Οι παραγωγοί του Music Society web radiON συγκέντρωσαν τα νέα άλμπουμ και EP που έφτασαν στα αυτιά τους μέσα στον Μάρτιο και σας τα παρουσιάζουν μαζί με τους λόγους που τους έκαναν εντύπωση. Διαβάστε τι έγραψαν για το καθένα και αγαπήστε τα (ή απορρίψτε τα) κι εσείς μαζί τους.
Throwing Muses – Moonlight Concessions
(indie rock / alternative rock)
Η Kristin Hersh παραμένει εδώ, το ίδιο και οι -σχεδόν 40ρηδες σε καθαρά χρόνια καριέρας- Throwing Muses. Μπορεί το στυλ να έχει κατεβάσει ένταση με περισσότερες folk πινελιές, όμως η υφή και η συνολική αίσθηση παραμένουν στα γνωστά πλαίσια και, συνοδευόμενα από την μυστικιστική φωνή της Hersh, κάνουν το Moonlight Concessions να ακούγεται όμορφα και να σε αγκαλιάζει..
ToSofoPaidi (blanketed by static)
Lady Gaga – Meyhem
(synth pop, EDM, AOR)
Η ποπ κουλτούρα είναι μια μεγάλη χίμαιρα. Το λιονταρίσιο κεφάλι της προκαλεί το δίχως άλλο δέος. Το κατσικίσιο σώμα της παράγει συνέχεια προϊόντα. Και η δράκινη ουρά της καμιά φορά σπέρνει το χάος. Τώρα η ποπ μουσική, μια όχι αμελητέα έκφραση αυτής της κουλτούρας, έχει καταφέρει να διαιωνίζει επιθυμίες, πάθη και αυταπάτες αυτής της μαζικής πολιτιστικής μορφής. Ίσως η μεγαλύτερη φαντασμαγορία (η ποπ μουσική) σήμερα προσφέρει διαρκώς το πάντοτε καινούργιο ίδιο. Και τα καταφέρνει μια χαρά. Εδώ είναι το έδαφος της -κατά τη γνώμη μας- μεγαλύτερης ποπ καλλιτέχνιδας της εποχής μας. Κυρίες και κύριοι η Λέιντι Γκάγκα! Ο δίσκος καθόλου τυχαία ονομάζεται Μέιχεμ. Μην τρομάζετε! Δεν σπέρνει το χάος, αλλά τα 14 τραγούδια του περιγελούν την εντροπία. Δεν είναι απλώς μια αταξία ακαθόριστη. Ίσως καλύτερα να πούμε ότι είναι ο εγκυκλοπαιδικός ορισμός του τι σημαίνει ποπ μουσική. Ναι, εν τέλει σημαίνει ότι όσο περισσότερο προσπαθείς να ελέγξεις μια μάζα (μια μορφή ενέργειας), τόσο περισσότερο εκείνη τείνει να διαφεύγει. Στην περίπτωση μας η κυρία Γκάγκα από τη μία χρησιμοποιεί μουσικά ό,τι πιο απτό έχει περάσει από το γαλαξία της ποπ και από την άλλη στιχουργεί αυτούς τους ήχους με το τρέχον Τσάιτγκάιστ: ταυτότητα, πολλαπλότητα, διαφυγή, αποστασιοποίηση, ανασφάλεια. Ένα διαρκές ανικανοποίητο στρεσογόνο Εγώ απέναντι σε έναν τόσο νέα γερασμένο Κόσμο. Μέιχεμ!
Ανδρέας Ζαβιτσάνος (Underground Railroad)
Waeve- Eternal
(indie rock / art rock)
Οι Βρετανοί Waeve επέστρεψαν το μήνα που μας πέρασε με ένα ΕΡ που περιλάμβανε 3 νέα κομμάτια τους. Το Love is all pain κυκλοφόρησε ως anti-Valentine single στις 14 Φεβρουαρίου και, παρόλο που δεν κολλούσε με τη μέρα, κόλλησε στα δικά μου αυτιά! Ίσως το καλύτερο κομμάτι των Waeve μέχρι στιγμής! Αλλά και τα δύο άλλα κομμάτια του ΕΡ έχουν ενδιαφέρον. Το ομώνυμο Eternal πιο αιθέρια ατμοσφαιρικό, ενώ το It’s the hope that kills you πιο σκοτεινό κι απόκοσμο..
