Καλά και τα περιοδικά, και τα ραδιόφωνα, και το bandcamp, και το youtube, αλλά πάντα η πιο σημαντική επιρροή στα μουσικά μας γούστα είναι οι φίλοι μας. Ζητήσαμε από μερικούς φίλους του music society να μας στείλουν τις δικές τους λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Μπορείτε να ακούσετε τη spotify playlist με τις επιλογές όλων των παιδιών και πιο κάτω να δείτε αναλυτικά τις λίστες τους
Άρτεμις Κοντιζά – Pun{i}k AttacK – Radio Reboot
- Turnstile – Glow On
Album μέσα στο groove, στα riffs & γεμάτο πάθος και τσαγανό - Amyl & The Sniffers – Comfort to Me
Στο Comfort to Me, οι στίχοι της Taylor μάς δείχνουν το ατελείωτα ταλαντευόμενο μυαλό της. Θέλει αγάπη αλλά δεν χρειάζεται τίποτα από κανέναν, θέλει να συντρίψει τον καπιταλισμό, αλλά δεν είναι σίγουρη ότι νοιάζεται αρκετά - Rise Against – Nowhere Generation
Είναι ένα άλμπουμ αφιερωμένο στις Generations Y και Z καθώς αντιμετωπίζουν όλο και πιο δύσκολες συνθήκες, ζώντας μέσα από διάφορες κρίσεις και υφέσεις, μόνο για να χαρακτηριστούν ως δικαιωμένα, εύθραυστα ή μπερδεμένα παιδιά. Οι Rise Against αντεπιτίθεται σε αυτούς τους εσφαλμένους χαρακτηρισμούς για να σταθούν αλληλέγγυοι στην λεγόμενη γενιά του πουθενά - Arab Strap – As Days Get Dark
Οι Arab Strap επιστρέφουν με την καλύτερη δουλειά τους. Ένας σκοτεινός και συναρπαστικός δίσκος γεμάτος πονηρό χιούμορ, απτή λύπη και τιμωρητική συναισθηματική ειλικρίνεια - Shame – Drunk Tank Pink
Το δεύτερο άλμπουμ του λονδρέζικου post-punk συγκροτήματος είναι μεγαλύτερο, πιο δυνατό καθώς ο frontman Charlie Steen περιγράφει με αγωνία το περίεργο χάσμα μεταξύ της νεότητας και της ενηλικίωσης. Εδώ να πούμε ότι η απόχρωση drunk tank pink συμβολίζει την ειρήνη, προορισμένο να εξουδετερώσει την εχθρότητα και να κατευνάσει τη βία - Idles – CRAWLER
Η νέα δουλειά των Idles δεν είναι – μόνο – ένας ακόμη καταπέλτης προς τα κακώς κείμενα των σύγχρονων κοινωνιών, αλλά ένας καθρέφτης που αντανακλά το πως οι ίδιοι έφτασαν να γράφουν μουσική γι’ αυτές – ένα prequel ή ένα παράλληλο αφήγημα του τι συνέβαινε στις πίσω, σκοτεινές θέσεις ενώ η μπάντα έχτιζε τον αγωνιστικό της μύθο - Wolf Alice – Blue Weekend
Το Blue Weekend χρησιμοποιεί άφθονα το μεγάλο τζουκ μποξ της Wolf Alice. Είναι μια πιο κιθαροκεντρική εκδοχή της - Iceage – Seek Shelter
Το Seek Shelter επιβεβαιώνει τη μεταμόρφωση του Rønnenfelt σε έναν αληθινό ρομαντικό, έναν που μπορεί να μεταφέρει τη θερμόαιμη ορμή της επιθυμίας χωρίς να υποκύψει στη συναισθηματική επίγευση. Για πολλά κάποτε ατίθασα rock’n’roll συγκροτήματα, η στροφή στη συγγραφή ερωτικών τραγουδιών είναι ένα ενδεικτικό σημάδι ωρίμανσης και με έναν ωραίο δικό του τρόπο διατηρεί το ανήσυχο πνεύμα των Iceage - Emma Ruth Rundle – Engine of Hell
