Οι παραγωγοί του Music Society επέλεξαν τα 3 τραγούδια που αγάπησαν, τραγούδησαν, χόρεψαν ή άκουσαν περισσότερο μέσα στο 2022, άσχετα από την χρονιά που αυτά κυκλοφόρησαν.
- Μάκης Διόγος (Μπάλα που κυλάει χόρτο δεν μαζεύει)
Σταμάτης Κόκοτας – Μη μου χτυπάς τα μεσάνυχτα την πόρτα
To 2022 έκανε φτωχότερη την ελληνική μουσική καθώς πέθανε ο ρόκερ του λαϊκού τραγουδιού Σταμάτης Κόκοτας. Ετσι, ένα από τα εμβληματικά τραγούδιου στη λίστα γιατί η “απώλεια” σημαδεψε το 2022.
New Model Army – I Love the World
Οι New Model Army επιμένουν να διατηρούν ανατρεπτικό στίχο με punk και να… αγαπούν τον κόσμο γιατί παλεύουν να τον κάνουν καλύτερο! Επίσης η εμφάνιση τους στην Αθήνα σημάδεψε το 2022.
Fuzztones – Strychnine
Οι θρυλικοί Fuzztones επιμένουν να βγάζουν τις κιθάρες από το… γκαράζ. Ενα κομμάτι και για το 2022!
- βα.αλ. (Ανθρακωρηχείο)
Orville Peck – Smalltown Boy
Ο Orville Peck κυκλοφόρησε φέτος έναν από τους καλύτερους δίσκους, ωστόσο πέραν του ότι λιωσαμε έτσι και αλλιώς μαζί του θυμηθήκαμε (ξανά) και αυτή την εκπληκτική διασκευή στο Smalltown Boy με την οποία κατάφερε να αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο ένα ήδη αγαπημένο τραγούδι.
Tejon Street Corner Thieves – Whiskey
Οι Tejon Street Corner Thieves κυκλοφόρησαν και αυτοί καινούριο album στο οποίο συμπεριέλαβαν το απο 4ετίας σχεδόν πολύ αγαπημένο Whiskey, ένα από τα καλύτερα στο είδος του (και ουίσκι και τραγούδια), δίνοντας μας έτσι την αφορμή να το ξανακούσουμε (όχι ότι σταματήσαμε να το ακούμε τα τελευταία 3-4 χρόνια αλλά λέμε τώρα).
Viagra Boys – Sports
Τιμής ένεκεν το επόμενο τραγούδι για το καλύτερο live της χρονιάς που πέρασε, μιας και οι Viagra Boys κατάφεραν επιτέλους να κάνουν εκείνο το από διέτιας live τους και να αποπληρώσουν και τους τόκους μέχρι το τελευταίο δίφραγκο. Οπότε προς τιμήν της εξαιρετικής στιγμής του καλοκαιρινού τους live το Sports.
- Σπύρος Καλετσάνος (Noir)
Vangelis – Wait for Me
Ο θάνατος του μεγάλου Βαγγέλη Παπαθανασίου τη χρονιά που μας αφήνει δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητος. Μιλάμε άλλωστε για τον πιο γνωστό Έλληνα μουσικό παγκοσμίως. Όλο το καλοκαίρι με συντρόφευε το soundtrack του Blade Runner και ειδικά το Wait For Me.
Socrates – Mountains
Άλλη μια συμμετοχή του Vangelis, εδώ στους σπουδαίους Socrates όταν προσπάθησαν να ξεπεράσουν τα σύνορα. Phos 1976 ηχογραφημένο στο Λονδίνο με 8 κόμματους μα πάνω απ’ όλα το τελευταίο τραγούδι που φέρνει στο νου Ηπειρώτικα μοιρολόγια και το ασυναγώνιστο κλαρίνο του Τάσου Χαλκιά. Mountains, με τον μάγο Γιάννη Σπάθα σε μια εκ των καλύτερων στιγμών του.
Chumbawamba – Morality Play in 3 Acts
Η φετινή προβολή του ντοκιμαντέρ I Get Knocked Down -το είδα σε θερινό το καλοκαίρι- για τους Chumbawamba, μου ξαναθύμισε πόσο καλή και -εν πολλοίς- παραγνωρισμένη μπάντα υπήρξαν. Έτσι άρχισα να ξανακούω τους δίσκους τους και κυρίως τη συλλογή -του ’98- Uneasy Listening. Από εκεί και το παρακάτω single -b side του Homophobia απ’ το 1994- Morality Play In 3 Acts αγαπημένο μου τραγούδι τους, μαζί με το Song Of The Mother In Debt.