Κορίνα(Pop the posers)
William Hooker – A Time Within: Live at the New York Jazz Museum, January 14, 1977
Για τον W. Hooker έγραψα στο προηγούμενο Ακούσαμε. Επειδή όμως η αποθυσαύριση του πλούτου της Μαύρης Κουλτούρας δεν θα σταματήσει σύντομα, άλλη μια ηχογράφηση που ανακαλύφθηκε σχεδόν μισό αιώνα μετά. Μαζί του ο λευκός σαξοφωνίστας Alan Braufman και ο, όχι μαζί μας πια, κάποτε ταξιτζής και, πιθανότητα το καλύτερο τενόρο σαξόφωνο στη μετά-Coltrane εποχή, David S. Ware. Η συγκεκριμένη, ζωντανή ηχογράφηση, έλαβε χώρα ακριβώς την ίδια εποχή που ο Hooker, εν μέσω σοβαρών προβλημάτων επιβίωσης, κυκλοφορούσε το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ, Is Eternal life..ένα blues, jazz, gospel και ότι άλλο θες ρυθμικό αριστούργημα. Η μουσική τους, όπως και τόσες άλλες εκείνα τα χρόνια, έχει την αίσθηση του κατεπείγοντος. Δεν χρειάζεται, πιστεύω, να γράψω κάτι παραπάνω.
more eaze & claire rousay – no floor
H Claire Rousay είναι ένα σοβαρό χιπστέρι που όταν δεν παίζει (ή το κάνει στα σοβαρά; δεν ξέρω) με τα ζητήματα της σεξουαλικότητας της, μιλώντας αρκετά ανοιχτά, ηχογραφεί (σε διάφορα format: κασέτες, cd, βινύλια, digital) κάθε φορά κάτι φρέσκο. Την (ή το) More Eaze, κατά κόσμο Mari Maurice, δεν τη (το) γνώριζα, αλλά οι κοινές τους ανησυχίες για τη διερεύνηση της σεξουαλικής ταυτότητας στην Αμερική του Τραμπ, μοιάζουν να τις (τα) έφεραν κοντά. Το No Floor, στην κάποτε πρωτοπόρα Thrill Jocke,y αποτελεί ένα αμάλγαμα μοντέρνων (συχνά χιπ) ήχων με έμφαση σστα ηχητικά κολάζ και στις αμπιεντ ατμόσφαιρες. Αρκετά παιχνιδιάρικο, όσο και σοβαρό, μοιάζει να γράφτηκε περισσότερο για νυχτερινές ακροάσεις, παρά για να το ακούς στα ακουστικά στο δρόμο για τη μισθωτή σου σκλαβιά.
Snapped Ankles – Hard Times Furious Dancing
Το Λονδρέζικο κουαρτέτο έκανε γερό μπάσιμο στο 2025 με τον τέταρτό δίσκο του. Έχετε ακούσει Senser, ακόμη καλύτερα Dubwar Ε, αυτό δίνει κάπως μια απλή περιγραφή τί παίζουν. Συνδυασμός ηλεκτρονικής μουσικής με αυτό το post punk attiude που τους κάνει να χλευάζουν τα “ακριβά νοίκια” μέχρι τη ψηφιακή εποχή και την υπερχρήση της τεχνολογίας. Πάνω σε αυτά τα μοτίβα ξεδιπλώνουν την ηχητική τους αντεπίθεση, παίζοντας με το rave των 90ς, τις κιθάρες των post punk 80ς λίγο πιο χαμηλά, όπως αυτά τα τυπικά Mark E. Smith φωνητικά και τη μπασογραμμή που μπαίνει σε διάφορες ενίοτε παράδοξες ρυθμικότητες. Σπουδαίο ξεπέταγμα.Δίσκος που σε σηκώνει και αν θες αφήνεσαι να χορέψεις.