Το Engine of Hell της Emma Ruth Rundle είναι έντονο, οικείο και ακλόνητο. Για όποιον έχει υπομείνει τα τραύματα και την θλίψη, υπάρχει μια όμορφη παρηγοριά στο άκουσμα της Rundle να διατυπώνει και να εξανθρωπίζει αυτόν τον συγκεκριμένο τύπο πόνου όχι μόνο με τα λόγια της, αλλά με την ιδιαίτερη μυστηριώδη γλώσσα της μελωδίας και της χροιάς της - Social Haul – Social Haul
Το ολοκαίνουργιο post punk τριών κομματιών των Social Haul εντυπωσίασαν όταν ανακοίνωσαν την άφιξή τους με το single “Wet Eyes”. Σκασμένες κιθάρες, ουρλιαχτά, συνθήματα και τα ιδιαίτερα μπάσα συνέχισαν να εντυπωσιάζουν και στα επόμενα σινγκλ «The Ease» και «This Is All I Need»
** εδώ και η εκπομπή της Άρτεμις με τα καλύτερα της χρονιάς
Χρήστος Καλλιμάνης – Εφημερίδα των Συντακτών
Στο τέλος μιας ακόμη πολύ δύσκολης χρονιάς δεν θα πρωτοτυπήσω ιδιαίτερα και θα σας παρουσιάσω μια μικρή, περιεκτική λίστα με πέντε ξένους και πέντε ελληνικούς δίσκους που ξεχώρισα για φέτος.
- Godspeed You! Black Emperor – G_d’s Pee at State’s End!
Μιλώντας για… εμμονές, μου είναι πολύ δύσκολο να μην ξεχωρίσω την όποια κυκλοφορία των φοβερών και τρομερών Καναδών. Οι ηγέτες της post σκηνής και κουλτούρας μας έδωσαν και φέτος ένα εντυπωσιακό, σκεπτόμενο και όπως πάντα επαναστατικό album, χωρίς να χρειαστεί να φέρουν κάποια μεγάλη πρωτοτυπία στον ήχο τους. - King Buffalo – The Burden of Restlessness
Η τριάδα από τη Νέα Υόρκη κάνει σταθερά βήματα προς την δημιουργική της κορύφωση και το απέδειξε και με τη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Βαριά riffs, delay στο φουλ, περίπλοκοι ρυθμοί και μια πανέμορφη μελαγχολία. Είχαν, ακόμη, το «θράσος» να κυκλοφορήσουν και ακόμη έναν πολύ όμορφο δίσκο (το Acheron) λίγο πριν το τέλος του έτους. Δύο στα δύο που λέμε. - Black Country, New Road – For The First Time
Ένα από τα πιο πολυαναμενόμενα ντεμπούτα των τελευταίων ετών, το οποίο μας αποζημίωσε και με το παραπάνω. Οι Βρετανοί χοροπηδούν εύκολα ανάμεσα σε post/punk, jazz, instrumental και pop φόρμες και παρουσίασαν ένα γλυκόπικρο μουσικό αποτέλεσμα, κάνοντάς μας να αναμένουμε με αγωνία το δεύτερο δίσκο τους σε περίπου έναν μήνα από τώρα. - Idles – CRAWLER
Είναι μια από τις πιο «καυτές» μπάντες στον πλανήτη, ξεχωρίζουν για την ορμή τους και τις εντυπωσιακές live εμφανίσεις τους και στον τέταρτό τους δίσκο δηλώνουν έτοιμοι για την απόλυτη καταξίωση. Οι Idles παίρνουν μεν τις δικές τους αποστάσεις από το μουσικό τους παρελθόν, όμως δείχνουν πως είναι μία από τις πολύ σημαντικές μπάντες των καιρών μας. Ποιος ξέρει, μπορεί η παρανοϊκή τους διάθεση να δένει άψογα με τις παρανοϊκές εποχές που βιώνουμε. - Mastodon – Hushed And Grim
Οι πρόσφατοι βασιλιάδες του σκληρού ήχου, με το όγδοο πόνημά τους, επιβεβαιώνουν αυτό που όλοι υποπτευόμασταν. Ότι έχουν εξελιχθεί στην επόμενη μεγάλη μπάντα της rock σκηνή, μεγαλώνοντας την απόστασή τους από τα παλαιά πιο metal μονοπάτια και προσφέροντας όμορφες συνθέσεις που μόνο ένα «κλασικό» σχήμα μπορεί να καταφέρει. Και όπως πάντα «η ισχύς εν τη ενώσει» για την αχώριστη εδώ και δεκαετίες τετράδα.
