Γιώργος Χούλλης – Unbalanced Pieces “Japandroids – True Love And A Free Life Of Free”
Αν και είμαστε ακόμη στον Απρίλιο ο τρίτος δίσκος των Καναδών Japandroids με τίτλο “Near To The Wild Heart Of Life” βάζει υποψηφιότητα για τ’αγαπημένα του 2017.Ένας δίσκος που όσο τον ακούς, τόσο κολλάς.
Δημήτρης Δελής – Honky Tonk Lagoon “Bob Dylan – I Could Have Told You”
Καινούριο άλμπουμ από τον Bob Dylan, τριπλό αυτή τη φορά με διασκευές σε κλασσικά αμερικανικά κομμάτια κυρίως ερμηνευμένα από τον Frank Sinatra.Το άλμπουμ χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες ‘Til the Sun Goes Down ,Devil Dolls και Comin’ Home Late . Η παραγωγή είναι του ίδιου με το γνωστό ψευδώνυμο Jack Frost.Το Triplicate είναι διαθέσιμο από την Columbia σε τριπλό cd και τριπλό βινύλιο.
Σπύρος Καλετσάνος – Noir “Philip Cohran And The Artistic Heritage Ensemble – Unity”
Από όλα τα είδη της Jazz, το πιο εσωτερικό & πνευματικό, είναι η Spiritual Jazz. Με καταβολές στη μεγάλη θρησκευτική παράδοση των Άφρο-Αμερικάνων, η Jazz θα συνδεθεί με το θείο, το ουράνιο και την πίστη, από παλιά, αλλά έπρεπε να έρθει ο μεσσίας John Coltrane με το ανυπέρβλητο A Love Supreme, για να εμφανιστεί μια σειρά μουσικών που αναζητούν παρόμοια μονοπάτια. Έτσι από το ’65 και για μια δεκαετία τουλάχιστον, βγήκαν στις Η.Π.Α ή στη Γαλλία κυρίως, αρκετά εξαίσια δείγματα τέτοιου ήχου. Ο Philip Cohran ήταν μια τέτοια περίπτωση, αφού πρώτα περιπλανήθηκε στο … διάστημα, με τη Sun Ra Arkestra, έφτιαξε στο Chicago το ’65, τους Artistic Heritage Ensemble και παράλληλα άνοιξε τη Zulu Records και βοήθησε να δημιουργηθεί η ένωση για την πρόοδο των δημιουργικών μουσικών (AACM). Από εκεί προέκυψαν μια σειρά από μουσικοί & group υπέρ το δέον πολιτικοποιημένοι και μουσικά πρωτοπόροι (όπως οι Art Ensemble of Chicago): Αφρική, πολιτικά δικαιώματα, Free Jazz & ξεπέρασμα της συμβατικής φόρμας κ.α. Ο Cohran ανάμεσα σ’ αυτούς, έβγαλε μερικά εξαίσια δισκάκια με θέμα τον Malcolm X, ή την καταπληκτική Ισπανική σουίτα του. Πριν από αυτά όμως, το ’67 έβγαλε το ντεμπούτο του On The Beach, με 4 μεγάλης διάρκειας κομμάτια. Ο δίσκος έκλεινε με το Unity, ενότητα, με το βλέμμα στη μαμά Αφρική, αριστούργημα.
https://www.youtube.com/watch?v=x3NR0tbPkGQ
Sotrek – #HUMBAonair “Slaves – Consume Or Be Consumed ft. Mike D.”
Όλγα Γαβριηλίδου – Αυτί Επαφής “Zbigniew Preisner – Hymn to Agape”
To ”Αφτί Επαφής” σας εύχεται Καλή Ανάσταση – με όποια νοήματα αποδίδει κανείς και την όποια σημασία έχει για τον καθένα.Υγεία βασικά, πνευματική και συναισθηματική διαύγεια.
”Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν καυχιέται, δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια.
Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει.”
( Α’ Επιστολή προς Κορινθίους του Αποστόλου Παύλου, τμήμα από το 13ο κεφάλαιο).
Κάλλη Συνοδινού – Ηλεκτρική Εδέμ “Joanna MacGregor & Britten Sinfonia: Bird’s Lament (Moondog: Sidewalk Dances)”
Η μουσική του Moondog μοιάζει με τη μουσική μιας φυλής αγρίων, απομονωμένων στο κέντρο της Σύγχρονης Κοινωνίας και συνοψίζει την ηχητική ανυπακοή που επικρατεί στις μέρες μας. Ένας τυφλός clochard στους δρόμους του Bronx, περιπλανιόταν “συναντώντας” τους φίλους του, τον Τοσκανίνι, τον Γκιλέσπι, , τον Έλινγκτον, τον Μοντεβέρντι. Το δικό του Lamento δεν είναι για μια Νύμφη, αλλά για τον αγαπημένο του Charlie Parker. Σε εξαιρετική μεταγραφή από την Joanna MCGregor μα την συνδρομή της Britten Sinfonia.
Ελίνα Σκλαβενίτη – Hocus Pocus “Cream – World Οf Pain”
Από το Disraeli Gears του 1967 ,το δεύτερο album από τα τέσσερα στο σύνολο τους , οι Cream είναι η επιλογή μας για αυτή την εβδομάδα.
Θάλεια Τζιουροπούλου – Disc-O-Very “Neil Young – Ohio”
Kάτι η κατάνυξη..κάτι η νηστεία..κάτι οι άγιες τούτες μέρες…κάτι τα λόγια του παπά…κάτι η επανάληψη του Ιησού από τη Ναζαρέτ…κάτι οι καθημερινές εκρήξεις -κυριολεκτικές και μεταφορικές-…..κάτι, κάτι, κάτι φταίει…
Γιώργος Φερτάκης – Το Φράγμα Του Ήχου “A Tribe Called Quest – We The People”
Για να βρεις αξιόλογη κυκλοφορία στον ωκεανό ομοιομορφίας και αδιάφορων παραγωγών που αποτελεί πλέον το hip hop πρέπει είτε να έχεις άπειρο χρόνο στην διάθεση σου, είτε πολύ γερά νεύρα.Μη έχοντας τίποτα από τα δύο και σκοντάφτοντας πάνω στον τελευταίο δίσκο των A Tribe Called Quest ένοιωσα τυχερός & ευλογημένος.