γράφει ο ΠιΖήτα (#HUMBAonair – WeThePeople)
Το 1968, ήταν όπως φέτος χρονιά εκλογών στις ΗΠΑ. Ο Λίντον Τζόνσον (του Κόμματος των Δημοκρατικών – πόσο γελοίο ακούγεται) δεν θα συμμετείχε στη διαδικασία χρίσματος, αλλά είχε ήδη αποφασίσει κι υπογράψει την αποστολή κι άλλων στρατευμάτων στο Βιετνάμ, επομένως κι αύξηση των κληρωτών στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Είχε ήδη δολοφονηθεί ο Δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στις αρχές Απρίλη με ένα κύμα ταραχών που τάραξε τη χώρα. Λίγους μήνες μετά δολοφονήθηκε κι ο Ρόμπερτ Φ. Κένεντυ κι έτσι οι συνθήκες δεν είναι οι πιο ιδανικές – ή μήπως είναι – για δεκάδες χιλιάδες αντιπολεμικούς διαδηλωτές (με οργανωτές διάφορες οργανώσεις, με τις πιο γνωστές να κάνουν το δικό τους «Φεστιβάλ της Ζωής» παράλληλα με το Συνέδριο. Ημέρες, που σημαδεύτηκαν με την βάναυση συμπεριφορά του αμερικάνικου κράτους κι όλων των μηχανισμών του (συμπεριλαμβανομένου ενός τραμπούκου Δημάρχου, τύφλα να έχει ο Μπέος).
Το ντοκιμαντέρ λοιπόν «Chicago 10: Speak Your Peace» στέκεται κυρίως στις ημέρες αυτές κι αντιπαραβάλλει με έναν πολύ απολαυστικό τρόπο, την αρχειακή καταγραφή πρωτογενούς υλικού (από τις προετοιμασίες της Εθνικής Φρουράς του Σικάγο για το πώς να χειρίζεται τους διαδηλωτές, τις δηλώσεις και τις προτεοιμασίες των οργανωτών της διαδήλωσης και της επίσκεψής του στο Δημαρχείο του Σικάγο μέχρι βέβαια τις δραστηριότητες κατά τη διάρκεια του «Φεστιβάλ της Ζωής» με σημαντική στιγμή πολλά δευτερόλεπτα από την συναυλία των MC5 εκεί. Mάλιστα, καταγράφεται σε αντιστοιχία με τη διεξαγωγή της δίκης των 8 συλληφθέντων (εκ των οποίων οι 7 ήταν λευκοί και πρωταγωνιστούν στα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα είτε πριν, πόσο κατά τη διάρκεια του τετραημέρου – με τον 8ο, να είναι ο εκ των ηγετών του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων Μπομπ Σηλ), κάθε μέρα ξεχωριστά από τις 26 έως τις 29 Αυγούστου. Ή δύναμη των εικόνων από τα ίδια τα γεγονότα και το βάναυσο αυταρχισμό είναι τέτοια, που σε καθηλώνει στην παρακολούθησή τους, αλλά σε αντιστοιχία η παρωδία της δίκης – στο όνομα της ταινίας, συμπεριλαμβάνονται κι οι δύο δικηγόροι των εν αγομένων (εξού και το «Οι Δέκα του Σικάγο») – με το δικαστή Χόφμαν (τι ειρωνεία να είσαι συνεπώνυμος με τον Αμπι Χόφμαν, εκ των πρωταγωνιστών των ημερών και συνιδρυτή του Κόμματος της Παγκόσμιας Νεολαίας ή Yippies). Καταθέσεις βαλτών μυστικών μπάτσων, ειρωνεία και σαφής μεροληψία εκ μέρους του σε κάθε αίτημα των δικηγόρων με πρωτοφανή επιθετική στάση εναντίον του Μπομπ Σηλ, που φιμώθηκε λόγω του ό,τι ήθελε να εκπροσωπήσει μόνος τον εαυτό του, με σαφώς κορυφαία στιγμή από το animated σημείο του όλου ντοκιμαντέρ οι σκηνές που τον περιλαμβάνουν. Φυσικά πέραν των MC5, δε θα μπορούσε να λείπει η μουσική από το φιλμ, ανάμεσα σε όσα ακούγονται έχουν το χρόνο τους οι Rage Against The Machine, Black Sabbath, Beastie Boys (σε μια επίσης πολύ δυνατή σκηνή των όσων έχουν καταγραφεί) καθώς επίσης και του Eminem.
Επομένως, ναι είναι ένα φιλμ που χάρη στη…συγκυρία (τι ειρωνικό), μπορούμε να το παρακολουθήσουμε και να προβληματιστούμε για το αν αφενός εκείνη η γενιά… ηττήθηκε (σε πολλές στιγμές του φιλμ, γίνεται επίκληση της γενιάς – π.χ. από τον Τζέρι Ράμπιν συνιδρυτή των Yippies) ή για την… λευκότητα (σικ!) της πλειοψηφίας των συμμετεχόντων στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις. Τέλος, για τα όρια κι αν μπορούσαν να τα υπερβούν σχετικά με τη «μη-βία» των διαδηλωτών (οι σκηνές που εμπεριέχουν τον Allen Ginsberg, γνωστό Beat ποιητή είναι αν μη τι άλλο ενδεικτικές).
Το ντοκιμαντέρ περιλαμβάνεται στην λίστα με τις ελεύθερες προβολές του 22ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Αν θέλετε να το παρακολουθήσετε ακολουθείστε το link στην σελίδα του φεστιβάλ και τις σχετικές οδηγίες.
Προτεινόμενα ακούσματα από το αρχείο του Music Society:
More Posts for Show: WeThePeople