ΠιΖήτα (HUMBA!onair)
Backxwash – Only Dust Remains
Αριστούργημα! Ακριβώς αυτό έκανε η Ζαμπιανή (τρανς) ράπερ που εδρεύει στο Μόντρεαλ.Παραγωγή αψεγιάδαστη, με χρήση κάθε πιθανής επιρροής – πολύ πιάνο, παρά τους ήχους που είχαμε συνηθίσει έχουν – industrial στα 80ς. Το λεγόμενο κι ως flow (η ροή των στίχων κι ο ρυθμός -midtempo βασικά – που τους “φτύνει”) είναι απίστευτα πορωτικός, αν κι εδώ εν συγκρίσει με προηγούμενες δουλειές υπάρχει ένα πιο μελωδικό πλαίσιο, εξάλλου το πιάνο κι οι gospel αναφορές είναι παρούσες. Έφυγε η οργή για το έμφυλο τραύμα και διοχετεύεται σε ένα συνολικότερο πλαίσιο – φυσικά κι η Παλαιστίνη και το δράμα της υπάρχει και εδώ. Ένας δίσκος που σε προδιαθέτει με συναίσθημα που μοιάζει με αυτό το φως που αχνοφαίνεται όσο αφήνεις πίσω το σκοτάδι,σαν το τελευταίο τραγούδι (με το sample αυτής της απίστευης Nina Simonne).
ΠιΖήτα (HUMBA!onair)
Benefits – Constant Noise
Το ντουέτο (αυτή τη φορά) από το Μίντλεσμπρο, κυκλοφορεί έναν απίστευτο δίσκο από την Invada Records, τον δεύτερο. Στο ΒΙΟ τους αναφέρουν ανάμεσα σε άλλα κι αυτό το αδιάφορο πλέον duo των Sleaford Mods, ώστε το ανυποψίαστο κοινό να χαμπαριάσει πάνω κάτω τί πρόκειται θ΄ακούσει. Σίγουρα λοιπόν θ΄ακούσει από απαγγελίες, ψιθύρους μέχρι και κραυγές. είτε σε πρόζα είτε πιο χύμα. Στίχοι που κόβουν σαν ξυράφι, σύμφωνα με όλα τα κλισέ. Ευτυχώς αυτοί εδώ, με την παράξενη μα συνάμα πορωτική προφορά δεν την άκουσαν σαν τους προαναφερόμενους τέως prolets. Αυτοί εδώ συνεχίζουνε να τα λένε τα πράγματα ως έχουν – στα social τους δε διστάζουν: Free Palestine. Ο ήχος; Ο ήχος έφυγε ελαφρώς από το (παραγνωρισμένο) ντεμπούτο τους το Nails. Εδώ έχουμε synths. Εδώ έχουμε ίσως το rave στην πρωτόλεια φάση του. Πόσο ειρωνικό να γράφω αυτή τη λέξη, που στα 15..στα 20..ακόμη ακόμη δίσταζα και να την αναφέρω, λόγω κάποιων εμμονών. Οι Benefits ξέρουν τη συνάφεια των underground ιδιωμάτων που το ένα σβήνοντας, άναβε το επόμενο κ.ό.κ. «Χόρεψε σαν ανόητος καθώς ο κόσμος καταρρέει» λένε σε ένα τραγούδι. Ουσιαστικά συνεχίζουν από εκεί που σταματάνε οι Bob Vylan (έρχονται το καλοκαίρι, έχω γράψει και παρουσιάσει κατά καιρούς). Αυτοί εδώ βέβαια είναι λευκοί και γι΄αυτό τους συνοδεύω με τα μαύρια αδέρφια τους.Κι αν στο ντεμπούτο παίζουν και με κιθάρες, τώρα βρίσκονται στην πρόζα του “spoken word” με τα drum machine κι όλα τα μπιμπλίκια, αλλά δε στέκεται μόνο σε αυτό έχει και πιο “ελεγειακά” σημεία,ίσως εδώ να προσθέσω και το όνομα: Kae Tempest Στο χέρι σας ν΄ανακαλύψετε το κρυφό διαμαντάκι…
ΠιΖήτα (HUMBA!onair)
Sam Akpro – Evenfall