- Halocraft – A Mother To Scare Away The Darkness
Μια instrumental αποκάλυψη μας επιφύλασσε η μπάντα από τα Γιαννιτσά για την δεύτερη κυκλοφορία της. Post ήχοι, με αρκετά space στοιχεία και μελωδίες που φέρνουν με απόλυτη ισορροπία σκοτεινά, αλλά και πιο αισιόδοξα συναισθήματα. Σταθερά βήματα προς τα εμπρός για την ανερχόμενη ελληνική μπάντα. - Whereswilder – Movement In Place
Τα γράψαμε και στην πρόσφατη παρουσίαση του δίσκου. Οι Αθηναίοι επέστρεψαν με την πιο ώριμη δουλειά τους, μπολιάζοντας τις ευρείες μουσικές επιρροές με τα προσωπικά τους στοιχεία. Ένας προσεγμένος δίσκος με αρχή, μέση και τέλος που θα μας κρατήσει συντροφιά για πολύ καιρό. - Rosey Blue – Swans
Μια πανέμορφη φωνή, μια νεραϊδένια παρουσία και συνθέσεις σίγουρες και δυνατές σε ένα ντεμπούτο που αποτέλεσε μια από τις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις στη χρονιάς. Χανόμαστε όχι μόνο σε folk μονοπάτια, αλλά σε ένα road trip στην καρδιά της αμερικανικής μουσικής παράδοσης. - Green Was Greener – Introspective
Προσεγμένη ψυχεδέλεια με αρκετά pop αισθητικά και πολλυσυλεκτικότητα στις συνθέσεις που φτάνει μέχρι και σε πιο jazz ήχους. Οι Green Was Greener παίζουν συνθετικά και συναισθηματικά με τον ακροατή και μας προ(σ)καλούν να απολαύσουμε έναν δίσκο που αξίζει να ακουστεί στην ολότητά του. - Jef Maarawi – Terra Papagalli
Ένας δίσκος αρκετά ευθύς με έναν ρομαντισμό που μας προσκαλεί σε ένα πιο ανέμελο μουσικό ταξίδι. Ο Maarawi σε όλο το album μας παρουσιάζει στην ολότητα τις επιρροές του, από latin και jazz μέχρι ακουστικό folk και funk, με το πολύ δυνατό στοιχείο να είναι η προσωπική του performance.
