy jazz, το tango και τα calypso και να δημιουργήσει μια απολαυστική μουσική διαδρομή.
H Ferrell γεννήθηκε στη Δυτική Βιρτζίνια, και μεγάλωσε σε ένα trailer μαζί με τη μητέρα της και τα 2 της αδέλφια και αφού έμαθε κλαρινέτο και να τραγουδάει στην χορωδία γρήγορα κατευθύνθηκε προς τη μουσική. Στη συνέχεια θα αφήσει την πατρική, λέμε τώρα, εστία, ξαναλέμε τώρα, για να περιπλανηθεί σε όλη την αμερική παίζοντας μουσική στους δρόμους και βγάζοντας μόνη της τα 2 πρώτα της album. Το 2018 ανέβηκε στο κανάλι GemsOnVHS ένα τραγούδι της που μέχρι στιγμής έχει 10 εκατομμύρια views ενώ το 2021 κυκλοφόρησε το εκπληκτικό Long Time Coming. Την ίδια στιγμή και όλον αυτόν τον καιρό δεν έχει σταματήσει να περιοδεύει να διανύει την ίδια στιγμή μια ιδαίτερα δημιουργική περίοδο παρόλο που πάλεψε και με τις εξαρτήσεις και την κατάθλιψη.
To Trail of Flowers είναι μια αναπόληση αλλά και ένα όραμα για το μέλλον, ενώ είναι εμφανές ότι έχει γραφτεί από έναν άνθρωπο σε διαρκή κίνηση, τα μουσικά στυλ διαδέχονται άρτια το ένα το άλλο και κουμπώνουν εξαιρετικά πάνω στις εκπληκτικές ερμηνείες της Ferrell. Το παρελθόν είναι απλά εδώ ένα υλικό για να ονειρευτείς το μέλλον. Και για τα καλά που έγιναν στο παρελθόν αλλά και για τα κακά που καλό θα ήταν να μην τα επαναλάβουμε.
Επιβάλλεται η ακρόαση.
βα.αλ. (Ανθρακωρηχείο)
Charlie Parr – Little Sun
Smithsonian Folkways Recordings (folk)
Ίσως κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί πόσα πια πράγματα μπορεί να πει ένας καλλιτέχνης μετά από 18 album, αλλά στην περίπτωση του Charlie Parr, μάλλον θα έκανε εντύπωση το αντίθετο.
Ο σεβάσμιος κος Parr από τo Duluth της Minnesota είναι εδω, ευτυχώς για εμάς, να καταγράψει έναν κόσμο σε διαρκή κίνηση και που στις περισσότερες περιπτώσεις θα αδιαφορήσει πλήρως για τις ζωές των ανθρώπων αν είναι τυχεροί, οι άνθρωποι, και δεν τις ποδοπατήσει.
Το Little Sun είναι το πρώτο album του Parr που δεν ηχογραφήθηκε εξολοκλήρου ζωντανά στο studio και παραδόξως αυτό λειτουργεί καλά, αν και κάποιους ίσως τους ξενίσει, η πολύ ελαφρά, διαφοροποιημένη αίσθηση που αφήνει. To country blues folk χαρακτηριστικό ύφος και στυλ του Parr είναι φυσικά εδώ, και μάλιστα σε κάποιες στιγμές εκπληκτικά εμπνευσμένης έξαρσης, ενώ οι καθημερινές ιστορίες του θα φέρουν στο προσκήνιο την ανθρώπινη διάσταση που παλεύει σε έναν μάλλον όχι και τόσο ανθρώπινο κόσμο. To Little Sun, σε κάθε περίπτωση, θέλει όμως να είναι περισσότερο μια μικρή γιορτή των μικρών φωτεινών μας στιγμών. Και μάλλον τα καταφέρνει.
βα.αλ. (Ανθρακωρηχείο)
Shane Smith & The Saints – Norther
Geronimo West Records (country)
Το παρεάκι των Shane Smith and The Saints μετά τη δημοσιότητα που απέκτησαν απο τη σειρά Yellowstone, όπου σε μια εμπνευσμένη στιγμή της σειράς παίζουν στην ορκωμοσία του Κυβερνήτη του Τέξας, που τον υποδύεται ο Kevin Costner, επιστρέφουν μετά από 5 χρόνια με το 4ο τους album. To συγκρότημα παίρνει το χρόνο του και πολύ καλά κάνει, άλλωστε είναι συχνά απασχολημένο στο να κάνει εξαιρετικές συναυλίες.