- Ο Τρωγλοδύτης του Ήχου (Τρωγλοδύτης του Ήχου)
Kendrick Lamar – Rich Spirit
Kendrick Lamar – The Heart Part 5
Γιατί αυτή η παντελώς αποσπασματική και υποκειμενική επιλογή; Γιατι τα state of the art βίντεο (πέρα από την ίδια τη μουσική) του Λαμάρ αποτελούν πολύ δυνατό επιχείρημα απέναντι σε όσους συνεχίζουν να υποτιμούν το χιπ χοπ ως μια κατώτερη τέχνη.
- Kay (Starless)
Φωνόπτικον – Δυστοπία
Τον είδα πρώτη φορά live αυτή τη χρονιά και είναι ακόμα καλύτερα από το να ακούς μόνο το κομμάτι γιατί ο Φωνόπτικον είναι ακριβώς αυτό που λέει το όνομα. Το Δυστοπία γράφτηκε μέσα στην πρώτη καραντίνα του 2020 και περιγράφει αυτό ακριβώς.
The KVB – Always Then
Φέτος το άκουσα κι αυτό πρώτη φορά. Επίσης, audio-visual. Ντουέτο από Λονδίνο. Dark wave όπως κατέληξα στη μουσική και όχι μόνο, αυτό το χρόνο.
Saâda Bonaire – More women
New wave, synthpop funky κομμάτι με ωραίο στίχο, φέτος το άκουσα πρώτη φορά, από τη Γερμανία, απο το 1984, μάλλον είχε βγει τότε σε single αλλά δεν το βρίσκω πουθενά, είναι πλεον στο Saâda Bonaire (2003) άλμπουμ.
- ΠιΖήτα (HUMBAonair!)
Όταν εκεί γύρω στον Μάρτιο έπαθα burn out από την παρακολούθηση της «μουσικής επικαιρότητας» μοναδική σανίδα εμπιστοσύνης στην μουσική, ήταν η προσμονή του Jera on air [spam] αφενός. Αφετέρου, η επιστροφή σε ακούσματα παραμελημένα ενίοτε και ξεχασμένα. Ε, κάπως έτσι λοιπόν μοιράζομαι τα πιο κάτω:
8⁰6 Crew –Rien a prouver
H γαλλική ska/skinhead reggae στο δίσκο της: «Working Class Reggae» παρουσιάζει ένα εξαιρετικό και συμπαγές δώρο σε όσους αρεσκόμαστε να ταξιδεύουμε στο Νησί της Καραβαϊκής, που εκτός από εξαίρετες/ους δρομείς έδωσε στο λευκό κόσμο μια καλή αφορμή για λίκνισμα και χορό… Rest In Power, μεγάλε Τerry Hall.
The Cure – Push
Aυτό το αρχικό riff που έπαιζε στα…διαλλείματα των τηλεοπτικών μεταδόσεων του Eurobasket (του καλύτερου μέχρι το…επόμενο, ίσως κι όχι) ήταν το κόλλημα για όλο το Σεπτέμβρη. Κόμματος, παραγνωρισμένος η αλήθεια είναι – ή έτσι νόμιζω – από τη φυλώ των Κιουράδων.
Tiger Army – incorporeal
Η αλήθεια είναι πως έπιασα ρίζες κι ύστερα, τα κλαδιά της «πανκ». Αυτοί εδώ οι Καλιφορνέζοι (ανάμεσά τους την τελευταία περίοδο κι ένας Βαλκάνιος στο κοντραμπάσο – για να επιβεβαιωθεί μια περίπου ατάκα του βα.αλ. περί «bluegrass & Ανατολικής Ευρώπης» όχι όμως στο δίσκο που περιέχει το εν λόγω τραγούδι), έχουν βγάλει psychobilly διαμαντάκια. Ένα εξ αυτών με αυτή τη φωνή από τα βάθη των σκιών, δεν με σκιάζει ίσα ίσα μου έφτιαχνε τη διάθεση συχνά.