** εδώ αναλυτικά οι επιλογές του Χρήστου για το 2021 Πέντε + πέντε δίσκοι για τη χρονιά που αποχαιρετούμε
Γιάννης Σαμούρκας – HolyShitHappens
- Cleo Sol – Mother
Η αγαπημένη backing vocalist της Little Simz στο δεύτερο άλμπουμ της, τραγουδάει για την μητρότητα ως σύμβολο ελπίδας και αναγέννησης. Με τέτοια φωνή και παραγωγή, και διαφημίσεις τηλεμάκετινγκ να έκανε, πάλι θεά θα ήταν. - Constant Smiles – Paragons
Λίγη μελαγχολία επιπέδου Yo La Tengo, έτσι για διακύμανση από την μόνιμη κατάθλα των ημερών (μηνών…χρόνων). - Eli Keszler – Icons
Μου φαίνεται αδύνατο να μην σε καθηλώσει αυτό το άλμπουμ. Μα ροκάς είσαι, μα τζαζάς είσαι, μα χιπχοπάς ή νταπαντούπας, ο Keszler έχει πολύ ύπουλο τρόπο να σε τσακώσει με τα κρουστά του. - Spencer Krug – Fading Graffiti
Αρχικά τον αγαπώ που έχει ονομάσει το label του για να διορθώσει μια για πάντα το mispronunciation του επίθετου του. Έπειτα, του είναι τόσο εύκολο να βγάζει πανέμορφα άλμπουμ, όπως ακριβώς έχει κάνει τόσες φορές με τους Wolf Parade και τους Sunset Rubdown. - Little Simz – Sometimes I Might Be Introvert
Αλλά όλες τις άλλες φορές (5 στο σύνολο) που είναι extrovert, μόνο σε καλό της βγαίνει. Το βρετανικό hip-hop στην καλύτερη εκδοχή του. Υπερβολή, αλλά είναι ο Kendrick Lamar της Ευρώπης. - Female Species – Tale Of My Lost Love
Κλασσική περίπτωση «μα γιατί δεν έγιναν ποτέ γνωστές». Σπάνια περίπτωση που έγραφαν μόνες τους τα πάντα. Γυναικείο γκρουπ των 60’s που μόλις είδε το φως της μέρας. Rock n roll, country pop από τις αδελφές Gossett. - Prince – Truth
Πρώτη φορά σε βινύλιο, κυκλοφορημένο μόνο σε cd το ’97, την εποχή που έδειχνε και τα δύο μεσαία του δάχτυλα στις δισκογραφικές, από τις πολύ σπάνιες φορές που τον ακούμε μόνο (σχεδόν μόνο) με μια φωνή και μια κιθάρα. Υπέροχος μπλουζάδικος Prince. - William Doyle – Great Spans Of Muddy Time
Δεν έχω καταλάβει τι παίζει με τον William Doyle. Τι είναι; Τι παίζει; Είναι ο επόμενος Conor Oberst σε συσκευασία Sufjan Stevens; Ούτε καν. Δεν ξέρω τι κάνει αλλά το κάνει άψογα! - Roger Fakhr – Fine Anyway
Δεν λες συχνά με τόση σιγουριά ότι ένας τύπος από το Λίβανο είχε ηχογραφήσει τέτοια δισκάρα πριν από σχεδόν 50 χρόνια. Σε πάει φολκ για 12 κομμάτια και ξαφνικά τρως και κάτι funk-soul χαστούκια να ξυπνήσεις. Εύγε στην εταιρία γι’ αυτό το χαμένο διαμάντι. - Dry Cleaning – New Long Leg
Φωνάρα δεν έχουν, η φωνή που έχουν είναι σα να τραγουδάει το ίδιο κομμάτι σε όλο το δίσκο, οι συνθέσεις δεν είναι τίποτα που δεν έχουμε ξανακούσει 20-30 χρόνια πριν, αλλά παρόλα αυτά είναι εθιστικοί χωρίς να κάνουν τίποτα καινούργιο.