Ο Sam Akpro,από το Νότιο Λονδίνο ύστερα από διάφορα ΕΡ κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του μέσα από την ANTI –. Σίγουρα ο τυπάς, ψάχνει να βρει αυτό που θα τον προσδιορίζει στο μέλλον, οπότε έχουμε ένα μίγμα με διάφορες ιδέες και στυλ συνθέσεων, οπότε για τις ανάγκες της καλύτερης αναζήτησης είναι ας πούμε trip hop/post punk. Δύο όροι που για να πω την αλήθεια δε θυμάμαι να έχουν ξανασυνδυαστεί, αλλά εξίσου διευρυμένοι δίνουν μια δυνατότητα ανακατέματος. Οπότε, με βάση τη ρυθμική δύναμη των ντραμς και της μπασογραμμής, χτίζει σιγά σιγά έναν ήχο που παίρνοντας διάφορες επδράσεις από το περιβάλλον του Ν.Λονδίνου (Καραϊβική),τις skate εμπειρίες του όσο ήταν πιτσιρικάς κι όλο το urban art style του Λονδίνου, ανακατεύονται σε μια κινηματογραφικής κατεύθυνσης ηχοτοπία. Έχει να μας δώσει πολλά, είναι το μόνο βέβαιο
ΠιΖήτα (HUMBA!onair)
Ed Kuepper & Jim White – After the flood
(rock)
Οι εξαιρετικοί μουσικοί από την Αυστραλία Ed Kuepper (The Saints) και Jim White (Dirty Three) ένωσαν τις δυνάμεις τους και έφτιαξαν έναν δίσκο «χρυσωρυχείο». Οι συνθέσεις και ο τρόπος που αποδίδονται τα κομμάτια αποτυπώνουν πλήρως τις δεξιότητες των δυο μουσικών σε πολλά επίπεδα. Το ατίθασο τύμπανο του White, η σύνθετη κιθάρα του Kuepper, ακόμα και τα ξεσπάσματα παραφωνίας του, συναρμολογούν ένα πανέμορφο ηχητικό παζλ!
Ματούλα Πίκουλα (Hanging in the wire)
Lonnie Holley – Tonky
Ο Lonnie Holley δεν μας παραδίδει απλά ένα ακόμα άλμπουμ προς ακρόαση, αλλά μια συγκλονιστικά ειπωμένη ιστορία (δική του, των άλλων, του καθενός και της καθεμιάς μας) ντυμένη με την πιο δυναμικά ταιριαστή μουσική. Ο βιωμένος πόνος και η συλλογική μνήμη αποτελούν βασικά συστατικά του Tonky, μέσα από το οποίο ο 75χρονος -πλέον- Holley παρουσιάζει την αγωνία να παλεύεις ενάντια στις αντιξοότητες και καταθέτει επίμονα αλλά και αισιόδοξα την ανάγκη να αλλάξουμε. Και αν ο ίδιος δεν έχει τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τίθενται, τουλάχιστον έρχεται να θέσει ενώπιον μας την εμπειρία του και να μας παρακινήσει. Στην σημερινή δυστοπική εποχή το Tonky μοιάζει να ξεπηδά σαν αναγκαίο και απρόσμενο δώρο και δεν μένει σε μας παρά να το ξετυλίξουμε.
ToSofoPaidi (blanketed by static)
Blakaut – Όταν το ταβάνι με πλακώνει
Καινούριο άλμπουμ από τον Blakaut που από το… μακρινό 2017 συνεχίζει να φτιάχνει μουσικάρες. Νομίζω πως το τελευταίο άλμπουμ με τον εξαιρετικό τίτλο “Όταν το ταβάνι με πλακώνει” είναι πιο electro techno παρά dark synthwave. Το μοτίβο δεν αλλάζει όμως. Σκοτεινά μπίτια, synth μελωδίες και που και που αποσπάσματα και ατάκες από ταινίες. Ιδανικό για “χτύπημα” σε υγρά υπόγεια με τα σύνθια να σου τρυπάνε τα αυτιά και τα μπάσα να χαιδεύουν την ψυχούλα σου. Ξεχώρισα τα κομμάτια “Σε κατάσταση τραύματος”, “Κόλαση σε τέσσερις τοίχους” και το “Σταμάτα να μιλάς για αγάπη” το οποίο έχει τρομερό ίντρο.
SoTrek (HUMBA!onair)