- Ματούλα Πίκουλα (Hanging in the wire)
Sad Lovers and Giants – Things We Never Did
Αυγουστιάτικο βράδυ σ’ ένα μπαρ του Αιγαίου και απ’ τα ηχεία ακούγεται το “Things we never did” των Sad Lovers and Giants. Στην άκρη της μπάρας κάθεται ένας άνδρας μέσης ηλικίας, μόνος και σιγοτραγουδά “…we would forget we were young”, με κοιτά και υψώνει το ποτήρι του προς το μέρος μου, χαμογελά και φεύγει. Ένα στιγμιότυπο απ’ το φετινό καλοκαίρι, που έμεινε με τρυφερότητα στην μνήμη μου και έκτοτε τραγουδούσα συχνά το “Things we never did” με μια γλυκιά μελαγχολία.
The Black Angels – The River
Οι Black Angels παραμένουν αριστοτεχνικά πιστοί στους προγόνους του psych-rock όπως ο Syd Barrett, ο Rocky Erickson, ο Arthur Lee και τα μέλη των Velvet Underground, στους οποίους κάνουν επίκληση στο τραγούδι “The River”, λέγοντας τα ονόματά τους. Κάθε φορά που το τραγουδούσα λοιπόν, ένιωθα πως αποτίω κι εγώ φόρο τιμής στους καλλιτέχνες μ’ έναν πνευματικό… τρόπο.
The Smile – Thin Thing
Μια περίεργη εκδοχή των Radiohead -αν μπορούσε να υπάρξει κάτι τέτοιο- φορτωμένη με jazz και post-punk επιρροές, δεν θα μπορούσε να με αφήσει αδιάφορη. Ένα από τα τραγούδια στο ντεμπούτο album των The Smile, που έπαιξε πολύ στα ακουστικά και στα ηχεία μου ήταν το ταραχώδες Thin Thing.
- Error Mode (Time Error)
Μία χρονιά που περισσότερο με σημάδεψε στο δεύτερο μισό της, έκλεισε. Τα αγαπημένα κομμάτια γι’αυτό το χρόνο, όπως και κάθε χρόνο, είναι η μουσική που μας συνοδεύει στις καλύτερες και χειρότερες στιγμές μας, κάνουμε δηλαδή μία ανασκόπηση της μουσικής και μαζί με αυτό παίρνουμε παραμάζωμα τα συναισθήματα μας. Για το 2022 λοιπόν:
sponty. – Northern Lights
Στράφι – Νυχτώνει
Gaby Moreno – Sálvese Quien Pueda
- Ανδρέας Ζαβιτσάνος (Underground Railroad)
Karen Dalton – Something on your Mind
Γιατί “εχθές / τέλος πάντων τα κατάφερες καλά / σε είδα να αλλάζεις τη μέρα σε νύχτα / δεν ήξερες / πως θα τα καταφέρεις χωρίς καμιά προσπάθεια / και κάτι σε βασανίζει”… Απλό, μεστό, αδίστακτο. Σίγουρα υπήρξαν κακιές χρονιές, αλλά πόσες ήταν ταυτόχρονα και συντριπτικές;
Markley A Group (West Coast Pop Art Experimental Band) – Roger the Rocket Ship
Από τα 1969 και τον τελευταίο δίσκο αυτού του αινιγματικού και μυστηριώδους (όπως το χαρακτήρισε ο αξιότιμος κύριος Καλετσάνος) συγκροτήματος που περιέγραψε εναργώς τόσο τον ήλιο, όσο και τις σκιές που αυτός προκαλεί. Και σε αυτόν τον τόπο χορτάσαμε ήλιο. Τώρα μας κύκλωσαν οι σκιές.
Klaus Schulze – Floating
Όλος ο δίσκος και όχι μόνο η πρώτη πλευρά με το Floating φτιάχτηκε για να μπορείς να αντιληφθείς τη μηδαμινότητα και ταυτόχρονα την πληρότητα ενός κόκκου άμμου τυχαία ριγμένου στο συμπαντικό χάος. Το έλεγε και εκείνος ο σαπουνέμπορας του Αιγαίου: το κενό υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του. Ευτυχώς ο Schulze άφησε τον λόγο εκτός. Δυστυχώς μας άφησε στις 26 Απρίλη του 2022.
- Κύριος Ντάντης (Underground Railroad)
Brotherhood of Breath – MRA
Εκεί που η cape jazz συναντά την free jazz, εκεί που οι εξόριστοι μουσικοί από τη Νότια Αφρική συναντούν τους ντόπιους Βρετανούς μουσικούς στο βροχερό Λονδίνο. Από το πρώτο άλμπουμ της εξαιρετικής μπάντας που δημιούργησαν ο Chris McGregor και ο Dudu Pukwana, ηχογραφημένο το 1971, ένα κομμάτι φωτιά που σημάδεψε τη φετινή άνοιξη.