Εδώ έχουμε την κλασσική red dirt country που συγγενεύει με μια gothic Americana ατμόσφαιρα, κάτι το οποίο το επιτείνει η βαρύτονη φωνή του Shane Smith, πολύ και καλό βιολί, από τον Bennet Brown, που ενίοτε αποκτά πρωταγωνιστικο ρολο, δεμένο χωρίς κοιλιές album με πολύ καλή ροή και αλληλουχία στα τραγουδια, πολύ πλούσια ενορχήστρωση αλλα η παραγωγή σε κάποια σημεία βαραίνει κάπως κατι που φαίνεται στα πιο λιτά τραγουδια. Συνολικά πάντως πρόκειται για μια πάρα πολύ καλή κυκλοφορία που συστύνεται ανεπιφύλακτα.
βα.αλ. (Ανθρακωρηχείο)
Waxahatchee – Tigers Blood
Anti- (indie rock)
H Katie Crutchfield, η γυναικά που βρίσκεται πίσω από το καλλιτεχνικό όνομα, Waxahatchee, το όνομα της το εχει πάρει από ένα μικρό ποτάμι στην Αλαμπάμα, επιστρέφει, 4 χρόνια μετά την τελευταία της δουλεια, με μια πάρα πολυ καλή δουλειά πάνω σε ένα ενδιαφέρον θέμα: την ενηλικότητα και μια πολύ βασική της πτυχή, την μονοτονία και την απογοήτευση.
Η Crutcfield πλέον έχει κατακτήσει το κοινό της και τη θέση της μέσα στους κύκλους στους οποίους κινείται, και σε αυτό το album το επιβεβαιώνει πλήρως, συγκεντρώνοντας γύρω της μερικούς εξαιρετικούς μουσικούς που συντελούν και επεκτείνουν τα θέματα πάνω στα οποία η Crutchfield ξεδιπλώνει το ταλέντο και τις ικανότητες της.
Το Tigers Blood δεν κρύβεται πίσω από το δαχτυλό του και λέει τα πράγματα όπως είναι. Η πάλη ενάντια στις εξαρτήσεις είναι συνεχής, τα συναισθήματα μέσα σε μια σχέση στερεύουν και έρχεται η καθημερινότητα να τα αποτελειώσει, τα αδιέξοδα είναι υπαρκτά και είναι εκεί σαν τοίχος.
Το album των Waxahatchee μοιάζει σαν ένα μικρό ξόρκι ενάντια στο κακό. Και η αλήθεια είναι ότι πιάνει.
βα.αλ. (Ανθρακωρηχείο)
Adrianne Lenker – Bright Future
4AD (alternative/folk)
Η Adrianne Lenker ένας από τους βασικούς ανθρώπους πίσω από τους Big Thief ερχεται με μια ακόμα solo δουλεια να επιβεβαιώσει ένα από τα πολλά και στιβαρά θεμέλια υλικά των Big Thief.
Η Lenker έρχεται με ένα album το οποίο βασίζεται σε χαλαρές δομές, απλές οργανικές ενορχηστρώσεις και ελάχιστη παραγωγή, θυμίζοντας την πρώιμη δουλειά της, ιδίως το Abysskiss του 2018. Με αυτόν τον τρόπο, αφήνει στο παρασκήνιο τις πιο σκληρές φόρμες για να πάει σε πιο καθαρές και ευέλικτες folk φόρμες. Ωστόσο, η ψυχή της ερμηνείας και η ποιητική της ευφυΐα παραμένουν πλήρως εκτεθειμένες και στο φως. Σε αντίθεση με τα album των Big Thief που έχουν στο επίκεντρο τη δουλειά στο studio το Bright Future δίνει την αίσθηση μιας ανοιχτής και φωτεινής βεράντας.
Τα θέματα της Lenker κινούνται σε ένα προσωπικό φάσμα και σε ένα προσωπικό ύφος το οποίο όμως καταφέρνει να εμπλέξει τον ακροατή με την ποιητική που αναπτύσσεται σε άρρηκτη σύνδεση με τη μουσική εξέλιξη.
H Lenker συνολικά καταθέτει με εξαιρετική οικονομία και λιτότητα, σχεδόν γυμνό, το ταλέντο και την ποιητική της δεινότητα. Στη σκιά του αριστουργήματος των Big Thief Dragon New Warm Mountain I Believe in You το Bright Future ρίχνει αρκετό φως.
Το album ακούγεται υποχρεωτικά.
βα.αλ. (Ανθρακωρηχείο)