Σταύρος Παρασκευόπουλος – Planet of Sound – Δημοτική Ραδιοφωνία Τρίπολης
- The Weather Station – Ignorance
Κυκλοφόρησε Φεβρουάριο, σαν να λέμε γκολ στο 2’ και πήρε επάξια την κούπα - The War On Drugs – I Don’t Live Here Anymore
Ποτέ δεν με απογοήτευσαν σε βαθμό που νιώθω πως δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Όποτε κυκλοφορούν άλμπουμ, λογικά θα βρίσκονται στην λίστα μου - Dry Cleaning – New Long Leg
Μαζί με τους Working men’s club ό,τι καλύτερο έβγαλε το νησί την τελευταία 2ετία - Viagra Boys – Welfare Jazz
Απ΄όλο αυτό το post punk revival φέτος, εγώ ξεχώρισα αυτό το άλμπουμ - Japanese Breakfast – Jubilee
Κάποια στιγμή ήταν αναμενόμενο να κάνει το κάτι παραπάνω. Αυτή η στιγμή θεωρώ ήταν το 2021 - Portico Quartet – Monument
Απ τα καλύτερα instrumental album για φέτος. Ναι ξέρω “μα ο Pharaoh Sanders..” Γούστα είναι αυτά τι να κάνουμε? - Mdou Moctar – Afrique Victim
Κλασική περίπτωση που είτε γουστάρεις tuareg καταστάσεις είτε τις μισείς. Εγώ το πρώτο πάντως - Madlib & Four Tet – Sound Ancestors
Ωραία συνεργασία = ωραίο trip hop δισκάκι - Mogwai – As the Love Continues
Δεν υπήρχε περίπτωση να μην βγάλουν δισκάρα μετά από 4 χρόνια απουσίας - Courtney Barnett – Things Take Time, Take Time
Δεν νομίζω να έχει κάποιο κακό ή έστω μέτριο δίσκο η Courtney, τουλάχιστον έως τώρα
** εδώ και η εκπομπή του Σταύρου με τα καλύτερα της χρονιάς
Ζαφείρης Πετρόπουλος – Κι Αν Είναι Θόρυβος Μην Τον Φοβάσαι – Radio Reboot
Υπό τον τίτλο “Κι Αν Είναι Θόρυβος Μην Τον Φοβάσαι” η εκπομπή προσπαθεί να φέρει σ΄επαφή την εγχώρια σκηνή με κυκλοφορίες που κυρίως στις αγγλόφωνες χώρες είναι πλέον κοινώς αποδεκτές και δε θεωρούνται εξωτικά ιδιώματα. Η πανδημική κρίση, η μοναξιά, η καταστροφή του περιβάλλοντος, ο έλεγχος, οι ταξικές ανισότητες κτλ. ενέπνευσαν για τα καλά τις πλευρές εκείνες του μουσικού underground – που είθισται ν΄αποκαλούμε κυρίως “hardcore”. Ένα ιδίωμα, που φέρει πλέον 40 χρόνια τουλάχιστον ύπαρξης μιας ευρύτερης σκηνής που αντί να μείνει στάσιμο, όλο κι εξελίσσεται με μίξη διαφορετικών τεχνοτροπιών, φέρνοντας όλο και πιο κοντά μουσικές προτιμήσεις που πιο παλιά θεωρούνταν αντιθετικές μεταξύ τους. Αυτή είναι κι η δύναμή του εξάλλου. Έτσι οι πιο πολλές επιλογές είναι επικεντρωμένες γύρω από αυτό:
- Fiddlehead – Between the Richness
Αυτή η μπάντα από τη Βοστώνη, που έμαθα από το ψάξιμο σε κάποιες συγκεκριμένες ιστοσελίδες από τις ΗΠΑ, για μένα ήταν απλά η μεγαλύτερη ανακάλυψη του έτους. Ο δίσκος τους βγήκε όταν αρχίσαμε να ξαναβγαίνουμε έξω, εγώ όμως λόγω του ιδρυματισμού ήμουν πολύ διστακτικός. Εμπέδωσα όσο δεν πήγε το δίσκο τους, αν θυμάμαι ορθώς έπαιξα στις εκπομπές μου τον Ιούνη. Αυτό που στα μέσα των 80ς ονομάστηκε (ίσως αφελώς, ίσως ηλίθια) ως «emo(tional hard)core» ένα μίγμα δηλαδή στιχουργικής που ενδοσκοπούσε με μια πολύ πιο τεχνική δημιουργία , οι κύριοι το πήραν και το έπαιξαν όπως το είχαμε ανάγκη. Ώριμος στίχος (με αναφορές περισσότερο σε ηλικίες πέριξ των 40, παρά νεότερων) και συνθέσεις που σε σηκώνουν όρθιο. Μεγάλος σεβασμός. - Amyl & The Sniffers – Comfort to Me