Pharoah Sanders – Farrell Tune
Από το άλμπουμ Live In Paris που ηχογραφήθηκε το 1975 αλλά εκδόθηκε μόλις το 2020. Για τον baba Pharoah που έφυγε τον περασμένο Σεπτέμβρη. Και για εκείνα τα ταξίδια που κάνεις, με κλειστά τα μάτια και ακουστικά στα αυτιά, ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου παρέα με ορούς και σωληνάκια.
Anthony Joseph – Calling England Home
Από το άλμπουμ The Rich Are Only Defeated When Running For Their Lives, ίσως το καλύτερο άλμπουμ του 2021 για αυτό που ονομάζουμε μαύρη μουσική. Ο ποιητής και μουσικός Anthony Joseph περιγράφει με συνταρακτικό τρόπο τι σημαίνει να είσαι μαύρος μετανάστης σε μια χώρα που δεν μπορείς, ή τελικά δεν θέλεις, να την αποκαλέσεις “σπίτι σου”.
- το Καπυμπάρα (Agit Pop)
Mavis John – Use My Body
Ένα single 45 στροφών από το Τρινιντάντ και την Mavis John σε σύνθεση και παραγωγή του Tony Wilson. Βγήκε το 1980 αλλά συνεχίζει να ακούγεται σαν ένα φρέσκο caribbean funk και το 2022.
Ahmed Malek – Henya
Η μουσική του Ahmed Malek είναι μουσική για ταινίες, τηλεοπτικές σειρές & ντοκυμανταίρ. Ο συνθέτης αγαπούσε τη jazz, ασχολούταν ιδιαίτερα με την ενορχήστρωση και συνεργαζόταν αποκλειστικά με το “Εθνικό Γραφείο Εμπορείου και Κινηματογραφικής Βιομηχανίας” της Αλγερίας καθώς και την Κρατική Τηλεόραση τη δεκαετία του ’70. Το έργο του ανακαλήφθηκε πρόσφατα από το διεθνές κοινό χάρη στην έκδοση της συλλογής Musique Originale de Films από την Habibi Funk με τη βοήθεια της κόρης του Henya, που βρήκε μια ολόκληρη συλλογή από μαγνητοταινίες στο πατρικό της σπίτι. Διάλεξα το Henya (που είναι και το όνομα της κόρης του), γιατί συνδυάζει πολύ πετυχημένα τις jazz επιρροές με μουσικά μοτίβα της λαϊκής μουσικής της Αλγερίας (chaabia). Ακούγεται αρκετά χατζιδακικός.
José Carlos Schwarz & Cobiana Djazz – Pintcha Kamion
Ο José Carlos Schwarz, με ρίζες από τη Γουϊνέα-Μπισάου, τα Νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου & τη Γερμανία ήταν από ευκατάστατη οικογένεια αλλά συμμετείχε στο PAIGC, το αντάρτικο ενάντια στην πορτογαλική αποικιοκρατία και μάλιστα όχι μόνο σαν μουσικός. Οι στίχοι του ήταν πάντα γραμμένοι στα τοπικά κρεόλ της Γουϊνέας-Μπισάου. Από το άλμπουμ Djia di Galinha που ηχογραφήθηκε το 1972 και κυκλοφόρησε το 1978 στη Γαλλία ακούμε το Pintcha Kamion.
- ToSofoPaidi (blanketed by static)
Sun’s Signature – Underwater
Η επιστροφή της Elizabeth Fraser στην δισκογραφία το περασμένο καλοκαίρι, μέσω των Sun’s Signature, επανέφερε ένα τραγούδι από τα παλιά το οποίο έχει τη δυνατότητα να προσαρμόζεται σε κάθε είδους διάθεση και γι’ αυτό διαθέτει την ικανότητα να επαναλαμβάνεται στα ακουστικά σε σταθερή βάση.
