A TASTE OF DNA Βόρεια Ιταλία 17 Δεκέμβρη 1981, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες απαγάγουν τον James Lee Dozier, στρατηγό και υπαρχηγό του επιτελείου του ΝΑΤΟ στη νότια Ευρώπη. Από την Βερόνα, τον μεταφέρουν στην Πάντοβα, όπου θα κρατηθεί για 42 μέρες, ώσπου να εισβάλουν ξαφνικά οι μπάτσοι. Για τις πολιτικές προεκτάσεις, τις κατασταλτικές μεθόδους του κράτους και πως τελικά ανακαλύφθηκε ο Dozier, μπορεί κανείς να διαβάσει το βιβλίο : Ένας αγρότης στη μητρόπολη, αναμνήσεις ενός αγωνιστή των ερυθρών ταξιαρχιών του Πρόσπερο Γκαλλινάρι (εκδόσεις Διάδοση). Όμως στις 42 αυτές μέρες που κρατήθηκε, συνέβη και ένα συμβάν με μουσικές προεκτάσεις, μιας και στον κρατούμενο τοποθετήθηκαν ακουστικά που έπαιζαν συνεχώς μουσική, ώστε να μην ακούει τις ομιλίες των ταξιαρχιτών.
Η σχέση μουσικής και <<κινήματος>>, υπήρξε πολύ στενή στην Ιταλία από τα χρόνια του ’68, αλλά και νωρίτερα, συνεχίστηκε το ’77, αλλά παρέμεινε ενεργή και στα 80s, με την δημιουργία μιας πολύ δυνατής punk σκηνής, ιδιαίτερα στο βορρά. Οι CCCP, οι Skiantos και η Attack Punk Records στη Μπολόνια, οι La 1919 και οι Kaos Rock στο Μιλάνο, οι Franti στο Τορίνο, οι Diaframa και η I.R.A. records στη Φλωρεντία κ.ο.κ. ήταν κομμάτι ενός ευρύτερου ηχητικού πλαισίου που περιελάμβανε new wave, πειραματισμούς, industrial, ηλεκτρονική μουσική, gothic και θορύβους. Αυτοί οι θόρυβοι όταν το 1978 τους άκουγαν στο κεφάλι τους κάτι νεαροί πάνκηδες, πασπαλισμένους με free–jazz και <<underground τέχνη>>, πήραν τη μορφή του No Wave. Νέα Υόρκη μέσα στην χρονιά εκείνη, θα σκάσουν κατά σειρά κάτι δισκάκια που εξέδωσε η νεοϊδρυθείσα Ze records, από τους άγνωστους Rosa Yemen, Mars, Arto/Neto. Ταυτόχρονα οι Theoretical Girls, Teenage Jesus & Jerks, Liquid Idiot και DNA, σε δικές τους εταιρείες, θα εκδώσουν και εκείνοι τα πρώτα τους single. Όλα αυτά, μαζί με τη συλλογή No New York (11/78 – Antilles records σε παραγωγή του Brian Eno), όρισαν τον ήχο –γιατί και ο θόρυβος ή η παραφωνία ήχος είναι- του No Wave.
Τον ήχο, που ακολούθησε την εικόνα (No Wave Cinema), πλαισίωσαν οι οπτικές τέχνες, τα graffiti και η ζωγραφική. Όμως κυρίως –το No Wave– ανήγγειλε ένα κακό νέο : Πως δεν υπάρχει πια κύμα που να οδηγεί κάπου, μόνο μια διαρκής κίνηση υπό την επίδραση συνεχών ηλεκτροσόκ. Τάδε έφη Bifo στο κείμενο του Το Τρένο δεν έχει πια οδηγό. Παρένθεση, ο Bifo ή Franco Berardi υπήρξε μια σημαίνουσα μορφή της Ιταλικής Αυτονομίας, θεωρητικός αλλά και … πρακτικός, έγραψε κείμενα και βιβλία, εξέδωσε περιοδικά και συμμετείχε στο Μπολονέζικο αυτοδιαχειριζόμενο Radio Alice. Στο καταπληκτικό και συνάμα χορταστικό βιβλίο AUTONOMIA (λέσχη των κατασκόπων του 21ου αιώνα), μπορεί κανείς να διαβάσει ένα 35σέλιδο κείμενό του, με τίτλο Ανατομία της Αυτονομίας. Κλείνει η παρένθεση, μιας λοιπόν και αντίστοιχα το αντάρτικο πόλης στα 80s γενικώς, αλλά και συγκεκριμένα η ενέργεια των Ε.Τ. να απαγάγουν τον Dozier ήταν –ή εξελίχθηκε σε τέτοια- μια σπασμωδική κίνηση, ένα ηλεκτροσόκ ίσως στο μαραμένο και κυνηγημένο κίνημα, θα μπορούσε κανείς να το ταυτίσει με το No Wave.