Στην Αυστραλία παίζουν κάπως… αλλιώς το (πανκ) ροκ. Με αυτή την ανεμελιά και το ακομπλεξάριστο μη hype. Ε, η Αmy (απίθανη τύπισσα ούτως ή άλλως), μαζί με την τριπλέτα έπαιξαν ατόφιο πανκ, πανκ όπως πρέπει να παίζεται την σήμερον ημέρα. Μεγάλη ανάσα - Mogwai – As the Love Continues
Το ανέφερε πετυχημένα ο Νίκος στην εκπομπή του σχετικά με το Ritchie Sacramento – ο δίσκος των Σκωτσέζων που ήταν εδώ και πολλά χρόνια «pop». Βγήκε πάνω στην κούραση της καραντίνας κι ήταν αχτίδα φωτός. - Turnstile – Glow On
Δεν έχω τη βεβαιότητα για το…αξιακό πλαίσιο των τυπάδων που ύστερα από το δίσκο τους, το 2018 ξάφνουν έκαναν το μπαμ κι έγιναν αποδεκτοί (αλά Fucked Up, πριν από καμιά 10ριά και βάλε χρόνια) από τα mainstream μουσικά έντυπα/sites κι εμφανίστηκαν μέχρι και στο SNL του NBC. Τέλοσπάντων, ενσωμάτωσαν απίθανα μουσικά κόλπα στη δουλειά τους κι έβγαλαν απίστευτη ενέργεια. Ας μην αδικώ κιόλας. Οψόμεθα… - Every Time I Die – Radical
Εννέα δίσκοι με πενταετή, μάλιστα, απουσία για την παρέα από το Μπάφαλο. Επιβεβαιώνουν όσα έγραψα στην εισαγωγή της παρουσίασης, ενσωμάτωσαν διαθέσεις κι ηχοτροπίες όχι απλά σε ένα δίσκο, αλλά και στα τραγούδια. Πολύ μεγάλος δίσκος, υποτιμήθηκε (ίσως να έχω ήδη μετανοιώσει που δεν τον έβαλα πιο ψηλά, ναι είναι σίγουρο) - Maybeshewill – No Feeling Is Final
Επιτέλους κι ένας λόγος να συμπαθήσουμε το Λέστερ (ας μη θυμηθώ εκείνη τη ληστεία στην Πρέμιερ Λιγκ). Από τα παραγνωρισμένα post rock άλμπουμ, που φέτος έγινε ο χαμός του χαμού. Ίσως επειδή δεν είναι τόσο ελεγειακοί, ή λίγο πιο ανάλαφροι. Εκπληκτικός δίσκος λέω - Ducks Ltd. – Modern Fiction
Κολληματικό indie από τους Καναδούς, λες και μπήκαμε στη χρονοκάψουλα και επιστρέψαμε εκεί στα μέσα προς τέλη του ’80. Μπάντα που έχει χωνέψει τις επιρροές της από Sarah Records μαζί με το college rock των ΗΠΑ σε ένα πανκ φόντο. Κιθαριστική γκάβλα. - JOHN (TIMESTWO) – Nocturnal Manoeuvres
Δεν είναι η πρώτη φορά που τους βάζω σε λίστα (π.χ. το 2019), για μένα είναι από τις καλύτερες μπάντες στο Νησί γενικώς. Ενδέχεται να μην ρητορεύουν για τον καπιταλισμό ή την εργατική τάξη, αλλά φαίνονται πιο…συνεπείς και πιο χαμηλού προφίλ, εν συγκρίσει με άλλους που μας τα έχουν πρήξει με το hype τους (ονόματα δεν γράφουμε, υπολήψεις δε θίγουμε) - Dry Cleaning – New Long Leg
Οι Λονδρέζοι ακολουθώντας το “hype” της ποστ πανκ είπαν να το πάνε λίγο πιο αρτίστικα, ίσως πιο μπλαζέ. Το μιντέμπο που αποφάσισαν να γράψουν δεν είναι κι ό,τι πιο ξεσηκωτικό αλλά ήθελαν να στηρίξουν την ερμηνείας της Fl. Shaw - Julian Baker – Little Oblivions
Η τροβαδούρα, με έχει γοητεύσει από το ντεμπούτο της, θα την παρακολουθώ για πάντα. Θεωρώ πως πήγε ένα βήμα λίγο πιο μπροστά στην ωρίμανσή της, κοινώς δε βαριέσαι αρκεί να έχεις ανάγκη ν΄ακούσεις αυτή τη φωνή και τον ήχο της ακουστικής κιθάρας.