Hermanos Gutiérrez – El Camino De Mi Alma
Το τραγούδι που πρέπει να έχει “γράψει” τα περισσότερα χιλιόμετρα στα ακουστικά για το 2022 και ας το άκουσα για πρώτη φορά μέσα στο φετινό φθινόπωρο. Άλλωστε το μουσικό app στην λίστα που μου έστειλε τον Δεκέμβριο με τα πιο πολυακουσμένα τραγούδια της χρονιάς το έβαλε στην κορυφή με τις περισσότερες ακροάσεις και πιθανολογώ πως έχει τους λόγους του. Σε κάθε περίπτωση πρόκεται για το τραγούδι που ίσως να καταφέρνει να συγκεντρώσει μέσα του όλα τα συναισθήματα μιας υπέροχης στιγμής που διήρκεσε πολύ περισσότερο απ’ ότι αρχικά υπολογιζόταν, αλλά τελικά πολύ λίγο.
CagøT – Pale Lips
Ο Άντυ (Αντρέας) Ιωάννου μας άφησε υπερβολικά νωρίς, μόνος με εκατοντάδες φίλους, να τον επαναφέρουμε στη μνήμη για το χαμόγελο, το χιούμορ και το ταλέντο του. Το τελευταίο του μουσικό εγχείρημα έπαψε να υφίσταται μόλις μαθεύτηκε ο χαμός του. Αντίο!
- Νίκος Ταλεμόπουλος (Άγρυπνοι στην Αθήνα)
Public Memory – Mirror
Παρότι μου αρέσει να ψάχνω και να ακούω διαρκώς νέες μουσικές, το μεγαλύτερο κόλλημα μου για φέτος ήταν ο δίσκος του 2016 ‘Wuthering Drum’ από το solo project του Robert Toher που λέγεται Public Memory. Αυτόν το δίσκο του καλλιτέχνη από το Brooklyn τον θεωρώ έναν από τους καλύτερους trip hop δίσκους που βγήκαν ποτέ, στέκεται ισάξια δίπλα στους δίσκους που βγήκαν στα 90’s από τα μεγάλα ονόματα του Bristol, και το Mirror είναι ίσως το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, ένα κομμάτι που άκουγα ασταμάτητα όλη τη χρονιά.
Porridge Radio – The Rip
Mετά τη δισκάρα ‘Every Bad’ του 2020, περίμενα περισσότερα από τον φετινό δίσκο των Porridge Radio, που δεν ήταν κακός αλλά δεν ήταν και κάτι το εξαιρετικό. Το κομμάτι The Rip όμως το αγάπησα από την πρώτη στιγμή, είναι και μικρό, ούτε τρία λεπτά, και ήταν ίσως το κομμάτι που έβαλα πιο πολλές φορές φέτος στο repeat τραγουδώντας “and now my heart aches”.
Boy Harsher feat. Ms. BOAN/Mariana Saldaña – Machina
Οι Boy Harsher έβγαλαν ίσως το κομμάτι της χρονιάς, electropop, χορευτικό, με 80’s vibes, ένα τραγούδι που κατευθείαν σου φτιάχνει τη διάθεση.
- Duke Zappa (Famous Last Words)
Fontaines D.C. – Jackie Down the Line
Τρίτο άλμπουμ για τους Ιρλανδούς με τς κοφτερές κιθάρες και μια καθαρά ποιητική ματιά πάνω στην Δουβλινέζικη καθημερινότητα (οι Δουβλινέζοι αυτοαπουκαλούνται Jackeens), ένα ρεφρέν που κολλάει σαν τσιχλόφουσκα στο μυαλό, και μια ακόμη απόδειξη, ότι οι Fontaines D.C. βρίσκονται στην κεφαλή αυτού του κύματος της “αναβιώσης” του Post Punk.
Παν Παν (feat. Καλλιόπη Μητροπούλου) – Ανισόπεδη Ντίσκο
Φρέσκος Παν Παν, χορευτικός, διαολεμένα απλός, σου κολλάει στο γαμημένο κεφάλι και δεν σεαφήνει σε υσηχία. Χορευτικός όσο δεν πάει, αλλά και με κονωνικό στίχο, με την όμορφη φωνή της Καλλιόπης Μητροπούλου σε πρώτο πλάνο, ένας ύμνος στα παιδιά που ποτέ, μα ποτέ, δεν ένιωσαν κανονικά.
Drive-By Truckers – The Drive
Οι “φορτηγατζήδες” μας κάνουν ένα εφτάλεπτο road trip στα βάθη της Αμερικής του Trump, μέσα σε βαθυά και πηχτά σκοτάδια, γεμάτα κιθαριστικό ηλεκτρισμό.
“So if you’d like to tell your story, by all means, go tell your story
But don’t forget you only have one side
So parlay your inner visions with the usual suspicions
As you make your grand approach to the divide”