Ίσως κάπως έτσι να σκέφτηκαν υποσυνείδητα, οι Ιταλοί σύντροφοι, όταν τοποθέτησαν στα ακουστικά του κρατούμενου, ήχους από ένα group ονόματι DNA. Θα μπορούσε να είναι μια πολιτική πράξη, να παίζουν αυτοί οι punk ΝεοΥορκέζοι θορυβώδεις πειραματιστές, στα αυτιά του εχθρού. Γιατί όμως οι DNA και όχι κάποιο πιο γνωστό σχήμα. Κάποιος που έχει χιούμορ θα έλεγε, επειδή ο ηγέτης τους έπαιξε κάποτε σ’ ένα film με το όνομα Red Italy! Οι λόγοι όμως ήταν άλλοι. Κατ’ αρχήν το EP τους A Taste of DNA μόλις είχε επανεκδοθεί από Ιταλική εταιρεία (Italian records) και οι ίδιοι είχαν έρθει για live. Ειδικά το festival Elektra 1 με τίτλο για τα φαντάσματα του μέλλοντος, στη Μπολόνια (17-19/7/1980), με Lounge Lizards, Bauhaus, Chrome, DNA, πρέπει να ήταν πολύ ενδιαφέρον. Ο leader τους Arto Lindsay μάλιστα, έμεινε για λίγο στη χώρα, κάνοντας παραγωγή στο 12’’ Fratelli Hi Fi (1981 – Italian records) των Hi Fi Bros, ενός εκ των πρώτων Ιταλικών No Wave σχημάτων. Η συλλογή Italia No! Contaminazioni No Wave Italiane (1980-1985) του 2013, διαθέτει όλα τα σχετικά group, που εμπνεύστηκαν από τους DNA και τους ομόηχους τους. Αργότερα εμφανίστηκε και σε άλλες τοπικές ηχογραφήσεις, αλλά διαβάζοντας μια συνέντευξή του στη Repubblica, αναφέρεται στο γεγονός πως ήδη από το 1980 γνώριζε για την Αυτονομία και το Ιταλικό κίνημα, μέσω του Italy Autonomia, του Αμερικάνικου εκδοτικού οίκου Semiotext(e). Όπως λέει ο ίδιος ο Arto : Μας άρεσε ιδιαίτερα η σύνδεση πολιτικής, θεωρίας, δημιουργικότητας και ζωής, όπως επίσης ο Bifo, το Radio Alice, η Μπολόνια κ.α…. πιστεύω πως υπάρχει μεγάλη σύνδεση μεταξύ Ιταλίας και No Wave, να για παράδειγμα δείτε το κόμικ RanXerox του Stefano Tamburini.
Εν τέλη, λίγα χρόνια αργότερα, η φάση του No Wave πέρασε σε άλλα επίπεδα, με τους Sonic Youth, τους Swans, το σινεμά του Jarmusch, ενώ ο Lindsay, μετά από μια μεγάλη δισκογραφική πορεία … επέστρεψε στα παιδικά του χρόνια, στη Βραζιλιάνικη μουσική δηλαδή(καθότι έζησε αρκετά χρόνια εκεί). Οι DNA διαλύθηκαν το 1982 και πολύ αργότερα εκδόθηκε μια συλλογή με τα άπαντά τους. Ίσως κρατήσουν μια μικρή θέση στην ιστορία, μιας και το κομμάτι τους Blonde Red Head, βάφτισε το ομώνυμο group. Όσο για το κίνημα, αυτό φυγοδικούσε ή βρισκόταν στα κελιά του κράτους, ενώ οι φασίστες έβαζαν βόμβες ανενόχλητοι σε σιδηροδρομικούς σταθμούς. Λίγοι απέμειναν να παλεύουν, εσωτερικά και σε μικρή κλίμακα. Ίσως, σύμφωνα με τον Bifo, θα έπρεπε να περιμένουμε την εξάντληση της άρρωστης ενέργειας, που ταρακουνά το συλλογικό σώμα μιας εποχής, χωρίς πια προσδοκίες ούτε μνήμη.
Περισσότερα περί μουσικής No Wave (δυστυχώς ή … ευτυχώς, τα σχετικά κείμενα που βρήκα, μεταξύ Αυτονομίας και ΝεοΥορκέζικου θορύβου, είναι όλα στα Ιταλικά):
Οδηγός για το No Wave στο Rate Your Music
No New York στο Kill Your Puppy
Για το Ιταλικό κίνημα υπάρχουν ένα σωρό βιβλία (ειδικά από εκδόσεις Διάδοση και Ελευθεριακή Κουλτούρα), βρείτε τα και διαβάστε τα.
Σπύρος Καλετσάνος, Εκπομπή Noir
More Posts for Show: Noir