Γιάννης Νέγρης – www.i-jukebox.gr
- Gemma – Gemma
Οι Gemma κατορθώνουν στο φερώνυμο ντεμπούτο τους να μπολιάσουν περίφημα τον electro-post rock ήχο στις κρητικές μαντινάδες, προκαλώντας πραγματική έκπληξη με το αποτέλεσμα. - Iron Maiden – Senjutsu
Το “Senjutsu” έχει ήδη κερδίσει μια θέση στα κορυφαία άλμπουμ της χρονιάς, όχι επειδή προέρχεται από τους Iron Maiden, αλλά γιατί είναι δίσκαρος. - Gojira – Fortitude
Στο ερώτημα για το ποιο είναι το σημαντικότερο metal συγκρότημα της τελευταίας 20ετίας, βάζεις αυτόν εδώ τον δίσκο και καθαρίζεις. Οι Gojira σβήνουν με το “Fortitude” τις πυρκαγιές που λεηλατούν τη φύση και ανάβουν από την αρχή μονάχα μία, για πάρτη τους και για πάρτη μας. - Yoth Iria
Φοβερή ατμόσφαιρα από τους Yoth Iria στο “As The Flame Withers”, εκπληκτικές μελωδίες, δαιμονισμένα φωνητικά, κρυστάλλινη παραγωγή, βάλτο να παίζει και μη σταματάς. The Lord is ascending. - Maybeshewill – No Feeling Is Final
Σινεματική, φουτουριστική και απόλυτα συναισθηματική η μεγάλη επιστροφή των Maybeshewill, με τα έγχορδα στην πρώτη γραμμή και με μελωδίες βγαλμένες από την ψυχή στο “No Feeling Is Final”. Τίποτα δεν τελειώνει, όλα τώρα αρχίζουν. - Nightfall – At Night We Prey
Oι Nightfall βρυχώνται σαν ηφαίστειο με το “At Night We Prey”, γιορτάζοντας ιδανικά την 30ετή επέτειό τους και επιστρέφοντας στη βάση τους, όχι ως νοσταλγία, αλλά ως ανάγκη για δημιουργία. - Mono – Pilgrimage of the Soul
Από τα πιο απλά, μελωδικά, απογυμνωμένα και ατμοσφαιρικά άλμπουμ ενός σχήματος που σου αγγίζει την ψυχή. Οι Mono επιστρέφουν με το “Pilgrimage of the Soul”, δημιουργώντας το δικό τους αντίδοτο στην πανδημία μέσα από νότες και μελωδίες. - Mogwai – As the Love Continues
Οι Mogwai χάραξαν εξαρχής τον δικό τους δρόμο και αυτό αποδεικνύεται και στο “As the Love Continues”. Κάπως έτσι, η αγάπη μας για αυτούς συνεχίζεται και θα είναι αιώνια. - Harakiri For The Sky – Mære
Οι Harakiri for the sky όχι απλά εδραιώνονται με το “Mære” στον post-black ήχο, αλλά τον διαμορφώνουν, παρουσιάζοντας έναν ολοκληρωμένο διπλό δίσκο που βρίθει riffs. - Zakula – Zakula
Γερό ντου από τους Zakula με το φερώνυμο ντεμπούτο τους. Συνδυασμός των ζωτικών στοιχείων της black/death/thrash σκηνής, με την ορμή, τον πόνο και την κραυγή διεκδίκησης του hardcore punk. Ξυλίκι από τα λίγα, μπράβο και πάμε για τα επόμενα.
** εδώ αναλυτικά όλες οι επιλογές του Γιάννη για το 2021 Τα 20 κορυφαία άλμπουμ του 2021
** και εδώ μία spotify λίστα που έφτιαξε με τραγούδια του 2021